Απαντάτε Όταν σας Καλεί Κάποιος;

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΣΙΝΙΣΙ ΤΟΧΑΡΑ

ΣΤΗ διάρκεια του πρώτου μέρους της ζωής μου, δεν επικαλέστηκα τον Θεό ούτε στράφηκα σε αυτόν για κατεύθυνση. Οι παππούδες μου είχαν μεταναστέψει από την Ιαπωνία στη Χαβάη και οι γονείς μου ήταν Βουδιστές. Δεν ήταν πολύ δραστήριοι στην πίστη τους, και έτσι, καθώς μεγάλωνα, δεν σκεφτόμουν και πολύ τον Θεό.

Τότε έμαθα για την εξέλιξη και έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι πόσο ανόητο ήταν να πιστεύει κανείς στον Θεό. Ωστόσο, καθώς η βασική μου εκπαίδευση προχωρούσε, επιστημονικά μαθήματα με εισήγαγαν στην αστρονομία, στη φυσική και στη βιολογία. Τη νύχτα ατένιζα τον ουρανό και αναρωτιόμουν πώς βρέθηκαν όλα αυτά τα άστρα εκεί. Μια σιγανή φωνή μέσα μου άρχισε να ρωτάει: ‘Θα μπορούσε να υπάρχει ένας Θεός που να ελέγχει όλα αυτά;’ Άρχισα να πιστεύω ότι Κάποιος έπρεπε να υπάρχει εκεί πάνω. Η καρδιά μου άρχισε να φωνάζει: ‘Ποιος είναι αυτός ο Θεός;’

Αφού αποφοίτησα από το λύκειο, βρέθηκα δεσμευμένος με την εργασία μου ως μηχανικός σε μια ποτοποιία που έφτιαχνε σακέ, και δεν είχα χρόνο για στοχασμό πάνω στο ζήτημα του Θεού. Σύντομα, γνώρισα τη Μασάκο, η οποία έγινε σύζυγός μου το 1937, και με τον καιρό ευλογηθήκαμε με τρία παιδιά. Πόσο πιστή σύντροφος και σκληρά εργαζόμενη μητέρα έχει αποδειχτεί η Μασάκο!

Εφόσον τώρα είχα οικογένεια, σκεφτόμουν σοβαρά το μέλλον μας. Άρχισα ξανά να βγαίνω έξω και να ατενίζω τα άστρα. Ήμουν πεπεισμένος ότι υπήρχε κάποιος Θεός. Δεν ήξερα ποιος ήταν αυτός ο Θεός, αλλά, ούτως ή άλλως, άρχισα να τον επικαλούμαι. Επανειλημμένα ικέτευα: ‘Αν υπάρχεις κάπου εκεί πάνω, σε παρακαλώ, βοήθησε την οικογένειά μου να βρει έναν τρόπο ώστε να ζει ευτυχισμένα’.

Η Έκκλησή μου Τελικά Απαντήθηκε

Ζούσαμε με τους γονείς μου από τότε που παντρευτήκαμε, αλλά το 1941 αρχίσαμε να ζούμε μόνοι μας στη Χίλο της Χαβάης. Αμέσως μόλις εγκατασταθήκαμε στο καινούριο μας σπίτι, οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ, στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Ήταν καιρός έντασης, και όλοι ανησυχούσαν για το μέλλον.

Ένα μήνα μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, γυάλιζα το αυτοκίνητό μου όταν κάποιος άντρας με πλησίασε και μου πρόσφερε ένα βιβλίο με τον τίτλο Τέκνα (Children). Συστήθηκε ως Ραλφ Γκάρουτ, διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε, αλλά ενδιαφερόμουν για τον Θεό, και έτσι δέχτηκα το βιβλίο. Την επόμενη εβδομάδα, ο Ραλφ επέστρεψε και μου πρόσφερε μια οικιακή Γραφική μελέτη. Μολονότι είχα ακούσει για την Αγία Γραφή, αυτή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μια Αγία Γραφή. Δέχτηκα τη Γραφική μελέτη, και η σύζυγός μου και η νεότερη αδελφή της συμμετείχαν σε αυτήν.

