Η Αληθινή Λατρεία—Μια Επιτυχής Οδός Ζωής

«Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου.»—Ιησ. Ναυή 1:8.

1. (α) Γύρω από ποιο είδος λατρείας περιστρέφονται οι περισσότερες θρησκείες; (β) Αντιπαραβάλατε αυτή τη λατρεία με την αληθινή.

ΠΟΛΛΕΣ θρησκείες δίνουν έμφασι στις τελετουργικές ή «μυσταγωγικές» απόψεις της λατρείας, ενώ δίνουν ελάχιστη σημασία στο γεγονός ότι η λατρεία πρέπει να επηρεάζη τον τρόπο της ζωής ενός ανθρώπου. Τα θρησκευτικά τους προγράμματα περιστρέφονται γύρω από περιοδικές, τελετουργικές «λειτουργίες λατρείας,» οι οποίες συνδυάζονται με εκζήτησι χρημάτων για τα έξοδα δαπανηρών εθίμων που συνδέονται μ’ αυτή τη λατρεία. Αντιθέτως, η αληθινή λατρεία δεν δίνει έμφασι στους τελετουργικούς εορτασμούς. Μολονότι περιλαμβάνει την τακτική επικοινωνία με άλλους λάτρεις, περιλαμβάνει επίσης και κάθε άλλη άποψι της ζωής ενός ατόμου. Αποτελεί ένα πρότυπο διαβιώσεως, μια οδόν ζωής. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει την αληθινή Χριστιανοσύνη ως ‘Την Οδόν,’ και την ‘οδόν της αληθείας.’—Πράξ. 9:2· 19:9· 2 Πέτρ. 2:2.

2. (α) Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι η λατρεία είναι κάτι περισσότερο από μια τελετή; (β) Τι σημαίνει να λατρεύωμε «εν πνεύματι»;

² Ο Ιησούς επίσης άφησε να εννοηθή ότι η αληθινή λατρεία αποτελεί μια οδόν ζωής όταν είπε σε μια Σαμαρείτιδα: «Οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία. . . . οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:23, 24) Ο Ιησούς έδωσε στη λατρεία «εν πνεύματι» ίση έμφασι με τη λατρεία ‘εν αληθεία,’ προσθέτοντας έτσι άλλη μια σπουδαία πλευρά στη λατρεία. Τι σημαίνει να λατρεύωμε ή να προσκυνούμε «εν πνεύματι;» Στα συμφραζόμενα αυτής της συνομιλίας με τη Σαμαρείτιδα ο Ιησούς αντιπαρέβαλε αυτή τη λατρεία με το είδος της λατρείας που χρησιμοποιεί ορατά πράγματα ως βοηθήματα, όπως είναι ένα όρος ή μια πόλις. (Εδάφιο 21) Ένας αληθινός λάτρης, αντί να βασίζεται σε τέτοια πράγματα, που απαιτούν όρασι ή αφή, δείχνει πίστι και άσχετα με τον τόπο ή τα πράγματα που τον περιβάλλουν, διατηρεί ένα ‘πνεύμα’ γεμάτο σεβασμό, δηλαδή λατρεύει, πνευματικά, ή με πνεύμα λατρείας. Έτσι, προσκυνεί εν πνεύματι και οι παλμοί της καρδιάς του τον υποκινούν να υπηρετή τον Θεό σε αρμονία με την πάντοτε παρούσα στην διάνοιά του αλήθεια η οποία διέπει όλες τις πράξεις του.—2 Κορ. 5:7.

3. Πώς ο Ιεχωβά επιθυμούσε να λατρεύεται εξ αρχής;

