Υπάρχει Κάποια Αλήθεια σ’ Αυτά που Λέγουν;
ΘΑ ΗΤΑΝ εύκολο ν’ απορρίψωμε την απελευθέρωσι των γυναικών θεωρώντας την τελείως ως δημιούργημα των γυναικών που απλώς θέλουν να παραπονούνται. Αυτήν τη γνώμη έχουν γι’ αυτήν πολλοί άνδρες.
Εν τούτοις, ένα σοφό άτομο έγραψε: «Το να αποκρίνηται τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.»—Παροιμ. 18:13.
Αν είχατε ένα πόνο στο σώμα σας, θα εκτιμούσατε ένα γιατρό που θα σας έδιωχνε θεωρώντας σας απλώς ένα παραπονιάρη; ‘Η θα θέλατε να εξετάση το πρόβλημά σας και να σας πη ποια είναι η αιτία και αν υπάρχη καμμιά θεραπεία;
Μια άλλη Γραφική αρχή λέγει: «Όστις εμφράττει τα ώτα αυτού εις την κραυγήν του πτωχού, θέλει φωνάξει και αυτός, και δεν θέλει εισακουσθή.»—Παροιμ. 21:13.
Έτσι το σοφό άτομο ακούει. Ζυγίζει τα γεγονότα για να διακρίνη αν ένα παράπονο είναι βάσιμο ή όχι. Κατόπιν ενεργεί αναλόγως.
Ποια η Αιτία για Παράπονα;
Αν ρίξετε μια απροκατάληπτη ματιά στην ιστορία, θα αναγκασθήτε να συμφωνήσετε ότι οι γυναίκες είχαν πολλούς λόγους να παραπονούνται. Σ’ ολόκληρη την ιστορία, η πολιτική, οικονομική και θρησκευτική δύναμις βρισκόταν κυρίως στα χέρια των ανδρών. Αλλά το αποτέλεσμα υπήρξε μια αηδιαστική επανάληψις βαρβαρότητος. Για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μόνο η Γουώρλντ Μπουκ Ενσαϊκλοπήντια γράφει: «Υπολογίσθηκε ότι πολίτες και στρατιώτες που πέθαναν ανήλθαν σε 55 εκατομμύρια. . . . Οι πολίτες υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες. . . . από βομβαρδισμούς, σφαγές, αναγκαστικές μεταναστεύσεις, επιδημίες και πείνα.»
Βέβαια δεν μπορεί να πη κανείς ότι τα πράγματα θα ήσαν καλύτερα αν οι γυναίκες έπαιρναν όλες τις αποφάσεις. Όταν οι γυναίκες κυβέρνησαν πράγματι μερικά έθνη, τα πράγματα δεν ήσαν πραγματικά καλύτερα. Διαβάστε την ιστορία της Κλεοπάτρας της Αιγύπτου, της Ζηνοβίας της Παλμύρας, της Μαρίας Α’ («Αιμοχαρούς Μαρίας») της Αγγλίας, ή της Μαρίας της Βασίλισσας των Σκώτων. Θα δήτε ότι η διακυβέρνησίς τους δεν έφερε βελτίωσι.
Εν τούτοις, το γεγονός παραμένει ότι οι άνδρες υπήρξαν κυρίως υπεύθυνοι για τους πολέμους. Επίσης, τα πολεμικά όπλα υπήρξαν ως επί το πλείστον εφευρέσεις των ανδρών. Οι γυναίκες είδαν τα σπίτια τους να καταστρέφωνται και τα προσφιλή των πρόσωπα να φονεύωνται ή ν’ ακρωτηριάζωνται. Καθώς οι στρατιές εσάρωναν μεγάλες περιοχές, οι γυναίκες υφίσταντο κτηνώδη μεταχείρισι. Ανυπολόγιστος αριθμός γυναικών έχουν βιασθή.
