Ήμουν Δεσμοφύλαξ Χριστιανών

Αφήγησις προς τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Κορέα

ΛΙΓΟ πριν από το 1940 ήμουν δεσμοφύλαξ στις Φυλακές της Σεούλ. Τον καιρό εκείνο η Κορέα εκυβερνάτο από τους Ιάπωνες. Ήμουν μια από τις έξη Κορεάτισσες γυναίκες που ήσαν διωρισμένες στο Τμήμα Γυναικών· εργαζόμαστε κάτω από έξη Ιαπωνέζες φρουρούς. Δεν εγνώριζα καθόλου ότι γρήγορα θα γινόμουν δεσμοφύλαξ πιστών Χριστιανών.

Το 1938 και 1939 διάβασα για τη σύλληψι από την Ιαπωνική κυβέρνησι μερικών από τους διευθύνοντας διακόνους των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία και την Κορέα. Αργότερα, όταν συνελήφθησαν μεμονωμένοι Μάρτυρες, βρέθηκα φύλακας σε έξη από τις γυναίκες αυτές, που ήσαν όλες ευαγγελιζόμενες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Είχαν τοποθετηθή στο τμήμα μου.

Τα καθήκοντά μου στη φυλακή ήσαν να διδάσκω στις φυλακισμένες την Ιαπωνική γλώσσα, να τις μαθαίνω να πλέκουν ή να κάνουν κάτι με τα χέρια τους, να προσπαθώ να μορφώσω τις αγράμματες και να κατευθύνω τις διάνοιές τους στον καιρό που θα απελύοντο από τη φυλακή. Έβγαζα επίσης φυλακισμένες έξω από τα κελλιά τους για άσκησι. Εκτός της συμμετοχής στα καθήκοντα του φρουρού ήμουν επίσης υπεύθυνη να επιβάλλω όλους τους κανονισμούς της φυλακής.

Διατασσόμεθα Όλοι να Προσκυνούμε

Ένας από τους κανονισμούς της φυλακής απαιτούσε όπως όλες οι κρατούμενες (κι εμείς οι φύλακες επίσης) προσκυνούμε κάθε πρωί εστραμμένοι προς το Τόκιο μόλις διέτασσε ο αρχιφύλακας. Αυτό ήταν μια Ιαπωνική εθνικιστική τελετή για τη λατρεία του Ιάπωνος αυτοκράτορος. Αυτό αποτελούσε μέρος της θρησκείας Σίντο. Εμείς οι Κορεάτες είμαστε υποχρεωμένοι να συμμετέχωμε σ’ αυτή. Αργότερα έμαθα ότι οι έξη αυτές Μάρτυρες είχαν φυλακισθή εν μέρει λόγω της αρνήσεώς των να προσκυνήσουν προς την Ανατολή. Στη φυλακή επίσης ηρνούντο λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων να προσκυνούν εστραμμένες προς το Τόκιο.

Όταν ανεφέρθησαν στη διοίκησι των φυλακών και οι προσπάθειες να τις πείσουν να προσκυνούν απέβησαν άκαρπες, ετιμωρήθησαν. Τελικά κάθε μια δέθηκε με αλυσίδες. Αυτές ήσαν πολύ βαρειές αλυσίδες που ήταν δύσκολο να τις σηκώσουν για να τις βάλουν στη ράχη των. Τις αλυσίδες αυτές τις έφεραν αυτές οι Μάρτυρες το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου κάθε μέρα.

Τον καιρό εκείνο σκεπτόμουν πόσο ανόητες ήσαν να κρατούν μια τόσο άκαμπτη στάσι απλώς για τη θρησκεία ώστε να υφίστανται αυτή τη σκληρή τιμωρία. Πολλές φορές προσπάθησα να τις πείσω να προσκυνήσουν προς την Ανατολή μαζί μ’ εμάς τις άλλες και να γλυτώσουν από αυτό το βασανιστήριο.