³ Αυτό συμφωνεί με τον τρόπο που προώρισε ο Θεός να γίνεται η λατρεία εξ αρχής. Ο Θεός δεν είχε θεσπίσει κάποια ιδιαίτερη τελετουργία ή τυπικό τρόπο με τον οποίο έπρεπε να προσέρχωνται σ’ αυτόν για λατρεία τα πρώτα τέλεια ανθρώπινα πλάσματα. Έπρεπε να υπηρετούν ή να λατρεύουν τον Δημιουργό τους κάνοντας πρωτίστως πιστά το θέλημά του. Ο Θεός απεκάλυψε αυτό το «θέλημα» σ’ αυτούς για να μπορούν να ζουν σε αρμονία με τις υπάρχουσες πραγματικότητες, δηλαδή την αλήθεια, για τη ζωή. (Γέν. 1:28, 29· 2:16, 17, 19-25· Ματθ. 19:4, 5) Χωρίς αμφιβολία, στο πέρασμα του χρόνου, ο Θεός θα τους παρείχε πρόσθετες αλήθειες που θα εχρειάζοντο για την κατάλληλη επέκτασι της επιγείου κατοικίας των, της οικογενείας των και της σφαίρας των ενεργειών τους. Η πιστή των υπακοή σ’ αυτές τις οδηγίες θα ικανοποιούσε τις μεγαλύτερες απαιτήσεις της αληθινής λατρείας. Αν το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος εξέλεγε αυτή την πορεία, αυτές οι αλήθειες θα ήσαν μια οδός ζωής γι’ αυτούς και για τους απογόνους των. Η οδός της ζωής των θα ήταν επιτυχής· δεν θα μπορούσε ν’ αποτύχη, διότι θα ήταν σε αρμονία με την αλήθεια, με την πραγματική κατάστασι των πραγμάτων, περιλαμβανομένων της υπέρτατης θέσεως του Ιεχωβά και της ζωοπαρόχου δυνάμεώς του.

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΝΕΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

4. Γιατί ωρισμένες τελετουργίες έγιναν αναγκαίες για τη λατρεία;

⁴ Εν τούτοις, με την έλευσι της αμαρτίας και της παρακοής, η αληθινή λατρεία προσέλαβε κατ’ ανάγκην μερικά νέα χαρακτηριστικά για ν’ ανταποκριθή στις νέες πραγματικότητες που αντιμετώπιζε το ανθρώπινο γένος. Αυτά τα νέα χαρακτηριστικά της λατρείας, μερικά από τα οποία ήσαν τελετουργικά, εξυπηρέτησαν ένα προσωρινό, αλλά αναγκαίο, εξεικονιστικό σκοπό. Ένας φραγμός ήλθε τώρα σε ύπαρξι μεταξύ του ατελούς εκπεσμένου ανθρωπίνου γένους και του τελείου Δημιουργού. Η συναίσθησις αυτής της νέας σχέσεως έπρεπε να εντυπωθή στους απογόνους του Αδάμ και να διευκρινισθή σ’ αυτούς ο θείος τρόπος θεραπείας των παραβάσεων. Γι’ αυτό, εισήχθησαν με τον καιρό θυσίες, ένα ιερατείο και ένα αγιαστήριο για να παραστήσουν αυτές τις ‘αλήθειες,’ δηλαδή την πραγματική κατάστασι των πραγμάτων που υπήρχε τώρα μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του.

5. (α) Πώς η Γραφή εξηγεί τον σκοπό των τελετουργιών υπό τον Νόμον; (β) Πότε και πώς αυτές έληξαν;

⁵ Εν τούτοις, όλες αυτές οι διατάξεις ήσαν απλώς ‘σκιά των μελλόντων αγαθών, όχι αυτή η εικών των πραγμάτων,’ όπως γράφει ο απόστολος Παύλος. (Εβρ. 10:1) Το τελετουργικό μέρος, λοιπόν, και οι θυσίες δεν αποτελούσαν ολόκληρη την αλήθεια. Εχρησίμευσαν όμως σαν μια βάσις για κατανόησι και αποδοχή της αληθείας όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να διευκρινισθούν μέσω του Ιησού Χριστού. [Η σκηνή] «ήτο τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν, καθ’ ον προσεφέροντο δώρα και θυσίαι, αίτινες δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα, επειδή ήσαν διατεταγμένα . . . εις διατάξεις σαρκικάς, μέχρι καιρού διορθώσεως.» (Εβρ. 9:9, 10) Όταν λοιπόν εκπληρώθηκε ο σκοπός αυτών των ‘διατεταγμένων’ με την έλευσι του Ιησού, η τελετουργική λατρεία έπαυσε να έχη αξία απέναντι του Θεού. Έπρεπε να δώση θέσι στις πραγματικότητες, διότι όλα εκείνα «είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» (Κολ. 2:16, 17) Ο Ιησούς έγινε τότε «η οδός και η αλήθεια.»—Ιωάν. 14:6· 1:17.

ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ

6. Τι ήταν πάντοτε ένα αναγκαίο μέρος της αληθινής λατρείας;

⁶ Μολονότι αυτά τα ‘διατεταγμένα’ των Ισραηλιτών έγιναν αναγκαία επί ένα χρονικό διάστημα, η κύρια έμφασις που εδίδετο πάντοτε στη λατρεία του Ιεχωβά ήταν να ζη κανείς σύμφωνα με τις αλήθειες που δεν αλλοιώνονται ποτέ. Η πίστις, η ευθύτης, η δικαιοσύνη, η απαλλαγή από ενοχή αίματος, η ειλικρίνεια και η υπακοή στο εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού ήσαν πάντοτε τα πιο σπουδαία αποδεικτικά στοιχεία για να μπορή να πλησιάση τον Θεό. Πάντοτε ήταν αλήθεια ότι όχι εκείνος που προσέφερε απλώς δώρα στον Θεό, αλλά εκείνος που ήταν ‘αθώος τας χείρας και καθαρός την καρδίαν’ μπορούσε να ανέλθη στο όρος του Ιεχωβά. (Ψαλμ. 24:3-6· 15:1-4· Παροιμ. 3:32) Οι θεμελιώδεις αυτές αρχές της αληθείας αποτελούν την οδόν της ζωής που παρέμεινε αμετάβλητη από την αρχή. Ο Μιχαίας ερωτά: «Με τι θέλω ελθεί ενώπιον του Ιεχωβά, να προσκυνήσω ενώπιον του υψίστου Θεού; θέλω ελθεί ενώπιον αυτού με ολοκαυτώματα, με μόσχους ενιαυσίους; . . . . Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»—Μιχ. 6:6-8· Ωσηέ 6:6· 1 Σαμ. 15:22.

7. (α) Τι ζητεί πραγματικά ο Ιεχωβά από μας; (β) Γιατί ελκύεται κανείς ‘εκ φύσεως’ στην οδό του Ιεχωβά;

⁷ Ο Ιεχωβά δεν ζητεί αυθαίρετα ή παράλογα πράγματα από μας. Ζητεί από τα πλάσματά του μόνον εκείνο που πρέπει να κάμουν απέναντι Του και απέναντι των συνανθρώπων τους. Το να ‘βαδίζωμε μετά του Θεού μας’ στην οδό της αληθείας συμφωνεί με τον ‘νόμον τον γεγραμμένον εν ταις καρδίαις ημών’ από τον Ιεχωβά όταν εδημιούργησε τους πρώτους προγόνους μας. (Ρωμ. 2:14, 15) Αυτή η συνείδησις η εσωτερική αίσθησις του ορθού και του εσφαλμένου ελκύεται εκ φύσεως στην οδό της αληθείας. Έτσι η αλήθεια κρούει, αισθάνεται ορθά σε όλα τα υπολείμματα της κληρονομημένης συνειδήσεως που απέμεινε στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Παύλος μπορούσε να λέγη: «Απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης [αναλήθειες, ψεύδη], . . . αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού.»—2 Κορ. 4:2· 5:11· 6:4-10.

ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΟΔΟΣ ΖΩΗΣ

8. Τι κάνει την αλήθεια να διαφέρη από τη θεωρία; Εξηγήστε.