Από το άλλο μέρος, πόσο πολύ διεμαρτυρήθησαν οι γυναίκες και από τα δυο μέρη στη διάρκεια του πολέμου; Και στους δυο παγκοσμίους πολέμους, επί παραδείγματι, δεν ήσαν οι Γερμανίδες εξ ίσου επιμελείς στο να βοηθούν την πολεμική τους προσπάθεια όσο ήσαν οι Αγγλίδες ή οι Αμερικανίδες στις δικές τους; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε ότι η πλειονότης των γυναικών αρνήθηκαν να συμβαδίσουν με τους πολέμους ενός έθνους; Μερικοί από τους πιο θορυβώδεις υπερμάχους ωρισμένων πολεμικών προσπαθειών ήσαν γυναίκες.
Είναι, όμως, αλήθεια ότι σε διάφορες χώρες σ’ ολόκληρη την ιστορία, πολλές γυναίκες υπέστησαν μεταχείρισι λίγο καλύτερη από ζώα ή σκλάβους. Μεταξύ των άλλων εδιδάσκοντο ν’ αυτοκτονούν όταν πέθαινε ο σύζυγός τους, τους έδεναν τα πόδια και τα παραμόρφωναν, δεν τους επέτρεπαν να τρώγουν στο ίδιο τραπέζι με τους άνδρες, ή πωλούνταν στον μεγαλύτερο πλειοδότη, άσχετα με τα αισθήματά τους. Κι ακόμη σε καιρό ειρήνης, χιλιάδες γυναίκες βιάζονται κάθε χρόνο. Ο κατάλογος των καταπιεστικών πράξεων εναντίον των γυναικών είναι μακρύς και δεν μπορεί να τον αρνηθή κανείς.
Ακόμη και σε πολλές ‘προηγμένες’ κοινωνίες σήμερα, οι γυναίκες δοκιμάζουν διάφορες μορφές διακρίσεων. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν: «Ο Αμερικανικός νόμος, με τις ρίζες του σε μια μεσαιωνική κοινωνία, που θεωρούσε τις γυναίκες ως κτήματα, και με τις διακοσμήσεις που προσετέθησαν από τις γενεές αρρένων νομοθετών και δικαστών, έχει πολλά στοιχεία που μπορεί να λεχθή ότι αρνούνται στις γυναίκες την ίση προστασία των νόμων.»
Στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, τα κορίτσια που θα θεωρηθούν ότι έχουν «ανάγκη επιτηρήσεως» μπορούν να φυλακισθούν ώς την ηλικία των δεκαοκτώ χρόνων. Αλλά το όριο ηλικίας των αγοριών για την ίδια υπόθεσι είναι δεκαέξη χρόνια. Η Σάλλυ Γκολντ, μια δικηγόρος του προσωπικού του Τμήματος των Υποθέσεων των Καταναλωτών λέγει ότι «ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι θα μπορούσε να σταλή σε αναμορφωτήριο για τέσσερα χρόνια για ανήθικη συμπεριφορά.» «Δεν υπάρχει τέτοια σκέψις για τ’ αγόρια,» λέγει αυτή. Ένα δεκαεξάχρονο αγόρι που θα ήταν εξ ίσου ανήθικο δεν θα ετιμωρείτο.
Τι θα Λεχθή για την Οικογενειακή Ζωή;
Πολλές γυναίκες παραπονούνται για τον ρόλο τους στην οικογενειακή ζωή. Υπάρχει αλήθεια στους ισχυρισμούς τους; Η ψυχολόγος του Κόρνελ Ούρι Μπρόνφενπρεννερ λέγει:
«Έχω μεγάλη συμπάθεια για τον θυμό και την αγανάκτησι που αντανακλώνται στην κίνησι Απελευθερώσεως των Γυναικών. Όχι μόνον υπάρχει διάκρισις εναντίον των γυναικών στον καλούμενο κόσμο του ανδρός, αλλά τώρα στερήθηκαν και του γοήτρου των στο ρόλο τους ως γυναικών.
«Συνηθιζόταν να εκτιμάται μια μητέρα στη γειτονιά της για το γεγονός ότι είχε αναθρέψει καλά τα παιδιά της. Τώρα η μητέρα έχει ακόμη την ευθύνη για τα παιδιά της, όχι όμως και αρκετή αναγνώρισι και εκτίμησι. Ο άνδρας της λείπει από το σπίτι τον περισσότερο χρόνο και οι γείτονες δεν είναι πραγματικά φίλοι της.
