Προσέχετε για να Μη Χάσετε τη Θέσι Σας! — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Προσέχετε για να Μη Χάσετε τη Θέσι Σας!

«Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.»—1 Κορ. 10:12.

1. Υπάρχει πιθανός κίνδυνος να χάση κανείς τη θέσι του στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

ΕΙΝΑΙ ένα πράγμα το να βρη κανείς ένα μαργαριτάρι πολύ μεγάλης αξίας. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα το να το φυλάξη για να μην το χάση. Ήταν ένα πράγμα για τον Αδάμ και την Εύα το να βρεθούν στον Εδεμικό κήπο της τελειότητος· ήταν μια άλλη υπόθεσις το αν θ’ απεδεικνύοντο άξιοι να παραμείνουν σ’ αυτόν για πάντα. Όπως ετονίσθη στο προηγούμενο άρθρο, είναι σπουδαίο για τους ανθρώπους να βρουν και να λάβουν τις κατάλληλες θέσεις των στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά χωρίς αργοπορία. Αλλά, μια και βρέθηκαν σ’ αυτήν, γίνεται ακόμη πιο επείγον γι’ αυτούς το να διατηρήσουν αυτή την πολύτιμη θέσι με πιστότητα και νομιμοφροσύνη. Με άλλα λόγια, το ζήτημα δεν είναι τόσο το ποιος έρχεται στην αλήθεια, όσο είναι το ποιος παραμένει στην αλήθεια, διότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν το «άπαξ σωσμένος για πάντα σωσμένος.» Η περίπτωσις του αποστόλου Παύλου συμπίπτει με το σημείο αυτό. Είναι σχεδόν απίστευτο ότι ένα άτομο σαν τον απόστολο θα μπορούσε ποτέ να χάση τη θέσι του, όμως είδε τον πάντοτε παρόντα κίνδυνο να υποπέση ακριβώς σ’ αυτό. Για να εμποδίση το να συμβή ένα τέτοιο ολέθριο πράγμα, είπε: «Δαμάζω το σώμά μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» Θα κάμωμε καλά να προσέξωμε την προειδοποίησί του.—1 Κορ. 9:27.

2. Δείξτε μερικές από τις παγίδες που έκαμαν άλλους να αποτύχουν.

² Μερικές προφυλάξεις, αν ληφθούν, θα χρησιμεύσουν ως προστασία για να μη χάσωμε την προνομιούχο θέσι μας στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ένα τέτοιο προστατευτικό μέτρον είναι το να παρατηρούμε και αποφεύγωμε τις πλάνες και τις παγίδες στις οποίες άλλοι έχουν προσκόψει. «Ο φρόνιμος προβλέπει το κακόν, και κρύπτεται· οι άφρονες όμως προχωρούσι, και τιμωρούνται.» (Παροιμ. 22:3) Για να διατηρήσετε, λοιπόν, τη θέσι σας πιστά, μην ακολουθείτε την ασεβή πορεία του Σατανά ή Διαβόλου. Αυτός άφησε να ριζώση στην καρδιά του η αδικία, δηλαδή, η ανομία και η ανταρσία εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά. Μην προκαλείτε φανερά ή μυστικά τον αγωγόν επικοινωνίας του Ιεχωβά, όπως έκαμαν ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών, για να μη σας καταπίη η γη και χάσετε τη θέσι σας μεταξύ εκείνων που θα ζήσουν στον νέο κόσμο. Μη διαπράξετε μυστικά την αμαρτία του Αχάν με το ν’ αποπειραθήτε ν’ αποκτήσετε υλικά λάφυρα αντίθετα προς τις εντολές του Ιεχωβά. (1 Τιμ. 6:9) Η ομολογία του Αχάν όταν συνελήφθη με τα πράγματα εκείνα ήλθε πάρα πολύ αργά για να εμποδίση την αποκοπή του από τη συναγωγή του Θεού. Μην ψεύδεσθε στον Ιεχωβά ή στους διωρισμένους δούλους του όπως έκαμαν ο Ανανίας και η Σαπφείρα, για να μην εκπέσετε από τη θέσι σας τόσο γρήγορα, όσο εκείνοι έπεσαν νεκροί στα πόδια των. Μην παίζετε ρόλο υποκριτού προδίδοντας την οργάνωσι του Θεού στους αθέους Κομμουνιστάς ή σε άλλες αντιπροσωπείες της οργανώσεως του Διαβόλου, όπως έπραξε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. Αυτό επίσης είναι αυτοκτονία. Όλα αυτά τα ανόητα άτομα έχασαν τις θέσεις των στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. (Ιεζ. 28:13-15· Ησ. 14:12-14· Αριθμ. 16:1-35· Ιησ. Ναυή 7:1-26· Πράξ. 5:1-11· Ματθ. 27:3-5) Μην είσθε ακόμη τόσο πολυάσχολοι, ώστε να αργοπορήσετε και να κυττάξετε πίσω. «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ», διότι και αυτή επίσης έχασε, και τη θέσι της, και τη ζωή της, όταν αργοπόρησε κι εκύτταξε πίσω. Να είσθε άγρυπνοι, λοιπόν, και να περιπατήτε προσεκτικά, για να μην προσκόψετε σε κάποιο απρόβλεπτο εμπόδιο, για να μη χάσετε τη βάσι σας και εκπέσετε από την εύνοια του Θεού. «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.»—Λουκ. 17:32· 1 Κορ. 10:12.

