Яратқучимиз бизгә көңүл бөләмду?

БҮГҮНКИ КҮНДӘ дунияниң җай-җайлиридики урушлар, тәбиий апәтләр, кесәллик, намратлиқ, чириклик вә башқа рәзилликләр миллионлиған кишиләрни азап-оқубәткә дучар қилмақта. Бәлким, сизму күндилик турмушниң ғәм-әндишилиригә патқансиз. Ундақта, ким бизгә көңүл бөлүп, ярдәм қолини сунар?

Шуниңға ишинәләймизки, Яратқучимиз бизгә көңүл бөлиду. Муқәддәс Язмиларда Худа мундақ дегән: «Ана өзи емитиватқан бовиқини унтуяламду? Өз қосиғидин туққан оғлиға рәһим қилмай тураламду? Һәтта улар унтуған болсиму, Мән сени унтуялмаймән»a.

Пәрвәрдигарниң шундақ сөзлирини аңлап, көңлиңиз тәсәлли тапмамду? Худаниң меһир-муһәббити, һәтта аниниң балисиға болған отлуқ меһридинму күчлүктур. Худа бизни һәргиз ташлимайду! Униңдин ташқири, У бизгә аллиқачан ярдәм қолини сунған. Қандақ қилип? У бизгә бәхит-саадәтлик турмушниң ачқучини бәргән. Бу ачқуч — һәқиқий иман-етиқат.

Чин иман-етиқат сизни хошал-хорамлиққа ериштүриду. Шундақ етиқат нурғунлиған қийинчилиқлардин хали болушиңизға, һәтта хали болуш тәс болған мәсилиләрни лайиғида бир тәрәп қилишиңизға ярдәм бериду. Йәнә сизни Аллаға йеқинлаштуруп, қәлбиңизни вә ой-пикриңизни тинчландуриду. Һәқиқий иман-етиқат йолида меңиш гөзәл келәчәккә, йәни җәннәттики мәңгүлүк һаятлиққа йетәкләйду!

Бирақ һәқиқий иман-етиқат дегән немә? Уни қандақ йетилдүрәләйсиз?