Η αλήθεια ότι η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού πραγματικά με εντυπωσίασε. (2 Τιμόθεον 3:16, 17) Το ότι ο Ιεχωβά είχε ένα σκοπό ήταν ακόμη πιο υπέροχο. Αυτός ήταν ο Δημιουργός που έψαχνα! (Ησαΐας 45:18) Κατενθουσιαστήκαμε όταν μάθαμε ότι ο αρχικός Παράδεισος που χάθηκε επρόκειτο να αποκατασταθεί εδώ πάνω στη γη και ότι θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε μέρος του. (Αποκάλυψις 21:1-4) Εδώ βρισκόταν η απάντηση της έκκλησής μου προς τον Θεό!

Μιλούσαμε σε όλους ανεξαιρέτως για αυτές τις αλήθειες που μόλις είχαμε ανακαλύψει. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι τρελαθήκαμε, αλλά αυτό δεν μας αποθάρρυνε. Έπειτα από τρεις μήνες εντατικής μελέτης, στις 19 Απριλίου 1942, η σύζυγός μου και εγώ βαφτιστήκαμε συμβολίζοντας την αφιέρωσή μας στον Θεό μας, τον Ιεχωβά. Η νεότερη αδελφή της Μασάκο, η Γιόσι, και ο σύζυγός της, ο Τζέρι, ο οποίος στο μεταξύ συμμετείχε στη Γραφική μας μελέτη, βαφτίστηκαν μαζί μας. Είχαμε περιορισμένη μόνο γνώση της Αγίας Γραφής, αλλά ήταν αρκετή για να μας υποκινήσει να θέλουμε να υπηρετούμε τον Θεό.

Με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο να μαίνεται ακόμη, υπέθεσα ότι το τέλος αυτού του συστήματος ήταν πολύ κοντά, και η σύζυγός μου και εγώ νιώσαμε την ανάγκη να προειδοποιήσουμε τους ανθρώπους σχετικά με αυτό. Οι Γκάρουτ ήταν το παράδειγμά μας σε αυτόν τον τομέα. Τόσο ο Ραλφ όσο και η σύζυγός του υπηρετούσαν ως σκαπανείς, δηλαδή ως ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έκανα σύγκριση της κατάστασής μας με αυτήν του Ραλφ. Είχε σύζυγο και τέσσερα παιδιά. Είχα σύζυγο και μόνο τρία παιδιά. Αν εκείνος μπορούσε να το κάνει αυτό, θα έπρεπε να μπορώ και εγώ επίσης. Έτσι, τον επόμενο μήνα από το βάφτισμά μας, κάναμε αίτηση για υπηρεσία σκαπανέα.

Ακόμη και πριν με δεχτούν ως σκαπανέα, απαλλάχτηκα από όλα τα περιττά πράγματα, περιλαμβανομένης και της χαβανέζικης κιθάρας, του σαξόφωνου και του βιολιού μου. Ήμουν λάτρης της μουσικής, αλλά τα άφησα όλα εκτός από τη μικρή μου φυσαρμόνικα. Επιπλέον, η δουλειά μου στην ποτοποιία που έφτιαχνε σακέ δεν μου φαινόταν πια ελκυστική. (Φιλιππησίους 3:8) Έφτιαξα ένα τροχόσπιτο και περίμενα να δω αν ο Ιεχωβά θα απαντούσε στις παρακλήσεις που έκανα για να με χρησιμοποιήσει. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Μας δέχτηκαν ως σκαπανείς από την 1η Ιουνίου 1942. Αρχίσαμε αμέσως να υπηρετούμε τον Ιεχωβά ολοχρόνια και δεν μετανιώσαμε ποτέ για αυτή την απόφαση.

