Gikan sa Pagkadelingkuwente Ngadto sa Pagkamisyonaryo
Kadto Agosto 6, 1950. Ako nagtindog uban sa akong inahan sa Yankee Stadium, New York City. Mitambong kami sa usa ka internasyonal nga kombensiyon sa mga Saksi ni Jehova. Walay usa kanamo ang niadto usa sa mga Saksi ni Jehova. Miliraw ang akong mga mata sa palibot nga nahingangha sa panonpanon sa mga tawo, nga kapig usa ka gatos ka libo didto sa estadyum ug sa palibot nga dapit, apan walay tuloranay, walay tampalasang sinultihan o away, walay silaob sa kasuko. Makahinumdom ako nga miingon ngadto sa akong inahan: “Dili kini katuohan. Ang mga organisasyon nga akong nasudlan ug ang mga dapit nga akong naadtoan kasagarang naglangkit sa mga away. Ma, kini gayod ang kamatuoran!” Gipiga lang niyag hinay ang akong kamot ug mipahiyom, kay nasayod siya sa akong kagahapon ingon nga usa ra ka inahan ang nasayod. Itugot nga hinumdoman ko ang tipik niana.
Natawo ako sa Metropolis, usa ka gamayng lungsod sa daplin sa mga pangpang sa Subang Ohio sa habagatang Illinois. Ang tuig maoy 1930, ug ang Dakong Depresyon milukop sa kalibotan. Ako ang ika-9 sa 11 ka mga anak. Gipadako ako sa relihiyong Luterano. Sa mahapon ang akong inahan tiglingkod ug tigbasa kanako gikan sa Bibliya, ug gikahimut-an ko gayod ang maong mga sesyon. Gitudloan niya ako sa kasulatan sa Juan 3:16, nga nagaingon: “Kay gihigugma pag-ayo sa Diyos ang kalibotan nga iyang gihatag ang iyang bugtong nga Anak, aron ang tanan nga motuo kaniya dili malaglag kondili makabatog kinabuhing walay kataposan,” ug nag-ingon kanako nga dili gayod hikalimtan ang gugma sa Diyos alang kanamo. Kanunay akong mahinumdom sa maong teksto ug sumayon kana sa akong kaugalingon sa dihang ako mag-inusara, apan wala ako makasabot unsa ka dako ang paghigugma sa Diyos kanato ug kon unsay kahulogan niini sa akong kinabuhi. Nakahinumdom ako nga nangutana sa lainlaing tawo nga hilig sa relihiyon, ug gihatag nila kanako ang lainlaing tubag, sama sa: “Ang Diyos nagahatag kanato sa mga kahoy ug mga bulak”; “Ang Diyos nagahatag kanatog kinabuhi”; “Ang Diyos nagahatag kanato sa mga hayop, sa maanindot nga kabituonan, ug sa ulan sa pagpatubo sa mga tanom.” Dayon ako maghunahuna: ‘Apan kanang tanang butang dinhi na sa wala pa matawo si Jesus. Ang teksto nagasaad ug kinabuhing walay kataposan, apan namatay ang akong igsoong lalaki ug babaye.’ Sa gisukna ko kana, ako giingnan: “Ah, kana moabot tapos sa imong pagkamatay.” Busa, sa bata pa lang, ako nalibog ug sa linghod nga edad nawad-ag interes sa relihiyon ug sa Sunday school.
Sa panahong ako diyes anyos na, ako pilyo nga bata ug sakop sa usa ka gang sa kalye, nga may panahong nangulo pa niana. Ako kanunayng maproblema sa mga awtoridad. Inigkakita sa akong amahan ug sakyanan sa polis sa among kalye, magtuo siya nga sila nanganha aron mangutana bahin kanako ug moingon: “Tawga si Robert. Ania ang polis.” Nag-antos pag-ayo ang akong mga ginikanan tungod sa akong pagbinugoy, ug ang akong amahan mangaliyupo kanako nga ihunong ang pakig-uban sa gang nga akong giubanan. Siya naguol kaayo ug moingon kanako: “Ang problemang imong gihatag kanamo makatumbas sa iya sa tanang ubang anak, ug kana tungod sa imong mga kauban.” Hinuon, katingad-ang si Mama moingon kang Papa: “Magbag-o ra na siya. Tan-awa ra, may adlaw nga si Robert mahimong ministro.”
