Υποθετική Δομή της Γεωλογίας

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ της γεωλογίας έχει συμβάλει στο να γνωρίση ο άνθρωπος την κατοικία του, τη γη. Μέσω του έργου ειδικευμένων γεωλόγων, πολλά έχουν μάθει οι άνθρωποι για την διαμόρφωσι του πλανήτου μας.

Εν τούτοις, αφιερωμένοι Χριστιανοί, που έχουν πεισθή από άφθονες αποδείξεις ότι η Αγία Γραφή είναι πράγματι ο Λόγος του Θεού, έχουν σημειώσει προφανείς ασυμφωνίες μεταξύ της γεωλογίας και της αφηγήσεως της δημιουργίας στο βιβλίο της Γενέσεως. Έχουν σημειώσει διαβεβαιώσεις που έγιναν από γεωλόγους, ότι η οργανική ζωή υπάρχει εδώ επάνω στη γη από εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών. Υπάρχει πράγματι, μια τεραστία διαφορά μεταξύ αυτών των ισχυρισμών και της αποδείξεως που βρίσκεται στις Άγιες Γραφές, ότι η ζωή υφίσταται εδώ, όχι επί εκατοντάδες εκατομμυρίων ετών, αλλά, το πολύ, επί δεκάδες χιλιάδων ετών. (Γεν. 1:20-28· 2:1-3· Εβρ. 4:1-11) Τι θα λεχθή, λοιπόν, γι’ αυτούς τους ισχυρισμούς που έχουν γίνει από τους περισσοτέρους γεωλόγους της εποχής μας; Έχει μήπως διαψευσθή η αφήγησις της δημιουργίας στο βιβλίο της Γενέσεως; Ας δούμε.

Οι γεωλόγοι έχουν ταξινομήσει τα πετρώματα που αποτελούν τη σφαίρα μας σε τρεις βασικές κατηγορίες: (1) πυριγενή, (2) ιζηματογενή και (3) μεταμορφωσιγενή.

Τα πυριγενή πετρώματα έχουν στερεοποιηθή από μια λυωμένη κατάστασι και σχηματίζουν το θεμέλιο της γης. Γι’ αυτό ονομάζονται «πρωτογενή». Ο γρανίτης είναι ένα παράδειγμα αυτών των πετρωμάτων.

Τα ιζηματογενή πετρώματα είναι μεταγενεστέρας προελεύσεως και έχουν σχηματισθή είτε από συσσώρευσι συντριμμάτων παλαιοτέρων πετρωμάτων, είτε μέσω της φθοράς παλαιοτέρων πετρωμάτων οφειλομένης σε χημική καθίζησι. Βρίσκονται τοποθετημένα το ένα επί του άλλου υπό μορφήν στρωμάτων. Μολονότι οι γεωλόγοι έχουν ανακαλύψει τέτοια στρώματα τεραστίου πάχους, αυτά αντιπροσωπεύουν μόνον ένα λεπτό στρώμα πάνω στο πυριγενές θεμέλιο του φλοιού της γης.

Τα μεταμορφωσιγενή πετρώματα έχουν υποστή μια αλλοίωσι από προηγούμενα πυριγενή ή ιζηματογενή πετρώματα με την επενέργεια θερμότητος, πιέσεως και ρευστοποιήσεως. Το μάρμαρο είναι ένα παράδειγμα τέτοιου φαινομένου, διότι αρχικά ήταν ασβεστόλιθος.

Η «Γεωλογική Στήλη»

Τα ιζηματογενή πετρώματα ειδικώς είναι συμπιεσμένα μαζί με απολιθώματα. Εγείρεται λοιπόν το φυσικό ερώτημα, Πώς και πότε όλα αυτά τα ιζηματογενή πετρώματα με την αφθονία των απολιθωμάτων τους έφθασαν εκεί;

Προσπαθώντας ν’ απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα οι γεωλόγοι έχουν δημιουργήσει μια υποθετική δομή, γνωστή ως «γεωλογική στήλη» Αυτή είναι ένας χάρτης που βρίσκεται στα διδακτικά βιβλία της γεωλογίας. Διαιρεί την καθ’ υπόθεσιν ιστορία της ζωής επί της γης σε τέσσερες κυρίους ‘γεωλογικούς αιώνας.’ (1) Προκάμβριον (προτεροζωϊκόν), (2) Παλαιοζωϊκόν, (3) Καινοζωϊκόν. Οι ‘αιώνες’ αυτοί υποδιαιρούνται σε δώδεκα περιόδους και τελικά σε εποχές. Μια χρονολογική κλίμαξ έχει προσαρτηθή σ’ αυτόν τον χάρτη που δίνει ηλικίες, οι οποίες εκτείνονται σε δισεκατομμύρια έτη.

