Ahıl yaşlarında olan hikmətli insanlar məni özlərinə cəlb edirdi

Nəql etdi Elva Qjerdi

Təxminən 70 il bundan əvvəl ailəmizə baş çəkən bir nəfərin atama etdiyi təklif həyatımı tamamilə dəyişdi. Həyatımda dönüş nöqtəsi olan həmin andan etibarən mənə təsir edən başqa adamlar da olmuşdu. Bunun sayəsində insan dostlarından daha vacib olan bir Dost qazandım. Sizə elə bu barədə danışmaq istəyirəm.

MƏN 1932-ci il Avstraliyanın Sidney şəhərində Allaha inanan, lakin kilsəyə getməyən bir ailədə dünyaya göz açmışam. Anam məni öyrədirdi ki, Allah bizi daima müşahidə edir və dəcəllik etsəm, O, dərhal məni cəzalandıracaq. Buna görə də Allahdan qorxurdum. Bununla belə, Müqəddəs Kitab məni heyrətə gətirirdi. Xalam həftəsonları bizə baş çəkəndə mənə çoxlu maraqlı Müqəddəs Kitab hekayələri danışırdı. Onun gəlişini həmişə səbirsizliklə gözləyirdim.

Mən yeniyetmə olanda atam anamın Yehovanın Şahidi olan bir yaşlı qadından əldə etdiyi kitabları oxuyurdu. Bu nəşrlərdən öyrəndiyi fikirlər ona o dərəcədə güclü təsir bağışlamışdı ki, Yehovanın Şahidlərinin onunla Müqəddəs Kitabı öyrənmələrinə razılıq verdi. Bir axşam atamla Müqəddəs Kitab öyrənməsi keçiriləndə mən xəlvətcə onlara qulaq asırdım. Bunu görən atam məni yatmağa göndərmək istəyirdi ki, ona dərs keçən qardaş dedi: «Qoy Elva da oturub bizə qulaq assın!» Bu təklif yeni həyatın və həqiqi Allah olan Yehova ilə dostluğumun başlanğıcı idi.

Bir müddətdən sonra atam və mən yığıncaqlarda iştirak etməyə başladıq. Öyrəndikləri atamı həyatında dəyişikliklər etməyə təşviq etdi. O hətta əsəblərini cilovlamağı öyrəndi. Atamdakı dəyişiklikləri görən anam və böyük qardaşım Frenka də yığıncaq görüşlərinə gəlməyə başladılar. Biz dördümüz də ruhən inkişaf etdik və tezliklə vəftiz olunduq. O gündən etibarən yaşlı bacı-qardaşlarla dostluq etməyə başladım və onlar həyatımın müxtəlif mərhələlərində mənə kömək edirdilər.

SEÇİM QARŞISINDA

Yeniyetmə vaxtlarımda yığıncağımızdakı yaşlı bacı-qardaşlarla sıx ünsiyyət edirdim. Onlardan biri ailəmizə ilk dəfə baş çəkən Alisa Pleys bacı idi. O, mənə nənəm qədər əziz idi. Alisa bacı mənə təbliğ etməyi öyrətmişdi və məni vəftiz olmağa təşviq etmişdi. 15 yaşım olanda mən vəftiz olundum.

Mən həmçinin yaşlı cütlük olan Persi və Mac [Marqaret] Dunhamla da yaxın idim. Onlarla ünsiyyət etmək gələcəyimə böyük təsir göstərdi. Riyaziyyatı çox sevdiyim üçün riyaziyyat müəllimi olmaq istəyirdim. Persi və Mac 1930-cu illərdə Latviyada missioner kimi xidmət etmişdilər. Avropada İkinci Dünya müharibəsi başlayanda onlar Avstraliyanın Sidney şəhərindən kənarda yerləşən Bet-Eldə xidmət etməyə dəvət aldılar. Persi və Mac mənimlə maraqlanırdılar. Onlar missioner xidmətində başlarına gələn bir çox maraqlı hadisələri bölüşürdülər. Artıq məndə şübhə qalmadı ki, insanlara Müqəddəs Kitabı öyrətmək riyaziyyatı tədris etməkdən daha maraqlıdır. Buna görə də fikrimi dəyişib missioner olmaq qərarına gəldim.

Persi və Mac məni təşviq etdilər ki, missioner xidmətinə hazırlaşmaq üçün ilk olaraq pioner olum. Beləliklə, 1948-ci ildə 16 yaşımda Hertsvilldəki (Sidney) doğma yığıncağımda pioner kimi xidmət edən on nəfər gəncin sırasına qoşuldum.