⁸ Εκείνοι που εκλέγουν να βαδίσουν στην αλήθεια ως οδόν της ζωής των ανταμείβονται μ’ ένα πολύτιμο όφελος. Η αλήθεια επιτυγχάνει στην πράξι. Όταν οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μια επιστημονική αρχή, αυτή πρέπει πρώτα ν’ αντέξη στη δοκιμασία της πραγματικής εφαρμογής για ν’ αναγνωρισθή σαν κάτι περισσότερο από απλή θεωρία. Πρέπει να επιτύχη με πρακτικούς τρόπους: στο σχεδιασμό των οργανικών μέσων στη θεραπεία της ασθενείας, κ.λ.π. Εν τούτοις, σε ζητήματα διαβιώσεως, οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι θρησκευτικοί ηγέται οι οποίοι πολλά κάνουν για να διαμορφώσουν τη σκέψι και τη διαγωγή των ανθρώπων σήμερα, απέτυχαν σ’ αυτή τη δοκιμασία. Ό,τι λέγουν και γράφουν συχνά φαίνεται καλό. Μπορεί να εκφράζεται με πειστική γλώσσα και να υποστηρίζεται με πολλά και καλά διατυπωμένα επιχειρήματα. Αλλά οι περισσότερες από τις θεωρίες των περί ζωής δεν επιτυγχάνουν στη δοκιμασία της αληθείας. Πώς συμβαίνει αυτό; Αυτές οι θεωρίες δεν εφαρμόζονται! Τα ατυχή αποτελέσματα των φιλοσοφιών των στην πράξι φαίνονται ολόγυρά μας.

9. Τι αποδεικνύει ότι η αληθινή λατρεία καταλήγει σε μια επιτυχή οδό ζωής;

⁹ Αντίθετα, η Βιβλική αφήγησις για τη σταθερή και με σκοπό ζωή των δούλων του Θεού στο παρελθόν καθώς και για τη ζωή εκείνων που έχουν την αλήθεια σήμερα, αποδεικνύει ότι η αληθινή λατρεία αποτελεί πραγματικά τη μόνη επιτυχή οδό ζωής. Η υπακοή στις εντολές του Θεού πάντοτε ξεχώριζε τους αληθινούς λάτρεις από τους συγχρόνους της εποχής των. Όπως εξετάσαμε στο προηγούμενο άρθρο, το αρχαίο έθνος Ισραήλ προείχε ως το ανώτερο της εποχής του, όσον καιρό παρέμενε πιστό στον «τύπον της γνώσεως και της αληθείας εν τω Νόμω,» που δόθηκε μέσω του Μωυσέως. (Ρωμ. 2:20· Ιησ. Ναυή 1:8· Νεεμ. 9:13) Η Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνος έκαμε επίσης βαθειά εντύπωσι για τον τρόπο ζωής εκείνων που την δέχθηκαν. Ο διακεκριμένος ιστορικός Τζων Λορντ στο βιβλίο του Ο Αρχαίος Ρωμαϊκός Κόσμος, παρατηρεί τα εξής:

«Οι αληθινοί θρίαμβοι της Χριστιανοσύνης εγίνοντο φανεροί από το γεγονός ότι αυτή δημιουργούσε καλούς ανθρώπους που επρέσβευαν τις δοξασίες της. . . . Έχομε αποδείξεις για την άψογη ζωή τους, για τα άμεπτα ήθη τους, για την ιδιότητά των ως καλών πολιτών, και για τα Χριστιανικά τους χαρίσματα.»

«Η οδός της αληθείας» ήταν επιτυχής γι’ αυτούς και επιτυγχάνει καλά αποτελέσματα σήμερα μεταξύ εκείνων που την ακολουθούν πραγματικά.—2 Πέτρ. 2:2.

ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

10, 11. (α) Πώς θεωρούν πολλοί κληρικοί τους ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής ως οδόν της ζωής; (β) Δείξτε γιατί η άποψίς των δεν επιτυγχάνει.