Εντυπωσιάσθηκα από την Πίστι και το Θάρρος Τους

Καθώς όμως μιλούσα περισσότερο μ’ αυτές τις γυναίκες μου προξενούσε βαθειά εντύπωσι η πίστις των. Ήσαν χαρούμενες και σ’ όλα τα άλλα ζητήματα ήσαν εξαιρετικά υπάκουες και ευκολομεταχείριστες. Αισθανόμουν ότι μια απ’ αυτές με είλκυσε ιδιαίτερα. Αυτό συνέβαινε, διότι υπήρχαν πολλές ομοιότητες μεταξύ της ζωής της κ. Τσανγκ και της δικής μου. Ήταν πολύ μορφωμένη όπως κι εγώ. Ήταν μοναχοκόρη όπως κι εγώ. Οποιαδήποτε εργασία της ανετίθετο μάθαινε να την κάνη πολύ γρήγορα. Είχε μια έξοχη γενική γνώσι. Αισθανόμουν ιδιαίτερη συμπάθεια γι’ αυτήν διότι φυλακίσθηκε πολύ γρήγορα μετά τον γάμο της.

Οποτεδήποτε έκανα έλεγχο στα κελιά που εκρατούντο αυτές οι έξη Μάρτυρες, εύρισκα πάντοτε τις Χριστιανές αυτές να διαβάζουν ή να συζητούν για τη Γραφή. Έβλεπα ότι αυτή ήταν το κλειδί στην πίστι τους, και απορούσα πώς μπορούσε ένα βιβλίο να εμπνεύση την πίστι που είχαν.

Μια μέρα, όταν έβγαλα τις Μάρτυρες από τα κελιά τους για άσκησι, η κ. Τσανγκ με ρώτησε να της πω νέα από τους έξω από τη φυλακή. Της είπα ότι η Ιαπωνία πολεμούσε νικηφόρα τις δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών στις Φιλιππίνες και τις Βρεττανικές δυνάμεις στη Σιγκαπούρη, και άλλα. Η κ. Τσάνγκ μου εξήγησε κάποια προφητεία από τη Γραφή με τέτοιο τρόπο ώστε με άφησε με την εντύπωσι ότι νόμιζε πως η Ιαπωνία τελικά θα ηττάτο.a Συγκλονίσθηκα που ετόλμησε έστω και να υπαινίχθη ένα τέτοιο πράγμα, και αν την άκουγαν οι άλλοι φρουροί, θα εσήμαινε ακόμη αυστηρότερη τιμωρία γι’ αυτήν, ακόμη κι ελάττωσι της μερίδος τροφής. Την συμβούλευσα πολύ αυστηρά να μην επαναλάβη τέτοια λόγια σε κανένα.

Λίγες μέρες αργότερα, όταν περνούσα την τροφή τους από ένα άνοιγμα στο κελί τους, η κ. Τσανγκ μου εξήγησε περισσότερα από τη Γραφή της. Μου είπε ότι όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου περιγράφονταν στη Γραφή ως θηριώδεις και θα καταστρέφονταν από τη βασιλεία του Θεού. Θα μπορούσα να είχα απομακρυνθή απ’ εκείνο το άνοιγμα, αλλά ενδιαφερόμουν γι’ αυτά που μου έλεγε. Μπορούσα να την κάμω να τιμωρηθή, αλλά δεν είχα τέτοια πρόθεσι. Αισθανόμουν έλξι προς αυτές τις θαρραλέες Μάρτυρες που η πίστι τους τούς έκανε να μιλούν τόσο τολμηρά έστω κι αν ετιμωρούντο γι’ αυτή την πίστι.

Όταν βρισκόμουν μόνη μαζί τους, τους αφαιρούσα μερικές φορές τις αλυσίδες για λίγο, αλλ’ αυτό έπρεπε να γίνεται με μεγάλη περίσκεψι. Τότε συνέβη ένα αξέχαστο περιστατικό.

