Όταν το Βουνό Προσπάθησε να Συναντήσει τη Θάλασσα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ στο Καράκας, την πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, και στη θάλασσα ορθώνεται ένα βουνό ύψους 2.000 μέτρων που ονομάζεται Ελ Άβιλα. Στη βόρεια πλευρά του υπάρχει μια στενή, πυκνοκατοικημένη παράκτια λωρίδα γης. Εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Βενεζουέλας, και για να πάνε οι τουρίστες από το αεροδρόμιο στο Καράκας πρέπει να διασχίσουν μια σήραγγα που περνάει μέσα από το βουνό.

Έπειτα από τις καταρρακτώδεις βροχές του περασμένου Δεκεμβρίου, το Ελ Άβιλα απορρόφησε τόσο πολύ νερό ώστε έφτασε στα όριά του. Οι πλαγιές του έμοιαζαν να έχουν ξεχειλίσει καθώς δεκάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα νερό έπεφταν σαν καταρράκτες από το βουνό. Φαινόταν, όπως είπε κάποιος, σαν να προσπαθούσε το βουνό να συναντήσει τη θάλασσα. Τα σπίτια​—από καλύβες μέχρι και βίλες—​καταποντίστηκαν μέσα σε έναν κατακλυσμό από νερό, λάσπη, πέτρες και δέντρα. Κρεβάτια, ψυγεία, τηλεοράσεις ακόμα και άνθρωποι παρασύρθηκαν. Ένας ηλικιωμένος είπε ότι νόμιζε πως αυτό ήταν το τέλος του κόσμου.

Τελικά η βροχή σταμάτησε και τα νερά της πλημμύρας άρχισαν να υποχωρούν. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό, πέθαναν περίπου 50.000 άνθρωποι και 400.000 έμειναν άστεγοι. Δικαιολογημένα, αυτό το συμβάν χαρακτηρίστηκε «η χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία της Βενεζουέλας».

Γλίτωσαν την Τελευταία Στιγμή

Στις 15 Δεκεμβρίου, ο Χουάν Κάρλος Λορένζο και ο πατέρας του παγιδεύτηκαν ανάμεσα σε δύο πλημμυρισμένα ποτάμια. Εγκατέλειψαν το όχημά τους και μπήκαν μέσα σε ένα κτίριο όπου βρήκαν άλλα 35 άτομα. Αλλά προτού περάσει πολλή ώρα, το νερό άρχισε να μπαίνει στο κτίριο και η στάθμη του ανέβαινε γρήγορα. Όλοι κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στη στέγη. Στο μεταξύ, μεγάλες πέτρες και κορμοί δέντρων χτυπούσαν με δύναμη το κτίριο. Σύντομα οι τοίχοι των πρώτων δύο ορόφων κατέρρευσαν και έτσι απέμειναν μόνο οι κολόνες και η στέγη. Το εξασθενημένο κτίριο έτρεμε καθώς συνεχιζόταν το σφυροκόπημα.

Στην περιοχή έφτασε ένα ελικόπτερο αλλά δεν μπορούσε να προσγειωθεί πάνω στο εύθραυστο κτίριο. Αφού έφυγε το ελικόπτερο, ο Χουάν Κάρλος και ο πατέρας του αποχαιρέτησαν ο ένας τον άλλον με δάκρυα στα μάτια πεπεισμένοι ότι επρόκειτο να πεθάνουν. Τότε έφτασαν δύο ελικόπτερα. Όλοι όσοι βρίσκονταν στη στέγη ανασύρθηκαν ένας ένας και σώθηκαν, χάρη στους επιδέξιους χειρισμούς με τους οποίους οι πιλότοι κατάφεραν να κρατήσουν τα ελικόπτερα σταθερά πάνω από το κτίριο. Όταν έφυγαν τα ελικόπτερα, το κτίριο κατέρρευσε μέσα στα μανιασμένα νερά. Είχαν γλιτώσει την τελευταία στιγμή!

Οι άνθρωποι απομακρύνονταν από την περιοχή κατά χιλιάδες​—με μικρά αεροπλάνα, οδικώς και με πολεμικά αποβατικά πλοία. Μεγάλες ουρές από ανθρώπους​—μερικοί από τους οποίους κουβαλούσαν τα παιδιά τους πάνω στους ώμους τους—​οδηγούνταν με σχοινιά μέσα από τα αφρισμένα κύματα και επιβιβάζονταν σε βάρκες. Αν και μερικοί κατόρθωσαν να περισώσουν ορισμένα προσωπικά αντικείμενα, πολλοί έφυγαν μόνο με τα ρούχα που φορούσαν.