«Δημιουργούμε μια κατάστασι όπου οι γυναίκες είναι απογοητευμένες και στους δύο κόσμους.»
Πολλοί πατέρες μετατοπίζουν την ευθύνη για την εκπαίδευσι των παιδιών τους στις μητέρες. Σαν αποτέλεσμα η μητέρα πρέπει να λάβη αποφάσεις και να φροντίση για ζητήματα που θα έπρεπε να χειρισθή ο σύζυγος. Για το σημείο αυτό το περιοδικό Λουκ έγραψε:
«Η Αμερικανίδα κατηγορείται ότι παίρνει τη θέσι του συζύγου της ως κεφαλής της οικογενείας. Στο μυαλό της αντιμετωπίζει αυτή τη συνηθισμένη κατηγορία με την αντικατηγορία ότι δεν γνωρίζει κανένα σχεδόν σπίτι που η μητέρα να μην αγωνίζεται—αλλά μάταια—να κάμη τον πατέρα να παίρνη τις σημαντικές αποφάσεις στη ζωή των παιδιών, να ασκή την πειθαρχική διαπαιδαγώγηση, να είναι ένα υπόδειγμα ανδρισμού στους γυιους του. . . .
«Με δική του εκλογή και παρά τις διαμαρτυρίες της συζύγου του, αφήνει τις ζωτικές αποφάσεις στη ζωή των παιδιών του—στη σχολική τους μόρφωσι, τη σεξουαλική τους καθοδήγησι, τη θρησκευτική και ηθική τους εκπαίδευσι—στις μητέρες τους. Λέγει ότι αυτή ‘γνωρίζει περισσότερα γι’ αυτά τα πράγματα’ απ’ ότι αυτός, αλλά ενώ το λέγει αυτό, είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η σύζυγός του, του υποκλέπτει την εξουσία στο σπίτι.»
Επειδή πάρα πολλοί άνδρες παραιτούνται από τις οικογενειακές ευθύνες, μερικές στην απελευθέρωσι των γυναικών λέγουν ότι ο θεσμός της οικογενείας είναι απηρχαιωμένος και θα πρέπει να εγκαταλειφθή. Αλλά θα βελτίωνε αυτό τα πράγματα; Ο Δρ. Πωλ Πόπενο του Αμερικανικού Ινστιτούτου για τις Οικογενειακές Σχέσεις δηλώνει: «Καμμιά κοινωνία δεν επέζησε ποτέ μετά τη χειροτέρευσι της οικογενειακής της ζωής. Ο Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Κάρλε Ζίμμερμαν είπε σχετικά με την παρακμή της οικογενειακής ζωής στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη: «Και στις δυο περιπτώσεις η αλλαγή στην πίστι και στην εμπιστοσύνη στα οικογενειακά συστήματα ήταν συνδεδεμένη . . . με τεράστιες κρίσεις στους ίδιους τους πολιτισμούς.»
Το να εγκαταλείπη κανείς την οικογενειακή διευθέτησι είναι σαν να πετά έξω ένα νεογέννητο βρέφος. Το γεγονός ότι πολλές οικογένειες είναι ευτυχισμένες και υπερνικούν τα προβλήματά τους δείχνει ότι το λάθος δεν έγκειται στον οικογενειακό θεσμό. Οφείλεται στους ανθρώπους που είναι πάρα πολύ ιδιοτελείς ή απρόθυμοι να κάνουν το μέρος τους.
Τι θα Λεχθή για την «Ισότητα;»
Σχεδόν σε κάθε τομέα, μια γυναίκα που έχει μια εργασία δεν παίρνει την ίδια πληρωμή όπως ο άνδρας που κάνει την ίδια εργασία. Αυτό αποτελεί ιδιαίτερη δυσκολία για τις μητέρες που πρέπει να εργασθούν σαν το μοναδικό στήριγμα των οικογενειών τους.