Αληθεύει άραγε ότι, αν ένα άτομο επρόκειτο να σκάψη βαθειά στη γη, θα εύρισκε τα στρώματα των πετρωμάτων σ’ αυτή τη σειρά; Είναι άραγε αξιόπιστες οι ηλικίες που προσδιορίζονται στις διάφορες μορφές της ζωής;

‘Ακτουαλισμός’—ένα Θεμέλιο

Με λεπτομερέστερη εξέτασι γίνεται φανερό ότι η ανωτέρω «γεωλογική στήλη» έχει οικοδομηθή πάνω σε δυο άλλες θεωρίες ως θεμελιώδεις στύλους—τον «ακτουαλισμό» και την οργανική εξέλιξι.

Τι υπονοείται με τον ακτουαλισμό; Αυτός βασικώς διδάσκει ότι «το παρόν είναι το κλειδί του παρελθόντος,» ή ότι οι γεωλογικές εξελίξεις υπήρξαν πάντοτε ομοιόμορφες. Έτσι, μετρώντας ό,τι είναι εν προόδω στις θάλασσες και πάνω στην ξηρά στην παρούσα εποχή, οι γεωλόγοι νομίζουν ότι μπορούν να συναγάγουν ό,τι έλαβε χώραν στο παρελθόν.

Η θεωρία αυτή εισήχθη τον δέκατον όγδοον αιώνα, αλλά δεν έτυχε γενικής αποδοχής μέχρι της δημοσιεύσεως του συγγράμματος του Σερ Τσαρλς Λάυελ Αρχαί της Γεωλογίας (1830-1833). Εξηγώντας αυτή την ιδέα ο Λάυελ έγινε πρωτοπόρος της θεωρητικής γνώμης ότι όλα τα ιζηματογενή πετρώματα εναπετέθησαν με εξαιρετικώς βραδείες διαδικασίες, όπως όταν η βροχή εκπλύνη και παρασύρη καθοδικά προς ένα ποτάμι την αδέσποτη άμμο της κλιτύος ενός βουνού· και το ποτάμι μεταφέρει αυτά τα κατακαθίσματα μέσα στη θάλασσα. Μας λέγουν ότι η θαλασσία λεκάνη γέμιζε, ενώ το νερό απωθείτο προς την προηγούμενη χερσαία περιοχή. Τότε άρχιζε πάλι η ιδία διαδικασία κι’ έτσι οι ήπειροι έχουν ταλαντευθή μπρος και πίσω επί αμέτρητους αιώνες.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ο ακτουαλισμός εννοεί να εξηγήση τις χιλιάδες πόδια ιζηματογενών πετρωμάτων που περιβάλλουν τα «πρωτογενή» πετρώματα της γης μας. Φυσικά, θα εχρειάζοντο δισεκατομμύρια έτη για μια τέτοια προοδευτική διαμόρφωσι.

Περιλαμβάνεται η Θεωρία της Εξελίξεως

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι συντόμως μετά τη δημοσίευσι του βιβλίου του Λάυελ, που ανεφέρθη ανωτέρω, ενεφανίσθη Η Καταγωγή των Ειδών του Καρόλου Δαρβίνου. Αυτός στηρίχθηκε πάνω στη νεογέννητη θεωρία της γεωλογίας, ως την προ μακρού επιζητούμενη απάντησι που θα εξηγούσε την ιδέα του περί οργανικής εξελίξεως μέσω φυσικής επιλογής και επιβιώσεως των ικανοτέρων ειδών.

