Τι Συμβαίνει στους Αυτοκινητοδρόμους;

ΜΕ ΤΗΝ έλευσι των θερινών διακοπών, οι άνθρωποι στη Γερμανία παίρνουν τους αυτοκινητοδρόμους και ξεκινούν για τις περιοχές αναψυχής στο νότο. Στις 31 του περασμένου Ιουλίου αυτό κατέληξε στη χειρότερη κυκλοφοριακή συμφόρησι της Γερμανίας στην ιστορία. Τα αυτοκίνητα που κατευθύνοντο προς το Μόναχο εκτείνονταν από προφυλακτήρα σε προφυλακτήρα επί εκατό μίλια και πλέον! Και μόνο την ημέρα εκείνη φονεύθηκαν πενήντα άτομα και 180 τραυματίσθηκαν σοβαρά στους αυτοκινητοδρόμους της Γερμανίας.

Το 1970 περισσότερα από 19.000 άτομα πέθαναν και μισό εκατομμύριο τραυματίσθηκαν από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στη Γερμανία. Ο ετήσιος αριθμός θανάτων στην Ιαπωνία πλησιάζει τους 20.000, με άλλο μισό εκατομμύριο τραυματίες! Στη Γαλλία περισσότεροι από 15.000 φονεύθηκαν σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα το 1970. Και τον ίδιο χρόνο, 55.200 πέθαναν και περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια τραυματίσθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες—από τους οποίους 178.000 έμειναν ανάπηροι σ’ όλη τους τη ζωή.

Έτσι κάθε χρόνο πολύ περισσότερα από 100.000 άτομα φονεύονται και περισσότερα από εξήμισυ εκατομμύρια τραυματίζονται στους αυτοκινητοδρόμους—σε τέσσερις μόνο χώρες!

Αυτοί οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί, σχεδόν ασύλληπτοι. Σημαίνουν ότι σ’ αυτές τις τέσσερις χώρες, κάθε πέντε λεπτά κάποιος φονεύεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και κάθε πέντε σχεδόν δευτερόλεπτα κάποιος τραυματίζεται. Αν οι νεκροί ετίθεντο κατά μήκος, ο ένας μετά τον άλλον, θα εκτείνονταν σε απόστασι 115 μιλίων! Και οι τραυματίες θα έφθαναν τα 7.000 περίπου μίλια—δηλαδή περισσότερο από το ένα τέταρτο της περιφερείας της γης!

Η σφαγή στους αυτοκινητοδρόμους ξεπερνά συχνά κατά πολύ τη σφαγή στα πεδία των μαχών. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν 291.557 θανάτους στις μάχες. Αλλά από το 1965 έως το 1970 περίπου 320.000 Αμερικανοί πέθαναν σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα—σχεδόν 30.000 περισσότεροι θάνατοι στους αυτοκινητοδρόμους παρά στη διάρκεια του χειρότερου πολέμου της ανθρώπινης ιστορίας! Κάθε χρόνο περισσότεροι Αμερικανοί πεθαίνουν στους αυτοκινητοδρόμους της χώρας απ’ όσους φονεύθηκαν στη μάχη σε δέκα χρόνια πολέμου στο Βιετνάμ.

Η κυκλοφορία στους αυτοκινητοδρόμους απειλεί τη ζωή με έναν άλλον τρόπο, με το να παράγη απίστευτες ποσότητες ουσιών που μολύνουν τον αέρα. Κάθε χρόνο τα αυτοκίνητα εξεμούν στον αέρα 25 περίπου εκατομμύρια τόννους αοράτου μονοξειδίου του άνθρακος σε δέκα μόνο πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτά αρρωσταίνουν τους ανθρώπους και σιγά-σιγά τους φονεύουν. Ο Δρ. Χ. Ρίτσαρντ Βαίνερμαν, καθηγητής της ιατρικής και της δημοσίας υγείας, απεκάλεσε το αυτοκίνητο τον «υπ’ αριθμόν 1 εχθρό της Δημοσίας Υγείας» στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μερικά άτομα είναι ακόμη πιο κατηγορηματικά για την απειλή του αυτοκινήτου για τον άνθρωπο. «Έγραψα κάποτε ότι η εφεύρεσις του αυτοκινήτου ήταν μια από τις μεγαλύτερες συμφορές που συνέβησαν στο ανθρώπινο γένος,» είπε πρόσφατα ο Βρεττανός οικονομολόγος Έζρα Τζ. Μίσαν, αλλά πρόσθεσε: «Από τότε είχα καιρό για να σκεφθώ αυτή τη δήλωσι και να αναθεωρήσω την κρίσι μου με το συμπέρασμα ότι το αυτοκίνητο είναι η μεγαλύτερη συμφορά που συνέβη στο ανθρώπινο γένος.»

Και όμως το αυτοκίνητο θεωρείται ακόμη από πολλούς το αποκορύφωμα στις συγκοινωνίες. Πράγματι, ο τρόπος ζωής και οι κοινότητες έχουν οικοδομηθή και συνδεθή τόσο στενά με το αυτοκίνητο ώστε σε μερικά μέρη δεν υπάρχει άλλη εκλογή για διαφορετικά μέσα μεταφοράς. Έτσι, ο άνθρωπος έμπλεξε τον εαυτό του σε μια κατάστασι από την οποίαν το βρίσκει σχεδόν αδύνατο να ξεφύγη. Παρ’ όλον ότι η ατμόσφαιρα και η υγεία του ανθρώπου κινδυνεύουν από τη μόλυνσι, δίδεται προτεραιότης στις ευκολίες που παρέχει η συγκοινωνία με τα αυτοκίνητα.