Ως Σκαπανείς Στη Χαβάη

Μαζί με τους Γκάρουτ, καλύψαμε τη Χαβάη, το Μεγάλο Νησί, περιλαμβανομένης της Κόνα, της φημισμένης περιοχής του καφέ, και της Κάου. Εκείνον τον καιρό, εργαζόμασταν με το φωνογράφο. Ήταν αρκετά βαρύς, αλλά ήμασταν ακόμη νέοι και δυνατοί. Έτσι, με το φωνογράφο στο ένα χέρι και με μια τσάντα βιβλία στο άλλο, ακολουθούσαμε κάθε μονοπάτι που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε ευήκοα αφτιά—στους αγρούς του καφέ, στις φυτείες και οπουδήποτε αλλού. Κατόπιν, αφού καλύψαμε ολόκληρο το νησί, διοριστήκαμε στην Κοχάλα στο Μεγάλο Νησί. Η Κοχάλα ήταν μια μικρή φυτεία ζαχαροκάλαμου, με πληθυσμό που αποτελούνταν από Καυκάσιους, Φιλιππινέζους, Κινέζους, Χαβανέζους, Ιάπωνες και Πορτογάλους. Κάθε ομάδα είχε τα δικά της έθιμα, αντιλήψεις, προτιμήσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Από τότε που άρχισα το σκαπανικό, δεν ανέλαβα ξανά κοσμική εργασία. Ένα διάστημα ζήσαμε από τις οικονομίες μου, και όταν παρουσιάστηκε ανάγκη, άρχισα να ψαρεύω με καμάκι. Όλως περιέργως, πάντοτε γύριζα σπίτι με κάποια ψάρια. Μαζεύαμε άγρια λαχανικά και χόρτα που φύτρωναν στις άκρες των δρόμων, και αυτά γαρνίριζαν τα πιάτα μας την ώρα του δείπνου. Κατασκεύασα ένα φούρνο από γαλβανισμένο λευκοσίδηρο, και η Μασάκο έμαθε να φτιάχνει ψωμί. Ήταν το καλύτερο ψωμί που έχω φάει ποτέ.

Όταν πήγαμε στη Χονολουλού για μια Χριστιανική συνέλευση το 1943, ο Ντόναλντ Χάσλετ, ο οποίος ήταν τότε επίσκοπος τμήματος στη Χαβάη, μας προσκάλεσε να μετακομίσουμε εκεί και να μείνουμε σε ένα μικρό διαμέρισμα που ήταν χτισμένο πάνω από το γκαράζ της Εταιρίας Σκοπιά. Διορίστηκα επιστάτης στην περιουσία του τμήματος, και από αυτή τη θέση απόλαυσα τα επόμενα πέντε χρόνια σκαπανικού.

Ένα Απρόσμενο Κάλεσμα

Το 1943 μάθαμε ότι η Εταιρία είχε ξεκινήσει μια σχολή εκπαίδευσης ιεραποστόλων για υπηρεσία σε ξένες χώρες. Πόσο πολύ θέλαμε να την παρακολουθήσουμε! Ωστόσο, δεν προσκαλούσαν οικογένειες με παιδιά, και έτσι δεν το σκεφτήκαμε περισσότερο. Παρ’ όλα αυτά, το 1947, ο αδελφός Χάσλετ μας είπε ότι η Εταιρία ζητούσε να μάθει αν υπήρχαν Χαβανέζοι που θα ήταν πρόθυμοι να αναλάβουν υπηρεσία στην Ιαπωνία. Μας ρώτησε τι σκεφτόμασταν και, όπως ο Ησαΐας, είπα: «Απόστειλόν με». (Ησαΐας 6:8) Η σύζυγός μου είχε τα ίδια αισθήματα. Δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να απαντήσουμε στο κάλεσμα του Ιεχωβά.

Έτσι, μας προσκάλεσαν να παρακολουθήσουμε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς για να εκπαιδευτούμε ως ιεραπόστολοι. Η πρόσκληση περιλάμβανε και τα τρία μικρά παιδιά μας. Πέντε άλλοι, ο Ντόναλντ και η Μέιμπελ Χάσλετ, ο Τζέρι και η Γιόσι Τόμα, καθώς και η Έλσι Τανιγκάουα, προσκλήθηκαν επίσης, και μαζί ταξιδέψαμε προς τη Νέα Υόρκη το χειμώνα του 1948.

Διασχίσαμε την ήπειρο με λεωφορείο. Έπειτα από τρεις μέρες στο λεωφορείο, όλοι ήμασταν κουρασμένοι και ο αδελφός Χάσλετ πρότεινε να κάνουμε ένα διάλειμμα και να περάσουμε τη νύχτα σε κάποιο ξενοδοχείο. Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ένας άντρας μάς πλησίασε και φώναξε: «Γιαπωνέζοι! Πάω σπίτι να πάρω την καραμπίνα μου να τους σκοτώσω!»

«Δεν είναι Ιάπωνες», είπε ο αδελφός Χάσλετ. «Είναι Χαβανέζοι. Δεν μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά;» Σωθήκαμε χάρη στην εύστροφη παρατήρησή του.