Növbəti dörd il ərzində mən Yeni Cənubi Uels və Kvinslend ştatlarında yerləşən dörd şəhərdə pioner kimi xidmət edirdim. Müqəddəs Kitabı öyrətdiyim ilk insanlardan biri iki yaş məndən böyük olan Betti Lo (hal-hazırda Remnant) idi. Mən Sidneydən 230 kilometr qərbdə yerləşən Kaura şəhərində xidmət edəndə bu qayğıkeş bacı pioner xidmətində mənim əməkdaşım idi. Birgə xidmətimiz çox çəkməsə də, indiyədək biz dostluq edirik.

Xüsusi pioner təyin olunanda Kauradan 220 kilometr cənub-qərbdə yerləşən Narrandera şəhərinə köçdüm. Mənim yeni əməkdaşım Coy Lennoks (hal-hazırda Hanter) oldu. Pioner xidmətinə can yandıran bu bacı da məndən iki yaş böyük idi. Həmin şəhərdə bizdən başqa Yehovanın Şahidləri yox idi. Coy və mən qonaqpərvər Rey və Ester Ayrenslər ailəsində yaşayırdıq. Bu ər-arvad, eləcə də onların üç qızı və bir oğlu həqiqətə maraq göstərirdilər. Həftəarası günlərdə Rey oğlu ilə birgə şəhərdən kənarda yerləşən qoyun fermasında və taxıl zəmisində işləyirdi. Ester və qızları isə kiçik bir mehmanxana işlədirdilər. Hər bazar günü Coy və mən Ayrenslər ailəsi, eləcə də onların mehmanxanasında qalan təxminən on iki nəfər ac dəmiryol işçiləri üçün çoxlu yeməklər bişirirdik. Bununla biz kirayə haqqımızın müəyyən hissəsini ödəyirdik. Masanı yığışdırandan sonra Ayrenslər ailəsi üçün ləzzətli ruhani qidadan — «Gözətçi qülləsi»nin həftəlik araşdırılmasından ibarət «süfrə açırdıq». Rey, Ester və onların dörd uşağı həqiqəti qəbul etdilər və Narrandera yığıncağının ilk üzvləri oldular.

1951-ci ildə Yehovanın Şahidlərinin Sidneydə keçirdikləri konqresdə iştirak etdim. Konqres zamanı missioner xidmətinə maraq göstərən pionerlər üçün təşkil olunmuş xüsusi görüşə getdim. Böyük bir çadırda keçirilən bu görüşə 300-dən çox adam gəlmişdi. Bruklindəki Bet-Eldən gələn Neytan Norr qardaş dinləyicilərə müraciət edərək xoş xəbəri dünyanın hər bir guşəsinə çatdırmağın vacibliyini vurğuladı. Onun ağzından çıxan hər bir kəlməyə diqqətlə qulaq asırdıq. Həmin görüşdə iştirak edən bir çox pionerlər sonradan Sakit okeanın cənub və digər bölgələrində Padşahlıq işinə təkan vermişdilər. Gilead Məktəbinin 1952-ci ildə keçirilən 19-cu sinfinə dəvət alan 17 avstraliyalı arasında olduğum üçün sevincdən özümə yer tapa bilmirdim. Missioner olmaq arzum 20 yaşımda həyata keçdi.

DÜZƏLİŞƏ EHTİYACIM OLANDA

Gilead Məktəbində aldığım təlim və oradakı bacı-qardaşlarla etdiyim ünsiyyət nəinki Müqəddəs Kitab biliklərimi artırdı və imanımı möhkəmləndirdi, həm də bir şəxsiyyət kimi formalaşmağımda əvəzsiz rol oynadı. Gənc və maksimalist olduğum üçün özümdən, eləcə də başqalarından kamillik gözləməyə meyilli idim. Bəzi sahələrdə isə həddən artıq tələbkar idim. Misal üçün, Neytan qardaşın bir qrup gənc bet-elli ilə beysbol oynadığını görəndə şoka düşmüşdüm.

Daxilimdə gedən bu mübarizə dərrakəli və zəngin təcrübəyə malik olan Gilead Məktəbinin təlimatçılarının nəzərindən qaçmadı. Onlar mənə maraq göstərdilər və düşüncə tərzimi dəyişməyə kömək etdilər. Tədricən gördüm ki, Yehova sərt və tələbkar yox, məhəbbətli və başa düşən Allahdır. Sinif yoldaşlarımın bəzilərinin də mənə köməyi dəydi. Onlardan birinin sözləri hələ də qulağımdadır: «Elva, Yehova qamçı ilə başımızın üstündə durmur. Özünə qarşı bu dərəcədə tələbkar olma!» Bu bacının səmimi sözləri qəlbimə yol tapdı.

