Μήπως Είναι οι Πιέσεις Εξωγκωμένες;

ΜΗΠΩΣ μεγαλοπιούνται οι σημερινές πιέσεις;

«Ναι,» λέγουν μερικοί. Τονίζουν ότι πάντοτε υπήρχε ένας βαθμός εγκλήματος, πολέμου, φτώχειας και δυσαρέσκειας για τις συνθήκες διαβιώσεως.

Επί πλέον, ρωτούν: Δεν είναι αλήθεια ότι, ακόμη και στις μεγάλες πόλεις, οι πιθανότητες οποιουδήποτε ατόμου να δολοφονηθή ή να βιασθή αναλογούν μόνο σε ένα στις πολλές χιλιάδες; Δεν αντιπροσωπεύουν οι τοξικομανείς μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού; Μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι πολλές χώρες σήμερα απολαμβάνουν ευημερία, και οι εργάτες κατέχουν περισσότερα υλικά αγαθά από οποτεδήποτε προηγουμένως ;

Επίσης, ενώ ο πόλεμος αναστατώνει μερικές περιοχές, δεν επικρατεί ειρήνη στα περισσότερα έθνη; Και παρά τις τρομερές προειδοποιήσεις για τη μόλυνσι, δεν είναι φανερό ότι οι άνθρωποι με κανένα τρόπο δεν ‘ψοφούν σαν τις μυίγες’ αλλά εξακολουθούν να ζουν; ‘Υποθέστε ότι θα πρέπει να μη τρώμε τον ξιφία που είναι μολυσμένος με υδράργυρο,’ λένε, ‘αλλά μήπως δεν υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα να τρώμε;’

Όλα αυτά είναι πολύ σωστά.

Εν τούτοις παραβλέπονται μερικοί ζωτικοί παράγοντες. Ποιοι;

Μολονότι, αυτοί που επηρεάζονται άμεσα ή που βλάπτονται φανερά από οποιοδήποτε απ’ αυτά τα πολλά προβλήματα μπορεί να είναι μια μειονότης, το γεγονός παραμένει ότι όλοι επηρεαζόμεθα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Και η πιθανότης να βρεθούμε μεταξύ αυτών που επηρεάζονται ή βλάπτονται με άμεσο τρόπο αυξάνει με κάθε μέρα που περνά.

Γιατί Γίνονται Αισθητές οι Πιέσεις

Για να αισθανθή κανείς βλαβερή πίεσι δεν είναι ανάγκη να είναι ο κίνδυνος άμεσος ή φανερός. Δεν ζουν όλοι σε μια περιοχή με υψηλό ποσοστό εγκλήματος. Ίσως εσείς να μπορήτε να περπατάτε το βράδυ έξω από το σπίτι σας με μικρό κίνδυνο να σας επιτεθούν. Αλλά και μόνο να ξέρετε ότι αυτές οι επιθέσεις ανέρχονται κάθε χρόνο, μπορεί να σας κάμη ανήσυχο όταν βγαίνετε έξω το βράδυ.

Επί πλέον, η τεράστια δαπάνη λόγω του εγκλήματος και της καταπολεμήσεώς του ($60.000.000.000 το χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες) επιβαρύνει αναπόφευκτα τον κοινό πολίτη υπό μορφή υψηλότερων τιμών και αυξημένης φορολογίας. Πράγματι, κανένας δεν αποφεύγει τις συνέπειες τελείως, άσχετα με το ποιος είναι ή με το που ζη.

Η τοξικομανία εισδύει σταθερά σε διαρκώς περισσότερους τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας. Αλλά μολονότι αυτοί που παίρνουν τα «ισχυρά ναρκωτικά» μπορεί ακόμη να είναι σχετικά λίγοι, το γεγονός είναι ότι πολλοί από τον πληθυσμό της γης αναπτύσσουν μια «τάσι προς τα ναρκωτικά.» Άνδρες και γυναίκες κατά εκατομμύρια στρέφονται προς τα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά χάπια, τα δυναμωτικά χάπια και άλλα καλούμενα «ασφαλή» ναρκωτικά για ανακούφισι ή διέγερσι. Και όσο οι πιέσεις μεγαλώνουν τόσο μεγαλώνει και ο πειρασμός να τα χρησιμοποιούν αυτά σε υπερβολικό βαθμό—ή να καταφεύγουν σε πιο ισχυρά ναρκωτικά.