¹⁰ Πολλοί σύγχρονοι φιλόσοφοι και θρησκευτικοί ηγέται προσπαθούν να νοθεύσουν τους αληθινούς κανόνες της Βίβλου, υποστηρίζοντας μια ‘νέα ηθική.’ Ο νόμος του Θεού εκθέτει ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι κακά και ανήθικα πράγματα σε οποιαδήποτε περίπτωσι. (1 Κορ. 6:18· 1 Θεσσ. 4:3· Έξοδ. 20:14) Αλλ’ ένα χαρακτηριστικό δείγμα του συλλογισμού των κληρικών είναι όσα έγραψε ο Καθολικός εφημέριος του Παρεκκλησίου της Αγίας Μαρίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στη στήλη συμβουλών μιας εφημερίδος του Πανεπιστημίου. Αυτός ο ιερεύς, συμβουλεύοντας ένα ζεύγος μνηστευμένων που καθυστέρησαν τον γάμο τους για διάφορες «αιτίες» και που «κατά καιρούς είχαν σεξουαλικές σχέσεις,» είπε τα εξής: «Θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσωμε πόρνους και να μην ασχοληθούμε περισσότερο με την περίπτωσί τους . . . Ίσως με την αυστηρή νομική έννοια παρέβησαν το γράμμα του νόμου, αλλά μήπως παρέβησαν και τις αξίες που εμπερικλείει αυτός ο νόμος; Μήπως είναι μοιχοί; Ασφαλώς όχι! . . . Ποιος από μας δεν επεδόθη κάποτε σε κάποια μορφή ικανοποιήσεως που δεν ήταν εντελώς ορθή για να κατευνάση το κραυγαλέο αίσθημα της μοναξιάς που υπάρχει στις καρδιές μας;» Ασφαλώς πολλοί που καθοδηγούνται απ’ αυτόν τον ιερέα και άλλους κληρικούς σαν αυτόν επιδίδονται σε μορφές ικανοποιήσεως οι οποίες δεν είναι ‘εντελώς ορθές.’ Αλλά είναι επιτυχής η οδός της ζωής των;

¹¹ Η οδός της αληθείας που εκφράζεται μέσω των νόμων του Θεού δεν μπορεί να γίνη αντικείμενο εμπαιγμού! Εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμα του ανθρωποποιήτου συλλογισμού θερίζουν μια συγκομιδή από διαζύγια και διηρημένες οικογένειες, από άφθονα αφροδίσια νοσήματα και πλήθος άλλα προβλήματα που προέρχονται από την έλλειψι προσκολλήσεως στον έντιμο γάμο. (Γαλ. 6:7, 8· Εβρ. 13:4) Γράφοντας γι’ αυτό το ζήτημα στην εφημερίδα Νέα του Ιατρικού Κόσμου ένας γιατρός προειδοποιεί ότι η απελευθέρωσις από μια αυστηρότερη σεξουαλική στάσι «δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε ελευθερία, ή κι αν οδηγή, το κάνει μόνο με τη δαπάνη άλλων ελευθεριών,» όπως είναι η ελευθερία από νοσήματα. Εβεβαίωσε ότι «η ηθική συχνά αποτελεί ένα ζήτημα υγείας.»

12, 13. Δείξτε γιατί η αλήθεια ως οδός της ζωής επιτυγχάνει, όταν εφαρμόζεται (α) στη χρήσι του καπνού, (β) στις μεταγγίσεις αίματος.

¹² Η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών για τη διατήρησι των σωμάτων μας καθαρών και αμολύντων μας δείχνει επίσης πώς η αλήθεια λειτουργεί μ’ ένα πρακτικό τρόπο. Οι αληθινοί λάτρεις αποφεύγουν τα επιβλαβή αποτελέσματα της ακαθαρσίας που φέρνει ο καπνός στον οργανισμό ενός καπνιστού. (2 Κορ. 7:1· Ρωμ. 12:1) Η επιθυμία τους να λατρεύουν τον Θεό με ‘όλη την ψυχή’ τους και με ‘όλη τη δύναμί’ τους τούς εμποδίζει να παραδίδουν χρόνια της ζωής των και της δυνάμεώς των στη δουλοπρεπή συνήθεια του καπνίσματος. (Μάρκ. 12:29, 30· Ρωμ. 6:19) Ο Δρ. Ροβέρτος Ντυπόντ, διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Τοξικολογίας των Ηνωμένων Πολιτειών, προσφάτως εστιγμάτισε τον καπνό ως «πιθανώς το πιο θανατηφόρο ναρκωτικό της κοινωνίας μας . . . Όσοι χρησιμοποιούν σιγαρέττα έχουν το ίδιο πρόβλημα μ’ εκείνους που κάνουν χρήσι ηρωίνης» λόγω του αχαλίνωτου εθισμού των. Ο μεγάλος κίνδυνος για καρκίνο των πνευμόνων, του στόματος και του λάρυγγος καθώς και για παθήσεις της στεφανιαίας αρτηρίας είναι πολύ γνωστός. Πρόσφατες μελέτες έχουν συνδέσει θετικά το κάπνισμα με το έλκος του στομάχου και τους διαφόρους παροξυσμούς. Τα βρέφη των μητέρων που καπνίζουν είναι σημαντικώς μικρότερα, ελαφρύτερα σε βάρος, ενώ η διανοητική τους ανάπτυξις επιβραδύνεται. Ο κίνδυνος συνήθων καρδιακών ελαττωμάτων και θανάτου κοντά στον καιρό της γεννήσεως των είναι πολύ ηυξημένος. Δεν είναι λοιπόν «η οδός της αληθείας» πολύ πιο επιτυχής;