Αποτελούσαμε πραγματικά μέρος της 11ης τάξης της Γαλαάδ; Έμοιαζε με υπέροχο όνειρο. Ωστόσο, το ότι ήταν πραγματικότητα έγινε γρήγορα φανερό. Ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Νάθαν Ο. Νορ, είχε επιλέξει 25 σπουδαστές από την τάξη μας να εκπαιδευτούν για πιθανή ιεραποστολική υπηρεσία στην Ιαπωνία. Εφόσον είχα ιαπωνική καταγωγή και μιλούσα λίγα ιαπωνικά, διορίστηκα να διδάξω τη γλώσσα σε αυτή την ομάδα των σπουδαστών. Αυτό δεν ήταν εύκολο, επειδή δεν ήμουν ειδικός στη γλώσσα· αλλά με κάποιον τρόπο όλοι επιβιώσαμε!

Εκείνον τον καιρό, ο γιος μας, ο Λόι, ήταν δέκα χρονών, και οι κόρες μας, η Θέλμα και η Σάλι, ήταν οχτώ και έξι χρονών αντίστοιχα. Όταν εμείς ήμασταν στη σχολή, τι γίνονταν τα παιδιά; Πήγαιναν και αυτά στο σχολείο! Ένα λεωφορείο τα έπαιρνε το πρωί και τα έφερνε πίσω στο σπίτι αργότερα την ίδια μέρα. Όταν τα παιδιά επέστρεφαν στο σπίτι από το σχολείο, ο Λόι εργαζόταν με τους αδελφούς στο αγρόκτημα της Εταιρίας και η Θέλμα με τη Σάλι εργάζονταν στο πλυντήριο διπλώνοντας μαντίλια.

Διανοητική Προετοιμασία για το Άγνωστο

Όταν αποφοιτήσαμε από τη Γαλαάδ την 1η Αυγούστου 1948, αδημονούσαμε να φτάσουμε στο διορισμό μας. Ο αδελφός Χάσλετ πήγε πριν από εμάς για να βρει ένα μέρος να μείνουν οι ιεραπόστολοι. Τελικά, βρήκε ένα διώροφο σπίτι στο Τόκιο, και έτσι στις 20 Αυγούστου 1949, η οικογένειά μας αναχώρησε για το μελλοντικό μας σπίτι.

Πριν φτάσουμε στην Ιαπωνία, σκεφτόμουν συχνά αυτή τη χώρα της Ανατολής. Συλλογιζόμουν την πιστότητα που εκδήλωνε ο ιαπωνικός λαός προς τους ανθρώπινους κυρίους του και προς τον αυτοκράτορα. Πολλοί Ιάπωνες έδωσαν τη ζωή τους για αυτούς τους ανθρώπινους κυβερνήτες. Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, οι πιλότοι καμικάζι πέθαιναν για τον αυτοκράτορα ρίχνοντας τα αεροσκάφη τους πάνω στα φουγάρα των πολεμικών πλοίων του εχθρού. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως, αν οι Ιάπωνες ήταν τόσο πιστοί σε ανθρώπινους κυρίους, τι θα έκαναν αν έβρισκαν τον αληθινό Κύριο, τον Ιεχωβά;

Όταν φτάσαμε στην Ιαπωνία, υπήρχαν μόνο εφτά ιεραπόστολοι και μια χούφτα ευαγγελιζόμενοι σε ολόκληρη τη χώρα. Όλοι μας ριχτήκαμε στη δουλειά· έκανα σκληρή προσπάθεια να βελτιώσω τις γνώσεις μου στη γλώσσα και μπόρεσα να αρχίσω Γραφικές μελέτες με πολλούς που επικαλούνταν τον Θεό στην καρδιά τους. Μερικοί από εκείνους τους αρχικούς σπουδαστές της Αγίας Γραφής έχουν παραμείνει πιστοί μέχρι σήμερα.

Ιεραποστολική Υπηρεσία Μαζί με τα Παιδιά Μας

Πώς θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε στην ιεραποστολική υπηρεσία φροντίζοντας τρία μικρά παιδιά; Ο Ιεχωβά ήταν η δύναμη πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια. Παίρναμε ένα μικρό χρηματικό ποσό από την Εταιρία και η Μασάκο έφτιαχνε ρούχα για τα παιδιά. Επιπρόσθετα, είχαμε κάποια βοήθεια από τους γονείς μου.

Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο, ο Λόι υπηρέτησε κάποιο διάστημα στο τμήμα της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά στην Ιαπωνία. Ωστόσο, εξαιτίας προβλημάτων υγείας, αποφάσισε να επιστρέψει στη Χαβάη για θεραπεία. Τώρα, αυτός και η σύζυγός του υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά στην Καλιφόρνια. Ο γάμος του είχε ως αποτέλεσμα να ευλογηθούμε με τέσσερα πιστά εγγόνια. Όλα τους είναι βαφτισμένα, και ο ένας, μαζί με τη σύζυγό του, υπηρετεί στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Όταν μεγάλωσαν οι κόρες μου, η Θέλμα και η Σάλι, περιλήφτηκαν στον κατάλογο των ιεραποστόλων. Η Θέλμα υπηρετεί τώρα ως ιεραπόστολος στην πόλη Τογιάμα. Η Σάλι παντρεύτηκε έναν αδελφό ο οποίος ήταν ιεραπόστολος, τον Ρον Τροστ, και υπηρετούν στην Ιαπωνία ως ιεραπόστολοι στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου επί 25 και πλέον χρόνια.

Από το Βορρά στο Νότο

Αφού περάσαμε δυο χρόνια στο Τόκιο, μας έστειλαν δυο χρόνια στην Οσάκα. Ο επόμενος διορισμός μάς έφερε βόρεια, στο Σεντάι, όπου υπηρετήσαμε έξι περίπου χρόνια. Εκείνα τα χρόνια στο Σεντάι μάς προετοίμασαν για διάφορους διορισμούς στο βορειότερο νησί της Ιαπωνίας, το Χοκάιντο. Στο Χοκάιντο βρίσκονταν οι κόρες μας όταν περιλήφτηκαν στον κατάλογο των ιεραποστόλων. Επίσης, εκεί χρειάστηκε να συνηθίσουμε σε θερμοκρασίες του χειμώνα, οι οποίες μερικές φορές έπεφταν κάτω από το μηδέν. Μετά την τροπική Χαβάη, αυτή ήταν μια μεγάλη αλλαγή!

Κατόπιν, μια μέρα, ένα νέο κάλεσμα αντήχησε στα αφτιά μου, με τη μορφή μιας επιστολής από την Εταιρία. Μου ζητούσε να ανοίξω ένα γραφείο τμήματος στην Οκινάβα, η οποία βρισκόταν ακόμη κάτω από τον έλεγχο των Η.Π.Α. Η μετακίνηση από το ψυχρό βόρειο άκρο της Ιαπωνίας σε αυτό που τώρα έχει γίνει η νοτιότερη επαρχία της Ιαπωνίας επρόκειτο να θέσει μια μεγάλη πρόκληση. Τι θα έκανα; Αν και ένιωθα ανεπαρκής, έφτασα στην Οκινάβα το Νοέμβριο του 1965, συνοδευόμενος όπως πάντα από την πιστή σύζυγό μου. Θα ήταν η ζωή στην Οκινάβα ίδια με τη ζωή στην Ιαπωνία; Και τι θα μπορούσε να λεχτεί για το πολιτιστικό περιβάλλον; Θα έδειχναν οι άνθρωποι ανταπόκριση στο άγγελμα του Ιεχωβά για σωτηρία;

Όταν φτάσαμε, υπήρχαν λιγότεροι από 200 ευαγγελιζόμενοι στην Οκινάβα. Τώρα, υπάρχουν περισσότεροι από 2.000. Τον πρώτο καιρό, υπηρετούσα και ως επίσκοπος περιοχής και ως επίσκοπος τμήματος. Το να ταξιδεύω σε όλα τα νησιά με βοήθησε να οικοδομήσω στενές σχέσεις με τους αδελφούς εκεί, και το θεωρώ προνόμιο που τους υπηρέτησα.

