Ήθελα να Γίνω ένας Επαγγελματίας Παίκτης Γκολφ

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Ιαπωνία

ΤΗΝ πρώτη φορά που έπαιξα γκολφ ήμουν είκοσι ετών. Είχα πάει στο γήπεδο του γκολφ με τον μεγαλύτερο αδελφό μου για διασκέδασι. Και θυμούμαι ακόμη την πρώτη μου προσπάθεια όταν κτύπησα τη μπάλα, η οποία και έκαμε μια ωραία στροφή προς τα δεξιά. Μολονότι κατέβαλα όσο μεγαλύτερη προσπάθεια μπορούσα, η μπάλα εξακολούθησε με την ίδια τάσι—έφυγε προς τα δεξιά. Αυτό το χτύπημα προς τα δεξιά το ονομάζουν «σλάις μπωλ,» ενώ το χτύπημα προς τ’ αριστερά το ονομάζουν «χουκ μπωλ.»

Λίγο αργότερα, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα γκολφ από επαγγελματίας παίκτας στην τηλεόρασι. Τότε διεπίστωσα για πρώτη φορά ότι υπάρχουν άνθρωποι που κερδίζουν τα χρειώδη της ζωής των απ’ αυτό το παιχνίδι και ότι υπάρχει το λεγόμενο επαγγελματικό γκολφ. Τότε ακριβώς απεφάσισα να γίνη αυτό και δική μου επιδίωξις, να γίνω δηλαδή επαγγελματίας παίκτης γκολφ. Στο νεαρό μου μυαλό δεν μπορούσε να υπάρχη μεγαλύτερο πράγμα από το να κάμω αυτό το θαυμάσιο σπορ επάγγελμά μου.

Ο πατέρας μου ήθελε να παρακολουθήσω πανεπιστημιακές σπουδές και να έχω έναν συνηθισμένο τρόπο να κερδίζω τα προς ζωήν. Αλλ’ όχι, η απόφασίς μου είχε ήδη ληφθή. Παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες του, εγώ είχα κλίσι να μπω στον κόσμο του επαγγελματικού γκολφ. Είχαν δίκαιο ν’ ανησυχούν οι γονείς μου πώς ένα εικοσάχρονο παιδί θα μπορούσε να συντηρηθή παίζοντας γκολφ. Φυσικά, εγώ έβλεπα ρόδινα τα πράγματα.

Εκτέλεσις της Αποφάσεώς Μου

Η πρώτη μου ενέργεια ήταν να πιάσω δουλειά κοντά σ’ ένα γήπεδο εκμαθήσεως γκολφ με εβδομήντα σεντς την ημέρα, υπό τον όρον ότι θα είμαι ελεύθερος να ασκούμαι στις ώρες της εργασίας όταν δεν υπήρχαν εκεί πελάται. Συνέβαινε όμως πάντοτε να βρίσκεται εκεί κάποιος πελάτης πεπειραμένος στο γκολφ, και δίσταζα ν’ ασκηθώ μπροστά του. Έτσι, έπρεπε να ασκούμαι μόνον όταν το γήπεδο έκλεινε για την ημέρα εκείνη, χρησιμοποιώντας το φως μιας γέφυρας που ήταν από πάνω. Επειδή δεν είχα εκπαιδευτή, αγόρασα βιβλία του γκολφ, τα μελετούσα και έπαιρνα μαθήματα απ’ αυτά. Ήμουν ενθουσιασμένος που μπορούσα να έχω ένα γήπεδο του γκολφ στη διάθεσί μου συνεχώς. Έπειτα ήταν και η μεγάλη ευχαρίστησις να χτυπώ τη μπάλα.

Πέρασαν έτσι τρία και τέσσερα χρόνια, και, όπως λέγει μια Ιαπωνική παροιμία, «Ήμουν με το γκολφ από το πρωί ως το βράδυ.» Έκανα καλές προόδους, αλλά για να φθάσω στο σκοπό μου να γίνω ένας επαγγελματίας γκολφιστής απητούντο περισσότερα απ’ όσα είχα ποτέ φαντασθή. Τόσο ο νους μου όσο και η επιδεξιότης μου συνήντησαν πολλά εμπόδια. Το γκολφ συγκρίνεται συχνά με τη ζωή—στον ένα γύρο υπάρχουν ευτυχία, δυσφορία, τύχη, απογοήτευσις, εγκαρτέρησις και εντάσεις. Απαιτεί ισχυρή υποκινητική δύναμι για την επιτυχία και αυτή δεν την είχα, η έλλειψις αυτή φαινόταν ιδιαιτέρως στην τέχνη του «πάττιγκ» (του συρτού χτυπήματος) επάνω στο «γκρην» (την ισοπεδωμένη περιοχή της τρύπας).