¹³ Η αυξανόμενη γνώσις για τους κινδύνους των μεταγγίσεων αίματος και τα πλεονεκτήματα της αναίμακτου χειρουργικής υποστηρίζουν τη Γραφική εντολή να ‘απέχωμε από . . . αίματος.’ (Πράξ. 15:20, 28, 29) Η επιτυχία αυτής της χειρουργικής αναγνωρίζεται από δύο χειρουργούς του Νοσοκομείου Άγιος Βαρνάβας της πόλεως της Νέας Υόρκης, οι οποίοι τονίζουν τα πλεονεκτήματα που υπάρχουν όταν δεν κάνουν μετάγγισι αίματος:

«Είναι επίσης ευχάριστο το γεγονός ότι δεν είμεθα υποχρεωμένοι ν’ ανησυχούμε μήπως συμβή κάποια επιπλοκή, όπως είναι η αντικατάστασις όλου του αίματος επειδή είναι αλλεργικό, οι αιμολυτικές αντιδράσεις, η έμφραξις των νεφρών και η ηπατίτις.»—Ιατρική Εφημερίς της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Αληθινά, η οδός της αληθείας επιτυγχάνει στην πράξι!

14, 15. Αντιπαραβάλατε την επιτυχία της αληθινής λατρείας απέναντι, της ψευδούς λατρείας εν σχέσει με τις στρατιωτικές συγκρούσεις.

¹⁴ Άλλη μια αλήθεια που απεδείχθη επιτυχής στην πρακτική εφαρμογή είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Ιησού: «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή.» Αυτή η αλήθεια ταιριάζει με το σχετικό συμπέρασμα: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ματθ. 26:52· Ιωάν. 13:35) Αλλά η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1967) λέγει ότι υπάρχει μια άλλη οδός, με το να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει «καμμιά [ουσιώδης] αντίθεσις μεταξύ ενός δικαίου πολέμου και της εντολής του Χριστού ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας. Ένας δίκαιος πόλεμος εκδηλώνει μίσος για την κακή πράξι μάλλον παρά για τον κακοποιό . . . Οι Καθολικοί βέβαια είναι ελεύθεροι να σχηματίσουν την δική τους γνώμη για το αν οι συνθήκες μπορούν να δικαιολογήσουν τον πόλεμο.» Πώς λειτουργεί στην πράξι αυτό το είδος καθοδηγήσεως;

¹⁵ Σχεδόν όλοι οι Καθολικοί όσο και οι Διαμαρτυρόμενοι και από τις δύο πλευρές στην διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων ‘εσχημάτιζαν την δική τους (αντίθετη) γνώμη,’ σε αντίθεσι με την οδό της αληθείας. Ποια ήσαν τα αποτελέσματα; Αδιέξοδος. Αυτοί εφόνευσαν τους ομοπίστους των Καθολικούς και Διαμαρτυρόμενους κατά εκατομμύρια, αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν ήσαν οι στοργικοί μαθηταί του Χριστού και ότι δεν ήσαν στην αλήθεια. Ωστόσο, λέγει ο ιστορικός Ι. Σ. Κόνγουεη στο βιβλίο Ο Διωγμός των Εκκλησιών από τους Ναζί:

«Σε αντίθεσι με τον συμβιβασμό των μεγαλυτέρων εκκλησιών, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διετήρησαν την δογματική τους αντίθεσι, ως το σημείο του φανατισμού [θανάτου]. Αυτή η αντίθεσις ήταν πάρα πολύ σπανία . . . Βασίζοντας την περίπτωσί τους στη Βιβλική εντολή, αρνήθηκαν να λάβουν όπλα . . . Κανένα άλλο δόγμα δεν επέδειξε κάτι παρόμοιο μ’ αυτή την αποφασιστικότητα σε πείσμα της παντοδύναμης τρομοκρατίας της Γκεστάπο.»—Σελ. 196, 198, 199.

