Һакавурлуқтин вә өзигила ишинип кетиштин пәхәс болуң

Қораһ Йәһва Худаниң орунлаштурушиға қарши чиқти, чүнки у тәкәббур болуп, өзигә бәк ишинип кәткән (Сн 16:1—3; w11 15/9 27-б., 12-абз.)

Қораһ шан-шәрәпкә вә һөрмәткә егә болған лавий еди (Сн 16:8—10; w11 15/9 27-б., 11-абз.)

Қораһниң натоғра көзқариши ечинарлиқ ақивәткә елип кәлди (Сн 16:32, 35)

Йәһва Худаға болған хизмитимиздә йәткән утуқлиримиз бизни һакавур болуп кетишкә дәвәт қилмисун. Әксинчә, һәқиқәттә қанчә узақ болсақ яки җамаәттә вәзипимиз қанчилик көп болса, биз шунчә кәмтәр болушимиз керәк.