3. Ποια ενθαρρυντικά παραδείγματα έχομε εκείνων που διετήρησαν σταθερά τις θέσεις των;

³ Αντί ν’ ακολουθήσωμε την πορεία εκείνων που έχασαν τις θέσεις των στη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά, είναι πολύ καλύτερα να μιμηθούμε τα ενάρετα παραδείγματα εκείνων που παρέμειναν αμετακίνητοι παρά τους δελεαστικούς πειρασμούς και τις οδυνηρές δοκιμασίες που τους έπληξαν. Μας περιβάλλει ένα μεγάλο νέφος από αυτά τα εμπνέοντα παραδείγματα, ο δε απόστολος Παύλος μνημονεύει μερικά απ’ αυτά στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. Ο πρώτιστος από τους πιστούς αυτούς μάρτυρας ήταν ο Ιησούς Χριστός· και τι τέλειο παράδειγμα είναι αυτός ενός που διετήρησε σταθερά τη θέσι του! «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.»—Εβρ. 12:2, 3.

4. Ποια εδάφια δείχνουν ότι ο Ιεχωβά απαιτεί υπακοή από όλους μας;

⁴ Για τον τέλειον αυτόν διατηρητήν της θέσεως του, τον Ιησούν, είναι γραμμένο: «Καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε.» Αν υπήρχε ανάγκη στην πάνσοφη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά ν’ αποδειχθή αν ο τέλειος και μονογενής Υιός του θα διατηρούσε ευπειθώς τη θέσι του κάτω από πίεσι, πόσο πολύ περισσότερο θα ήταν ανάγκη να δοκιμασθούμε εμείς, οι οποίοι «ήμεθα ποτέ . . . ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς.» (Εβρ. 5:8· Τίτον 3:3) Η υπακοή στον Ιεχωβά είναι μια πρωταρχική υποχρέωσις εκείνων που διατηρούν τη θέσι των, ο δε πιστός Σαμουήλ το ετόνισε αυτό όταν ο υπερήφανος Βασιλεύς Σαούλ με παρακοή απεμακρύνθη από τη θέσι του. Ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών.» (1 Σαμ. 15:22) «Ακούσατε την φωνήν μου», διατάσσει ο ίδιος ο Ιεχωβά, «και θέλω είσθαι Θεός σας, και σεις θέλετε είσθαι λαός μου· και περιπατείτε εν πάσαις ταις οδοίς, τας οποίας διώρισα εις εσάς, δια να ευημερήτε.» Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνωμε μέσα στην οργάνωσι, της οποίας Θεός είναι ο Ιεχωβά· και τούτο εξηγεί γιατί ο απειθής Ισραήλ ως έθνος απεμακρύνθη τόσο πολύ από την κατεύθυνσι του Ιεχωβά, ώστε τελικά απεκόπη τελείως. Το κακό ιστορικό σχόλιο λέγει: «Πλην [το έθνος Ισραήλ] δεν ήκουσαν, ουδέ έκλιναν το ωτίον αυτών, αλλά περιεπάτησαν εν ταις βουλαίς, εν ταις ορέξεσι της πονηράς αυτών καρδίας, και υπήγον εις τα οπίσω, και ουχί εις τα εμπρός.»—Ιερεμ. 7:23, 24.

5. Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε τη συμφορά που επήλθε στον αρχαίον Ισραήλ;

⁵ Αν ο πνευματικός Ισραήλ, που αντιπροσωπεύεται σήμερα από το υπόλοιπο, μαζί με τους καλής θελήσεως συντρόφους του, πρόκειται ν’ αποφύγουν τη συμφορά που κατέφθασε τον αρχαίον Ισραήλ, τότε πρέπει να είναι ευπειθείς στας «υπερεχούσας εξουσίας», τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό. Πρέπει, επίσης, να δείχνουν κατάλληλο σεβασμό στο κεντρικό κυβερνών σώμα, στους περιοδεύοντας αντιπροσώπους του σώματος αυτού, καθώς και στους επισκόπους των τοπικών εκκλησιών. «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών. Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας [που αναλαμβάνουν την ηγεσία μεταξύ σας], και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον.» «Ομοίως οι νεώτεροι υποτάχθητε εις τους πρεσβυτέρους.»—1 Τιμ. 5:17· Εβρ. 13:7, 17· 1 Πέτρ. 5:5.

6. Είναι δυνατόν να έχουν μια θέσι στην κοινωνία Νέου Κόσμου εκείνοι που βρίσκονται σε Κομμουνιστικές χώρες;

⁶ Η προθυμία να υποτάσσεται κανείς και να υπακούη κατάλληλα στην καθιδρυμένη εξουσία δεν είναι κάτι δύσκολο για κείνους που διατηρούν την κατάλληλη θέσι τους στην κοινωνία του Νέου Κόσμου· αλλά μερικές φορές οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγκάζονται ακουσίως να υποταχθούν σε παράλογη εξουσία και στους «διεστραμμένους», όπως, παραδείγματος χάριν, στα Κομμουνιστικά στρατόπεδα δουλείας. Αλλ’ αν, «δια την εις τον Θεόν [αγαθήν] συνείδησιν» υποφέρουν μεγάλη λύπη και υπομένουν κάτω από σκληρό διωγμό, θα εξακολουθήσουν ασφαλώς να εμμένουν στην προσφιλή τους θέσι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου παρά το γεγονός ότι είναι απομονωμένοι από φυσική επαφή και αποκεκομμένοι από επικοινωνία με τους αδελφούς των και τις αδελφές των σε άλλα μέρη του κόσμου. Πραγματικά, πάσχοντας για ό,τι είναι δίκαιο και αληθινό, ακολουθούν απλώς στενά τα ίχνη του Χριστού Ιησού, του τελείου των Υποδείγματος.—1 Πέτρ. 2:18-21.

7. Ποια ιδιότητα πρέπει να εκδηλώνουν οι επίσκοποι, και γιατί;

⁷ Οι επίσκοποι και οι ‘προεστώτές σας’, στους οποίους υποτάσσονται τα μέλη των εκκλησιών, πρέπει, και αυτοί οι ίδιοι, να διατηρούν την κατάλληλη θέσι τους στην οργάνωσι. Πρέπει να είναι ταπεινοί στη διάνοια και στη διάθεσι, όχι αυταρχικοί ή δικτατορικοί στη μεταχείρισι των άλλων, όχι αλαζονικοί ενώπιον του Θεού. Μάλλον, πρέπει να έχουν το ίδιο φρόνημα που είχε πάντοτε ο Ηγέτης και Αρχηγός του λαού τού Θεού, διότι ο απόστολος λέγει: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν [περαιτέρω] εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»—Φιλιππησ. 2:5-8.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΤΕ ΤΗ ΘΕΣΙ ΣΑΣ ΦΕΡΟΝΤΑΣ ΚΑΡΠΟ

8. Ποια χτυπητή εξεικόνισι έδωσε ο Ιησούς για να δείξη την ανάγκη του να διατηρή κανείς την προσδιωρισμένη θέσι του στην οργάνωσι του Θεού;