Προσπάθειες Παροχής Βοήθειας

Στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βενεζουέλα, οι προσπάθειες παροχής βοήθειας ξεκίνησαν αμέσως μόλις έγινε γνωστή η καταστροφή. Ωστόσο, οι δρόμοι είτε είχαν γεμίσει με χαλάσματα είτε απλώς είχαν καταστραφεί. Έπειτα από μερικές ημέρες, μία λωρίδα κυκλοφορίας του κύριου αυτοκινητόδρομου άνοιξε για έκτακτα περιστατικά, και επιτράπηκε η διέλευση των οχημάτων των Μαρτύρων που μετέφεραν ιατρικά εφόδια και έμπειρο προσωπικό. Κάποιος αξιωματούχος είπε αργότερα: «Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν από τους πρώτους που κατέφθασαν για να προσφέρουν βοήθεια και για να απομακρύνουν ανθρώπους από την περιοχή».

Οι Μάρτυρες οργάνωσαν έρευνες αναζητώντας όσους χρειάζονταν βοήθεια. Έγιναν διευθετήσεις ώστε όσοι εγκατέλειπαν την περιοχή να μεταφερθούν στο Καράκας, όπου πολλοί έφταναν χωρίς να έχουν τίποτα μαζί τους. Δημιουργήθηκαν σημεία συγκέντρωσης στην πόλη από όπου θα γινόταν διανομή τροφίμων, ρουχισμού και φαρμάκων σε όσους τα είχαν ανάγκη. Αλλά οι πιο πολλοί χρειάζονταν κάτι περισσότερο από τροφή και ρουχισμό. Χρειάζονταν οπωσδήποτε ένα μέρος για να μείνουν. Οι Χριστιανοί αδελφοί τους με χαρά τους φιλοξένησαν.

Ακόμα και πολύ καιρό μετά την καταστροφή, κάποιοι φιλοξενούσαν φίλους και συγγενείς. Ο Τζόελ και η Έλσα, που είναι Μάρτυρες, ζουν στο Πουέρτο Καμπέγιο, σε ένα μικρό διαμέρισμα. Έναν μήνα μετά την καταιγίδα φιλοξενούσαν ακόμα στο σπίτι τους 16 άτομα. Πολλοί δεν έχασαν μόνο τα σπίτια τους αλλά και τις εργασίες τους. Οι χώροι στους οποίους εργάζονταν απλώς δεν υπάρχουν πια.

Δυστυχώς, ολόκληρες πόλεις που στο παρελθόν ήταν πολυσύχναστα θέρετρα και λιμάνια έγιναν σχεδόν αγνώριστες. Μερικά οχήματα μόλις που προεξείχαν μέσα από τη λάσπη, ενώ άλλα είχαν κολλήσει σε τοίχους, είχαν διπλωθεί γύρω από κολόνες ή είχαν σφηνώσει σε πόρτες και παράθυρα. Εξαιτίας ενός στρώματος λάσπης που είχε στερεοποιηθεί​—το οποίο σε μερικά σημεία έφτανε τα τρία μέτρα βάθος—​το επίπεδο των δρόμων ήταν τόσο ψηλό ώστε τα μάτια των περαστικών βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο με κάποιους ορόφους ή ακόμη και με την οροφή των παρακείμενων κτιρίων!

Μερικοί στη Βενεζουέλα σχολίασαν ότι η συμφορά τούς δίδαξε ένα πολύτιμο μάθημα​—να μη θέτουν την εμπιστοσύνη τους σε υλικά πράγματα. (Λουκάς 12:29-31) Κάποιοι εκτίμησαν τη συμβουλή του Ιησού Χριστού: «Μη συσσωρεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς πάνω στη γη, όπου ο σκόρος και η σκουριά καταστρέφουν και όπου κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και κλέβουν. Απεναντίας, να συσσωρεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε ο σκόρος ούτε η σκουριά καταστρέφουν και όπου κλέφτες δεν κάνουν διαρρήξεις ούτε κλέβουν. Διότι όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί θα είναι και η καρδιά σου».​—Ματθαίος 6:19-21.

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 16, 17]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Καράκας

Η πληγείσα περιοχή

ΚΟΛΟΜΒΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Ο Ρουμπέν Σεράνο στα συντρίμμια του σπιτιού του

[Εικόνες στη σελίδα 18]

1. Εθελοντές συγκέντρωσαν προμήθειες στο Καράκας

2, 3. Οι Μάρτυρες της Εκκλησίας Μαϊκετία απομάκρυναν από την Αίθουσα Βασιλείας τους τη λάσπη που είχε στερεοποιηθεί και η οποία ξεπερνούσε σε βάθος τα δύο μέτρα

4. Αυτοί οι Μάρτυρες έχασαν τα σπίτια τους και κατόπιν προσφέρθηκαν εθελοντικά να χτίσουν καινούρια για τους εαυτούς τους και για άλλους

5. Ένα από τα σχεδόν ολοκληρωμένα σπίτια στο Σαν Σεμπαστιάν ντε λος Ρέγιες