Πράγματι, η οικονομική υποχρέωσις για τις μετακινήσεις με αυτοκίνητο γίνεται κάθε χρόνο μεγαλύτερη. Το 1940 οι Ηνωμένες Πολιτείες εδαπάνησαν λιγώτερα από $1,8 δισεκατομμύρια για κατασκευές δρόμων, αλλά στο τέλος της δεκαετίας του 1960 εδαπανώντο κάθε χρόνο γύρω στα $11 δισεκατομμύρια. Και τι θα λεχθή για το μέλλον;

Οι εντεταλμένοι για τους κρατικούς αυτοκινητοδρόμους ζητούν να διπλασιασθούν σχεδόν οι ετήσιες δαπάνες. Το 1970 επρότειναν ένα δεκαπενταετές οδικό πρόγραμμα που θα στοίχιζε $320 δισεκατομμύρια! Το πρόγραμμα αυτό θα προμήθευε 53.000 μίλια νέων αυτοκινητοδρόμων, θα βελτίωνε τους υφισταμένους δρόμους και θα αντικαθιστούσε χιλιάδες γέφυρες. Επίσης, $29 περίπου δισεκατομμύρια από το προτεινόμενο ποσόν θα εδαπανώντο διά τη συμπλήρωσι του Συστήματος Αυτοκινητοδρόμων μεταξύ των Πολιτειών μήκους 42.500 μιλίων.

Αυτό το σύστημα των αυτοκινητοδρόμων πρόκειται τελικά να ενώση τις περισσότερες μεγάλες πόλεις και να κάμη δυνατή τη γρήγορη οδήγησι από ακτή σε ακτή και από σύνορα σε σύνορα χωρίς φώτα ρυθμίσεως της κυκλοφορίας. Όταν είχε αρχίσει το 1956, ωνομάσθηκε το μεγαλύτερο σχέδιο δημοσίων έργων στην ιστορία. Η δαπάνη είχε υπολογισθή σε $27 δισεκατομμύρια, και το 1971 είχε ορισθή ως έτος αποπερατώσεως. Εν τούτοις, το σχέδιο έχει τώρα συμπληρωθή μόνο κατά 75 τοις εκατό, και υπολογίσθηκε ότι τελικά θα στοιχίση γύρω στα $70 δισεκατομμύρια.

Είναι σχεδόν απίστευτη η ταχύτης με την οποία προχωρεί η κατασκευή δρόμων. Η Γερμανία έθεσε το υπόδειγμα των συγχρόνων υπεραυτοκινητοδρόμων όταν, το 1929, άρχισε την κατασκευή των «άουτομπάνς» της. Με την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε συμπληρώσει ένα δίκτυο 1260 μιλίων απ’ αυτούς τους υπεραυτοκινητοδρόμους. Τώρα, στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, η γη που ασφαλτοστρώνεται κάθε χρόνο είναι μεγαλύτερη από ολόκληρη την πολιτεία της Ροντ Άιλαντ! Αλλά πόσο φρόνιμο είναι αυτό; Έχει σκεφθή σοβαρά ο άνθρωπος πώς αυτό επηρεάζει τις λειτουργίες της γης για τον καθαρισμό του αέρα μέσω της βλαστήσεως;

Μολονότι μπορεί να μη είναι φανερό, έχει επιτευχθή κάποια πρόοδος στο να γίνουν τα ταξίδια στους αυτοκινητοδρόμους πιο ασφαλή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα θανατηφόρα ατυχήματα θα ήσαν τριπλάσια σχεδόν απ’ όσα είναι σήμερα αν η αναλογία των θανάτων για κάθε μίλι ταξιδίου ήταν η ίδια όπως το 1934. Ο αριθμός των θανάτων λόγω συγκοινωνίας πραγματικά ελαττώθηκε κατά χίλιους και πλέον σ’ ένα πρόσφατο έτος—από 56.400 το 1969 σε 55.200 το 1970. Γιατί;

Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν προφανώς σ’ αυτό. Ένας είναι η κατασκευή ασφαλέστερων αυτοκινήτων—τιμόνια που υποχωρούν στη σύγκρουσι, τζάμια που γίνονται σκόνη αντί να κομματιάζωνται και ζώνες ασφαλείας που απαιτούνται σε όλα τα αυτοκίνητα από το 1968. Επίσης, βελτιώσεις στην κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων, που περιλαμβάνουν τμήματα με αυλακώσεις για να ξυπνούν με το τράνταγμα τους νυσταλέους οδηγούς. Αυτή η πρόοδος είναι αξιέπαινη. Αλλ’ αποτελεί αυτό πραγματικά μια ολοκληρωμένη λύσι;

Όχι. Χρειάζονται αλλαγές μεγάλης εκτάσεως στην όλη στάσι του ανθρώπου για τη ζωή και τον συνάνθρωπό του. Μπορείτε να βελτιώσετε το μέρος το δικό σας και των άλλων με το να δείχνετε ζωηρό ενδιαφέρον για τους άλλους όταν βρίσκεσθε πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου. Αλλ’ όσο για την ερήμωσι της γης και τη σφαγή της ανθρωπίνης ζωής εξ αιτίας αυτών που συμβαίνουν στους αυτοκινητοδρόμους—θα χρειασθή πραγματικά η νέα τάξις του Θεού για να τα διορθώση.