Ang Kamatuoran sa Diyos Nagbag-o Kanako
Dayon may nahitabo nga dakog epekto sa akong kinabuhi. Ang akong igsoong babaye si Evelyn misugod sa pagtuon sa Bibliya kauban sa mga Saksi ni Jehova niadtong 1948. Ugaling, niadtong panahona ang ako lang nasayran bahin sa mga Saksi mao ang ilang neyutral nga baroganan bahin sa nasodnon ug politikanhong mga isyu. Hilig kaayo ako sa nasyonalismo ug dili ko gustong malangkit ang akong igsoong babaye sa maong mga tawo. Gisupak ko siyag maayo. Bisan pa niana, naila niya ang kamatuoran sa iyang nakat-onan ug wala mamati kanako. Hangtod niining adlawa siya ug ang kadaghanan sa iyang mga anak ug mga apo matinumanong nagaalagad kang Jehova nga Diyos. Karon ako nagapasalamat kaniya ug sa Diyos tungod sa iyang pagkamalahutayon tungod kay usa ka adlaw ako nakadungog niyang naghisgot sa Bibliya uban sa iyang magtutudlo sa Bibliya samtang didto ako sa kusina. Akong nasayran ang bahin sa Paraisong yuta nga umaabot ug sa posibilidad sa pagkinabuhing walay kataposan diha niini. Ang Juan 3:16 misantop sa akong hunahuna, ug ako naghunahuna: ‘Kini ang gugma sa Diyos alang kanato pinaagi kang Jesus.’ Human niana, kada semana ako mamati gikan sa kusina. Sa wala madugay gidapit nila ako nga moapil sa pagtuon. Sa ingon akong nailhan ang mahigugmaon, matuod nga Diyos, si Jehova.
Mitambong usab ang akong mga ginikanan sa pagtuon, ug tapos sa pagbalhin ngadto sa Ypsilanti, Michigan, nagpadayon sila sa pagtuon sa Bibliya. Sa wala madugay, ako miapas kanila didto. Niadtong 1950 ako mitambong sa akong unang kombensiyon sa mga Saksi ni Jehova, usa ka internasyonal nga kombensiyon sa Yankee Stadium, New York City. Kadtong tibuok-semanang pasundayag sa matuod nga gugma nagkombinsir kanako nga kini mao ang matang sa mga tawo nga buot ko ingong suod nga mga kauban sa nahibilin kong kinabuhi. Niadtong kombensiyona gihimo ko ang akong pahinungod sa pag-alagad kang Jehova, ang matuod nga Diyos.
Panahon sa among pagbalik sa Michigan gikan sa kombensiyon, nakabaton kami sa kalipay sa pagduaw sa Watchtower Bible School of Gilead, usa ka tunghaan sa pagbansay sa mga ministro aron mag-alagad nga mga misyonaryo sa ubang nasod. Niadtong panahona ang tunghaan nahimutang sa usa ka matahom nga kabanikanhan duol sa South Lansing, New York. Niadtong pagduawa, gihimo ko nga akong tumong ang pagkahimong misyonaryo.
Niadtong Septiyembre 10, 1950, ako nabawtismohan kauban sa duha pa sa usa ka gamayng sapa sa usa ka umahan. Ako niadto 19 anyos. Ang akong mga kauban nagkausab, ug sa dihang nahibalag ko ang daghan sa kanhi kong mga kauban, mangutana sila kanako kon unsay nahitabo. Ingnan ako sa pipila nga ako nabuang na. Apan, sa pagkamatuod, gibati ko nga ako labi pang maayong kabuot kay sukad masukad sa akong kinabuhi! Nahingangha ang akong amahan ug nalipay kaayo.
Niadtong 1951 ako naminyo kang Earline Merlau Olson. Ang iyang kagikan lahi kaayo sa akoa, kay siya gipadako sa mga ginikanang bug-os nga dedikado sa Diyos. Gigugol niya ang iyang mga bakasyon sa tunghaan sa bug-os-panahong pagsangyaw ug naglaom nga pauswagon ang iyang pag-alagad ngadto sa misyonaryong kanataran.
