Έχασα τον Πατέρα Μου, Αλλά Βρήκα έναν Άλλον Πατέρα

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου γεννήθηκε στο Γκρατς της Αυστρίας το 1899, οπότε ήταν έφηβος στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό λίγο μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939. Σκοτώθηκε το 1943 σε μια μάχη στη Ρωσία. Δυστυχώς, έτσι έχασα τον πατέρα μου​—όταν ήμουν μόλις δύο χρονών. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, και μου έλειπε πολύ η παρουσία του, ιδίως όταν συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο είχαν τον πατέρα τους. Αργότερα, στα εφηβικά μου χρόνια, βρήκα παρηγοριά μαθαίνοντας για τον ουράνιο Πατέρα μας, έναν πολύ ανώτερο Πατέρα ο οποίος δεν μπορεί να πεθάνει.​—Αββακ. 1:12.

ΤΑ ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Στα εφτά μου γράφτηκα στους προσκόπους. Ο προσκοπισμός είναι μια παγκόσμια οργάνωση που ιδρύθηκε το 1908 στη Μεγάλη Βρετανία από τον Ρόμπερτ Στίβενσον Σμιθ Μπέιντεν-Πάουελ, έναν αντιστράτηγο του βρετανικού στρατού. Το 1916 ίδρυσε τα Λυκόπουλα (ή Μικρούς Προσκόπους) για τα πιο μικρά αγόρια της ηλικίας μου.

Μου άρεσαν οι κατασκηνώσεις μας στην εξοχή τα σαββατοκύριακα​—κοιμόμασταν σε σκηνές, φορούσαμε στολές και βαδίζαμε στο ρυθμό των τυμπάνων. Πιο πολύ από όλα, μου άρεσε η παρέα με τους άλλους προσκόπους, όπως όταν τραγουδούσαμε γύρω από τη φωτιά τα βράδια και παίζαμε παιχνίδια στο δάσος. Μαθαίναμε πολλά και για τη φύση, πράγμα που με έκανε να εκτιμώ τα έργα του Δημιουργού μας.

Οι πρόσκοποι διδάσκονται να κάνουν μια καλή πράξη κάθε μέρα. Αυτό είναι το σύνθημά τους. Χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον με τη φράση «Έσο Έτοιμος». Όλο αυτό με συνάρπαζε. Η ομάδα μας είχε πάνω από 100 αγόρια​—οι μισοί περίπου ήταν Καθολικοί και οι άλλοι μισοί Προτεστάντες, με εξαίρεση έναν Βουδιστή.

Από το 1920, γίνονται κάθε λίγα χρόνια διεθνείς συγκεντρώσεις προσκόπων, ή αλλιώς τζάμπορι. Παρακολούθησα το έβδομο Παγκόσμιο Προσκοπικό Τζάμπορι στο Μπαντ Ισλ της Αυστρίας τον Αύγουστο του 1951 και το ένατο στο Σάτον Παρκ, κοντά στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, τον Αύγουστο του 1957. Παρόντες σε αυτό ήταν περίπου 33.000 πρόσκοποι από 85 χώρες και περιοχές. Ο κόσμος που ήρθε να μας επισκεφτεί έφτασε τους 750.000, μεταξύ των οποίων και η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας. Στα μάτια μου, όλοι αυτοί ήταν σαν μια παγκόσμια αδελφότητα. Πού να φανταζόμουν τότε ότι σύντομα θα γνώριζα μια πολύ πιο εντυπωσιακή αδελφότητα​—μια αδελφότητα πνευματική.

ΣΥΝΑΝΤΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Την άνοιξη του 1958, κόντευα να τελειώσω την εκπαίδευσή μου ως μαθητευόμενος σερβιτόρος στο Γκραντ Οτέλ Βίσλερ του Γκρατς, στην Αυστρία. Εκεί, ο Ρούντολφ Τσίγκερλ, ένας συνάδελφος που ήταν ζαχαροπλάστης, μου έδωσε ανεπίσημη μαρτυρία. Ποτέ δεν είχα ξανακούσει κάτι για την αλήθεια. Πρώτα μου μίλησε για τη δοξασία της Τριάδας και μου είπε ότι δεν την υποστηρίζει η Γραφή. Εγώ υπερασπίστηκα την Τριάδα και ήθελα να του δείξω ότι δεν είχε δίκιο. Επειδή τον συμπαθούσα, είχα σκοπό να τον πείσω να επιστρέψει στην Καθολική Εκκλησία.

