Εκτίμησις των Αμυγδαλών
Η ΠΙΟ συχνά εκτελουμένη εγχείρησις επί του ανθρωπίνου σώματος, μετά την εξαγωγή οδόντος, είναι η αφαίρεσις αμυγδαλών. Η εγχείρησις, που ονομάζεται αμυγδαλεκτομή, εκτελείται κατά το πλείστον επί μικρών παιδιών. Αποτελεί πάντοτε σοφή πράξι αυτή η εγχείρησις; Ποια είναι η λειτουργία των αμυγδαλών;
Στην πραγματικότητα, έχομε αρκετά διαφορετικά είδη αμυγδαλών. Οι δυο που αναφέρονται γενικώς με τον όρο «αμυγδαλές», βρίσκονται στο βάθος του στόματος, πάνω ακριβώς από τον λάρυγγα, κάτωθεν του ουρανίσκου και προς κάθε πλευρά. Αυτές ονομάζονται «παρουρανίσκιοι αμυγδαλαί,» λόγω στενής γειτνιάσεώς των προς τον ουρανίσκο.
Οι αμυγδαλές, κατά καιρούς, ερεθίζονται και διογκώνονται. Ειδικώς όταν υφίστανται επιβλαβή μόλυνσι, φράσσουν πράγματι σχεδόν τελείως τον λάρυγγα, γι’ αυτό και η αφαίρεσις μολυσμένων αμυγδαλών αποτελεί παλαιά τακτική.
Ενώ το ιατρικό επάγγελμα δεν συνιστά σήμερα την αφαίρεσι των αμυγδαλών, παρά μόνο σε περιπτώσεις σοβαράς μολύνσεώς των, τα γεγονότα αποκαλύπτουν μεγάλη διαφορά σχετικά με την τηρουμένη τακτική. Τοιουτοτρόπως, η Τζόρναλ του Καναδικού Ιατρικού Συλλόγου της 28 Δεκεμβρίου 1963, παρετήρησε ότι σε μερικές περιοχές του Καναδά, τα νοσοκομεία αφαιρούν αμυγδαλές σε εννεαπλάσιο ποσοστό εν σχέσει με άλλα νοσοκομεία, στη διάρκεια ενός έτους. Αυτό προφανώς εκφράζει μια εντελώς διαφορετική γνώμη ως προς τις ενδείξεις αφαιρέσεως αμυγδαλών.
Οι αμυγδαλές, όπως ομολογείται τώρα, προασπίζουν το σώμα κατά των μολύνσεων που διαφορετικά, θα επέδραμον εναντίον του. Αποτελούνται από λεμφοειδή ιστό, που σχηματίζει τα λευκά αιμοσφαίρια, ονομαζόμενα λεμφοκύτταρα, τα κύτταρα που προσβάλλουν τα μικρόβια μέσα στο σώμα. Η βλάβη που μπορεί να προκύψη από την μη αναγκαία αφαίρεσί τους, γίνεται ολοένα πρόδηλη. Τοιουτοτρόπως, διεπιστώθη ότι υπάρχει πολύ υψηλοτέρα αναλογία πολλαπλής σκληρώσεως σε άτομα από τα οποία είχαν αφαιρεθή οι αμυγδαλές, παρά μεταξύ εκείνων εκ των συγγενών των που δεν είχαν αφαιρέσει τις αμυγδαλές των.—Λάνσετ, 18 Δεκεμβρίου 1965.
Επίσης παρετηρήθη ότι, μεταξύ των παιδιών από τα οποία έχουν αφαιρεθή οι αμυγδαλές, υπάρχει υψηλοτέρα αναλογία πολιομυελίτιδος, παρά μεταξύ των παιδιών που δεν έχουν στερηθή των αμυγδαλών των. Αρθρογραφώντας επί του ζητήματος τούτου στα Χρονικά της Ακαδημίας των Επιστημών της Νέας Υόρκης (1955), ο Δρ Ρ. Σ. Παφφενμπάργκερ, εδήλωσε ότι η έρευνά του «μας οδηγεί να πιστεύωμε ότι η ευπάθεια έναντι της πολιομυελίτιδος επαυξάνεται με την αμυγδαλεκτομή». Γράφοντας δε στην Αμέρικαν Τζόρναλ οφ Χάιτζην του Σεπτεμβρίου 1959, παρουσίασε κι’ άλλους λόγους για τους οποίους η εκτομή των αμυγδαλών προδιαθέτει τα παιδιά σε προσβολές του ιού της πολιομυελίτιδος. Υποστηρίζοντας την άποψί του, το περιοδικό Δη Μερκ Μάνιουαλ (1961) γράφει ότι «πρόσφατες αποδείξεις δείχνουν ότι ασθενείς που υπέστησαν αμυγδαλεκτομή, είναι περισσότερο πρόσφοροι στην ανάπτυξι πολιομυελίτιδος παρά ασθενείς που δεν έχουν υποστή τέτοια εγχείρησι.»
Τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο, η αναλογία θανάτων από επιπλοκές, που προκύπτουν από αμυγδαλεκτομές, είναι 1:10.000. Σε μερικούς, πιθανόν αυτό να μην φαίνεται πολύ μολονότι στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέρχεται στον αριθμό των 100 και πλέον κατ’ έτος. Είναι όμως αξιοσημείωτος η δήλωσις μιας αυθεντίας που λέγει ότι «ασυγκρίτως περισσότεροι πεθαίνουν από επιπλοκές των αμυγδαλεκτομών παρά από άρρωστες αμυγδαλές.»
Τι μπορεί να γίνη όταν οι αμυγδαλές είναι ερεθισμένες; Μεταξύ άλλων που έχουν γραφή ως συνταγή, είναι ανάπαυσις, ζεστές ή κρύες κομπρέσσες γύρω από τον λαιμό, ελαφρά δίαιτα, ίσως ασπιρίνη ή και αντιβιοτικά. Υποκλυσμοί ή καθαρτικά είναι ευεργετικά, και γαργάρες, ψεκασμοί και παστίλιες λάρυγγος μπορεί να είναι καταπραϋντικά. Η Οστρέλιαν Μέντικαλ Τζόρναλ της 12 Ιανουαρίου 1963 έγραψε για μια δίαιτα γάλακτος απεριορίστου ποσότητος. Κάποιος γιατρός εξακολουθεί να την χρησιμοποιή με μεγάλη επιτυχία στη θεραπεία χρονίας αμυγδαλίτιδος. Πάνω απ’ όλα, όμως, μη βιάζεσθε ν’ αφαιρέσετε τις αμυγδαλές των παιδιών σας.