Pagtinguha sa mga Tumong Bisan pa sa mga Kalisdanan
Tungod sa akong pagbarog dapig sa Kristohanong neyutralidad, ako nahilangkit na usab sa mga awtoridad, ug sa unang panahon sa akong kinabuhi, ako napriso—tungod sa pagkahimong Kristohanon! Sa adlaw ug sa gabii nga ako gihuptan sa bilanggoan sa distrito, ako tin-awng gipakitaan sa mahigugmaong pagbantay sa Diyos. Usa sa mga priso, lagmit ang pangulo sa atob, nagsulti sa uban nga buot niyang himoon ang huluhusay kono ug biktimahon ako. Unsay akong pagabuhaton? Mobalik ba sa paglihok nga akong gibuhat sa daghang katuigan ingong bugoy o mosalig sa Diyos? Gihangyo ko si Jehova sa pagtabang nako sa pagpabiling matinumanon ug paghatag kanakog kaalam ug kusog. Dihadiha ang laing priso mitabang nako. Giingnan niya ang uban nga siya ang gamitong ilang biktima ug, nga gibutang niya ako sa likod sa pisikal nga paagi, miingon: “Kinahanglang moagi kamo nako aron makuha siya.” Dihay ubay-ubayng makapakulbang mga gutlo. Dayon ang pangulo sa atob miingon: “Hikalimti na lang. Dili kini importante kaayo.” Gipasalamatan ko ang Diyos! Ang abogado nagpagawas kanako sa sunod adlaw, apan ang legal nga paghusay nagpadayon sa tulo ka tuig hangtod nga ako sa kataposan gihatagag kagawasan sa serbisyo militar ingong ministro.
Niadtong Mayo 1, 1955, ang akong asawa ug ako misugod sa among karera sa pagkabug-os-panahong mga magwawali, o mga payunir. Mipayunir kamig duha ka tuig uban sa kongregasyon sa Ypsilanti, Michigan. Unya kami gidapit nga mag-alagad nga espesyal payunir nga mga ministro, sugod sa Mayo 1, 1957, sa Burlington, Vermont, nga gideboto ang mas daghan pang panahon sa pagsangyaw. Sulod sa among duha ka tuig didto, nakaambit kami sa pagtukod pag-usab sa kongregasyon. Ang una namong Kingdom Hall didto sa sentro mismo sa lungsod! Sa Dominggo ang pakigpulong publiko mao “Komunismo o Kristiyanidad—Hain ba Niini?” Sanglit may mga bahad nga pugngan ang among tigom, miadto ako sa kapolisan sa pagsusi kon kami makasalig ba sa ilang proteksiyon kon kinahanglanon. Gipasaligan ako nila nga ilang atubangon ang kahimtang. Mga 20 minutos una mosugod ang tigom, ang usa ka sakyanan nga punog tawo miparking atubangan sa Kingdom Hall. Sa mga minutos lamang miabot ang kapolisan ug nakigsulti kanila, ug sila nanglakaw. Nabatonan namo ang malinawon, daghag-tumatambong nga tigom.
Sa Kataposan mga Misyonaryo!
Gidapit kami sa Watchtower Society nga mahimong bahin sa mga trabahante sa hedkuwarter niini sa New York City, sugod sa Mayo 1, 1959. Samtang kami nangandam aron molakaw, miabot ang laing sulat nga nagdapit kanamo sa pagtungha sa Tunghaang Gilead aron mabansayng mga misyonaryo, sugod sa Septiyembre 1959. Duha ka talagsaong panalangin sa usa ka tuig! Sa kataposan, nakita na namo ang among mga tumong sa pagkahimong misyonaryo. Ang among sagradong pag-alagad nagpadayon sa pag-uswag!
Niadtong Pebrero 1960, tapos sa hapit unom ka bulang pagtuon ug pagbansay, kami migraduwar sa ika-34 nga klase sa Gilead. Giasayn kami ngadto sa Bogotá, Colombia, diin miabot kami niadtong Marso 1, 1960.
Ang una namong hagit mao ang pagtuon sa Kinatsila. Ang akong pagkasayop sa paggamit sa mga pulong maoy tinubdan sa dakong pagkatawa. Mahinumdom akong nagtrabaho sa Departamento sa Rooming sa una namong distritong kombensiyon ug mihangyo sa mga igsoong lalaki nga pahulamon kamig mga kutson (colchones), apan gigamit ko ang pulong cochinos (mga baboy). Maluluton silang nangutana kanako: “Alang kana sa unsa?” Mitubag ako: “Aron makatulogan sa mga igsoon.” Tapos sa katawa, nakuha namo ang mga kutson.