Μια απ’ αυτές τις έξη γυναίκες αρρώστησε βαριά. Την ίδια εποχή που αυτή είχε ριφθή φυλακή, κι ο γυιος της επίσης είχε φυλακισθή στην ίδια φυλακή. Αλλ’ αυτός έκαμε συμβιβασμό στην πίστι του προσκυνώντας προς την Ανατολή. Γι’ αυτό του δόθηκε μια καλύτερη εργασία στη φυλακή αλλά δεν τον άφησαν ελεύθερο. Η μητέρα του έμεινε αμετακίνητη στην πίστι της. Όταν φάνηκε ότι θα πέθαινε, ζήτησε να δη τον γυιο της. Επενέβην προς χάρι της ώστε τελικά ο γυιος της ωδηγήθηκε σ’ αυτήν από το τμήμα των ανδρών. Ήμουν παρούσα στη συνάντησι αυτή μητέρας και γυιου. Πέθαινε κι εν τούτοις ενεθάρρυνε το γυιο της να κρατήση την πίστι του. Αυτός όμως δεν πρόσεχε, αλλά παρακαλούσε τη μητέρα του να συμβιβασθή ώστε να την βγάλουν να πεθάνη έξω από τη φυλακή. Πραγματικά πέντε μέρες αργότερα πέθανε. Επετράπη στον γυιο να παρακολουθήση την κηδεία στη φυλακή. Έκλαψε πικρά αλλά κι εγώ δεν μπόρεσα να μη κλάψω.

Απόγνωσις και Έλλειψις Πίστεως που Στηρίζει

Στο σημείο αυτό απεφάσισα ν’ αλλάξω επάγγελμα. Είχα γίνει δεσμοφύλαξ μετά την αποφοίτησί μου από μια σχολή γυναικών μεγάλης φήμης, που την είχε ιδρύσει η κυβέρνησις, και είχα αποκτήσει δίπλωμα δασκάλας. Όταν ήμουν ακόμη στο σχολείο, μας είχαν πάει περιοδεία σε μια φυλακή και είχα συγκινηθή από την εγκατάλειψι των κρατουμένων. Σκέφθηκα πως αν ήμουν φύλακας θα μπορούσα όχι μόνο να διδάξω αλλά και να βοηθήσω κάπως αυτούς τους δυστυχισμένους. Έτσι υπέβαλα αίτησι και έγινα δεκτή στη φυλακή. Όταν όμως είδα τόσες δυστυχισμένες υπάρξεις στα χρόνια που ήμουν στη φυλακή, διεπίστωσα πόσο λίγο μπορούσα να τους βοηθήσω.

Βέβαια είχα λάβει κατά καιρούς γράμματα από πρώην κρατουμένους που μου έλεγαν πόσο εκτιμούσαν αυτά που τους είχα διδάξει, και αυτό μου προξενούσε χαρά. Αλλ’ έβλεπα πάρα πολλά στα όποια δεν μπορούσα να τους βοηθήσω, και από ανθρωπιστική άποψι απελπίσθηκα ότι θα μπορούσα πράγματι ν’ αλλάξω τα πράγματα για να τους βοηθήσω. Μετά τον θάνατο αυτής της γυναίκας Μάρτυρος, διεπίστωσα ότι δεν είχα πίστι που να με στηρίξη όπως την είχε στηρίξει η δική της πίστις. Εγκατέλειψα τη θέσι μου ως φύλακος στις Φυλακές της Σεούλ πριν από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το δικό μου θρησκευτικό βάθος δεν μου είχε ενσταλλάξει μέσα μου ένα τέτοιο είδος πίστεως. Η οικογένειά μου ήσαν Βουδδισταί. Είχα πάει συχνά στον Βουδδιστικό ναό με τη μητέρα μου. Αλλά σαν απόφοιτος γυμνασίου είχα αρκετή μόρφωσι να γνωρίζω ότι η λατρεία εικόνων όπως συνήθιζε η μητέρα μου ήταν απλώς δεισιδαιμονία και έτσι δεν ελάτρευα πια με τον τρόπο αυτό όταν έγινα ανεξάρτητη.

Όταν έφθασε το 1945 και η μακρά Ιαπωνική κατοχή της Κορέας ετελείωσε, θυμήθηκα αυτά που μου είχε πη η κ. Τσανγκ, και έμεινα κατάπληκτη που οι προφητείες της Γραφής βγήκαν πράγματι αληθινές. Προσπάθησα μάλιστα να έλθω σε επαφή με την κ. Τσανγκ, αλλά στη φυλακή που εκρατούντο έμαθα ότι τόσο αυτή όσο και οι άλλες τέσσερες γυναίκες είχαν απολυθή.

