Պետրոս առաքյալը երբեմն թերանում էր։ Ուշադրություն դարձնենք նրա կյանքից մի քանի դրվագի։ Երբ Հիսուսն ասաց, որ մարգարեության համաձայն՝ տառապելու և մահանալու է, Պետրոսը սաստեց նրան (Մարկ. 8։31-33)։ Բացի այդ՝ Պետրոսն ու մյուս առաքյալները շարունակ վիճում էին, թե ով է իրենցից մեծը (Մարկ. 9։33, 34)։ Իսկ Հիսուսի երկրային կյանքի վերջին գիշերը Պետրոսը, պահի ազդեցության տակ, կտրեց ներկաներից մեկի ականջը (Հովհ. 18։10)։ Այդ նույն գիշեր մարդավախությանը տրվելով՝ նա երեք անգամ ուրացավ իր ընկերոջը՝ Հիսուսին, որից հետո դառնագին լաց եղավ (Մարկ. 14։66-72)։ Հիսուսը չլքեց իր վհատված առաքյալին։ Հարություն առնելուց հետո նա Պետրոսին հնարավորություն տվեց փաստելու, որ սիրում է իրեն, և հանձնարարեց, որ խոնարհաբար հոգ տանի իր գառների մասին՝ հովվելով նրանց (Հովհ. 21։15-17)։ Պետրոսը պատրաստակամորեն ընդունեց այդ հանձնարարությունը։ Պենտեկոստեի օրը նա Երուսաղեմում էր, նրանց թվում, ովքեր օծվեցին սուրբ ոգով։ w23.09, էջ 22, պրբ. 6-7

Պետրոսը երեցներին հետևյալ հորդորը տվեց. «Հովվեք Աստծու հոտը» (1 Պետ. 5։1-4)։ Մենք գիտենք, որ որպես երեց՝ դու սիրում ես քո եղբայրներին ու քույրերին և ցանկանում ես «հովվել» նրանց։ Սակայն երբեմն գուցե այնքան զբաղված կամ հոգնած լինես, որ չկարողանաս լիարժեքորեն կատարել այդ հանձնարարությունը։ Այդ դեպքում ի՞նչ կարող ես անել։ Սրտանց աղոթիր Եհովային քո մտահոգությունների մասին։ Այդ առնչությամբ Պետրոս առաքյալը գրել է. «Ով ծառայում է, թող դա անի՝ ապավինելով Աստծու տված զորությանը» (1 Պետ. 4։11)։ Հնարավոր է, որ հավատակիցներդ բախվում են այնպիսի խնդիրների, որոնք այս աշխարհում լիովին չեն լուծվի։ Սակայն հիշիր, որ մեր «հովվապետը»՝ Հիսուս Քրիստոսը, կարող է օգնել նրանց այն հարցերում, որոնք լուծելը քո ուժերից վեր է։ Նա դա կարող է անել թե՛ հիմա, թե՛ նոր աշխարհում։ Եհովան երեցներից պարզապես ակնկալում է, որ նրանք սիրեն իրենց հավատակիցներին, հովվեն նրանց և «հոտին օրինակ լինեն»։ w23.09, էջ 29-30, պրբ. 13-14

Մենք օգնության համար չպետք է դիմենք մարդկային տրամաբանություններին։ Եթե Աստծու օրենքներն արհամարհող մարդկանց տեսանկյունից նայենք հարցերին, գուցե սկսենք անտեսել Եհովային և նրա չափանիշները (1 Կորնթ. 3։19)։ «Այս աշխարհի իմաստությունը» հաճախ մարդկանց մղում է բավարարել իրենց մարմնական ցանկությունները։ Պերգամոնում և Թյուատիրում ապրող որոշ քրիստոնյաներ որդեգրել էին կռապաշտության և անբարոյության վերաբերյալ այդ քաղաքներում տարածված տեսակետները։ Հիսուսը խիստ խորհուրդ տվեց այդ ժողովներին, քանի որ նրանք հանդուրժում էին սեռական անբարոյությունը (Հայտն. 2։14, 20)։ Այսօր մեր շրջապատի մարդիկ ճնշում են մեզ վրա, որ ընդունենք նրանց սխալ տեսակետները։ Մեր ընտանիքի անդամներն ու ծանոթները գուցե փորձեն ազդել մեր զգացմունքների վրա և համոզեն մեզ փոխզիջումների գնալ։ Օրինակ՝ նրանք թերևս պնդեն, որ բարոյապես մաքուր մնալը այդքան էլ կարևոր չէ, և որ Աստվածաշնչի բարոյական չափանիշները հնացած են։ Երբեմն մեզ գուցե թվա, թե Եհովայի տված առաջնորդությունը այնքան էլ հստակ չէ։ Հնարավոր է՝ նույնիսկ գայթակղություն առաջանա «գրվածից այն կողմ անցնելու» (1 Կորնթ. 4։6)։ w23.07, էջ 16, պրբ. 10-11