Χωρίς Προβλήματα;

Η ιεραποστολική μας σταδιοδρομία σε καμιά περίπτωση δεν ήταν χωρίς προβλήματα. Καθώς κάναμε διακοπές στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1968, η Μασάκο αρρώστησε και χρειάστηκε να υποβληθεί σε εγχείρηση. Της αφαίρεσαν έναν όγκο από τα έντερα και ακολούθησε αξιοσημείωτη ανάρρωση. Δεν είχαμε ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και φοβόμασταν ότι ίσως να μην μπορούσαμε να επιστρέψουμε στο διορισμό μας. Ωστόσο, προς μεγάλη μας έκπληξη, οι αδελφοί μας στην πίστη φρόντισαν για όλα.

Όσο για εμένα, τώρα ζω με τα προβλήματα που είναι κοινά στους διαβητικούς. Αν και δεν έχω τυφλωθεί, η όρασή μου έχει εξασθενήσει σοβαρά. Ωστόσο, με τη στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά, μπορώ να λαβαίνω την πνευματική τροφή σε τακτική βάση ακούγοντας ηχογραφημένες κασέτες της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Επίσης, αδελφοί και αδελφές στην πίστη με βοηθάνε με το να μου διαβάζουν διάφορα θέματα.

Πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω δημόσιες ομιλίες με την εξασθενημένη μου όραση; Στην αρχή, ηχογραφούσα τις ομιλίες μου και κανόνιζα να μεταδίδεται η κασέτα από το ηχητικό σύστημα καθώς εγώ έκανα παντομίμα. Ωστόσο, με τις εισηγήσεις της κόρης μου, βελτιώθηκα σε αυτό. Τώρα, ηχογραφώ τις ομιλίες μου με ένα μικρό μαγνητόφωνο και τις εκφωνώ ακούγοντας με ακουστικά την εκ των προτέρων ηχογραφημένη ομιλία.

Όταν αντιμετωπίζαμε πραγματικά προβλήματα, ποτέ δεν παραλείπαμε να επικαλούμαστε τον Ιεχωβά. Τελικά, οι ευλογίες που προέρχονταν από τις λύσεις που ο Ιεχωβά έδινε στα προβλήματα πάντοτε φαίνονταν σπουδαιότερες από όσο έδειχναν τα ίδια τα προβλήματα. Το να συνεχίζουμε την υπηρεσία του είναι ο μόνος τρόπος να του δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας.

Έπειτα από 23 χρόνια στην Οκινάβα, διοριστήκαμε ξανά στην ίδια γεωγραφική τοποθεσία στην οποία είχαμε υπηρετήσει όταν πρωτοήρθαμε στην Ιαπωνία. Το κεντρικό γραφείο της Εταιρίας και ο μεγαλύτερος ιεραποστολικός οίκος της βρίσκονται στην αρχική θέση εκείνου του διώροφου κτιρίου στο Τόκιο, το οποίο είχε αγοράσει ο αδελφός Χάσλετ πριν από τόσο πολλά χρόνια.

Εκτός από τη Μασάκο και εμένα, 11 συγγενείς μας υπηρετούν τώρα ως ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία. Όλοι τους θεωρούν μεγάλο προνόμιο το γεγονός ότι έχουν δει την αύξηση που έφερε ο Ιεχωβά σε αυτή τη χώρα, όπου επικρατούν ο Βουδιστικός και ο Σιντοϊστικός πολιτισμός. Το έργο στην Ιαπωνία είχε μικρή αρχή, αλλά η δύναμη του Ιεχωβά έχει διαμορφώσει ένα «έθνος» από 167.000 και πλέον ευαγγελιζομένους των καλών νέων.—Ησαΐας 60:22.

Όταν επικαλέστηκα τον Θεό, αυτός μου απάντησε. Όταν εκείνος με προσκάλεσε, εγώ απάντησα θετικά. Η σύζυγός μου και εγώ νιώθουμε πως έχουμε κάνει μόνο ό,τι οφείλαμε να κάνουμε. Εσείς; Απαντάτε όταν σας καλεί ο Δημιουργός σας;

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Οι Τοχάρα με μερικούς από τους σκαπανείς με τους οποίους ήταν μαζί στη Χαβάη το 1942

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Τα παιδιά των Τοχάρα στη Γαλαάδ το 1948

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Ευτυχείς επειδή απάντησαν στο κάλεσμα, ο Σίνισι και η Μασάκο Τοχάρα έχουν συμπληρώσει 43 χρόνια στο ιεραποστολικό έργο