Σεξουαλική Εκπαίδευσις στα Σχολεία—Καλή ή Κακή;
ΛΥΣΣΩΔΗΣ μάχη διεξάγεται από το ένα άκρον ως το άλλο της Βορείου Αμερικής από τους συνηγορούντας και εναντιουμένους για τη σεξουαλική εκπαίδευσι στα σχολεία.
Ποιοι περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη διαμάχη που προξενεί τόσο οξείες διαιρέσεις ακόμη και σε μικρές πόλεις και μερικές εκκλησίες; Τι είναι πίσω από αυτή την παραφορά; Πώς αυτή θα επηρεάση εσάς και την οικογένειά σας; Και αφού διεξάγεται σε μια χώρα που υποτίθεται ότι είναι Χριστιανική, ποια θέσι θα έπρεπε να λάβη στο ζήτημα ο αληθής Χριστιανός; Είναι καλή ή κακή αυτή η εκπαίδευσις;
Ποιοι Περιλαμβάνονται
Αφού η σκόνη των αρχικών αψιμαχιών κατακάθισε, εσύρθησαν φανερά οι γραμμές της μάχης. Οι υπέρμαχοι αποτελούν μια τρομερή στρατιά: Το Συμβούλιον Σεξουαλικής Εκπαιδεύσεως και Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών (SIECUS), ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύνδεσμος, ο Εθνικός Εκπαιδευτικός Σύνδεσμος και το Εθνικόν Συμβούλιον των Εκκλησιών.
Εκινητοποιήθηκαν για ν’ αντιδράσουν προς την ανωτέρω εκπαίδευσι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διάφοροι κοινοτικαί οργανώσεις, θρησκευτικές ομάδες και ένας μεγάλος αριθμός τοπικών και εθνικών συγγενών οργανώσεων και επιτροπών πολιτών. Μεταξύ εκείνων που ανθίστανται είναι μερικοί οι οποίοι προηγουμένως συνηγορούσαν εωσότου είδαν ποιες ήσαν γι’ αυτούς οι ενοχλητικές επιδράσεις. Ο αντίκτυπος φαίνεται να μεγαλώνη.
Το Καναδικόν Ίδρυμα Δημοσίας Γνώμης αναφέρει ότι 73 τοις εκατό των Καναδών υιοθετούν τη σεξουαλική εκπαίδευσι στα δημόσια σχολεία. Μία σφυγμομέτρησις της δημοσίας γνώμης του Ινστιτούτου Γκάλλοπ λέγει ότι 71 τοις εκατό των Αμερικανών ενηλίκων την θέλουν για τα παιδιά των (και ίσως 60 τοις εκατό των σχολείων στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κάποια μορφή αυτής της εκπαιδεύσεως). Εν τούτοις είναι ενδιαφέρον ότι λόγω εναντιώσεως υπάρχουν τώρα τουλάχιστον είκοσι πολιτείες που έχουν ενεργήσει εναντίον αυτής της εκπαιδεύσεως ή υπέβαλαν νομοσχέδια στα νομοθετικά των σώματα για να χαλιναγωγήσουν ή απαγορεύσουν τέτοια εκπαίδευσι στα σχολεία.
Γιατί ο Αγών
Γενικά φαίνεται να υπάρχη κάποια συμφωνία μεταξύ αυτών των εναντιουμένων ότι κάποια μορφή σεξουαλικής εκπαιδεύσεως χρειάζεται για τη νεολαία αυτής της γενεάς. Η ασυμφωνία βρίσκεται στο πότε η εκπαίδευσις πρέπει ν’ αρχίζη, στην έκτασι των πληροφοριών σε ωρισμένες ηλικίες, ποιος θα την διδάξη, και ποια θα είναι η πηγή και το περιεχόμενον της ύλης.