Gilead Məktəbini bitirdikdən sonra məni dörd sinif yoldaşımla birgə Namibiyaya (Afrika) təyin etdilər. Bir müddətdən sonra biz artıq 80 nəfərlə Müqəddəs Kitab öyrənməsi keçirirdik. Namibiya və missioner həyatı mənim çox xoşuma gəlirdi. Lakin Gilead Məktəbində oxuyarkən İsveçrəyə təyinat alan sinif yoldaşıma vurulmuşdum. Namibiyada bir il xidmət etdikdən sonra xidmətimi İsveçrədə davam etdirdim. Biz onunla evləndik və toydan sonra ərimi səyyar xidmətdə müşahidə etməyə başladım.

FƏLAKƏT

Səyyar xidmətdə beş sevindirici il keçirdikdən sonra bizi İsveçrədə yerləşən Bet-Elə dəvət etdilər. Buradakı ruhən yetkin yaşlı bacı-qardaşların əhatəsində olmaq mənə zövq verirdi.

Bundan bir müddət sonra mən sarsıdıcı xəbər aldım, elə bil, başımdan qaynar su tökdülər. Məlum oldu ki, ərim həm mənə, həm də Yehovaya xəyanət edib. O, məni atıb getdi. Qəm-kədərdən özümə yer tapa bilmirdim. Bet-Eldəki yaşlı dostlarımın dəstəyi və məhəbbəti olmasaydı, bilmirəm, nə edərdim. Ürəyimi boşaltmaq lazım gələndə onlar məni dinləyirdilər, tək qalmaq istəyəndə isə məni başa düşürdülər. Dostlarımın ruhlandırıcı sözləri və xeyirxah işləri sözlə ifadə edilə bilməyən o çətin anlarımda mənə təsəlli verdi və Yehovaya daha da yaxınlaşmağa kömək etdi.

Mən həmçinin çətinliklərlə qarşılaşan müdrik yaşlı dostlarımın illər öncə dediyi sözləri də xatırlayırdım. Məsələn, Mac Dunham bir dəfə mənə demişdi: «Elva, Yehovaya xidmət etdiyin müddətdə həyatında çoxlu çətinliklər olacaq, ancaq ən çətin sınaqlar sənə yaxın olan insanlardan gələ bilər. Bu çətinliklər zamanı Yehovaya sığın. Yadda saxla ki, sən qeyri-kamil insanlara yox, Ona xidmət edirsən!» Macın məsləhəti mənə ən ağır anlarımda kömək etdi. Mən qərara gəldim ki, ərimin səhvinə görə Yehovadan heç vaxt ayrılmayım.

Sonra mən ailəmə yaxın bir yerdə pioner kimi xidmət etmək üçün Avstraliyaya qayıtmaq qərarına gəldim. Gəmi ilə evə gedərkən bir qrup sərnişinlə müntəzəm olaraq Müqəddəs Kitab barədə maraqlı söhbətlər edirdik. Onların arasında Arne Qjerdi adlı Norveçdən olan sakit təbiətli bir kişi var idi. Eşitdikləri onun xoşuna gəlmişdi. O, sonradan mənə və ailəmə Sidneydə baş çəkmişdi. Arne tez bir zamanda ruhən inkişaf edib vəftiz oldu. 1963-cü ildə Arne və mən ailə qurduq. İki ildən sonra oğlumuz dünyaya gəldi və onun adını Qeri qoyduq.

NÖVBƏTİ SINAQ

Arne, Qeri və mən çox xoşbəxt idik. Bir müddətdən sonra Arne evimizi genişləndirdi ki, yaşlı valideynlərim bizdə yaşasınlar. Lakin evliliyimizin altıncı ilində biz böyük bir zərbə aldıq: Arneyə beyin xərçəngi diaqnozu qoydular. O, uzun müddət ərzində şüa terapiyası aldığı zaman mən hər gün xəstəxanada ona baş çəkirdim. Arne get-gedə yaxşılaşırdı, ancaq sonra onun vəziyyəti pisləşdi və o, insult keçirtdi. Həkimlər mənə dedilər ki, onun ömrünün sonuna bir həftə qalıb. Lakin həkimlərin dedikləri düz çıxmadı. Arne evə qayıtdı və sağalana qədər mən onun qayğısına qaldım. Bir müddətdən sonra o, yenidən yeriməyə başladı və yığıncaqda ağsaqqal kimi xidmətini bərpa etdi. Onun müsbət əhval-ruhiyyəsi və yumor hissi sağalmasında böyük rol oynadı və mənim onun qeydinə qalmağımı asanlaşdırdı.