⁸ Ο Ιησούς Χριστός, το υπέροχο αυτό παράδειγμα πιστής υπακοής και υποταγής, έδωσε μια πολύ κατάλληλη εξεικόνισι του πώς εκείνοι που εγκεντρίζονται σ’ αυτή την καρποφόρο κοινωνία πρέπει να διατηρούν τις σχετικές θέσεις των. «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός», είπε. Τώρα, «παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό· και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν.» Πιο πέρα, υπογραμμίζοντας την ανάγκη του να διατηρηθή κανείς στη θέσι του, ο Ιησούς συνεχίζει: «Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα· ο μένων εν εμοί, και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν· διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.» Σημειώστε, τώρα, τις τρομερές συνέπειες που επέρχονται σ’ εκείνον που έχει τον δικό του τρόπο εκτελέσεως των πραγμάτων και δεν βρίσκεται σε ενότητα με την Κεφαλή και τους άλλους στην οργάνωσι. «Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα, και ξηραίνεται· και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις πυρ, και καίονται.»—Ιωάν. 15:1-6.

9. (α) Πώς πρέπει ν’ ανταποκριθή κανείς στη διόρθωσι; (β) Ποια θεία κρίσις περιμένει εκείνους που παράγουν μόνο ακάνθας και τριβόλους αντί του καρπού της Βασιλείας;

⁹ Αυτή η κατάλληλη εξεικόνισις δείχνει ότι αν κάποιοι στην οργάνωσι γίνουν χαλαροί ή αμελείς στο να φέρουν καρπό της Βασιλείας, ‘καθαρίζονται’ ή ‘κλαδεύονται’ με την αλήθεια για να γίνουν πιο παραγωγικοί. (Ιωάν. 15:2, 3) Όταν, λοιπόν, κανείς ελέγχεται, αντί να προσβληθή και να καταφέρεται εναντίον της οργανώσεως, είναι πολύ σοφώτερο να διατηρήση τη θέσι του και να φέρη ακόμη περισσότερον καρπό, διότι εκείνοι που δυσαρεστούνται, ρίχνονται έξω. Σαν μια περιγραφή της πυρίνης καταστροφής που περιμένει εκείνους οι οποίοι αποστατούν από τη θέσι τους στην ιερή, όμοια με άμπελον οργάνωσι του Ιεχωβά, είναι γραμμένο: «Διότι αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες, και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς, και γενόμενοι μέτοχοι του αγίου πνεύματος, και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντες εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού, και καταισχύνοντες. Διότι γη ήτις πίνει την πολλάκις ερχομένην επ’ αυτής βροχήν, και . . . [έπειτα] εκφύη ακάνθας και τριβόλους, είναι, αδόκιμος και . . . της οποίας το τέλος είναι να καυθή.»—Εβρ. 6:4-8.

10. (α) Πώς πρέπει να ντύσωμε τη γυμνότητα των ατελειών μας; (β) Γιατί η «ταπεινοφροσύνη» είναι μια τόσο μεγάλη αρετή;

¹⁰ Εκτός από αυτά τα πολλά παραδείγματα και εξεικονίσεις, υπάρχουν, επίσης, άφθονες άμεσες συμβουλές στις Γραφές, οι οποίες, αν ακολουθηθούν, θα βοηθήσουν τον καθένα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου να παραμείνη στη θέσι του. Επειδή ‘εγεννήθημεν εν αμαρτία και συνελήφθημεν εν ανομία’, οι διαθέσεις μας, εκ φύσεως, είναι μάλλον άσχημες. Πρέπει, λοιπόν, να καλύψωμε τη γυμνότητα των ατελειών μας, οι δε Γραφές εισηγούνται ποιο είναι το κατάλληλο ένδυμα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε. «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις.» Η «ταπεινοφροσύνη» ή ταπεινοσύνη είναι μια μεγάλη αρετή. Θα φυλάξη ένα άτομο από το να γίνη κομπαστής, υπερήφανος ή από το να εξυψώνη τον εαυτό του λόγω ανωτέρας μαθήσεως ή καλυτέρας οικονομικής ή κοινωνικής καταστάσεως ή λόγω μιας πιθανώς ανωτέρας θέσεως στην οργάνωσι. Πρέπει να θυμώμαστε ότι «ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τα ισχυρά· και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, δια να καταργήση τα όντα.» Γιατί; Ο Παύλος τονίζει τη σπουδαιότητα της ταπεινοφροσύνης όταν απαντά: «δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού [του Θεού].»—Ψαλμ. 51:5· Κολ. 3:12, 13· 1 Κορ. 1:26-29.