Μια πρωταρχική αιτία για την έκρηξι αυτής της εντόνου αντιθέσεως φαίνεται να είναι η πρόσφατος κίνησις για να εισαχθή αυτή η εκπαίδευσις στα στοιχειώδη ή δημοτικά σχολεία. Μερικοί γονείς συγκλονίσθηκαν με τη γλώσσα που πολύ μικρά παιδιά άρχιζαν να χρησιμοποιούν και την προσπάθεια εκ μέρους μερικών παιδιών να ‘εφαρμόσουν’ επί νεαρωτέρων μελών της οικογενείας εκείνα που είχαν διδαχθή ή τους είχαν επιδειχθή στα μαθήματα. Τέτοιοι γονείς αισθάνονται ότι αυτό αποτελεί περίπτωσιν για «πάρα πολλά πράγματα πάρα πολύ ενωρίς.»
Μερικοί από αυτούς τους γονείς δεν αντιλέγουν σε κατάλληλη εκπαίδευσι στις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού, αλλά ακόμη και τότε αισθάνονται ότι έχουν λόγους να ενδιαφέρωνται για το ποιοι διδάσκουν τα μαθήματα αυτά στις τάξεις και αν έχουν τα προσόντα. Αποδίδουν υπερβολές σε μερικούς διδασκάλους, τέτοιες σαν το επεισόδιο κατά το οποίον ένας διδάσκαλος εζήτησε από τους μαθητάς ν’ αντιγράψουν αισχρές λέξεις από τους τοίχους των χώρων ανακουφίσεως και έπειτα να τις προσδιορίσουν στο μάθημα. Υπήρχε η περίπτωσις ενός διδασκάλου ο οποίος εζήτησε από τους μαθητάς ν’ ανακοινώσουν τις δικές των πείρες σχετικώς με τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία και σεξουαλικό πειραματισμό με ζώα. Οι γονείς φοβούνται την επίδρασι των διδασκάλων οι οποίοι μπορούν να έχουν τις δικές των σεξουαλικές πείρες.
Οι εναντιούμενοι σθεναρά αντιλαμβάνονται ότι η σεξουαλική εκπαίδευσις στα σχολεία είναι ένα είδος εισβολής και σφετερισμού των δικαιωμάτων των ως γονέων. Γι’ αυτούς το θέμα αυτό θα ‘πρεπε ν’ αφεθή κυρίως στην οικιακή και θρησκευτική εκπαίδευση, τουλάχιστον στις πιο στενές σχέσεις και λεπτομέρειες. Έχουν επίσης αντιρρήσεις για την ομαδική ή μικτή εκπαίδευσι σε πολλές περιπτώσεις.
Αλλά οι κυριώτερες αντιρρήσεις που προκάλεσαν τις πικρότερες ανταλλαγές απόψεων είναι ότι τα μαθήματα παραλείπουν την εκπαίδευσι επί της ηθικής και ότι αυτό σχετίζεται με τον σκοπό των «αριστερών» ομάδων, οι οποίες προωθούν τη σεξουαλική εκπαίδευσι για να εξασθενήσουν την ηθική ισχύ του έθνους ώστε να το κάμουν εύκολον στόχο για τον κομμουνισμό.
Είναι Αναγκαία;
Εκείνοι που συνηγορούν για την εκπαίδευσι αντιλέγουν ότι η εναντίωσις υποκινείται από στοιχεία ‘της άκρας δεξιάς’ και από αιρέσεις θεμελιωτιστών που τυφλώνονται από ένα παρωχημένον κώδικα ηθικής. Αυτοί υποστηρίζουν ότι η παραμέλησις και εγκατάλειψις της ευθύνης των γονέων να διδάξουν τα παιδιά τους παρήγαγαν μια μεγάλη αναλογία επιμειξίας των δύο φύλων άνευ διακρίσεως, μεγάλη αναλογία παρανόμων γεννήσεων, και εξαπλώσεως των αφροδισίων νοσημάτων μεταξύ των νέων. Επίσης, η νεολαία έχει λίγη προστασία εναντίον των συνεχών διεγερτικών διαφημίσεων, των βιβλίων και των κινηματογραφικών ταινιών καθώς και του κακού παραδείγματος των ενηλίκων. Αυτά τα πράγματα, λέγουν, προκάλεσαν την εκστρατεία για τη σεξουαλική εκπαίδευσι.