Ό,τι εχρειάζετο ο Δαρβίνος ήταν αυτό που προσέφερε ο ακτουαλισμός—απεριόριστος χρόνος. Σχολιάζοντας τούτο, ο Δον Λ. Έιτσερ εξέθεσε στο βιβλίο του Γεωλογικός Χρόνος, τα εξής: «Η ευρεία επιρροή του Λάυελ προετοίμασε το έδαφος για τα μεταγενέστερα επιτεύγματα του δεκάτου ενάτου αιώνος, περιλαμβανομένων και εκείνων του Καρόλου Δαρβίνου, του οποίου οι ιδέες περί βαθμιαίας εξελίξεως ζωντανών πραγμάτων δεν θα είχαν ευδοκιμήσει χωρίς το νοήμον πλαίσιο απεράντου χρόνου.»

Έπειτα, οι γεωλόγοι συνήθισαν να εξηγούν τα ευρήματά των με όρους της εξελίξεως. Στρώματα που περιείχαν απολιθώματα «απλών» οργανισμών εθεωρήθησαν παλαιότερα από τα στρώματα με πολυπλοκωτέρους οργανισμούς. Έτσι, με τον ακτουαλισμό και την εξέλιξι, ως τους δύο κύριους στύλους, κατασκευάσθηκε η «γεωλογική στήλη.»

Η Αλήθεια για τη «Γεωλογική Στήλη»

Οι σπουδασταί της γεωλογίας, όταν αντικρύζουν τον χάρτη, πιθανόν να φαντάζωνται ότι τα στρώματα των πετρωμάτων ακολουθούν με ακρίβεια, το ένα μετά το άλλο, εκείνη τη σειρά. Έχουν, όμως, έτσι τα πράγματα;

Σημειώστε τι έχει να πη επ’ αυτού ο Αμερικανός γεωλόγος Τ. Κ. Τσάμπερλαιν: «Δεν είναι δυνατόν να προχωρήση κανείς σε βάθος διά μέσου ολοκλήρου της διαδοχικής σειράς των αποθέντων στρωμάτων. . . . Η πλήρης σειρά των στρωμάτων καταρτίζεται μόνον με τη συναρμολόγησι αυτών των στοιχείων που έχουν συλλεγή σε όλες τις χώρες· ακόμη και όταν αυτό γίνη, εν τούτοις, μια απολύτως πλήρης σειρά δεν μπορεί ακόμη να καταρτισθή, ή τουλάχιστον, δεν έχει γίνει.»

Πιο παρατηρητική επί του ότι δεν υπάρχει πραγματικό «υπόμνημα των βράχων» στην καθ’ υπόθεσιν σειρά των, είναι η ακόλουθη ομολογία από το έργον Εισαγωγή στη Γεωλογία (1958· σελ. 11) των Χ. Ε. Μπράουν, Β. Ε. Μοννέτ και Τζ. Ου. Στόβαλ:

«Οποιαδήποτε κι’ αν είναι η μέθοδος ερεύνης του, ο γεωλόγος πρέπει να λάβη γνώσιν των εξής γεγονότων. . . . Δεν υπάρχει τόπος επάνω στη γη, όπου παρουσιάζεται ένα πλήρες υπόμνημα των βράχων. Μερικές περιοχές υπήρξαν οι τόποι εναποθέσεως ιζημάτων επί εκατομμύρια ετών, ενώ άλλοι τόποι έχουν υποστή τη διαβρωτική ενέργεια φυσικών παραγόντων επί περιόδους ίσου χρόνου. Για να αναπλασθή η ιστορία της γης, πρέπει να συναρμολογηθούν διασκορπισμένα αποσπάσματα πληροφοριών προερχόμενα από χιλιάδες τοποθεσιών σε όλο τον κόσμο. Το αποτέλεσμα—στην ευνοϊκώτερη περίπτωσι—θα είναι ένα πολύ ελλιπές υπόμνημα. Αν η πλήρης ιστορία της γης συγκριθή με μια εγκυκλοπαιδεία τριάντα τόμων, τότε, μπορούμε σπανίως να ελπίζωμε ότι θα βρούμε έστω κι’ έναν πλήρη τόμο σε μια δεδομένη περιοχή. Μερικές φορές, μόνον μερικά κεφάλαια, ίσως μόνον μια παράγραφος ή δύο, θα είναι η συνολική γεωλογική συνεισφορά μιας περιοχής· πράγματι, περιοριζόμεθα συχνά στη μελέτη διασκορπισμένων αποσπασμάτων πληροφοριών, που μπορούν να παραβληθούν μάλλον με λίγες λέξεις ή γράμματα.»