Ποιοι μόνο μπορούσαν να λέγουν ότι ακολούθησαν την οδό της αληθείας στη διάρκεια αυτών των δύο τρομερών πολεμικών συγκρούσεων της ιστορίας;

16, 17. (α) Πώς αποδεικνύεται η αλήθεια της Γραφής ως προς την κυβέρνησι; (β) Γιατί η κυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού είναι επιτυχής; Εξηγήστε.

¹⁶ Οι Γραφικές αρχές σχετικά με το μεγαλύτερο επίμαχο ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότης—την παγκόσμια κυβέρνησι—αποδεικνύονται επίσης αληθινές. «Άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού,» και «του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού,» αυτά είναι αλήθειες που έχουν λεχθή πριν από πολύ καιρό. (Εκκλ. 8:9· Ιερεμ. 10:23) Οι πραγματικότητες της ανθρωπίνης διαβιώσεως απαιτούν κυβέρνησι ανώτερη από εκείνη που μπορούν να δώσουν οι άνθρωποι. Χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας το απέδειξαν αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία. Τώρα, όπως θρηνολογεί μια πρόσφατη ανάλυσις των ειδήσεων της εφημερίδος Τάιμς της Νέας Υόρκης «Είναι προφανές ότι οι απανταχού ηγέται έχουν χάσει το κύρος και την αξιοπιστία τους . . . οποιαδήποτε κυβέρνησις σε οποιαδήποτε χώρα, βρίσκεται σε δυσχερή κατάστασι διότι δεν έχει πεποίθησι στην ικανότητά της να λύση τα προβλήματα που βασανίζουν τον λαό της.»—15 Μαΐου 1974, σελ. 2.

¹⁷ Σήμερα υπάρχει μια κυβέρνησις που επιτυγχάνει εκεί όπου όλες οι άλλες αποτυγχάνουν. Γιατί; Διότι αυτή δεν είναι μια άλλη ανθρωποποίητη κυβέρνησις. Είναι η κυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού που τώρα προμηθεύει την εποπτεία για την οδό της αληθείας στη γη. Δύο εκατομμύρια πιστοί υπήκοοι σε 200 χώρες και πλέον εθελουσίως και ενθουσιωδώς υποστηρίζουν τους τρόπους ενεργείας της, με φυσικό, διανοητικό και υλικό τρόπο. Το σύνταγμα και ο νομοθετικός της κώδιξ (η Αγία Γραφή) εφαρμόζονται μέσω των τοπικών ομοίων με πόλεις εκκλησιών, πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ όσο οι άλλοι νόμοι των επιγείων κυβερνήσεων. Έτσι η Χριστιανική εκκλησία ενεργεί ως «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας,» βοηθώντας προς την υπακοή και απομακρύνοντας εκείνους που δεν θέλουν να παραμείνουν στην οδό της αληθείας. (1 Τιμ. 3:15· 1 Κορ. 5:6-13) Οι υπήκοοι αυτής της κυβερνήσεως της Βασιλείας λαμβάνουν μια απαράμιλλη εκπαίδευσι στην αλήθεια μέσω βιβλίων τα οποία έχουν κυκλοφορία μεγαλύτερη από το ήμισυ της κυκλοφορίας των δέκα πιο διαδεδομένων βιβλίων του κόσμου.a Αυτή η κυβέρνησις της Βασιλείας είναι επιτυχής και αυξάνει περισσότερο κάθε μέρα, διότι είναι θεμελιωμένη στην αλήθεια.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

18. Ποια είναι μερικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η αλήθεια ως μια οδός ζωής;