Ιδού ένα παράδειγμα. Σε μια «μακρά τρύπα» («σπορ 5,» που σημαίνει ότι γίνεται κανονικά με 5) της δευτέρας μου βολής η μπάλα σταμάτησε σε απόστασι δέκα πέντε ιντσών (40 εκατοστών) από τη λακκούβα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, διότι με ένα μαλακό χτύπημα θα μπορούσα να έχω ένα «ηγκλ» που επιτυγχάνεται με το να ρίξης τη μπάλα στην τρύπα των πέντε με δυο χτυπήματα. Λόγω του επικλινούς της ισοπεδωμένης περιοχής, έκαμα μια «μαλακή επαφή» αλλά η μπάλα δεν επέτυχε τη λακκούβα και σταμάτησε ένα μέτρο μακρύτερα. Μόνο ένας Παίκτης του γκολφ μπορεί να εκτιμήση την απογοήτευσι και τον θυμό μου. Η επόμενη βολή μου απέτυχε. Το να σκέπτομαι ότι μπόρεσα να χτυπήσω τη μπάλα δύο φορές με ακρίβεια για τις 500 γυάρδες και κατόπιν ν’ αποτύχω τόσο άθλια σε απόπειρες ένα συρτό χτύπημα δέκα πέντε ιντσών! Πηγαίνοντας για το επόμενο «τη» (υψωματάκι) τι νομίζετε ότι έκαμα; Χτύπησα ένα δένδρο με το ρόπαλό μου σαν να έφταιγε το δένδρο.

Χρειάζεται Μεγαλύτερη Ώθησις

«Χρειάζεσθε πιο τολμηρή καρδιά, δηλαδή λίγο μεγαλύτερη ώθησι,» με συνεβούλευσε ένας ανώτερος. «Πρέπει να έχετε μεγαλύτερη επιθυμία για φήμη, θέσι, χρήμα. Γνωρίστε καλύτερα αυτόν τον κόσμο. Ενηλικιωθήτε δοκιμάζοντας το πικρό και το γλυκό,» συνέχισε. Επίσης με ενεθάρρυνε να στοιχηματίζω στο παιχνίδι μου, ώστε ν’ αποκτήσω το «πνεύμα της νίκης.»

Τώρα άρχισα να κατανοώ ότι για να επιτύχω τον αντικειμενικό μου σκοπό ως επαγγελματίας παίκτης του γκολφ σημαίνει μια δραστική αλλαγή στις σκέψεις μου. Είναι αλήθεια ότι τα χρόνια που δαπανήθηκαν στην εκμάθησι του παιχνιδιού αυτού ήσαν χρόνια τέρψεως, αλλά τώρα για να συναγωνισθώ ως επαγγελματίας πρέπει ν’ αναπτύξω μια εγωιστική άποψι και να επιτύχω το σκοπό μου εις βάρος άλλων. Αν αυτό χρειαζόταν για να γίνω «επαγγελματίας» τότε πρέπει να το κάμω. Θα στοιχημάτιζα με τους ανταγωνιστάς μου, θα κέρδιζα χρήματα και θα γινόμουν ονομαστός. Άρχισα να σκέπτωμαι ότι αυτός ήταν ο ορθός και ο φυσικός δρόμος. Γιατί να δείχνω φιλικά αισθήματα προς έναν ανταγωνιστή; Βρισκόμουν στο δρόμο της φήμης, της θέσεως, του χρήματος.