Με άλλα λόγια, ολόκληρη η γεωλογική στήλη, με τους πολύκροτους ‘ γεωλογικούς αιώνες’ της, τις περιόδους και τις εποχές της, είναι απλώς ζήτημα εικασιών, μια καθ’ υπόθεσιν δομή. Δεν υπάρχει μέρος επάνω στη γη, όπου υφίσταται μια τέτοια διαδοχή στρωμάτων πετρωμάτων.

Εσχάτως, ο Καθηγητής της Γεωλογίας Ρίτσαρντ Μ. Περλ έκαμε τα εξής σχόλια επ’ αυτού του ζητήματος, όπως εμφαίνονται στη σελίδα 14 του βιβλίου, Απάντησις σε 1001 Ερωτήσεις Περί της Επιστήμης της Γης (1969): «Προφανώς, λοιπόν, το γεωλογικό υπόμνημα σ’ οποιαδήποτε περιοχή είναι μακράν από του να είναι πλήρες. Το γεγονός αυτό το διέκρινε πρώτος ο Κάρολος Δαρβίνος στο κλασσικό βιβλίο ‘Η Καταγωγή των Ειδών’ (1859), όπου εξέφρασε τη γνώμη του, ότι περισσότερος γεωλογικός χρόνος αντιπροσωπεύεται από χάσματα, παρά από στρώματα.»

Ανατροπή των ΣυνΘηκών των Στρωμάτων

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Συχνά οι γεωλόγοι έχουν βρη επιστρώσεις πετρωμάτων να κοίτωνται το ένα επί του άλλου κατ’ αντίστροφη σειρά· δηλαδή, ένα στρώμα που έχει απολιθώματα απλών οργανισμών επάνω από ένα που έχει πολυπλοκοτέρους οργανισμούς.

Ο Μπάυρον Νέλσων, στο βιβλίο του Η Ιστορία του Κατακλυσμού στους Λίθους, αναφέρεται σε μια περιοχή που περιλαμβάνει τμήμα της Μοντάνα, της Αλμπέρτα και της Βρεττανικής Κολομβίας, εκτάσεως τουλάχιστον 7.000 μιλίων, όπου ένα Προκάμβριον πέτρωμα (για το οποίον λέγεται ότι εσχηματίσθη προ ενός δισεκατομμυρίου ετών και πλέον) κείται υπεράνω «Κρητιδικών» στρωμάτων (τα οποία υποτίθεται ότι είναι ηλικίας μικροτέρας των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ετών).

Είναι το Παρόν Κλειδί του Παρελθόντος;

Αν εξετάσωμε έναν στύλο της καθ’ υπόθεσιν δομής της γεωλογίας, δηλαδή τον ακτουαλισμό με τη διδασκαλία του ότι «το παρόν είναι το κλειδί του παρελθόντος,» παρατηρούμε κι’ εδώ σοβαρά προβλήματα.

Ένας θα μπορούσε να υποθέση ότι θα ήταν απλό ζήτημα να μετρήση την ετησία αναλογία σχηματισμού ιζημάτων στην εποχή μας και κατόπιν να υπολογίση τον απαιτούμενο χρόνο προς εναπόθεσι των διαφόρου πάχους ιζημάτων πετρωμάτων που βρίσκονται επάνω στη γη. Αλλ’ η μέθοδος αυτή παρουσιάζει πολλές δυσκολίες.

Τα σχόλια που βρίσκονται στη σελίδα 111 του εν χρήσει διδακτικού βιβλίου Αρχαί Γεωλογίας, που συνεγράφη από τους Τζίλλουλυ, Γουώτερς και Γούντφορντ, διευκρινίζουν το πρόβλημα. Οι συγγραφείς αναφέρονται εκεί στα στρώματα κρητίδος [κιμωλίας] πάχους 500 ποδών στο Λεκανοπέδιο των Παρισίων, και περαιτέρω λέγουν: «Τα στρώματα κρητίδος έχουν συντεθή από σκελετούς μικροσκοπικών ζώων και φυτών. Παρόμοια κοιτάσματα συσσωρεύονται σήμερα με τόσο βραδείς ρυθμούς—που ασφαλώς δεν υπερβαίνουν τα λίγα χιλιοστά κάθε αιώνα και πιθανόν πολύ λιγώτερο—ώστε να θέτουν υπό αμφισβήτησιν ακριβείς μετρήσεις.» Για να γίνουν πολυπλοκώτερα τα ζητήματα, οι ρυθμοί σχηματισμού ιζημάτων σε διαφόρους τόπους παρουσιάζουν τεραστία ποικιλία, και ολίγα έχουν μετρηθή ακριβώς. Ως προς τη σκέψι υπολογισμού ετησίου μέσου όρου, η ιδία έκδοσις τονίζει ότι «μόνον εικασίαι μπορούν να γίνουν πάνω σ’ αυτό.»