Ο Ρούντολφ, που τον φωνάζαμε Ρούντι, μου έφερε μια Αγία Γραφή. Επέμενα ότι έπρεπε να είναι Καθολική έκδοση. Ξεκίνησα να τη διαβάζω αλλά έπειτα από λίγο είδα ότι ο Ρούντι είχε βάλει μέσα ένα φυλλάδιο της Εταιρίας Σκοπιά. Εγώ αντέδρασα επειδή πίστευα ότι το περιεχόμενο αυτών των εντύπων, αν και μπορεί να φαινόταν σωστό, στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ωστόσο, δεν είχα αντίρρηση να συζητάμε για τη Γραφή. Δείχνοντας διάκριση, ο Ρούντι δεν μου ξανάδωσε άλλο έντυπο. Για περίπου τρεις μήνες, κάναμε πότε πότε Γραφικές συζητήσεις, μερικές φορές μέχρι αργά το βράδυ.

Όταν τελείωσα την εκπαίδευσή μου στο ξενοδοχείο του Γκρατς, στην πόλη όπου μεγάλωσα, η μητέρα μου με έγραψε σε μια σχολή διοίκησης ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Έτσι μετακόμισα στην πόλη Μπαντ Χόφγκασταϊν, σε μια κοιλάδα των Άλπεων. Επειδή η σχολή είχε κάποια σύμβαση με το Γκραντ Οτέλ εκείνης της πόλης, μερικές φορές δούλευα εκεί για να κάνω πρακτική εξάσκηση.

ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΕΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Ο Ρούντι έστειλε την καινούρια μου διεύθυνση στο γραφείο τμήματος στη Βιέννη και το γραφείο την προώθησε σε δύο ιεραποστόλους, την Ίλζε Ουντερντόρφερ και την Ελφρίντε Λορ.a Μια μέρα με ειδοποίησαν από τη ρεσεψιόν ότι δύο κυρίες ήταν έξω σε ένα αυτοκίνητο και ήθελαν να μου μιλήσουν. Αν και παραξενεύτηκα επειδή δεν ήξερα τίποτα για αυτές, πήγα να δω ποιες ήταν. Αργότερα, έμαθα ότι είχαν υπηρετήσει ως σύνδεσμοι των Μαρτύρων στη ναζιστική Γερμανία, όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γερμανική μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) τις συνέλαβε πριν ακόμα ξεκινήσει ο πόλεμος και τις έστειλε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Λίχτενμπουργκ. Έπειτα, στη διάρκεια του πολέμου, μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο Ράβενσμπρικ, κοντά στο Βερολίνο.

Οι αδελφές είχαν περίπου την ηλικία της μητέρας μου, γι’ αυτό και τις σεβόμουν πολύ. Ως εκ τούτου, δεν ήθελα να σπαταλήσω το χρόνο τους κάνοντας μαζί τους συζητήσεις τις οποίες, έπειτα από μερικές εβδομάδες ή μήνες, πιθανότατα θα διέκοπτα. Έτσι λοιπόν, τους ζήτησα απλώς να μου φέρουν έναν κατάλογο με εδάφια σχετικά με το Καθολικό δόγμα της αποστολικής διαδοχής. Τους είπα ότι θα συζητούσα τον κατάλογο με τον τοπικό ιερέα. Νόμιζα ότι με αυτόν τον τρόπο θα έβλεπα ποια είναι η αλήθεια.

ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΓΙΟ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία της αποστολικής διαδοχής ισχυρίζεται ότι υπάρχει μια αδιάλειπτη διαδοχή από πάπες η οποία φτάνει μέχρι και τον απόστολο Πέτρο. (Η εκκλησία παρερμηνεύει τα λόγια του Ιησού που βρίσκονται στα εδάφια Ματθαίος 16:18, 19.) Η Καθολική Εκκλησία ισχυρίζεται επίσης ότι ο πάπας είναι αλάθητος σε δογματικά ζητήματα όταν μιλάει «εκ καθέδρας», δηλαδή με την επίσημη ιδιότητά του. Το πίστευα αυτό και θεωρούσα ότι, αν ο πάπας, τον οποίο οι Καθολικοί αποκαλούν Άγιο Πατέρα, είναι αλάθητος σε δογματικά ζητήματα και έχει δηλώσει ότι η δοξασία της Τριάδας είναι αληθινή, τότε έτσι πρέπει να είναι. Αλλά αν δεν είναι αλάθητος, τότε η δοξασία μπορεί να είναι ψεύτικη. Διόλου παράξενο που για πολλούς Καθολικούς η αποστολική διαδοχή είναι η πιο σημαντική διδασκαλία, εφόσον από αυτήν εξαρτάται το κατά πόσον είναι σωστές ή λάθος άλλες Καθολικές διδασκαλίες!

Όταν πήγα στον ιερέα, δεν μπόρεσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, παρά έβγαλε από τη βιβλιοθήκη του ένα Καθολικό βιβλίο που ασχολούνταν με την αποστολική διαδοχή. Το πήρα μαζί μου, όπως μου πρότεινε, το διάβασα και επέστρεψα με ακόμα περισσότερες ερωτήσεις. Τελικά ο ιερέας, μη μπορώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, είπε: «Δεν μπορώ να σε πείσω, και ούτε εσύ μπορείς να πείσεις εμένα. . . . Να πας στο καλό!» Δεν ήθελε καμιά άλλη συζήτηση μαζί μου.

Τώρα πια ήμουν έτοιμος να μελετήσω τη Γραφή με την Ίλζε και την Ελφρίντε. Με δίδαξαν πολλά για τον αληθινό Άγιο Πατέρα στον ουρανό, τον Ιεχωβά Θεό. (Ιωάν. 17:11) Εφόσον δεν υπήρχε ακόμα εκκλησία σε εκείνη την περιοχή, οι δύο αδελφές διεξήγαν τις συναθροίσεις στο σπίτι μιας οικογένειας ενδιαφερομένων. Οι παρόντες ήταν ελάχιστοι. Οι αδελφές συζητούσαν μεταξύ τους το μεγαλύτερο μέρος της ύλης των συναθροίσεων, μιας και δεν υπήρχε βαφτισμένος αδελφός για να αναλάβει την ηγεσία. Πού και πού, ερχόταν κάποιος αδελφός από άλλη περιοχή και έκανε δημόσια ομιλία σε έναν χώρο που νοικιάζαμε.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Η Ίλζε και η Ελφρίντε άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου τον Οκτώβριο του 1958 και βαφτίστηκα τρεις μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1959. Πριν βαφτιστώ, τις ρώτησα αν μπορούσα να πάω μαζί τους από σπίτι σε σπίτι για να δω πώς γίνεται το έργο κηρύγματος. (Πράξ. 20:20) Αφού πήγα μία φορά, τις ρώτησα αν θα μπορούσα να έχω το δικό μου τομέα. Μου ανέθεσαν ένα χωριό, στο οποίο πήγαινα μόνος μου κηρύττοντας από σπίτι σε σπίτι και κάνοντας επανεπισκέψεις στα ενδιαφερόμενα άτομα. Ο πρώτος αδελφός με τον οποίο πήγα στο έργο από σπίτι σε σπίτι ήταν ο επίσκοπος περιοχής που μας επισκέφτηκε αργότερα.