Εξ αιτίας αυτών των ανισοτήτων, μερικές γυναίκες απαιτούν τώρα πλήρη ισότητα με τους άνδρες σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητος. Ποιες θα ήσαν όμως οι συνέπειες αν επιβαλλόταν ολοκληρωτική ισότης;
Αν οι γυναίκες είχαν πλήρη ισότητα με τους άνδρες, οι κυβερνήσεις θα στρατολογούσαν τις γυναίκες να πολεμήσουν στα πεδία των μαχών, στις ζούγκλες και στα χαρακώματα στη διάρκεια του πολέμου. Κάποτε όταν η ανταποκρίτρια των Τάιμς της Νέας Υόρκης Γκλόρια Έμερσον βρισκόταν στο Κεσάν του Νοτίου Βιετνάμ, η περιοχή είχε βομβαρδισθή από βορειοβιετναμικά στρατεύματα. Κατέφυγε σ’ ένα καταφύγιο που ήταν κατειλημμένο από Αμερικανούς στρατιώτες. Αργότερα εδήλωσε: «Σ’ εκείνη τη στιγμή που ήμουν μόνη έγινα πιο ίση με τους άνδρες, απ’ ότι θέλησα ποτέ να είμαι. Ευχαρίστως θα ήθελα να μοιρασθώ τη φρίκη με τις υπερκομψευόμενες συνηγόρους της απελευθερώσεως των γυναικών.»
Η ισότης από κάθε άποψι θα καταργούσε τους λογικούς νόμους που διέπουν το είδος της εργασίας που μπορεί να ζητηθή να κάμουν οι γυναίκες. Αν είσθε μια γυναίκα θα θέλατε πραγματικά ισότητα με τους άνδρες με το να σκάβετε για να βγάλετε κάρβουνα από ένα ανθρακωρυχείο χιλιάδες πόδια κάτω από τη γη αν οι άνδρες συμμετείχαν στο νοικοκυριό; Θα θέλατε πραγματικά να δαπανάτε τον ίδιο χρόνο οργώνοντας χωράφια και φτυαρίζοντας την κοπριά με τον αγρότη σύζυγό σας αν συμφωνούσε να σας βοηθή στο μαγείρεμα και στην καθαριότητα του σπιτιού; Αυτό είναι εκείνο που προτιμάτε ;
Κι όμως μερικές γυναίκες ισχυρίζονται ότι είναι άδικο να περιορίζωνται στο ‘ανιαρό’ νοικοκυριό. Άλλες όμως γυναίκες το βρίσκουν ενδιαφέρον να διευθύνουν ένα σπίτι, να ετοιμάζουν τα γεύματα, να τακτοποιούν τα έπιπλα και τις διακοσμήσεις και να βοηθούν στη διάπλασι των διανοιών των παιδιών τους. Σ’ αυτές που το βρίσκουν αυτό ανιαρό, πολλοί άνδρες θα ρωτούσαν: πόσες υπαλληλικές ή εργατικές ανδρικές δουλειές είναι ‘ελκυστικές’ ή ‘συναρπαστικές’; Οι περισσότερες απ’ αυτές είναι μονότονες, απογοητευτικές και μη ικανοποιητικές. Οι άνδρες είναι συνήθως αλυσοδεμένοι σ’ ένα άκαμπτο πρόγραμμα ωρών, και αν ξεφύγουν απ’ αυτό κινδυνεύουν να χάσουν την εργασία τους. Πολλοί απ’ αυτούς ζηλεύουν το πιο εύκαμπτο πρόγραμμα που έχουν οι γυναίκες τους στο σπίτι.
Απ’ όλες τις εργαζόμενες συζύγους ή μητέρες που γνωρίζετε προσωπικά, πόσες θα διατηρούσαν τις εργασίες τους αν δεν χρειάζονταν το εισόδημα; Πολύ λίγες γυναίκες προτιμούν τη μονοτονία ενός άκαμπτου προγράμματος εργασίας από την φροντίδα του σπιτιού. Ρωτήστε τις γυναίκες, τις συζύγους και μητέρες, που είναι υποχρεωμένες να εργάζωνται, και δήτε αν αυτό δεν αληθεύη.
Τελευταία, οι γυναίκες ρωτήθηκαν γι’ αυτό σε μια σφυγμομέτρησι. Έδειξε ότι με ψήφους 71 έναντι 16 τοις εκατό, οι γυναίκες συμφώνησαν ότι «η φροντίδα για το σπίτι και τα παιδιά είναι πιο ανταποδοτική από το να έχουν μια εργασία.»