Samtang nagkahimuot sa kalalangan sa Diyos sa kinaiyang katahom sa halangdong naputos-sa-yelong Andes, sa kalasangan, ug sa kapatagan, daghan kamig dili-hikalimtang mga kasinatian. Ang usa maoy samtang kami nagduaw sa espesyal nga mga payunir sa Villavicencio, diin nagsugod ang llanos (kapatagan). Sa lungsod sa San Martín, nakigtagbo kami sa grupo sa mga Saksi gikan sa Granada. Kadto mao ang unang panahon nga ang katawhan sa San Martín makabati sa mensahe sa Gingharian. Samtang ang akong asawa nakigsulti ngadto sa usa ka babaye diha sa iyang balay, ang usa ka batang lalaki miduol sa akong asawa ug nangutana kaniya kon unsay iyang gibuhat. Sa gisultihan niya siya, siya mipahawa apan unya mibalik ug miingon kaniya nga ang usa ka pumapalit sa botika sa tabok sa kalye buot makigsutli kaniya. Namating malipayon ang tawo sa mensahe ug nangayo sa tanang basahon sa Bibliya nga diha kaniya. Sa gitanyag niya ang mga magasing Bantayanang Torre ug Pagmata! nga ipadala kaniya pinaagi sa koreyo, iya akong giingnan: “Layo kaayo ang akong gipuy-an sa kapatagan nga walay serbisyo sa koreyo. Kinahanglang kuhaon ko dinhi sa San Martín ang mga sulat, ug kas-a lang ko moanhi dinhi sa usa ka tuig alang sa mga suplay.” Sa pagbuot sa Diyos, niadtong tuiga siya mianha panahon sa among pagduaw.
Nagkalipay kami kaayo nga ipakig-ambit ang kamatuoran sa Pulong sa Diyos uban sa katawhan sa Colombia sulod sa 16 ka tuig, nga mibiyahe pinaagi sa tanang matang sa transportasyong magamit: piragua (bangka), ayroplano, bus, kotse, kabayo, ug burro. Bisan diin kami moadto, nakakaplag kamig mahigalaong katawhan nga nalipayng makighisgot sa kamatuoran sa Bibliya ug mahibalo ug tinuod makasabot sa gugma ni Jehova ug sa iyang minahal nga Anak.
Sagradong Pag-alagad na Usab sa Tinipong Bansa
Niadtong 1976, tungod sa personal nga mga responsabilidad, kami mibalik sa Tinipong Bansa, diin kami nakapadayon sa among sagradong pag-alagad ingong mga payunir. Dayon, sa 1980, ako nakahimo sa pagduaw sa ubay-ubayng kongregasyon sa usa ka sirkito ingong usa ka nagapanawng magtatan-aw. Busa, ako naasayn sa pag-alagad sa nagsultig-Kinatsilang natad. Nalipay kami sa pag-alagad uban sa among masadyaon, mahigugmaon, espirituwal nga mga igsoong lalaki ug mga babaye sa mga sirkito nga didto sa lainlaing mga bahin sa Tinipong Bansa.
Sa bata pa ako, giingnan ako sa akong inahan: “Ayaw paghikalimti ang gugma sa Diyos!” Gipasalamatan ko si Jehova sa pagtabang nako, pinaagi sa iyang yutan-ong organisasyon, sa pagsabot sa iyang gugma ug kon unsay kahulogan niini alang sa katawhan, ingon man sa pagtabang nako nga mabag-o, pinaagi sa iyang Pulong ug espiritu, gikan sa pagkadelingkuwente sa bata pa ngadto sa usa ka tawong dalawaton kaniya alang sa sagradong pag-alagad. Gibubo niya ang iyang mga panalangin, nga nagpaposible sa pagkab-ot sa mga tumong nga akong gibutang ubay sa dalan. Alang sa among dagayang mga pribilehiyo sa sagradong pag-alagad sa Diyos ug sa kinabuhing nagaawas sa kalipay, ang akong asawa ug ako nagapasalamat kang Jehova, sa iyang Anak ug sa iyang matinumanong organisasyon.—Sumala sa gisugid ni Robert D. Reed.
[Hulagway sa panid 17]
Si Robert ug Earline Reed
[Hulagway sa panid 18]
Adlaw sa panglaba sa Colombia sa akong asawa, si Earline