ΣΤΕΡΕΑ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΘΕΣΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΕΣΜΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

11. Ποιος ειδικός δεσμός κρατεί μαζί τούς αληθινούς Χριστιανούς;

¹¹ Τι ωραία ενδύματα—σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότης, ταπεινοφροσύνη, πραότης και μακροθυμία! Αλλ’ αυτά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τις ατέλειές μας. Ο απόστολος προσθέτει και ένα άλλο ακόμη μέρος ενδυμασίας σ’ αυτό το σύνολον, που πρέπει να φορεθή από όλους όσοι είναι ταυτισμένοι με την κοινωνία η οποία είναι νέα και εντελώς διαφορετική από το παρόν σύστημα της ιδιοτελείας και της απληστίας. «Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» Ναι, πράγματι, η αγάπη πρώτα για τον Ιεχωβά και τον Χριστόν Ιησούν, και η αγάπη επίσης προς αλλήλους, είναι ένας σύνδεσμος ή δεσμός που θα μας συνταυτίση και θα μας κρατήση στερεά στην οργάνωσι του Θεού.—Κολ. 3:14· Ιωάν. 13:34, 35.

12. Για να περιπατούν εύτακτα, ποιες εκδηλώσεις πρέπει ν’ αποφεύγουν εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου;

¹² Όταν ο καθένας στολίζη τον εαυτό του με τις θεοσεβείς αυτές ιδιότητες, δεν υπάρχει φθόνος του ενός προς τον άλλον, ούτε εποφθαλμίασις της θέσεως στην οποίαν ένας άλλος είναι διωρισμένος. Δεν υπάρχει συναγωνισμός μεταξύ εκείνων που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Συνεργασία, όχι συναγωνισμός, είναι μια από τις υψηλές αρχές της οργανώσεως του Θεού. Δεν υπάρχει, επίσης, τόπος για φουσκωμένα «εγώ» ή για κενόδοξες εκδηλώσεις μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αν κάποιος ακολουθούσε μια τέτοια πορεία, θα περιπατούσε έξω από τον κανόνα, θα περιπατούσε άτακτα, και έτσι όχι σύμφωνα με τις θεοκρατικές οδηγίες. «Εάν ζώμεν κατά το πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το πνεύμα. Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» «Κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.»—Γαλ. 5:25, 26· Φιλιππησ. 2:2-4.

13. Υπάρχει τόπος σ’ αυτή τη θεοκρατική οργάνωσι για συκοφάντας και περιεργαζομένους τα αλλότρια;

¹³ Η συνιστώμενη αυτή υποβοηθητική συνεργασία μεταξύ μελών της κοινωνίας του Νέου Κόσμου ασφαλώς δεν νουθετεί άτομα ούτε επιτρέπει σε άτομα να παρεμβαίνουν στην εργασία άλλων ατόμων. Πράγματι, αν κάποιοι θα ήθελαν να περιεργάζωνται, να αναμιγνύωνται και αντιγραφικά να ενδιαφέρωνται για τις ιδιωτικές υποθέσεις των άλλων, θα ήσαν έξω από τη θέσι τους και θα περιπατούσαν εντελώς άτακτα. Μήπως ο ίδιος αυτός συγγραφεύς δεν επικρίνει εκείνους που ‘περιέρχονται’ ως «φλύαροι και περίεργοι»; «Να φιλοτιμήσθε εις το να ησυχάζητε, και να καταγίνησθε εις τα ίδια, . . . δια να περιπατήτε με ευσχημοσύνην.» «Επειδή ακούομεν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι.» (1 Τιμ. 5:13· 1 Θεσ. 4:11, 12· 2 Θεσ. 3:11) Ο απόστολος Πέτρος φθάνει ως το σημείο να κατατάξη τους «περιεργαζομένους τα αλλότρια» με τους κλέπτας και τους φονείς, οι δε Γραφές λέγουν ότι η θέσις των φονέων και των συντρόφων των είναι τελείως έξω από το σύστημα πραγμάτων του Νέου Κόσμου.—1 Πέτρ. 4:15· Αποκάλ. 22:15.