1986-cı ildə Arnenin səhhəti yenidən pisləşdi. Mənim valideynlərim artıq vəfat etmişdi və biz dostlarımıza daha yaxın olmaq üçün Sidneydən kənarda yerləşən Mavi dağlar adlanan mənzərəli əraziyə köçdük. Daha sonra oğlumuz Qeri Karen adında ruhani cəhətdən möhkəm bir bacı ilə ailə həyatı qurdu və onlar təklif etdilər ki, birlikdə yaşayaq. Bir neçə ay içində hamımız köhnə evimizin yaxınlığında yerləşən evə köçdük.

Ömrünün son 18 ayı ərzində Arne yataq xəstəsi oldu və onun daimi qulluğa ehtiyacı vardı. Demək olar ki, evdən bayıra çıxa bilmirdim və buna görə də hər gün iki saat ərzində Müqəddəs Kitabı və ona əsaslanan nəşrləri araşdırırdım. Araşdırmalar zamanı mən öz vəziyyətimə uyğun çoxlu müdrik məsləhətlər tapırdım. Həmçinin buna bənzər sınaqlara sinə gərən qayğıkeş yaşlı bacı-qardaşlar bizə baş çəkirdilər. Onların başçəkmələri məni, həqiqətən də, ruhlandırırdı! Arne 2003-cü ilin aprel ayında vəfat etdi və o əmin idi ki, diriləcək.

MƏNİM ƏN BÖYÜK DAYAĞIM

Mən gənc olanda maksimalist idim. Ancaq başa düşdüm ki, həyat çox nadir hallarda istədiyimiz kimi olur. Mən çoxlu xeyir-dualar almışam. Lakin eyni zamanda iki böyük faciə ilə də üzləşmişəm: birinci həyat yoldaşım mənə xəyanət edib, ikincisi isə uzun sürən xəstəlikdən sonra ölüb. Bu cür ağır anlarımda mən müxtəlif yerlərdən rəhbərlik və təsəlli alırdım. İndiyədək mənim ən böyük dayağım «Əzəldən Var Olan» Yehova Allahdır (Dan. 7:9). Onun məsləhətləri məni bir şəxsiyyət kimi formalaşdırdı və missioner xidmətimdə çoxlu gözəl anlar yaşatdı. Problemlərlə üzləşəndə Yehovanın məhəbbəti mənə dayaq olurdu və verdiyi təsəlli məni fərəhləndirirdi (Məz. 94:18, 19). Ailəm və əsil dostlarım dar günümdə mənə məhəbbət göstərir və dəstək olurdular (Sül. məs. 17:17). Onların çoxu müdrik yaşlı insanlar idi.

Əyyub demişdi: «Ağsaqqalların hikməti var, uzunömürlülər dünyagörmüş olar» (Əyy. 12:12). Həyatıma dönüb baxanda bu sözlərdə böyük həqiqət olduğunu deyə bilərəm. Müdrik yaşlı bacı-qardaşların məsləhətlərinin mənə çox köməyi dəyib, onların təsəllisi mənə dayaq olub və onların dostluğu həyatımı zənginləşdirib. Dostlarıma ürəkdən minnətdaram.

İndi mənim 80 yaşım var və mən də artıq qocalmışam. Qazandığım həyat təcrübəsi sayəsində yaşlıların tələbatlarına qarşı həssas olmağı öyrənmişəm. Mən hələ də onlara baş çəkməkdən və kömək etməkdən sevinc duyuram. Ancaq gənclərin arasında olmaq da mənə zövq verir. Onların enerjisi və ruh yüksəkliyi mənə də təsir edir. Gənclər məndən məsləhət və kömək istəyəndə onlar üçün əlimdən gələni etməyə hazıram.

[Haşiyə]

[14–cü səhifədəki şəkil]

Coy Lennoksla birgə Narranderada pioner kimi xidmət edərkən

[15–ci səhifədəki şəkil]

İsveçrədəki Bet-El ailəsinin üzvləri ilə, 1960-cı il

[16–cı səhifədəki şəkil]

Arne xəstə olanda onun qayğısına qalırdım