Στο Οντάριο, η αναλογία των αγάμων μητέρων που αποκτούν τέκνα είναι διπλασία τώρα από εκείνην που είχε σημειωθή προ δέκα ετών. Μερικοί αντιλαμβάνονται ότι 50 τοις εκατό των κοριτσιών σχολικής ηλικίας που παντρεύονται είναι σ’ ενδιαφέρουσα κατάστασι κατά την ημέρα του γάμου των. Μια εφημερίς ισχυρίσθηκε ότι δέκα κοπέλες κάθε εβδομάδα από το Τορόντο πηγαίνουν στο Κουεμπέκ για να υποστούν εκτρώσεις. Αναφέρεται ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες 6.000 βρέφη γεννήθηκαν από άγαμες μητέρες ηλικίας κάτω των 15 ετών το παρελθόν έτος. Ένας γιατρός εθρηνολόγησε για το γεγονός ότι δωδεκαετείς κοπέλες ήρχοντο σ’ αυτόν και δεν εγνώριζαν πώς έγιναν έγκυοι. Ένας άλλος εθρηνολόγησε για την «απόλυτη άγνοια» ασθενών που είχαν σεξουαλικά προβλήματα. Και οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι πολλά έθνη λαμβάνουν την πείρα μιας τρομακτικής αυξήσεως των αφροδισίων νοσημάτων μεταξύ νεαρών ατόμων.
Επίσης καμμιά αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχη για την κακή επιρροή που έχει στη νεολαία ο τρόπος με τον οποίον το σεξ και η γυμνότης χρησιμοποιούνται στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στα βιβλία, τις διαφημίσεις και τις εφημερίδες. Ακόμη και οι στίχοι της σύγχρονης μουσικής που προβάλλουν το αθέμιτο σεξ φαίνονται ρεαλιστικοί. Ένας γιατρός που έκανε σχόλια για την πρώιμη αποκάλυψι που αυτό παρέχει στα παιδιά, είπε: «Ο 9ετής γυιος μου γνωρίζει τι είναι λεσβιασμός από τις διαφημίσεις των κινηματογράφων.»
Επομένως, οι υποστηρικταί ζητούν όπως η σεξουαλική εκπαίδευσις αρχίση από το νηπιαγωγείο και συνεχισθή.
Λύσεις
Μπορεί κανείς ν’ αντιληφθή την επιθυμία των εκπαιδευτών να πληρώσουν το χάσμα που αφήνεται από ασύνετους γονείς και να δώσουν στους νέους τη γνώσι που χρειάζονται. Εν τούτοις, με τη μανιώδη βιασύνη να το κάμουν αυτό, πρέπει να είναι προσεκτικοί ώστε να μη ποδοπατούν τυφλά τη φυσική και καταφανή σχέσι μεταξύ γονέως και παιδιού. Αν οι επαιδευταί αντιλαμβάνονται ότι οι γονείς δεν είναι τώρα εξηρτισμένοι να διδάξουν τα παιδιά τους ή ότι δεν θ’ αναλάβουν την ευθύνη αυτή, τότε γιατί να μη ασχοληθούν με αυτή την υπόθεσι μάλλον παρά ν’ αντιμετωπίζουν μόνον τ’ αποτελέσματα;
Γιατί να μην εκπαιδεύουν τους γονείς για το τι και πώς να διδάσκουν τα παιδιά των; Πολλοί γονείς θα το δέχονταν ευχαρίστως αυτό. Θα διετηρείτο η σπουδαία σχέσις μεταξύ γονέως και παιδιού, και θα διεφυλάττετο η οικοδομή της οικογενειακής μονάδος. Επίσης αυτό θα έκανε δυνατή την παρακολούθησι της εκπαιδεύσεως σύμφωνα με τις ατομικές ανάγκες του παιδιού, κάτι που οι γονείς θα κατανοούσαν καλύτερα παρά κάποιος που δεν έχει ζήσει μαζί με το παιδί. Ο ιδεώδης τόπος για να διδαχθούν αυτά τα θέματα είναι το σπίτι.