Υπάρχει επίσης ένα άλλο πρόβλημα. Ο τύπος ιζημάτων που σχηματίζονται σήμερα είναι διαφορετικός από οποιονδήποτε που βρίσκεται στα στρώματα πετρωμάτων. Ο γνωστός γεωλόγος Άρτσιμπαλντ Γκέικι έκαμε επ’ αυτά τα ακόλουθα σχόλια στο σύγγραμμα του, Εγχειρίδιον Γεωλογίας: «Γνωρίζομε ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των συσσωρεύσεων που επιτελούνται τώρα στα βαθύτερα μέρη του πυθμένος των ωκεανών. Και όσον γνωρίζομε, δεν έχουν στοιχεία ανάλογα προς τα ευρισκόμενα στους σχηματισμούς του φλοιού της γης.»

Τι θα λεχθή για τις εντυπωσιακές ηλικίες που οι γεωλόγοι προσδιορίζουν στην χρονολογική των κλίμακα και τις οποίες βασίζουν στην εξασθένησι των ραδιενεργών στοιχείων που βρίσκονται σε ωρισμένα πετρώματα; Οι εκδόται του ανά χείρας περιοδικού έχουν συχνά καταδείξει ότι ο καθορισμός των ηλικιών με τις μεθόδους εξασθενήσεως των ραδιενεργών στοιχείων είναι γεμάτος από αβεβαιότητες. Μια από τις δυσκολίες του προσδιορισμού ηλικιών στρωμάτων πετρωμάτων μ’ αυτόν τον τρόπο, αναφέρεται σχετικώς από τον Χένρυ Φωλ στο βιβλίο του, Ηλικία Πετρωμάτων, Πλανήται, και Αστέρες: «Πετρώματα που να επιδέχωνται μέτρησι της ηλικίας των και συγχρόνως να αντιστοιχούν με αξιόπιστο τρόπο στη στρωματογραφική διαδοχική σειρά είναι σπάνια.»

Ασφαλώς οι γεωλόγοι έχουν αποδειχθή ελλιπείς με αξιοθρήνητο τρόπο όσον αφορά στις χρονικές των μετρήσεις, που βασίζονται στον ακτουαλισμό και στην εξέλιξι. Οι μετρήσεις αυτές, ενώ απέχουν πολύ από τις σύγχρονες γεωλογικές διαδικασίες ως κλειδιών μετρήσεως του παρελθόντος, «δεν έχουν τα αντίστοιχά των» στους υπό μορφήν στρωμάτων σχηματισμούς της γης. Πράγματι, δεν μπορούν καν να μετρηθούν με ακρίβεια. Εκτός τούτου, τα στρώματα των πετρωμάτων βρίσκονται συχνά «αντεστραμμένα» και «περισσότερος γεωλογικός χρόνος εκπροσωπείται από χάσματα παρά από στρώματα.»

Πώς λοιπόν, έφθασαν εκεί οι τεράστιες μάζες ιζημάτων πετρωμάτων με τα αναρίθμητα απολιθώματά των;

Τα Πετρώματα Εναπετέθησαν με Ταχύτητα

Ενώ αναζητούμε την απάντησι, είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι τα στρώματα των πετρωμάτων βρίθουν, κατά γράμμα, από απολιθώματα που αποτελούν μια σαφή απόδειξι περί του ότι έχουν εναποτεθή με ταχύτητα.