14. Σε ποια υγιεινά οφέλη απολήγει η αμοιβαία συνεργασία;

¹⁴ Επομένως, η υποβοηθητική συνεργασία που υπάρχει μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι μια υγιής, ανυψωτική και ενισχυτική δύναμις που βοηθεί αμοιβαίως τους ισχυρούς και τους αδυνάτους. Είναι πάρα πολύ όμοια με τη βοήθεια και συμπαράστασι που κάθε μέλος του ανθρωπίνου σώματος παρέχει σ’ ένα άλλο, ώστε όλα να μπορούν να διατηρούν την οργανική τους θέσι στο σώμα. «Αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός· εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»—Εφεσ. 4:15, 16.

15. (α) Σε ποιο βαθμό πρέπει να υπάρχη ενότης δόγματος και διδασκαλίας; (β) Ποιο προειδοποιητικό παράδειγμα βρίσκομε στην περίπτωσι της Μαριάμ;

¹⁵ Αυτή η συνεργασία από μέρους του καθενός σ’ αυτή την όμοια με σώμα οργάνωσι δεν γίνεται απλώς σε υλικής φύσεως ζητήματα στις συναθροίσεις της εκκλησίας ή στην υποβοήθησι του ενός από τον άλλον να ενασχοληθή στη δράσι δημοσίου κηρύγματος. Περιλαμβάνει, επίσης, μια αρμονική ομοφωνία με την Κεφαλή της οργανώσεως σε πνευματικά ζητήματα δόγματος και διδασκαλίας. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.» Δεν μπορούν να υπάρχουν διαιρέσεις σε πίστι και διδασκαλία Γραφικών αληθειών. Αν, λοιπόν, κάποιος στην οργάνωσι θα παρουσίαζε τον εαυτό του ως ερμηνευτήν νέων και παραδόξων διδασκαλιών που δεν βασίζονται στις αποκεκαλυμμένες Γραφές και που βρίσκονται σε αντίθεσι με όσα Κύριος ο Θεός έφερε στο φως μέσω της θεοκρατικής του οργανώσεως, τότε αυτός θα ήταν εντελώς εκτός θέσεως, όπως ήταν εκτός θέσεως ως λεπρή η Μαριάμ όταν απεμονώθη έξω από το στρατόπεδο του Ισραήλ επειδή απεπειράθη να προξενήση διαίρεσι στη θεοκρατική εκείνη κοινωνία των αρχαίων χρόνων.—1 Κορ. 1:10· Αριθμ. 12:1-16.

16. Για να παραμείνωμε στην ιπποσκευή ως «δούλοι» του Ιεχωβά και του Χριστού, τι πρέπει να κάμωμε;

¹⁶ Υποτακτική υπηρεσία στας «υπερεχούσας εξουσίας», τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό τον Βασιλέα του, απαιτείται επίσης από όλους εκείνους που διατηρούν τις θέσεις των. Οι Γραφές λέγουν, «τον Ιεχωβά δουλεύοντες.» «Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομίας.» Εκείνοι που είναι πρόθυμοι δούλοι του Ιεχωβά, εκουσίως επίσης ‘δουλεύουν τον Κύριον Χριστόν’. (Ρωμ. 12:11· Κολ. 3:23, 24) Σ’ αυτούς ο στοργικός αυτός Κύριος κάνει την πρόσκλησι: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· . . . Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» Ιδού, λοιπόν, μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου, πού είναι η κατάλληλη θέσις σας—υπό τον άνετον ζυγόν της υπηρεσίας του Χριστού, τον οποίον βαστάζετε μαζί του και μαζί με την οργάνωσί του. Δεν υπάρχει θέσις σ’ αυτή τη θεοκρατική οργάνωσι για κείνους που διστάζουν να προχωρήσουν και που χρειάζεται να κεντρίζωνται, ή για κείνους που απρόθυμα και οκνηρά σύρονται με μισή καρδιά, ή για κείνους που πηδούν πάνω από τα καθωρισμένα όρια και πεισμόνως θέλουν να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο. Οι εκούσιοι δούλοι του Ιεχωβά είναι και πρέπει να είναι μοχθούντες εργάται, πρόθυμοι εργάται, επιμελείς εργάται, οι οποίοι με χαρά και ευφροσύνη μπαίνουν στον ίδιο ζυγό με τον Ιησού Χριστό και ο ένας με τον άλλον, και χρησιμοποιούν τις διάνοιές των και τα σώματά των και όλα τα τάλαντά των και τις φυσικές των ενέργειες για την προαγωγή των συμφερόντων της Βασιλείας. Αυτό έκαμε ο Ιησούς, οι δε μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα έχουν το προνόμιο να είναι ‘πρέσβεις υπέρ του Χριστού’.—Ματθ. 11:29, 30· 2 Κορ. 5:20.