Στα διαρρεύσαντα χρόνια ήμουν απησχολημένη με το να εργάζωμαι για την Κυβέρνησι Κατοχής των Ηνωμένων Πολιτειών έως ότου ιδρύθη η δημοκρατία το 1948. Κατόπιν βρήκα άλλη εργασία. Ένας γείτονας που ήταν διάκονος σε μια από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου με παρεκάλεσε να παρακολουθήσω τη λειτουργία. Πράγματι πήγα. Αλλά δεν άντεχα να βλέπω την υποκρισία σ’ αυτή την εκκλησία και σταμάτησα να πηγαίνω. Ακόμη δεν είχα πραγματική πίστι που να με στηρίξη.

Επανασύνδεσις με τις Πιστές Χριστιανές Γυναίκες

Από καιρό σε καιρό στα χρόνια που περνούσαν μάρτυρες του Ιεχωβά επεσκέπτονταν το σπίτι μου, και κάπου-κάπου έπαιρνα τα περιοδικά τους. Αλλά δεν είχα καιρό να τους μιλήσω ή να συζητήσω τα πράγματα μαζί τους. Τότε την άνοιξι του 1969 μια από τους Μάρτυρας μετεκόμισε στη γειτονιά μου. Άρχισε να μου μιλά για τη Γραφή. Ερώτησα αν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν οι ίδιοι με τους Διεθνείς Σπουδαστάς των Γραφών, όπως μου ήταν γνωστή η κ. Τσανγκ. Απ’ αυτήν έμαθα ότι η κ. Τσανγκ βρισκόταν τότε στην Ιντσόν, κι έτσι πήγα στην Ιντσόν να την επισκεφθώ.

Είχαμε μια μακρά συζήτησι για τη Γραφή και τις δοξασίες των Μαρτύρων. Με βάσι αυτή την συζήτησι απεφάσισα να μελετήσω με τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Διευθετήθηκε μια τακτική Γραφική μελέτη, στην οποία με εδίδασκε η νέα μου γειτόνισσα.

Προώδευσα σε Γραφική γνώσι και κατόπιν τον Οκτώβριο του 1969 παρηκολούθησα τη Διεθνή Συνέλευσι «Επί Γης Ειρήνη» των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Γυμνάσιο Τσανγκτσούνγκ στη Σεούλ. Εδώ συνάντησα και τις άλλες τέσσερες γυναίκες που είχαν φυλακισθή για την πίστι τους. Ήταν μια χαρούμενη συνάντησις. Με χαιρέτησαν σαν μια παλιά χαμένη φίλη και όχι σαν μια πρώην δεσμοφύλακά τους. Όσα είδα σ’ εκείνη τη συνέλευσι μου έκαμαν βαθειά εντύπωσι.

Συνέχισα τη Γραφική μου μελέτη και παρακολουθούσα συναθροίσεις τακτικά στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τότε έλαβα την απόφασι: Ήθελα κι εγώ να έχω την πίστι εκείνων των πιστών Χριστιανών γυναικών. Έτσι βαπτίσθηκα στη Συνέλευσι Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Άνθρωποι Ευδοκίας» στην Σεούλ στις 24 Ιουλίου 1970. Μ’ εκείνη την ευκαιρία είπα στους άλλους, «Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.»

Ο τομεύς μαρτυρίας της εκκλησίας μας Τσουνγκ Γιουνγκ Ρο στην πόλι Σόνταιμουν-Κου περιλαμβάνει την πλαγιά ενός λόφου απ’ όπου μπορεί κανείς να βλέπη κάτω στις Φυλακές της Σεούλ. Καθώς κηρύττω τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού σ’ εκείνη την περιοχή μαζί με τις Χριστιανές αδελφές μου, δεν μπορώ να μη σκέπτωμαι όσα συνέβησαν εκεί πριν από χρόνια. Είμαι αληθινά ευτυχισμένη που έχω επί τέλους τη θαυμαστή πίστι που εστήριξε αυτές τις αγαπητές Χριστιανές αδελφές μου περισσότερα από επτά χρόνια φυλακίσεως στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

[Υποσημειώσεις]