Δεν είναι εκπληκτικό πώς το περιβάλλον του ατόμου και οι συναναστροφές του, επηρεάζουν τον τρόπον της σκέψεως και επιφέρουν μεταβολές; Άρχισα να γίνωμαι όπως εκείνοι οι επαγγελματίαι, παίκτες του γκολφ. Εκτός τούτου, υπήρχε και το ζήτημα του γήρατος το οποίο έπρεπε να σκεφθώ. Τώρα, εφόσον διαρκούν τα νειάτα, ήταν καιρός να δημιουργήσω ένα ασφαλές μέλλον, σκεπτόμουν. Όπως ο καρκίνος, η ιδέα της αποκτήσεως χρημάτων απλωνόταν σε όλες τις πλευρές της ζωής μου. Το γκολφ δεν ήταν πλέον μια τέρψις· ήταν απλώς το μέσον δι’ ένα σκοπό.

Ένας Εσωτερικός Αγώνας

Τώρα συνέβη κάτι το περίεργο. Τον Μάιο του 1967 μια κυρία επεσκέφθηκε το σπίτι μας. Συνήθως εκείνη την ώρα της ημέρας βρισκόμουν στον άνω όροφο, αλλ’ αυτή τη φορά διάβαζα μια εφημερίδα. Ακούοντας όμως μερικά από τη συνομιλία μεταξύ της μητρός μου και της επισκεπτρίας, πήγα στην πόρτα για να ιδώ τι συμβαίνει. Ποτέ δεν φαντάσθηκα ότι το γεγονός αυτό θα είχε τόσο βαθειά επίδρασι στη ζωή μου. Η επισκέπτρια ήταν μια μάρτυς του Ιεχωβά.

Ύστερ’ από τρεις μέρες η κυρία μάς επεσκέφθη και πάλι και δέχθηκα ευχαρίστως την προσφορά της να κάμη μια Γραφική μελέτη στην οικογένειά μας, και μάλιστα τότε που ήμουν κοντά στον αντικειμενικό μου σκοπό. Είχα αισθανθή πραγματική χαρά όταν άρχισα το γκολφ, αλλά τώρα που στο παιχνίδι αυτό είχα αποκτήσει επιδεξιότητα η καρδιά μου ήταν άδεια. Οι πόθοι μου φαίνονταν μάταιοι. Δεν μπορούσα να κατανοήσω τον εσωτερικό αυτό αγώνα, αλλά τώρα είχα ανάγκη μιας δραστικής αλλαγής στον τρόπο της ζωής μου. Επωφελήθηκα λοιπόν αυτής της ευκαιρίας για να μάθω για τη Βίβλο.

Το πρώτο περιοδικό Ξύπνα! που είχα διαβάσει (τεύχος της 8ης Απριλίου 1967, στην Ιαπωνική) περιελάμβανε το θέμα «Γιατί ο Θεός Επιτρέπει το Κακό;» Ως εκείνο τον καιρό δεν είχα ούτε καν σκεφθή για την ύπαρξι του Θεού, αλλά το άρθρο εκείνο εξηγούσε ότι ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο με ελεύθερη ηθική υπόστασι. Επίσης έμαθα ότι ο Αδάμ γεννήθηκε το 4026 π.Χ. Αυτό μου έκαμε εντύπωσι. Γιατί; Διότι στο μέσον της δεκαετηρίδος του 1970 θα συμπληρωθούν 6.000 χρόνια που ο άνθρωπος είναι στη γη. Και ένα κατακόρυφο της ιστορίας του ανθρώπου είναι πολύ κοντά! Αλλά περισσότερο απ’ όλα, μου είχε κάμει εντύπωσι η τακτική επίσκεψις των Μαρτύρων στο σπίτι μου, χωρίς κανένα ιδιοτελές ελατήριο.

Απεφάσισα να διαβάζω τακτικά και να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των όσες φορές μπορούσα. Βαθμηδόν η μελέτη της Γραφής εγίνετο περισσότερο ενδιαφέρουσα, η προφητεία του Δανιήλ και η εκπλήρωσίς της ήταν πραγματικά γοητευτικές. Έτσι ελάμβανα κάποια γνώσι σχετικά με την Πρώτη Μεγάλη Αιτία, τον Ιεχωβά, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό ήταν απλώς γνώσις του εγκεφάλου. Δεν με είχε ακόμη ωθήσει ν’ αρχίσω να κάνω κάτι σπουδαίο για τη ζωή μου.

