Ποιοι Ωφελούνται Περισσότερο από την «Πράσινη Επανάσταση;»
Τι θα μπορούσε να συμπεράνη ο μέσος άνθρωπος όταν διαβάζη ότι η «πράσινη επανάστασις» ηύξησε τις εσοδείες τόσο θεαματικά; Τείνει να σκεφθή ότι ολοένα και περισσότεροι πεινασμένοι άνθρωποι διατρέφονται, ώστε οι αριθμοί των ελαττώνονται.
Συμβαίνει πράγματι αυτό; Ατυχώς, όχι. Δεν είναι εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη που ωφελούνται περισσότερο. Μπορούμε να το διαπιστώσωμε όταν οι ειδικοί της γεωργίας μάς εξηγήσουν τι πρέπει να γίνη για να παραχθούν οι συγκομιδές νέων υψηλών αποδόσεων.
Πρώτα πρώτα, εξηγεί ο Καθηγητής της Ιολογίας του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας Ντην Φραίηζερ, οι νέοι σπόροι παράγουν αφθόνως «μόνον με την χρήσι μεγάλων ποσοτήτων λιπασμάτων.» Έτσι το λίπασμα πρέπει επίσης να είναι διαθέσιμο. Αλλά η προμήθεια λιπασμάτων δεν είναι πάντοτε άφθονη στις υπανάπτυκτες χώρες.
Ακόμη και όταν αυτή η προμήθεια είναι διαθέσιμη, ο αγρότης πρέπει να μπορή να προμηθευθή το λίπασμα. Οι περισσότεροι αγρότες σε πτωχότερες χώρες είναι οι ίδιοι φτωχοί. Επομένως, ο αγρότης ο οποίος είναι ήδη σε καλύτερη κατάστασι και μπορεί να προμηθευθή το λίπασμα συνήθως αποκομίζει τα μεγαλύτερα οφέλη, όχι εκείνος που υποφέρει από μεγαλύτερη πείνα ή φτώχεια.
Μια Πιο Επείγουσα Απαίτησις
Υπάρχει κάτι άλλο που απαιτείται και είναι ακόμη κρισιμώτερο από το λίπασμα. Στο βιβλίο Η Πράσινη Επανάστασις της Ινδίας ο συγγραφεύς Φ. Ρ. Φράνκελ λέγει: «Η επιτυχημένη καλλιέργεια των νάνων σίτων εξαρτάται ακόμη πιο πολύ από την εξασφάλισι αποθεμάτων νερού. Πράγματι, η άρδευσις σε ωρισμένες ώρες μέσα στον κύκλο της αναπτύξεως του φυτού είναι ουσιώδης για την πραγματοποίησι της δυνατότητος υψηλής αποδόσεως.» Και το ρύζι χρειάζεται ακόμη περισσότερο νερό από τον σίτο.
Το πότισμα δεν είναι το ίδιο σαν την βροχόπτωσι. Οι νέες ποικιλίες δεν μπορούν να εξαρτώνται από αβέβαιες βροχοπτώσεις. Απαιτούν τακτικό πότισμα. Έτσι η εξασφάλισις προμηθείας νερού είναι αναγκαία. Αυτό το νερό του ποτίσματος θα μπορούσε να προέρχεται από ποτάμια συστήματα μέσω διωρύγων. Αλλά σε πτωχότερες χώρες, συχνά τέτοιες διώρυγες δεν έχουν διανοιχθή. Σε πλείστες περιπτώσεις απαιτούνται αντλίες για να φέρουν το νερό μέχρι της επιφανείας.
Όλο αυτό χρειάζεται τεχνικά μέσα· χρειάζονται μηχανές για να σκάψουν τις διώρυγες και εργοστάσια για να κατασκευάζουν αντλίες. Επίσης ο Φράνκελ λέγει: «Επιπροσθέτως, οι νέες ποικιλίες σίτου απαιτούν πιο περίτεχνον αγροτικό εξοπλισμό για να έχουν την καλύτερη απόδοσι: βελτιωμένα άροτρα, δίσκους και βωλοκόπους για κατάλληλη ισοπέδωσι της γης [άλλως το πότισμα δεν θα ήταν αποτελεσματικό]· τρυπάνια σπόρων και λιπασμάτων για αβαθή φύτευσι και ακριβή απόστασι των σπερμάτων· και εξοπλισμό προστασίας των φυτών για ν’ αποφεύγεται η σκωρίασις και άλλες ασθένειες.»
Ποιος είναι σε θέσι να τα διαθέση όλα αυτά; Πάλι, ο γεωργός εκείνος που ήδη είναι πιο πλούσιος.
