Оқурмәнләрниң соаллири

Давут Зәбур 61:8-айәттики Худаниң исмини «дайим» яки мәңгү мәдһийиләймән дегәндә ашуруп сөзлигәнму?

Яқ, Давут бу йәрдә һәқиқәтни ейтқан.

Һазир униң бу айәттә вә башқиму айәтләрдә охшап кетидиған сөзләрни қилғанлиғини көрүп бақайли. У мундақ дегән: «Мән дайим исмиңни күйләймән, күндин-күнгә вәдилиримни орунлаймән»; «Йәһва, Пәрвәрдигарим, Сени пүтүнләй вуҗудумдин махтаймән. Исмиңни әбәдий һөрмәтләймән»; «Исмиңни әбәдий-әбәт мубарәкләймән.... Исмиңни мәңгү тохтимай алқишлаймән» (Зәб. 61:8; 86:12; 145:1, 2).

Давут бу сөзләрни язғанда, һәргизму өлмәй, мәңгү яшаймән дәп ойлимиған. У адәмләрниң гунакар екәнлигини вә гунаси түпәйлидин өлидиғанлиғини яхши билгән вә өзиниңму гунакар екәнлигини етирап қилған (Ярит. 3:3, 17—19; Зәб. 51:4, 5). У һәтта Ибраһим, Исһақ, Яқупқа охшаш садиқ хизмәтчиләрниң өлүп кәткәнлигини билгән. Давут өзиниңму бир күни өлидиғанлиғини көрүп йәткән (Зәб. 37:25; 39:4). Лекин Зәбур 61:8-айәттики сөзләр Давутниң Худани мәңгү мәдһийиләшни халайдиғанлиғини вә буниңға бәл бағлиғанлиғини көрситиду. Демәк, Давут әң ахирқи нәпәси тохтиғичә шундақ қилишни қәтъий қарар қилған (Сам. 2-яз. 7:12).

Давут бәзи чағларда бешидин кәчүргән вақиәләр һәққидә язған. Буни Зәбур 18, 51 вә 52-баплардин көрүвалалаймиз. Давут падичи болған, шуңа Зәбур 23-бапта Йәһвани қойлирини йетәкләйдиған, арам алғузидиған вә қоғдайдиған бир падичи билән селиштуруп тәсвирлигән. У мундақ көйүмчан падичи Йәһваға өмүр бойи хизмәт қилишқа өзини беғишлашни халиған (Зәб. 23:6).

Шуниму әстә тутайли, Давутниң язғанлириниң һәммиси Йәһваниң илһамландуруши билән болған. У язған бәзи сөзләр узақ вақит өткәндин кейин әмәлгә ашидиған бәшарәтләр еди. Мәсилән, Давут Зәбур 110-бапта Һакимдаримиз, йәни Мәсиһниң асманда Худаниң оң тәрипидә олтирип, зор күч-қудрәткә еришидиғанлиғини язған. У Худаниң дүшмәнлирини беқиндуруп, йәр йүзидики милләтләргә қарши чиқирилған һөкүмни иҗра қилиду. Давут Мәсиһ сүпитидә келидиған Әйсаниң әҗдади еди. Мәсиһ болса, әрштә һөкүмранлиқ қилиду вә мәңгү роһаний болиду (Зәб. 110:1—6). Кейин Әйса Зәбур 110-баптики бу бәшарәтниң өзи һәққидә ейтилғанлиғини вә кәлгүсидә әмәлгә ашидиғанлиғини тәстиқлиған (Мәт. 22:41—45).

Һәқиқәтән, Давут муқәддәс роһниң йетәклиши билән өз замани вә келәчәктә тирилдүрүлүп, Яратқучи Йәһвани мәңгү мәдһийиләләйдиған вақит һәққидә язған еди. Зәбур 37:10, 11, 29-айәтләрдики сөзләр шулар йезилған заман вә келәчәк һәққидә хәвәр бәргән еди. Шу бәшарәтлик сөзләр Исраил зиминида қедимда әмәлгә ашқан вә Йәһва Худа келәчәктә пүтүн йәр йүзидә вәдилирини орунлайдиған йәнә бир қетим әмәлгә ашурулиду (мошу журналдики «Сән мән билән биллә җәннәттә болусән» намлиқ мақалиниң 8-абзациға қараң).

Зәбур 61:8-айәт вә униңға охшаш башқа айәтләр Давутниң ахирқи нәпәси тохтиғичә Йәһвани мәдһийилимәкчи болғанлиғини көрситиду. Буниңдин башқа, бу сөзләр Йәһва кәлгүсидә Давутни тирилдүргәндиму, униң немә қилишни халайдиғанлиғини көрситиду.