Ο Σκώτος γεωλόγος Χουγκ Μίλλερ έκαμε επίπονες μελέτες επί ενός είδους πετρώματος που ονομάζεται ο «παλαιός κόκκινος αμμόλιθος» (μέρος του «Δεβονίου» συστήματος στη γεωλογική στήλη). Ο Μίλλερ εσημείωσε ιδιαιτέρως την αφθονία του σε απολιθώματα ψαριών και τις χαρακτηριστικές στάσεις με τις οποίες αυτά ευρίσκονται ενταφιασμένα μέσα στο πέτρωμα. Ποιο ήταν το συμπέρασμά του σχετικά με το πώς έφθασαν εκεί;

Στις σελίδες 221, 222 του συγγράμματος Ο Παλαιός Κόκκινος Αμμόλιθος, ο κ. Μίλλερ απαντά: «Σ’ αυτή την περίοδο της ιστορίας μας, κάποια τρομακτική καταστροφή περιέλαβε με αιφνίδιο όλεθρο τα ψάρια μιας περιοχής, τουλάχιστον εκατόν μίλια από όριο σε όριο. . . . Οι αναρίθμητες υπάρξεις εξεμηδενίσθησαν αμέσως.»

Ικανοί γεωλόγοι έχουν συναγάγει παρόμοια συμπεράσματα σχετικά με όλα τα στρωματοποιημένα πετρώματα. Ο Βρεττανός γεωλόγος Σερ Χένρυ Χάουγουορθ στο βιβλίο Ο Παγωμένος Εφιάλτης και ο Κατακλυσμός, κατέδειξε ότι «η φύσις έχει εργασθή κατά καιρούς με τεραστία ενέργεια και ταχύτητα. . . . τα πετρωματοειδή στρώματα βρίθουν από αποδείξεις βιαίων και απότομων μετατοπίσεων σε μεγάλη κλίμακα.»

Αποδείξεις καταστροφής έχουν σημειωθή όχι μόνον στα στρωματοειδή πετρώματα, αλλ’ επίσης και σε κοιτάσματα που είναι πάνω στην επιφάνεια της σφαίρας μας. Παρατηρηταί έχουν κατ’ επανάληψιν εντυπωσιασθή με την ανεύρεσι τεραστίων ογκολίθων που κείνται σε κορυφές της γης, μακριά από τις αρχικές των θέσεις. Μερικοί απ’ αυτούς τους όγκους, που ονομάζονται «εκκεντρικοί,» έχουν βάρος χιλιάδων τόννων, και προφανώς έχουν διασχίσει αποστάσεις εκατοντάδων μιλίων μέχρι της σημερινής των τοποθεσίας.

Οι σύγχρονοι γεωλόγοι, βαδίζοντας σύμφωνα με την αρχή του ακτουαλισμού, λέγουν συνήθως ότι μετεφέρθησαν εκεί ενώ ευρίσκοντο στην κορυφή τεραστίων παγετώνων, στη διάρκεια μακροχρονίων κατεψυγμένων περιόδων της λεγομένης «Πλειστοκαίνου» εποχής. Ισχυρίζονται ότι όταν έλυωσαν οι παγετώνες, άφησαν τους ογκολίθους εκεί όπου τους βρίσκομε τώρα.

Υπάρχουν όμως πολλές μελέτες που αποδεικνύουν τη θεωρία αυτή ως μη αποδεκτή. Ένα πρόβλημα είναι ότι οι παγετώνες κινούνται μόνον με τη δύναμι της βαρύτητας και, ως εκ τούτου, από ανυψωμένα σημεία προς τα κάτω. Εν τούτοις οι «εκκεντρικοί» ογκόλιθοι ανευρίσκονται συχνά σε επίπεδα κατά χιλιάδες ποδών υψηλότερα από τις αρχικές των θέσεις. Για να παραθέσωμε μια μόνο περίπτωσι, βρίσκομε στην κορυφή του Όρους Ουάσιγκτων ογκολίθους φαιού γνευσίτου (είδους μεταμορφωσιγενούς πετρώματος), που προφανώς μετεφέρθησαν εκεί από μια αρχική θέσι «τρεις έως τέσσαρες χιλιάδες πόδια χαμηλότερα από το σημερινό τους ύψος.»