Όταν τελείωσα τη σχολή το 1960, επέστρεψα στη γενέτειρά μου για να βοηθήσω τους συγγενείς μου να μάθουν τις Γραφικές αλήθειες. Ακόμα και μέχρι σήμερα, κανείς τους δεν έχει γνωρίσει την αλήθεια, αν και μερικοί δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το 1961, το γραφείο τμήματος έστειλε στις εκκλησίες επιστολές που προωθούσαν το σκαπανικό. Ήμουν άγαμος και υγιής, γι’ αυτό σκέφτηκα ότι δεν είχα καμιά δικαιολογία να μην κάνω σκαπανικό. Ρώτησα τον επίσκοπο της περιοχής μας, τον Κουρτ Κουν, πώς του φαινόταν η ιδέα να δουλέψω λίγους μήνες ακόμα για να μπορέσω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, το οποίο θα μου ήταν χρήσιμο για το σκαπανικό. Η απάντησή του; «Χρειάζονταν αυτοκίνητο ο Ιησούς και οι απόστολοι για να υπηρετούν ολοχρόνια;» Αυτό ήταν! Έβαλα στόχο να γίνω σκαπανέας όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αλλά μιας και δούλευα 72 ώρες την εβδομάδα στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου, έπρεπε πρώτα να κάνω κάποιες αλλαγές.

Ρώτησα το αφεντικό μου αν θα μου έδινε την άδεια να δουλεύω 60 ώρες. Δέχτηκε, δίνοντάς μου τον ίδιο μισθό. Λίγο αργότερα, τον ρώτησα αν θα μπορούσα να δουλεύω 48 ώρες την εβδομάδα. Συμφώνησε και πάλι, και ο μισθός μου παρέμεινε ο ίδιος. Στη συνέχεια, τον ρώτησα αν θα γινόταν να δουλεύω μόνο 36 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή 6 μέρες για 6 ώρες, και δέχτηκε για άλλη μια φορά. Παραδόξως, έπαιρνα ακόμα τα ίδια χρήματα! Φαίνεται ότι το αφεντικό μου δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω. Έχοντας αυτό το πρόγραμμα, ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό. Τότε, οι σκαπανείς αναμενόταν να κάνουν 100 ώρες το μήνα.

Τέσσερις μήνες μετά, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας και υπηρέτης εκκλησίας σε μια μικρή εκκλησία στην επαρχία της Καρινθίας, στην πόλη Σπιτάλ αν ντερ Ντράου. Εκείνα τα χρόνια, οι ειδικοί σκαπανείς αναμενόταν να κάνουν 150 ώρες το μήνα. Δεν είχα κάποιον συνεργάτη στο σκαπανικό, αλλά εκτιμούσα πολύ την υποστήριξη που μου έδινε στη διακονία η αδελφή Γκερτρούντε Λόμπνερ, η οποία υπηρετούσε ως βοηθός υπηρέτη εκκλησίας.b

Η ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ

Το 1963, έλαβα πρόσκληση για το έργο περιοχής. Μερικές φορές πήγαινα από τη μια εκκλησία στην άλλη με το τρένο, κουβαλώντας βαριές βαλίτσες. Οι περισσότεροι αδελφοί δεν είχαν αυτοκίνητο, οπότε δεν υπήρχε κανείς για να με πάρει από το σταθμό του τρένου. Για να μη φανεί ότι κάνω επίδειξη, δεν ήθελα να πάρω ταξί, οπότε πήγαινα με τα πόδια στο σπίτι όπου θα έμενα.

Το 1965, άγαμος ακόμα, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την 41η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Στην τάξη μου υπήρχαν και άλλα άγαμα άτομα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, στην αποφοίτησή μου διορίστηκα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, την Αυστρία, για να συνεχίσω το έργο περιοχής. Ωστόσο, προτού φύγω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μου ζητήθηκε να συνοδεύσω έναν επίσκοπο περιοχής για τέσσερις εβδομάδες. Εκτίμησα αφάνταστα την υπηρεσία μου δίπλα στον Άντονι Κόντε, έναν στοργικό αδελφό που αγαπούσε το έργο κηρύγματος και ήταν πολύ αποτελεσματικός σε αυτό. Υπηρετήσαμε μαζί στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, στην περιοχή του Κόρνουαλ.

Όταν γύρισα στην Αυστρία, διορίστηκα σε μια περιοχή στην οποία γνώρισα την Τόβε Μερέτε, μια γοητευτική άγαμη αδελφή. Είχε ανατραφεί στην αλήθεια από τα πέντε της. Όταν οι αδελφοί μάς ρωτούν πώς γνωριστήκαμε, τους λέμε αστειευόμενοι: «Το διευθέτησε το γραφείο τμήματος». Παντρευτήκαμε έναν χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 1967, και μας επιτράπηκε να συνεχίσουμε μαζί το έργο περιοχής.