Σύμβολα του Σεξ
Μεταχειρίζονται οι άνδρες τις γυναίκες απλώς σαν σύμβολα του σεξ; Δυστυχώς πάρα πολλοί άνδρες αυτό ακριβώς κάνουν. Το μόνο ενδιαφέρον που αυτοί οι άνδρες έχουν για τις γυναίκες είναι η σεξουαλική ικανοποίησις που μπορούν να λάβουν.
Για να την τροφοδοτήσουν αυτή, οι κινηματογραφικές ταινίες, τα περιοδικά και οι διαφημίσεις είναι γεμάτα με γυναίκες σε σεξουαλικά προκλητικές στάσεις ή θέσεις. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Στις περισσότερες περιπτώσεις φταίνε οι άνδρες που ελέγχουν την παραγωγή αυτών των πραγμάτων.
Ποιος, όμως, αναγκάζει τις γυναίκες να φωτογραφίζωνται σ’ αυτές τις στάσεις; Θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλες οι γυναίκες το κάνουν με τη δική τους ελεύθερη θέλησι.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες απεκαλύφθη πρόσφατα ότι φοιτήτριες στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Γουέην επόζαραν γυμνές για να τις φωτογραφίσουν άνδρες πελάτες. Η πληρωμή τους ήταν $15 για μισή ώρα, και τα κορίτσια το εχαρακτήριζαν αυτό ως ‘εργασία για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο κολλέγιο.’ Αλλά πολλά άλλα κορίτσια συνέχισαν τη φοίτησί τους στο σχολείο εργαζόμενα χωρίς να πουλήσουν τα σώματά τους.
Έτσι οι γυναίκες επιτρέπουν να χρησιμοποιηθούν τα σώματά τους για ‘σεξουαλικούς’ λόγους. Γίνονται πόρνες οικειοθελώς. Ποζάρουν εκούσια για ανήθικους σκοπούς. Και πολλές γυναίκες φορούν σεξουαλικά προκλητικά ενδύματα, περιλαμβανομένων των πολύ κοντών φορεμάτων. Έτσι ένα μεγάλο μέρος του γυναικείου φύλου πρέπει να μοιρασθή τη μομφή για την ενθάρρυνσι των ανδρών να είναι ‘σεξιστές.’
Σχετικό μ’ αυτό είναι το γεγονός ότι επειδή η άμβλωσις είναι ακόμη παράνομη στα περισσότερα μέρη, οι γυναίκες έχουν πάθει και φονευθή από αδέξιες αμβλώσεις. Αυτός είναι ένας λόγος γιατί πολλές γυναίκες ζητούν τώρα νόμιμες αμβλώσεις εφ’ όσον κάποια το ζητεί. Αλλά που έγκειται το σφάλμα; Είναι πράγματι λάθος του νόμου να θέλη να δώση στο αγέννητο παιδί την ευκαιρία να ζήση; Θυμηθήτε, και σεις ήσαστε κάποτε στην κοιλιά της μητέρας σας. Θα έπρεπε να είχε η μητέρα σας το νόμιμο δικαίωμα να σας αποβάλη με έκτρωσι;
Το περιοδικό Σάιενς Νιούς της 18ης Δεκεμβρίου 1971 γράφει: «Τώρα είναι δυνατόν να καθορίζεται επακριβώς ποια υποβάλλεται σε άμβλωσι, . . . . η πιο συνηθισμένη πελάτισσα είναι μια νεαρά, ανύπανδρη, λευκή γυναίκα που έμεινε έγκυος για πρώτη φορά.» Αυτές οι γυναίκες αγνόησαν τους νόμους του Θεού για την πορνεία και έμειναν έγκυες. Ποιος φταίει—το αγέννητο παιδί; Γιατί να τιμωρήσουν το αθώο, να το δολοφονήσουν, και κατόπιν να ζητούν να νομιμοποιηθή η δολοφονία;
Αρνούνται τον Θεό Γιατί Είναι «Άρρην»
Εγείρεται επίσης η αντίρρησις ότι η ισότης θα πρέπει να περιλαμβάνη ακόμη και ότι αφορά στον Θεό. Η Μαίρυ Ντάλυ, καθηγήτρια της θεολογίας στο Κολλέγιο Μπόστον, είπε: «Για μας τις γυναίκες ο Θεός είναι νεκρός εφ’ όσον απεικονίζεται αποκλειστικά ως άρρην.»