Αρμονία Γενέσεως και Γεωλογίας

Αλλ’ οι σπουδασταί της Γραφής έχουν διαπιστώσει ότι οι Άγιες Γραφές προμηθεύουν ικανοποιητικές λύσεις σε προβλήματα παν αφέθησαν άλυτα από επιστημονικές θεωρίες. Στη Γένεσι, κεφάλαια έξη έως οκτώ, διαβάζομε για έναν παγγήινο κατακλυσμό που ετερμάτισε μια εποχή πονηρίας. Θα είχε όμως ένας τέτοιος κατακλυσμός τη δύναμι να εκριζώση και να μεταφέρη τους τεραστίους «εκκεντρικούς» ογκολίθους που βρίσκομε κατεσπαρμένους πάνω στις επιφάνειες της γης; Θα μπορούσε, επίσης, να θεωρηθή υπεύθυνος της εκτεταμένης καταστροφής και του αιφνιδίου ενταφιασμού σε βραχώδεις ‘μήτρες’ αναριθμήτων χιλιάδων οργανισμών, μικρών και μεγάλων, που έχουν βρεθή στα απολιθωματούχα πετρώματα;

Ο ανωτέρω αναφερθείς Σερ Χένρυ Χάουγορθ παρετήρησε ότι εφ’ όλου του μήκους της Σιβηρίας, κάποια αιτία εσάρωσε, συγχρόνως, όλες τις μορφές της χερσαίας ζωής. Ποια σκέφθηκε ότι ήταν η αιτία;

Αναζητώντας την απάντησι, έγραψε στο βιβλίο Το Μαμμούθ και ο Κατακλυσμός: «Χρειαζόμεθα μια αιτία που θα εφόνευε τα ζώα, κι’ εν τούτοις να μη συνέτριβε τα σώματα τους, ούτε ακόμη και να τα καθιστούσε ανάπηρα, . . . που θα έθαπτε τα σώματα καθώς επίσης και θα εφόνευε τα ζώα, . . . που θα μπορούσε να σαρώση μαζί ζώα διαφορετικών μεγεθών και ειδών και να τα αναμίξη με δένδρα και άλλα συντρίμματα φυτικής ζωής. Ποια αιτία γνωρίζομε ως ικανή να το κάμη αυτό, εκτός από το ορμητικό νερό σε τεραστία ποσότητα; . . . Το νερό . . . είναι η μοναδική αιτία που γνωρίζω ως ικανή να κάμη το έργο αυτό, σε κλίμακα ανάλογη προς τ’ αποτελέσματα που βλέπομε στη Σιβηρία.»

Πόσο ωραία συμφωνεί αυτό με τον εμπνευσμένο Λόγο του Ιεχωβά Θεού! Πράγματι, πόσο ακριβής είναι η Γραφή όταν λέγη: «Και εκραταιούντο τα ύδατα, και επληθύνοντο σφόδρα επί της γης· . . . Και τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα επί της γης· και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός του ουρανού.»—Γεν. 7:18, 19.

Η γεωλογία που βασίζεται σε γεγονότα μάλλον παρά σε εικασίες, υποστηρίζει την αφήγησι της Γραφής. Σ’ αυτή βλέπομε σαφείς αποδείξεις περί του ότι η προκατακλυσμιαία γη έβριθε από πλουσία βλάστησι και διάφορα ζώα που έχουν αιφνιδίως βυθισθή σε υδάτινη καταστροφή.

Όταν, όμως, αντιμετωπίζωμε εγχειρίδια της γεωλογίας μ’ έναν θεωρητικό χρονολογικό πίνακα βασισμένο στον ακτουαλισμό και στην εξέλιξι, χρειάζεται να ενθυμούμεθα ότι τα γεγονότα δεν υποστηρίζουν αυτή την εικασία. Όχι, αλλ’ υπάρχουν τεράστια χάσματα στο «υπόμνημα των βράχων, «αντεστραμμένες» καταστάσεις στρωμάτων, «αποδείξεις βιαίων και αιφνιδίων μετατοπίσεων σε μεγάλη κλίμακα» και διασπορά τεραστίων «εκκεντρικών» ογκολίθων μακράν της αρχικής των θέσεως. Όλα αυτά τα πράγματα ενώνονται στο ν’ αποκαλύψουν ότι η «γεωλογική στήλη» με την παρατιθεμένη χρονολογική της κλίμακα είναι αυτό που είναι—μια υποθετική δομή που δεν αντιπροσωπεύει την αλήθεια.