Abraham was 75 en kinderloos toen Jehovah hem deze belofte deed. Heeft Abraham de vervulling van die belofte meegemaakt? Nee, niet helemaal. Nadat hij de Eufraat was overgestoken, moest hij 25 jaar wachten tot door een wonder zijn zoon Isaäk werd geboren. En het duurde nog eens 60 jaar tot zijn kleinkinderen Esau en Jakob werden geboren (Hebr. 6:15). Abraham maakte echter nooit mee dat zijn nakomelingen een groot volk werden en het beloofde land innamen. Maar hij bleef Jehovah trouw en had een hechte vriendschap met hem (Jak. 2:23). En als Abraham wordt opgewekt, zal hij zeker blij zijn te horen dat zijn geloof en geduld hebben geleid tot zegeningen voor alle volken (Gen. 22:18). De les? Ook al zie je niet nu meteen alle beloften van Jehovah in vervulling gaan, heb net als Abraham geduld. Dan kun je er zeker van zijn dat Jehovah je beloont — nu en nog meer in de beloofde nieuwe wereld (Mark. 10:29, 30). w23.08 24 ¶14

Toen Uzzia nog jong was, was hij nederig en leerde hij ‘ontzag voor de ware God te hebben’. Hij leefde 68 jaar en werd in het grootste deel van zijn leven door Jehovah gezegend (2 Kron. 26:1-4). Uzzia versloeg veel vijanden van Gods volk en versterkte de verdedigingswerken van Jeruzalem (2 Kron. 26:6-15). Hij was vast blij met alles wat hij dankzij Jehovah’s hulp kon doen (Pred. 3:12, 13). Als koning was Uzzia gewend dat anderen deden wat hij zei. Misschien ging hij daardoor denken dat hij kon doen wat hij maar wilde. Op een dag ging hij de tempel van Jehovah binnen om wierook te branden op het altaar. Daar was hij als koning niet toe bevoegd (2 Kron. 26:16-18). Toen hogepriester Azarja hem probeerde te corrigeren, werd hij woedend. Helaas bleef Uzzia niet trouw. Hij werd gestraft met melaatsheid (2 Kron. 26:19-21). Zijn leven had er heel anders uitgezien als hij nederig was gebleven! w23.09 10 ¶9-10

Ook nadat Petrus een gezalfde christen was geworden, had hij nog last van zijn tekortkomingen. In het jaar 36 was hij erbij toen de onbesneden heiden Cornelius met heilige geest werd gezalfd. Dat was een duidelijk bewijs dat ‘God niet partijdig is’ en dat heidenen deel konden uitmaken van de christelijke gemeente (Hand. 10:34, 44, 45). Daarna voelde Petrus zich vrij om met heidenen te eten, iets dat hij daarvoor nooit zou hebben gedaan. Maar er waren Joodse christenen die vonden dat Joden en heidenen niet samen hoorden te eten. Toen sommigen van hen naar Antiochië kwamen, stopte Petrus ermee met zijn heidense broeders te eten, waarschijnlijk omdat hij bang was de Joodse christenen te beledigen. Paulus zag die hypocrisie en wees Petrus publiekelijk terecht (Gal. 2:13, 14). Ondanks die terugval gaf Petrus de strijd niet op. w23.09 22 ¶8