Τι Λέγει η Απελευθέρωσις της Γυναίκας;
«Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ διάθεσις των γυναικών στην Αμερική σήμερα είναι μια διάθεσις συγκρούσεως, απογοητεύσεως, βαθειάς διαιρέσεως και αλλαγής.»
Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από μια σφυγμομέτρησι που έγινε τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Αντανακλά μια διάθεσι που διαδόθηκε ευρύτατα μεταξύ των γυναικών σε διάφορα μέρη του κόσμου, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι πριν από την εποχή μας όλες οι γυναίκες ήσαν ευχαριστημένες με τη θέσι τους στη ζωή; Όχι, διότι επί αιώνες πολλές απ’ αυτές είχαν πράγματι παράπονα. Επομένως τι διαφορετικό υπάρχει στην κατάστασι σήμερα;
Αυτό που είναι σχετικά νέο είναι το πόσο ευρεία έκτασι της ζωής καλύπτουν τα παράπονα και πόσο επίμονη είναι η κατακραυγή. Επίσης, με την αρχή του δευτέρου ημίσεος περίπου της δεκαετίας του 1960 πολλές γυναίκες άρχισαν να οργανώνωνται και να αναλαμβάνουν συγκεκριμένη δράσι όπως ποτέ προηγουμένως. Τώρα απαιτούν να γίνουν αλλαγές για να διορθωθούν αυτά που, όπως ισχυρίζονται, είναι αδικίες για το φύλο τους. Λέγουν ότι πέρασε πια ο καιρός που θα υποκύπτουν παθητικά σ’ αυτές.
Αυτή η κίνησις έλαβε γενικά το όνομα «Απελευθέρωσις των γυναικών.» Ένα λεξικό προσδιορίζει τη λέξι απελευθέρωσι ότι σημαίνει ελευθερώνω κάποιον από δουλεία, την ιδιότητα ή την κατάστασι να είναι κανείς ελεύθερος, να έχη τα νομικά και πολιτικά δικαιώματα ενός πολίτου. Οι υποστηρικταί της απελευθερώσεως των γυναικών ονομάζονται μερικές φορές «φεμινισταί.»
Τι είδους ελευθερίες επιθυμούν οι γυναίκες με αυτή την κίνησι; Ενώ οι ελευθερίες που θέλουν διαφέρουν σε λεπτομέρειες από τον ένα όμιλο γυναικών στον άλλο, υπάρχουν αρκετές κύριες τάσεις μεταξύ των περισσοτέρων που υποστηρίζουν αυτή την κίνησι. Μια είναι η αποστροφή τους να τις μεταχειρίζωνται μόνο για τη σεξουαλική ικανοποίησι των αρρένων, αντί να τις μεταχειρίζωνται ως άτομα. Οι άνδρες που βλέπουν τις γυναίκες μ’ αυτόν τον τρόπο ονομάζονται «σεξιστές.» Επίσης αυτές οι γυναίκες αντιτίθενται στην υπερβολική ή τυφλή πίστι για την ανωτερότητα του άρρενος, αποκαλώντας αυτό το πράγμα «ανδρικό σωβινισμό.»
Μια άλλη ισχυρή αντίρρησις είναι το γεγονός ότι όταν οι γυναίκες εργάζωνται με μισθό, συνήθως δεν παίρνουν την ίδια αμοιβή με τους άνδρες που κάνουν την ίδια εργασία. Επίσης, το θεωρούν άδικο που οι γυναίκες αποκλείονται από πολλά επαγγέλματα και θέσεις που κατέχονται από τους άνδρες.
Μερικές από τις γυναίκες απαιτούν ίσα δικαιώματα στο σπίτι. Θέλουν να συμμετέχη ο άνδρας εξ ίσου στις δουλειές του νοικοκυριού για να μπορή η σύζυγος να έχη μια εργασία έξω. Θεωρούν το νοικοκυριό ‘κατώτερο’ και θα προτιμούσαν να εργάζωνται έξω από το σπίτι σε εργασίες που θεωρούν πιο ενδιαφέρουσες, πιο συναρπαστικές, ή και πιο ‘γοητευτικές.’
Πολλές γυναίκες απαιτούν το δικαίωμα νομίμου αμβλώσεως αν προτιμούν να διακόψουν την εγκυμοσύνη. Πιστεύουν ότι αυτό θα τις ελευθέρωνε από το να σκλαβωθούν σ’ άλλο ένα ακόμη άτομο, το ανεπιθύμητο παιδί.
Μια άλλη απαίτησις είναι να ιδρύσουν οι κυβερνητικές υπηρεσίες κέντρα παιδικής φροντίδος. Μητέρες, που εργάζονται ως οι μόνοι συντηρηταί μιας οικογενείας, θέλουν να φροντίζη κάποιος για τα παιδιά τους. Προτιμούν να εργάζωνται μάλλον για ένα ικανοποιητικό μισθό παρά να λαμβάνουν κάποιο επίδομα και μόλις να συντηρούνται. Θέλουν όμως κάποια διευθέτησι για τη φροντίδα των μικρών παιδιών τους.
Δεκάδες χιλιάδες γυναικών ήδη παρήλασαν δια μέσου των οδών των πόλεων για να κάμουν γνωστές τις απαιτήσεις τους. Στη Νέα Υόρκη, γύρω στις εξήντα γυναίκες ‘κατέλαβαν’ το Άγαλμα της Ελευθερίας και το τύλιξαν με μια σημαία που έλεγε: «Γυναίκες του Κόσμου Ενωθήτε!» Σύμφωνα με μια γυναίκα, η Μις Ελευθερία εξελέγη διότι «είναι ειρωνεία να συμβολίζη μια γυναίκα την αφηρημένη ιδέα της ελευθερίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμεθα ελεύθερες.»