Το επόμενο έτος, συνειδητοποίησα ότι ο Ιεχωβά, με την παρ’ αξία καλοσύνη του, με είχε υιοθετήσει ως πνευματικό γιο. Έτσι ξεκίνησε μια ειδική σχέση με τον ουράνιο Πατέρα μου, καθώς και με όλους όσους, σύμφωνα με το εδάφιο Ρωμαίους 8:15, “φωνάζουν: «Αββά, Πατέρα!»”

Η Μερέτε και εγώ συνεχίσαμε να υπηρετούμε μαζί στο έργο περιοχής και περιφερείας μέχρι το 1976. Μέσα στο καταχείμωνο, έπρεπε μερικές φορές να κοιμόμαστε σε δωμάτια χωρίς θέρμανση με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Κάποια φορά, ξυπνήσαμε και είδαμε ότι το πάνω μέρος της κουβέρτας μας είχε κοκαλώσει και ήταν κάτασπρο από τις παγωμένες μας ανάσες! Τελικά αποφασίσαμε να έχουμε μαζί μας μια μικρή ηλεκτρική θερμάστρα για να μπορούμε να αντέχουμε το κρύο τα βράδια. Σε κάποια μέρη, για να πάμε στην τουαλέτα το βράδυ, έπρεπε να περπατήσουμε μέσα στο χιόνι, επειδή η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι, εκτεθειμένη στον παγωμένο αέρα. Επίσης δεν είχαμε δικό μας διαμέρισμα, οπότε τις Δευτέρες συνήθως μέναμε στο ίδιο σπίτι στο οποίο είχαμε περάσει την εβδομάδα υπηρεσίας. Έπειτα, την Τρίτη το πρωί φεύγαμε για την επόμενη εκκλησία.

Μπορώ να πω με χαρά ότι όλα αυτά τα χρόνια η αγαπημένη μου σύζυγος αποδείχτηκε μεγάλο στήριγμα για εμένα. Της αρέσει πολύ η υπηρεσία αγρού και δεν χρειάστηκε ούτε μία φορά να την παροτρύνω να πάει στο έργο. Αγαπάει επίσης τους αδελφούς και νοιάζεται πολύ για τους άλλους. Η βοήθειά της μου είναι πολύτιμη.

Το 1976 λάβαμε την πρόσκληση να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος της Αυστρίας, στη Βιέννη, και διορίστηκα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Εκείνη την εποχή, το γραφείο τμήματος της Αυστρίας επέβλεπε το έργο σε αρκετές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οργάνωνε την αποστολή εντύπων σε αυτές υπό την επιφάνεια. Ο αδελφός Γιούργκεν Ρούντελ είχε την ηγεσία σε αυτό το έργο, δείχνοντας μεγάλη επινοητικότητα. Είχα το προνόμιο να συνεργαστώ μαζί του και αργότερα μου ζητήθηκε να επιβλέπω το μεταφραστικό έργο σε δέκα γλώσσες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Γιούργκεν και η σύζυγός του, η Γκερτρούντε, συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά ως ειδικοί σκαπανείς στη Γερμανία. Το 1978, το τμήμα της Αυστρίας άρχισε να φωτοστοιχειοθετεί τα περιοδικά σε έξι γλώσσες και να τα τυπώνει σε ένα μικρό πιεστήριο όφσετ. Στέλναμε επίσης συνδρομές σε άτομα από διάφορες χώρες που ζητούσαν τα περιοδικά. Ο Ότο Κούγκλιτς, ο οποίος υπηρετεί τώρα μαζί με τη σύζυγό του, την Ίνγκριτ, στο γραφείο τμήματος στη Γερμανία, φρόντιζε για όλες αυτές τις εργασίες.

Αλλά και οι αδελφοί στην Ανατολική Ευρώπη παρήγαν έντυπα στη χώρα τους, χρησιμοποιώντας πολυγράφους ή τυπώνοντας τις σελίδες από κάποιο φιλμ. Και πάλι όμως, χρειάζονταν υποστήριξη από το εξωτερικό. Ο Ιεχωβά προστάτεψε αυτό το έργο, και εμείς στο γραφείο τμήματος αγαπήσαμε πολύ τους αδελφούς που έπρεπε να υπηρετούν υπό δύσκολες συνθήκες και απαγόρευση επί πολλά χρόνια.

ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Το 1989, είχα το προνόμιο να συνοδεύσω στη Ρουμανία τον αδελφό Θεοντόρ Τζάρας, ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Ο στόχος ήταν να βοηθήσουμε μια μεγάλη ομάδα αδελφών να ενωθούν ξανά με την οργάνωση. Αρχίζοντας από το 1949, για διάφορους λόγους είχαν κόψει κάθε δεσμό με την οργάνωση και είχαν δημιουργήσει δικές τους εκκλησίες. Ωστόσο, συνέχιζαν να κηρύττουν και να βαφτίζουν. Επίσης, πήγαιναν στη φυλακή λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας, ακριβώς όπως και οι αδελφοί που ανήκαν στην οργάνωση η οποία είχε την έγκριση των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων. Επειδή το έργο μας εκεί ήταν ακόμα υπό απαγόρευση, συναντηθήκαμε κρυφά στο σπίτι του αδελφού Παμφίλ Άλμπου, μαζί με τέσσερις πρεσβυτέρους που ασκούσαν σημαντική επιρροή και τους εκπροσώπους της εγκεκριμένης Επιτροπής της Χώρας στη Ρουμανία. Πήραμε επίσης μαζί μας έναν διερμηνέα από την Αυστρία, τον Ρολφ Κέλνερ.

Το δεύτερο βράδυ των συζητήσεων, ο αδελφός Άλμπου έπεισε τους τέσσερις συμπρεσβυτέρους του να ενωθούν μαζί μας λέγοντάς τους: «Αν δεν το κάνουμε τώρα, ίσως δεν μας δοθεί ποτέ άλλη ευκαιρία». Το αποτέλεσμα ήταν να συνδεθούν ξανά με την οργάνωση περίπου 5.000 αδελφοί. Τι νίκη για τον Ιεχωβά και τι πλήγμα για τον Σατανά!

Προς το τέλος του 1989, πριν από την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, το Κυβερνών Σώμα προσκάλεσε τη σύζυγό μου και εμένα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη. Αυτό ήταν εντελώς ξαφνικό για εμάς. Ξεκινήσαμε την υπηρεσία μας στο Μπέθελ του Μπρούκλιν τον Ιούλιο του 1990. Το 1992 διορίστηκα βοηθός στην Επιτροπή Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος και από τον Ιούλιο του 1994 έχω το προνόμιο να υπηρετώ στο Κυβερνών Σώμα.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η εποχή που ήμουν σερβιτόρος σε ξενοδοχείο έχει περάσει εδώ και καιρό. Τώρα απολαμβάνω το προνόμιο να συμμετέχω στην προετοιμασία και στη διανομή πνευματικής τροφής στην παγκόσμια αδελφότητά μας. (Ματθ. 24:45-47) Αναπολώντας τα πάνω από 50 χρόνια της ειδικής ολοχρόνιας υπηρεσίας μου, μπορώ μονάχα να εκφράσω τη βαθιά μου εκτίμηση και χαρά για τις ευλογίες που δίνει ο Ιεχωβά στην παγκόσμια αδελφότητά μας. Απολαμβάνω τις διεθνείς μας συνελεύσεις, όπου μαθαίνουμε πολλά για τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά, και τη Γραφική αλήθεια.

Προσεύχομαι στον Ιεχωβά να μελετήσουν τη Γραφή εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι, να δεχτούν την αλήθεια και να τον υπηρετούν ενωμένοι με την παγκόσμια Χριστιανική αδελφότητά μας. (1 Πέτρ. 2:17) Αποβλέπω επίσης στον καιρό που θα παρατηρώ από τον ουρανό την επίγεια ανάσταση και θα βρω, επιτέλους, τον πατέρα που έχασα. Ελπίζω ότι εκείνος, η μητέρα μου και άλλοι αγαπητοί μου συγγενείς θα θέλουν όλοι τους να λατρεύουν τον Ιεχωβά στον Παράδεισο.