Το Σημείο Στροφής

Τον πέμπτο μήνα της Γραφικής μου μελέτης, τον Σεπτέμβριο, ήλθε ο καιρός για τις εξετάσεις του επαγγελματικού γκολφ. Αυτός ήταν ο σκοπός στον οποίον απέβλεπαν όλοι οι προηγούμενοι μήνες της ασκήσεώς μου. Δεν θα λησμονήσω ποτέ τον πρώτο γύρο. Χρειάζεται να παίξη κανείς με την ίδια ικανότητα και στο δεύτερο ήμισυ. Από την ενδέκατη ως τη δεκάτη πέμπτη τρύπα έπαιζα κανονικά, αλλά στη δεκάτη έκτη μ’ ένα συρτό χτύπημα μιας γυάρδας στα δεξιά έχασα για ένα χτύπημα πάνω του κανονικού. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο διετήρησα την ψυχραιμία μου. Ήλθε κατόπιν η δεκάτη έβδομη τρύπα. Η δεύτερη βολή μου έπεσε στο μέσον του πρασίνου ισοπεδωμένου χώρου αλλά η λακκούβα βρισκόταν στο απομακρυσμένο άκρο μιας κατωφερείας. Ακόμη και στην απόστασι αυτή μου είναι δύσκολο να γνωρίσω πώς μπορούσα να είμαι τόσο τολμηρός ώστε να χτυπήσω τη σφαίρα όπως έκαμα. Η σφαίρα έκαμε ένα ωραίο γύρο και έπεσε στη λακκούβα. Μια επιτυχία που λέγεται «Μπίρντι»—δηλ. ένα χτύπημα λιγώτερο του κανονικού! Κατόπιν στη δεκάτη ογδόη τρύπα έπαιξα κανονικά και πέρασα τις εξετάσεις μου για να μπω στο επαγγελματικό γκολφ.

Τι χαρά! Όταν πήγα στο σπίτι για να αναγγείλω την επιτυχία μου, ο πατέρας κτυπούσε τα χέρια του από χαρά. Δάκρυα εκάλυψαν το πρόσωπο του. Πάντοτε ανησυχούσε για το μέλλον μας, αλλά τώρα αυτός ο υιός του είχε σημειώσει επιτυχία στο γκολφ. Οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, όλοι ήλθαν για να με συγχαρούν. Εφαίνετο ότι η ευτυχία μου είχε φθάσει στο ζενίθ.

Αλλά στο σημείο αυτό οι Γραφικές μου μελέτες εισέδυσαν τελικά στην καρδιά μου, αμφισβητώντας τον τρόπο της ζωής μου. Άρχισα να κατανοώ ότι ο δρόμος που ο Ιεχωβά διέγραφε για τον άνθρωπο ήταν ακριβώς αντίθετος από εκείνον που προσπαθούσα ν’ ακολουθήσω. Ο Λόγος του Θεού συνιστά να είμεθα ικανοποιημένοι με «διατροφές και σκεπάσματα» και ότι «ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία.» (1 Τιμ. 6:6-10) Η Γραφή μάς λέγει να υπηρετούμε τον Θεό, αλλ’ εγώ ζητούσα φήμη, ζητούσα ανθρώπους που να με θαυμάζουν.

Η Γραφή μας λέγει να μη γινώμεθα σαν τους ανθρώπους αυτού του κόσμου, ενώ εγώ έκανα ακριβώς το αντίθετο. Ο κόσμος των επαγγελματιών του γκολφ ήταν γεμάτος από στοιχήματα και ανταγωνισμό. Η αποτυχία μιας βολής εσήμαινε οργή·η αποτυχία ενός ανταγωνιστού παρήγαγε ανακούφισι και χαρά. Δεν είναι αυτό ένας άσχημος τρόπος αντιμετωπίσεως των πραγμάτων; Ο δρόμος που πήρα ήταν σε πλήρη αντίθεση με τον Θεό και τη Γραφή όπως η εξέλιξις με τη δημιουργία.