¹⁸ Εκείνοι που εξέλεξαν να κάμουν την αλήθεια οδό της ζωής των αντιμετωπίζουν γεγονότα και περιστάσεις με ρεαλισμό. Η κατανόησις της αληθείας για την κατάστασι του ανθρωπίνου γένους βοηθεί αυτούς τους Χριστιανούς να δείχνουν αγάπη στους άλλους ως ανθρώπους που έχουν ανάγκη βοηθείας. Οι οικογένειές των επίσης αντανακλούν τα οφέλη της συμμορφώσεως των με τις ειλικρινείς συμβουλές της Αγίας Γραφής για την κεφαλή της οικογενείας και την εκπαίδευσι των τέκνων. (1 Πέτρ. 2:12· Εφεσ. 5:33· 6:1-4) Επειδή γνωρίζουν την αλήθεια για το μέλλον από τις προφητείες της Αγίας Γραφής, αυτό τους απαλλάσσει από αυταπάτες σχετικά με το παρόν και τους δίνει μια ασφαλή και χαρωπή άποψι, χωρίς φόβους.—Παροιμ. 3:25, 26.

19, 20. (α) Τι παρατηρούν οι άλλοι εν σχέσει με την αληθινή οδό της ζωής του Χριστιανού; (β) Γιατί εκείνοι που επαινούν τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, κατακρίνουν ωστόσο τις πεποιθήσεις των ως παράλογες; (γ) Ποια πρέπει να είναι η προσευχή μας;

¹⁹ Η επιτυχία αυτής της οδού ζωής συχνά παρατηρείται και από τους άλλους. Μια παρατήρησις που έγινε γι’ αυτούς τους Χριστιανούς σε μια εφημερίδα της Ουάσιγκτον στη διάρκεια μιας συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τονίζει την πηγή:

«Το υψηλό ενδιαφέρον των για μια ευπρεπή προσωπική διαγωγή είναι σαν ένα αναψυκτικό τονωτικό για την πόλι . . . Αυτοί δεν ήλθαν εδώ για να ζητήσουν κάτι, όπως λέγουν, αλλά ‘είναι εδώ απλώς για να υποστηρίξουν την Αγία Γραφή και τις αρχές της που αποτελούν τη μόνη πρακτική λύσι για τα δεινά του ανθρωπίνου γένους.’»

Εδώ ακριβώς είναι το κλειδί της επιτυχίας! Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή είναι «εφαρμόσιμη.» Επιτυγχάνει στην πράξι.

²⁰ Ένα άρθρο της εφημερίδος Δημοκράτης και Χρονικόν του Ρότσεστερ, της Νέας Υόρκης, προτού παρατηρήση ότι «οι Μάρτυρες δίνουν την εντύπωσι ότι ζουν την θρησκεία τους κάθε μέρα,» έγραψε τα εξής: «Οσοδήποτε και αν οι οπαδοί άλλων θρησκειών διαφωνούν με μερικές από τις ερμηνείες των επάνω στην Αγία Γραφή, οι πεποιθήσεις των Μαρτύρων διατηρούνται βαθειά και ειλικρινά μέσα στις καρδιές των.» Δεν είναι παράδοξο ότι συχνά εκείνοι, που επαινούν τους Μάρτυρας του Ιεχωβά για τη διαγωγή τους ταυτόχρονα κατακρίνουν τις «ερμηνείες» τους; Τι είναι εκείνο που κάνει να διαφέρη η διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Αυτοί δεν γεννήθηκαν έτσι. Όχι! Λόγω αυτών ακριβώς των ‘ερμηνειών’ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αυτό που είναι. Οι πεποιθήσεις των αποτελούν την αλήθεια που πηγάζει από την Αγία Γραφή και είναι η οδός της ζωής των. Γι’ αυτό και μπορούν να επιτυγχάνουν εκεί όπου οι άλλοι αποτυγχάνουν. Έτσι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κάθε λόγο να προσεύχωνται με πλήρη εμπιστοσύνη όπως προσηύχετο και ο ψαλμωδός: «Δίδαξόν με, Ιεχωβά, την οδόν σου, και θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου.» «Οδήγησόν με εν τη αληθεία σου και δίδαξόν με.» Για εκείνον που περιπατεί έτσι, ο ψαλμωδός λέγει: «[Ο Ιεχωβά] αυτόν θέλει διδάξει την οδόν, την οποίαν πρέπει να εκλέξη· η ψυχή αυτού θέλει κατοικεί εν αγαθοίς, και το σπέρμα αυτού θέλει κληρονομήσει την γην.»—Ψαλμ. 86:11· 25:5, 12, 13.

[Υποσημειώσεις]