জ্বলি থকা জোপোহা

মোচি মিদিয়নত ৪০ বছৰ আছিল। তেওঁ বিয়া কৰিলে আৰু তেওঁৰ লʼৰা-ছোৱালী হʼল। এদিনাখন তেওঁ চীনয় পাহাৰৰ ওচৰত ভেড়া চৰাই আছিল। তাত তেওঁ এটা আচৰিত বস্তু দেখিলে। এজোপা জোপোহাত জুই লাগি আছিল, কিন্তু জোপোহাটো জ্বলা নাছিল। এইদৰে কিয় হৈ আছে, সেয়া চাবলৈ মোচিয়ে জোপোহাটোৰ ওচৰলৈ গʼল। কিন্তু জোপোহাৰ পৰা এই মাত আহিল, ‘মোচি! আৰু ওচৰলৈ নাহিবা। তোমাৰ জোতাযোৰ খুলি দিয়া। কিয়নো তুমি পবিত্ৰ ঠাইত থিয় হৈ আছা।’ আচলতে এই মাত এজন স্বৰ্গদূতৰ আছিল, যিজনে যিহোৱাৰ ফালৰ পৰা কৈ আছিল।

মোচিয়ে বৰ ভয় খালে আৰু তেওঁ নিজৰ চেহেৰা লুকুৱাই লʼলে। যিহোৱাই মোচিক কʼলে, ‘ইস্ৰায়েলীসকলে কষ্ট ভুগি থকা মই দেখি আছোঁ। মই তেওঁলোকক মিচৰীয়াসকলৰ হাতৰ পৰা মুকলি কৰিম আৰু তেওঁলোকক এখন ভাল দেশলৈ লৈ যাম। তুমি মোৰ লোকসকলক মিচৰৰ পৰা উলিয়াই আনিবা।’ এই কথা শুনি মোচিয়ে হয়তো আচৰিত হৈছিল, নহয় নে?

মোচিয়ে কʼলে, ‘যদি লোকসকলে সুধিব তোমাক কোনে পঠাইছে, তেনেহʼলে মই কি কʼম?’ যিহোৱাই কʼলে, ‘তেওঁলোকক কʼবা, অব্ৰাহাম, ইচহাক আৰু যাকোবৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাই মোক পঠাইছে।’ তাৰ পাছত মোচিয়ে কʼলে, ‘কিন্তু তেওঁলোকে যদি মোৰ কথা নামানে, তেনেহʼলে মই কি কৰিম?’ যিহোৱাই মোচিক প্ৰমাণ দিলে যে তেওঁ মোচিক সহায় কৰিব। যিহোৱাই মোচিক নিজৰ লাঠিডাল মাটিত পেলাবলৈ কʼলে। মোচিয়ে যেতিয়া এইদৰে কৰিলে, তেতিয়া লাঠিডাল সাপ হৈ গʼল। তাৰ পাছত যেতিয়া সাপৰ নেগুডাল ধৰিলে, তেতিয়া আকৌ লাঠি হৈ গʼল। যিহোৱাই কʼলে, ‘তুমি যেতিয়া এই চমৎকাৰ কৰিবা, তেতিয়া লোকসকলে জানিব পাৰিব যে মই তোমালোকক পঠিয়াইছোঁ।’

মোচিয়ে কʼলে, ‘মই ভালদৰে কথা কʼব নোৱাৰোঁ।’ যিহোৱাই তেওঁক প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে, ‘তুমি কি কʼব লাগে, সেয়া মই তোমাক কʼম। মই তোমাৰ লগত তোমাৰ ভাই হাৰোণক পঠিয়াম।’ যিহোৱাই তেওঁৰ লগত থাকিব বুলি গʼম পোৱাৰ পাছত মোচিয়ে নিজৰ পত্নী আৰু লʼৰাবোৰক লৈ মিচৰলৈ ওলাই গʼল।