23-րդ սաղմոսում Դավիթն արտահայտում է իր համոզվածությունը այն բանում, որ Եհովան սիրում և հոգ է տանում իր մասին։ Նա նկարագրում է իր և իր Հովվի՝ Եհովայի միջև եղած մտերմությունը՝ ջերմ կապվածությունը։ Դավիթն իրեն ապահով ձեռքերում էր զգում և թույլ էր տալիս, որ Եհովան առաջնորդի իրեն։ Նա լիովին ապավինում էր նրան և գիտեր, որ Եհովան կշարունակի սեր դրսևորել իր հանդեպ իր ողջ կյանքում։ Եհովան միշտ ապահովում էր նրան ամեն անհրաժեշտ բանով։ Դավիթը նաև վայելում էր Եհովայի ընկերությունը և ուներ նրա հավանությունը։ Դրա համար էլ համոզված էր, որ անկախ նրանից, թե ինչ կլինի ապագայում, Եհովան կշարունակի հոգալ իր բոլոր կարիքների մասին։ Եհովայի սիրո հանդեպ ունեցած Դավթի վստահությունն այնքան ամուր էր, որ օգնում էր նրան հաղթահարել ցանկացած մտահոգություն և ապրել երջանիկ ու բավարարված կյանքով (Սաղ. 16։11)։ w24.01, էջ 28-29, պրբ. 12-13

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից ի վեր Եհովայի ժողովուրդը շատ երկրներում որոշ չափով խաղաղություն և ազատություն է վայելել, ինչի շնորհիվ կարողացել է առաջ տանել քարոզչական գործը։ Այդպես քարոզչությունը մեծ թափ է առել։ Կառավարիչ մարմնի անդամները շարունակում են հետևել Քրիստոսի առաջնորդությանը։ Նրանք ուզում են, որ ժողովներին ուղարկված առաջնորդությունը արտացոլի Եհովայի և Հիսուսի մտածելակերպը։ Կառավարիչ մարմինը շրջանային վերակացուների և երեցների միջոցով առաջնորդությունը փոխանցում է ժողովներին։ Հիշենք, որ օծյալ երեցները Քրիստոսի «աջ ձեռքում» են (Հայտն. 2։1)։ Բոլոր երեցներն էլ, այդ թվում՝ օծյալ երեցները, անկատար են և սխալներ են թույլ տալիս, ինչպես որ Մովսեսը, Հեսուն և առաքյալները (Թվեր 20։12; Հեսու 9։14, 15; Հռոմ. 3։23)։ Բայց մենք հստակ տեսնում ենք, որ Հիսուսը շարունակ առաջնորդում է հավատարիմ ծառային և սուրբ ոգով նշանակված երեցներին։ Ուստի մենք բոլոր պատճառներն ունենք վստահելու այն առաջնորդությանը, որը տրվում է նրանց միջոցով, ովքեր պատասխանատու են քարոզչական գործի համար։ w24.02, էջ 23, պրբ. 13-14

Մենք կարող ենք ուրախացնել Եհովային՝ նրա մասին խոսելով ջերմությամբ, գնահատանքով և սիրով։ Ծառայության ժամանակ ձգտում ենք հիշել, որ մեր գլխավոր նպատակն է օգնել մարդկանց, որ մոտենան մեր սիրառատ Հորը և նրա հանդեպ ունենան այն նույն զգացումները, ինչ մենք (Հակ. 4։8)։ Մենք մեծ հաճույք ենք ստանում, երբ մարդկանց ցույց ենք տալիս, թե ինչպես է Աստվածաշունչը նկարագրում Եհովային՝ բացահայտելով նրա սերը, արդարությունը, իմաստությունը, զորությունը և մյուս հրաշալի հատկությունները։ Երբ ձգտում ենք ընդօրինակել Եհովային, գովաբանում ենք նրան և ուրախացնում ենք նրա սիրտը։ Արդյունքում մարդիկ տեսնում են, որ տարբերվում ենք այս չար աշխարհից, և թերևս նրանց հետաքրքրում է, թե ինչու (Մատթ. 5։14-16)։ Առօրյայում մարդկանց հետ առնչվելիս մենք կարող ենք բացատրել դրա պատճառը։ Անկեղծ սիրտ ունեցողները կցանկանան ճանաչել մեր Աստծուն։ Եհովային այդպես գովաբանելով՝ հաճեցնում ենք նրան (1 Տիմոթ. 2։3, 4)։ w24.02, էջ 10, պրբ. 7