17. Τι απαιτείται από όλους εκείνους που διατηρούν τη θέσι των σε ό,τι αφορά την υπομονή και την τήρησι της διαθήκης;

¹⁷ «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού.» Έτσι ο Ιησούς εξέθεσε μια σπουδαία αρχή, δηλαδή, ότι η υπομονή νικά. Απαιτείται υπομονή από όλους εκείνους που θα διατηρήσουν τη θέσι των στην κοινωνία Νέου Κόσμου. «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» (Λουκ. 9:62· Ματθ. 24:13· Αποκάλ. 2:10) Από μας που δεχόμεθα τις ευθύνες που συμβαδίζουν μ’ ένα θεοκρατικό διορισμό, απαιτείται να εμμείνωμε πιστά στον διορισμόν αυτόν. Ποτέ να μην είσθε ένας λιποτάκτης, διότι οι λιποτάκται αποδοκιμάζονται από τον Ιεχωβά και απομακρύνονται από τις θέσεις του διορισμού των. Ο Δημάς ήταν ένας τέτοιος λιποτάκτης, ένας που εγκατέλειψε τα θεοκρατικά του προνόμια, απλώς επειδή ‘ηγάπησε τον παρόντα κόσμον’. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν ένας άλλος λιποτάκτης και έχασε κάθε ελπίδα επιστροφής σε μια θέσι ζωής. Είχε ήδη αποπεμφθή ο άπιστος αυτός από το τελευταίο πασχάλιο δείπνο, όταν ο Ιησούς είπε στους υπολοίπους πιστούς ένδεκα: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω [διατίθεμαι, Κείμενον] εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν [διέθετο, Κείμενον] εις εμέ.» Αφού οι «παραβάται συνθηκών», ως λιποτάκται, «είναι άξιοι θανάτου», η τήρησις της συνθήκης ή διαθήκης γίνεται ένα εξόχως σπουδαίο ζήτημα.—2 Τιμ. 4:10· Λουκ. 22:28, 29· Ρωμ. 1:31, 32.

18. Ποια, λοιπόν, είναι τα ευεργετικά αποτελέσματα της διατηρήσεως της κατάλληλης θέσεως μας στην κοινωνία του Νέου Κόσμου;

¹⁸ Σεις, λοιπόν, που ανήκετε στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, όλοι εσείς, με υπομονή αποδειχθήτε πιστοί στις ευχές της αφιερώσεώς σας. Εξακολουθήστε να ‘κρατήτε τον λόγον της ζωής’. Ποτέ μην παύσετε να κρατήτε τον λόγον αυτόν και δεν θα χάσετε ποτέ τη θέσι σας. Διατηρώντας δε τη θέσι σας τώρα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, θ’ αποδειχθήτε άξιοι να ζήσετε για πάντα, είτε συνταυτισμένοι με τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς, είτε εδώ επάνω στη γη υπό τις Εδεμικές συνθήκες τελειότητος—και τούτο για την αιώνια ευλογία και ευτυχία σας και, επάνω απ’ όλα, για την τιμή και τη δόξα και την υπεράσπισι του αγιωτάτου λόγου και ονόματος του Ιεχωβά.—Φιλιππησ. 2:16.