Στην Ολλανδία μια ομάς γυναικών έκαψε έναν κορσέ μπροστά στο άγαλμα μιας ονομαστής Ολλανδέζας σουφραζέττας! Κατόπιν επέδραμαν στις δημόσιες τουαλέττες των ανδρών για να εκφράσουν εμπράκτως το παράπονό τους, διότι δεν υπήρχαν παρόμοιες τουαλέττες για τις γυναίκες. Εσφύριζαν στους άνδρες στις γωνιές των δρόμων και συζητούσαν από το μεγάφωνο τα καλά και τα κακά σημεία τους. Οι Ολλανδέζες ζητούσαν ίση πληρωμή για τις γυναίκες, ίσο καταμερισμό των οικιακών εργασιών μεταξύ των συζύγων, νομιμοποίησι των αμβλώσεων, σεξουαλική διαπαιδαγώγησι στα σχολεία και αντισυλληπτικά χάπια για τις ανήλικες.
Οι Νορβηγέζες κατέπληξαν τους άνδρες της χώρας τους όταν εψήφισαν με τεράστιους αριθμούς τις δικές τους γυναίκες υποψήφιες στις τοπικές εκλογές. Πολυάριθμα δημοτικά συμβούλια περιήλθαν στο έλεγχό τους όπου οι υποψήφιές τους εκέρδισαν την πλειοψηφία. Αυτό περιέλαβε τα συμβούλια σε δυο από τις μεγαλύτερες πόλεις της Νορβηγίας,
Διαφορές Γνωμών
Εν τούτοις, δεν θα πρέπει να νομίζωμε ότι η απελευθέρωσις των γυναικών είναι μια ενοποιημένη διεθνής κίνησις κάτω από ένα κεντρικό έλεγχο. Σ’ αυτή την κίνησι περιλαμβάνονται πολλές ομάδες και άτομα και μεταξύ τους υφίστανται μεγάλες διαφορές γνωμών. Υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των γυναικών διαφόρων χωρών και φυλετικών προελεύσεων. Ακόμη και μέσα στο ίδιο το έθνος ή στη φυλετική ομάδα υπάρχουν πολλά σημεία διαφωνίας.
Επί παραδείγματι, μερικές θέλουν να φέρουν τις γυναίκες σε θέσεις εξουσίας στη σημερινή κοινωνία σε συνεργασία με «Το Κατεστημένον.» Άλλες όμως θέλουν να διαλύσουν εντελώς την κατεστημένη κοινωνία και να την αντικαταστήσουν με μια διαφορετική τάξι. Ενώ μερικές θέλουν περισσότερη ισότητα στο γάμο, άλλες θέλουν να τον καταργήσουν εντελώς. Υπάρχουν εκείνες που θέλουν απόλυτη σεξουαλική ελευθερία, περιλαμβανομένων του λεσβιασμού για τις γυναίκες και της ομοφυλοφιλίας για τους άνδρες. Άλλες όμως έχουν αντίρρησι σ’ αυτό το είδος της σεξουαλικής ελευθερίας.
Οι γυναίκες που ανήκουν στην κίνησι δεν είναι βέβαιες ποια πολιτική κατεύθυνσι πρέπει ν’ ακολουθήσουν. η Νέισιοναλ Ομπζέρβερ παρετήρησε για τις συγκεντρώσεις εκείνων που ανήκουν στην απελευθέρωσι των γυναικών: «Τα εργαστήρια ήσαν γεμάτα συζητήσεις. Σε ένα, μια ομάδα νεαρών γυναικών . . . είχε εμπλακή σε αγώνα ξεφωνημάτων με πιο ηλικιωμένες αντιπροσώπους, για τις πολιτικές μεθόδους και τη στρατηγική.» Μια γυναίκα διαμαρτυρήθηκε: ‘Κυττάξτε, δεν ταξίδεψα 600 μίλια για να λογομαχήσω.’
Ενώ οι διαφωνίες είναι συνήθεις, οι γυναίκες προειδοποιούν συγχρόνως ότι δεν πρέπει να υποτιμάται το βάθος και η έκτασις των αισθημάτων τους. Άλλοι συμφωνούν. η Νέισιοναλ Ομπζέρβερ παρετήρησε: «Όσοι δεν το κατάλαβαν ακόμη, είναι καιρός να πάρουν στα σοβαρά την απελευθέρωσι των γυναικών.»
Αυτό συμβαίνει διότι, ενώ υπάρχουν πολλές διαφωνίες ανάμεσα σ’ αυτούς που ευνοούν την απελευθέρωσι των γυναικών, οι περιοχές συμφωνίας είναι ακόμη ισχυρότερες. Επί παραδείγματι, στην Ευρώπη η κατακραυγή έχει τον ίδιο ήχο όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες: ότι οι γυναίκες είναι πολίτες δευτέρας τάξεως και υφίστανται διάκρισι στο γάμο, στην εκπαίδευσι, στην επαγγελματική άσκησι και στις εργασίες. Κι αυτές επίσης ζητούν ίση πληρωμή για ίση εργασία, μεταρρύθμισι στις αμβλώσεις, νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς. Τι πρέπει, λοιπόν, να λεχθή για τους ισχυρισμούς αυτών που υποστηρίζουν την κίνησι απελευθερώσεως των γυναικών; Έχουν κανένα επιχείρημα; Υπάρχει καμμιά αλήθεια σ’ αυτά που λέγουν;