Ο κλειστός χώρος του σπιτιού θα εξήλειφε την πιθανή αμηχανία ενώπιον ξένων και πιθανές καταχρήσεις από οποιονδήποτε που έχει ακάθαρτα ελατήρια—διδασκάλους ή άλλους μαθητάς. Θα κρατούσε τη συζήτησι στην ατμόσφαιρα ενός ‘οικογενειακού ζητήματος,’ όπως πράγματι είναι. Ακόμη και υποστηρικταί των μαθημάτων της σεξουαλικής εκπαιδεύσεως στα σχολεία αρέσκονται να τα ονομάζουν μαθήματα της ‘οικογενειακής ζωής.’
Για όσους παραπονούνται ότι οι γονείς αισθάνονται πολλή αμηχανία να συζητούν αυτά τα θέματα με τα παιδιά τους η απάντησις είναι ότι δεν θα είχαν αυτή την αμηχανία αν είχαν διδαχθή και εκπαιδευθή τι να πουν και πώς να χειρισθούν την κατάστασι. «Αλλά οι γονείς δεν είναι διδάσκαλοι, δεν είναι προετοιμασμένοι ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασι, και θα περιεπλέκοντο πάρα πολύ συναισθηματικά ώστε να το κάμουν καλά,» ισχυρίζονται μερικοί. Η παρατήρησις του Δόκτορος Νταίηβιντ Ρέμπεν είναι κατάλληλη: «Τα σχολεία είναι ακόμη λιγώτερα προετοιμασμένα από τους γονείς για να προσφέρουν σεξουαλική εκπαίδευσι. Τα προγράμματα είναι ‘Μίκυ Μάους’ και τα παιδιά το γνωρίζουν. Εκείνο που χρειάζεται είναι εξ ολοκλήρου μια νέα προσέγγισις: Εκπαίδευσις των ενηλίκων στα σεξουαλικά ζητήματα.
Εν τούτοις, ακόμη και αν καθιερώνονται προγράμματα για διδασκαλία των γονέων πώς ν’ αντιμετωπίζουν τη σεξουαλική εκπαίδευσι για τους νέους, θα υπήρχαν σοβαρά μειονεκτήματα. Δεν είναι πιθανόν ότι θα υπήρχε κάποια περισσότερη ηθική ισορροπία σε τέτοια μαθήματα από όση υπάρχει τώρα στα μαθήματα για τους νεαρούς. Και δεν είναι διόλου πιθανόν ότι οι νόμοι του Θεού όπως εκτίθενται στον Λόγο του, τη Βίβλο, θα ετονίζοντο ώστε να δίδουν στα μαθήματα την αναγκαία των ηθική ισορροπία. Γιατί όχι; Επειδή πολλοί εκπαιδευταί έχουν λίγο σεβασμό για τη Βίβλο. Και οι περισσότερες εκκλησίες απέτυχαν να εντυπώσουν στον νου των ενηλίκων ένα πραγματικό νόημα ηθικής ευθύνης. Πολλοί κληρικοί όχι μόνο υποτιμούν τη Βίβλο, αλλά εναγκαλίζονται τον κώδικα της ‘νέας ηθικής.’
Έτσι, πολλές είναι οι απόψεις οι σχετικές με τη σεξουαλική εκπαίδευσι στα σχολεία. Ενώπιον αυτών των ανταγωνιστικών γνωμών, οι γονείς διερωτώνται τι θα έπρεπε να κάμουν.
[Εικόνα στη σελίδα 5]
Μαθήματα σεξουαλικής εκπαιδεύσεως στο σχολείο συνήθως δεν τονίζουν υγιείς ηθικές αρχές