Δεν μπορούσε να γίνη συμβιβασμός. Έπρεπε να εκλέξω τη μια πορεία και ν’ απορρίψω την άλλη. Αλλά, ν’ απορρίψω το επαγγελματικό γκολφ; Πώς θα μπορούσα ποτέ να το κάμω; Και η αλήθεια του Θεού; Ούτε αυτή δεν μπορούσα να την απορρίψω. Αλλ’ η οδός του Θεού προσέφερε την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής. Κι’ εγώ αγαπούσα τη ζωή. Εν συγκρίσει με τον πολύτιμον Λόγο της αληθείας του Θεού, το επαγγελματικό γκολφ δεν αποτελούσε πρόβλημα. Αλλά την εποχή εκείνη το επαγγελματικό γκολφ μόνον κατά το ήμισυ είχε φύγει από την καρδιά μου. Απεφάσισα να ελαττώσω τον χρόνο και την προσπάθεια που είχα αφιερώσει στο γκολφ και ν’ αυξήσω τον χρόνο και την προσπάθεια για τη μελέτη της Γραφής.

Από τότε κι’ έπειτα φάνηκε ότι οι απόψεις μου εξακολούθησαν να υφίστανται μια αλλαγή μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα. Φάνηκε ότι το πνεύμα του Ιεχωβά ως αποτέλεσμα της περισσότερης μελέτης μου κατηύθυνε τα ζητήματα. Μολονότι αγαπούσα ακόμη το γκολφ, εν τούτοις αυτό είχε παύσει ν’ αποτελή πια το μέσον της ζωής μου. Η συναναστροφή με τους Μάρτυρας σε μια συνέλευσι περιοχής τον Μάρτιο του 1968 μου έκαμε τέτοια εντύπωσι που αδυνατώ να την εκφράσω με λόγια. Ήταν όμως τόσο ισχυρή η εντύπωσίς μου, ώστε έκαμα ένα τηλεφώνημα από την αίθουσα της συνελεύσεως στη λέσχη του γκολφ και ανήγγειλα ότι εγκατέλειπα το επαγγελματικό γκολφ. Τον επόμενο μήνα ζήτησα άλλη εργασία και μπορούσα τώρα να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις των Μαρτύρων. Στις συγκεντρώσεις αυτές μπορεί κανείς πραγματικά να ενισχύση την πίστι του και να αισθάνεται πολλή ευχαρίστησι. Θα έπρεπε να είχα αρχίσει ενωρίτερα.

Φυσικά, το να εγκαταλείψη κανείς το επαγγελματικό γκολφ δεν φαινόταν για μερικούς λόγους ευκολώτερο από του να μπω σ’ αυτό, και το λέγω αυτό εκ πείρας. Ο πατέρας αντιστάθηκε πάλι και είχε πολύ δίκαιο ν’ αναστατωθή. Είχα εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο παρά τις αντιρρήσεις του, και τώρα μέσα σε έξη μήνες που κατώρθωσα να γίνω επαγγελματίας του γκολφ εγκατέλειπα κι’ αυτό επίσης. Τι απογοήτευσι πρέπει να ένιωσε. Αυτός προσεπάθησε να είναι ένας καλός πατέρας, που πρέπει να το αναγνωρίσω. Αλλά τώρα του προξενώ και πάλι στενοχώρια και θλίψι. Εκείνο που με συγκρατεί στο δρόμο αυτό είναι η ελπίδα ότι η κατάστασις αυτή είναι μόνον προσωρινή, διότι προσεύχομαι ώστε η πίστις μου στον Θεόν και την πολύτιμη αλήθεια του θα βοηθήσουν τους γονείς μου να μάθουν την οδό που οδηγεί στη ζωή, και να έχουν και αυτοί αιώνια χαρά μαζί μου.

Τώρα ακριβώς απολαμβάνω το προνόμιο να είμαι ολοχρόνιος διάκονος, ως μάρτυς του Ιεχωβά, διαθέτοντας τουλάχιστον εκατόν πενήντα ώρες κάθε μήνα στη διακονία, ζητώντας να μοιρασθώ με άλλους τις πλούσιες και ικανοποιητικές αλήθειες της Γραφής και το άγγελμα της ελπίδος για όλους τους λαούς. Τα περασμένα δυο χρόνια ήμουν απηλλαγμένος από το αίσθημα της απογοητεύσεως το οποίο συχνά με κατελάμβανε στο επάγγελμα του γκολφ.

Τώρα γνωρίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίησις ή χαρά για τον άνθρωπο, που πλάσθηκε κατ’ εικόνα του Θεού να χρησιμοποιή τη ζωή του σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Εύχομαι όπως περισσότεροι άνδρες, γυναίκες και παιδιά μπορέσουν να εκτιμήσουν αυτή την αλήθεια.