Ανησυχίες των Υπαλλήλων και των Εργατών

Ίσως να έχετε μία καλή εργασία με υψηλή αμοιβή. Πιθανόν η εταιρία στην οποία εργάζεσθε να φαίνεται στερεή και αμετακίνητη. Εν τούτοις, διαρκώς περισσότερα άτομα που απολαμβάνουν σήμερα τέτοιες θέσεις αισθάνονται αβέβαια και ανήσυχα. Γιατί;

Συλλογισθήτε την περίπτωσι των ειδικευμένων τεχνικών και των επιστημόνων. Το περιοδικό Τουντέης Χελθ (που εκδίδεται από την Αμερικανική Ιατρική Εταιρία) εδημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο με τίτλο «Σκοτεινές Ημέρες για τους Υπαλλήλους.» Έδειχνε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες η «αναλογία της ανεργίας για τους επιστήμονες και τους τεχνίτες ανήλθε κατά 27 τοις εκατό από το 1969. Περίπου 1.213.000 υπάλληλοι περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον νέον αριθμό ανέργων,» και πολλοί τώρα βρίσκονται σε καταλόγους της κοινωνικής πρόνοιας.

Τι συμβαίνει μ’ αυτούς που δεν έχασαν τις εργασίες των; Αισθάνονται κι αυτοί την έντασι της αβεβαιότητος, όταν διαπιστώνουν πόσο απροσδόκητα ακόμη και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν δυσκολίες ή και να χρεοκοπήσουν ακόμη.

Στην πραγματικότητα, το να έχη κανείς μια εργασία με καλό μισθό, όπως ένας διευθυντής, έχει συχνά τα δικά της προβλήματα. Η τάσις προς υπέρτασιν (υψηλή πίεσι αίματος) είναι μεγαλύτερη σ’ αυτή την τάξι. Και η ιατρική επιστήμη διαπιστώνει τώρα ότι ακόμη και η ελαφρά υπέρτασις μπορεί να προκαλέση καρδιακές προσβολές ή συμφόρησι.

Τι θα πούμε για την άλλη άκρη της εργατικής κλίμακος; Είναι πιο φωτεινή η εικόνα;

Το περιοδικό Νιούσγουηκ (17 Μαΐου 1971) κάτω από τον τίτλο «Οι Εργάτες με τα μπλε κολλάρα» λέγει: «Ενώ οι Αμερικανοί εργάτες σήμερα κερδίζουν περισσότερα πραγματικά χρήματα (σε αγοραστική δύναμι) εργαζόμενοι λιγώτερες ώρες παρά ποτέ προηγουμένως, είναι εν τούτοις ολοφάνερα δυστυχείς.» Γιατί;

Οι αιτίες που δίνονται περιλαμβάνουν τη «θανάσιμη μονοτονία» τόσο πολλών εργασιών στα εργοστάσια, όπου το σύγχρονο εργοστάσιο παρομοιάζεται με ένα «επιχρυσωμένο αλατωρυχείο» όπου ο εργάτης υφίσταται «απώλεια υπερηφανείας για την εργασία του και για τον ρόλο του ως εκείνου που δημιουργεί και προμηθεύει.» Υπάρχει επίσης η εντύπωσις ότι η διοίκησις ενδιαφέρεται περισσότερο για τις μηχανές παρά για τους ανθρώπους που τις χειρίζονται.

Σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα Γουίλλιαμ Καρπ, ειδικόν στις βιομηχανικές σχέσεις, υπάρχει στον μέσο εργάτη «μια εσωτερική αβεβαιότης για το αν θα εξακολουθήση να κερδίζη τα προς το ζην.» Αυτή η αβεβαιότης οφείλεται κατά μέγα μέρος στον αυξανόμενο αυτοματισμό, όπου οι μηχανές αναλαμβάνουν σταθερά τις εργασίες των ανθρώπων.

Η κατάστασις είναι παρόμοια και σε άλλες ευημερούσες χώρες. Σύμφωνα με μια είδησι του Ηνωμένου Τύπου της 13 Ιουνίου 1971, ο αρχιψυχίατρος σ’ ένα από τα κυριώτερα νοσοκομεία τού Τόκιο υπολογίζει ότι περίπου το ένα τρίτο των εμμίσθων Ιαπώνων βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της νευρώσεως.

Η κατάστασις είναι ίδια σχετικά με τον πόλεμο, τη μόλυνσι, τη χειροτέρευσι των πόλεων και με άλλα προβλήματα που προκαλούν πιέσεις. Εκείνο που προκαλεί απογοήτευσι, που κάνει το μέλλον να χάνη την ελκυστικότητά του και να φαίνεται γυμνό από κάθε φωτεινή ελπίδα, δεν είναι ο άμεσος κίνδυνος, αλλά το γεγονός ότι τα πράγματα αυτά παρέχουν πολύ μικρή ένδειξι ότι επιλύονται ή έστω ότι βελτιώνονται.

Αφού λοιπόν οι πιέσεις σήμερα γίνονται αισθητές από πλούσιους και φτωχούς, από ανθρώπους σ’ όλες τις συνοικίες, σ’ όλες τις χώρες, πού μπορούμε ν’ αποβλέψωμε για ανακούφισι; Σε ποιες πηγές στρέφονται πολλοί σήμερα;