Εν τούτοις, η Δρ. Μάργκαρετ Μηντ, η φημισμένη Αμερικανίδα ανθρωπολόγος, διαφωνεί. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης αναφέρουν τα εξής:
«Η Δρ. Μάργκαρετ Μηντ διεκήρυξε χθες ότι εργάσθηκε σ’ όλη της τη ζωή για την ισότητα των γυναικών, αλλά δεν μπορούσε να αισθανθή συμπάθεια, σαν επιστήμων, με το μέγεθος της ασυλλήπτου ανοησίας που, όπως είπε, εκφράσθηκε από μερικά μέλη της κινήσεως απελευθερώσεως των γυναικών. . . .
«‘Τι κερδίζομε με το να αντιστρέψωμε το «ο Θεός είναι Αυτός» στο «ο Θεός είναι Αυτή» εκτός από το να εξοργίσωμε τους ανθρώπους;’ ρώτησε. ‘Αυτό δεν μας οδηγεί πουθενά. Ότι κερδίσωμε με την αντιστροφή είναι πάλι το αντίθετο.’»
Το να ζητούν παράλογα πράγματα φέρνει μόνο χλευασμό και αποσπά την προσοχή από τις πραγματικές αδικίες. Επίσης όταν ζητήται ένα παράλογο πράγμα, η τάσις των παρατηρητών είναι να νομίζουν ότι πιθανόν και οι άλλες απαιτήσεις να είναι επίσης παράλογες. Σημειώστε τα ακόλουθα που εγράφησαν από μια γυναίκα στον εκδότη της εφημερίδος Χέραλντ του Μαϊάμι:
«Έως πρόσφατα ήμουν περήφανη που ήμουν γυναίκα, περήφανη γι’ αυτό που αντιπροσώπευε η γυναίκα, για το ρόλο της στην κοινωνία. Τώρα στενοχωριέμαι και ντρέπομαι καθώς βλέπω πολλές από τις συναδέλφους μου να χοροπηδούν σαν παιδιά που θέλουν καραμέλλες της δεκάρας, να ξεφωνίζουν και να ζητούν ωρισμένα δικαιώματα—πολλά από τα οποία δεν τα εκέρδισαν και αρκετά που δεν θα τα χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά.
«Φαίνεται ότι οι «κυρίες» που βρίσκονται πίσω από την απελευθέρωσι των γυναικών προσπαθούν, με θεατρινίστικες εκδηλώσεις, να μιλούν εκ μέρους των γυναικών ως συνόλου χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψιν εκείνες από μας που είναι ευχαριστημένες. . . .
«Εγώ, καθώς και πολλές άλλες γυναίκες, διαμαρτυρόμεθα για τον εξευτελισμό που μας κάνουν οι υπερσυναισθηματικές και δυσαρεστημένες γυναίκες που επιθυμούν μια ανδρική ταυτότητα, επειδή προσωπικά είναι αποτυχημένες ως γυναίκες. Με το ν’ ανταλλάσσουν τον στηθόδεσμο με το τουφέκι, με το να ζητούν δικαιώματα και υποχρεώσεις πέρα από τη φυσική και συναισθηματική αντοχή της γυναίκας, δεν θα επιτύχουν τα καλά αποτελέσματα που πολλοί προβλέπουν.»
Αυτό, όμως, δεν μεταβάλλει το γεγονός ότι οι γυναίκες υπέστησαν και υφίστανται αδικίες. Έτσι, αυτό που πραγματικά πρέπει να γνωρίζωμε είναι τούτο: Πώς θα πρέπει να μεταχειρίζωνται οι άνδρες τις γυναίκες; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα όταν οι άνδρες μεταχειρίζωνται τις γυναίκες κατάλληλα;
Για να λάβωμε τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, θα ήταν καλό να αναλύσωμε πρώτα πώς ακριβώς έχουν κατασκευασθή οι άνδρες και οι γυναίκες. Ποιος είναι ο πιο φυσικός ρόλος γι’ αυτούς;