Σημειώστε ότι ο εξοπλισμός προστασίας είναι αναγκαίος. Αυτός περιλαμβάνει μεγάλη χρήσι εντομοκτόνων για την προστασία των νέων σιτηρών. Αυτά όχι μόνο χρειάζονται χρήματα για ν’ αγορασθούν, αλλά είναι και μολυντικά. Εν τούτοις, η ευρεία χρήσις δικαιολογείται ως το μικρότερο των δύο κακών. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένας πεινασμένος δεν ενδιαφέρεται τόσο για τη μακρυνή βλάβη που προέρχεται από τα εντομοκτόνα. Θέλει να πάρη τροφή για το στομάχι του. Εν τούτοις, υπάρχει η αναπόφευκτη τιμή που θα πληρωθή αργότερα.
Ανακεφαλαιώνοντας αυτές τις απαιτήσεις, το Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ έγραφε: «Οι νέοι σπόροι μόνον, οπωσδήποτε, δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν επανάστασι στη γεωργία. Το πλήρες γενετικό δυναμικό των δεν μπορεί να πραγματοποιηθή χωρίς πότισμα και αφθονία λιπασμάτων και εντομοκτόνων.» Όλα αυτά χρειάζονται χρήμα. Οι φτωχοί και οι πεινασμένοι δεν το έχουν.
Άνισος Διανομή
Γι’ αυτούς τους λόγους, όπως είναι οι προηγούμενοι, το βιβλίο Η Πράσινη Επανάστασις της Ινδίας (στην Αγγλική) διακηρύσσει: «Τα κέρδη της νέας τεχνολογίας έχουν διανεμηθή πολύ άνισα.»
Αυτό το συμπέρασμα υποστηρίζει το βιβλίο Η Εξίσωσις της Επιβιώσεως (στην Αγγλική), το οποίον αναφέρει τα εξής:
«Πρέπει να πη κανείς ότι η επανάστασις είναι σε υψηλό βαθμό ‘εκλεκτική,’ . . . Είναι αρκετό να ενθυμηθή κανείς ότι τα τρία τέταρτα της καλλιεργούμενης επιφανείας της Ινδίας δεν αρδεύονται, και επικρατεί η ‘ξηρή’ καλλιέργεια. Τεράστια τμήματα της χώρας δεν έχουν θιγή από τη μετατροπή καθόλου και εξ ίσου τεράστια τμήματα μπορούν να καυχώνται μόνον για ‘μικρές περιοχές ανάμεσα τους σαν νησάκια’ . . .
«Η πράσινη επανάστασις επηρεάζει τους ολίγους μάλλον πάρα τους πολλούς όχι μόνον λόγω των συνθηκών του περιβάλλοντος αλλά και διότι η πλειονότης των αγροτών στερείται πόρων . . . Περιμένοντας να συμμετάσχουν σ’ αυτήν αλλά χωρίς να το επιτυγχάνουν δημιουργούν κατ’ ανάγκην ανησυχητικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα. Και αυτή είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος σε οποιαδήποτε εκτίμησι της πορείας της πράσινης επαναστάσεως».
Επομένως, ενώ οι ολικοί θερισμοί και το εισόδημα δυνατόν ν’ ανέρχονται, αυτά δεν διανέμονται κανονικά. Επί παραδείγματι, σε δυο μεγαλύτερες σιτοπαραγωγές επαρχίες της Ινδίας, την Μπιχάρ και την Ουττάρ Πραντές, υπολογίζεται ότι τα 80 τοις εκατόν όλων των αγροκτημάτων είναι μικρότερα των οκτώ αίηκερς σε μέγεθος. Αυτό σημαίνει ότι οι αγρότες συνήθως δεν έχουν τους πόρους που χρειάζονται για να επωφεληθούν από τη νέα τεχνολογία. Έτσι μια σχετικώς μικρή αναλογία από τους πραγματικά απόρους ωφελούνται. Πράγματι, σε όλη την Ινδία, λέγεται ότι 185 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε αγροκτήματα τα οποία είναι μικρότερα το καθένα από πέντε αίηκερς σε μέγεθος.
Επίσης, σε πολλές πτωχότερες χώρες υπάρχουν αγρότες που δεν έχουν δικά τους αγροκτήματα αλλά τα νοικιάζουν από γαιοκτήμονες. Και σε πρόσφατα έτη οι αξίες των κτημάτων έχουν υψωθή. Σε γειτονικές περιοχές, όπου η «πράσινη επανάστασις» υπήρξε καταφανής, οι τιμές υψώθηκαν μερικές φορές στο τριπλάσιο, τετραπλάσιο, ή πενταπλάσιο. Σαν συνέπεια, τα νοίκια ανήλθαν στα ύψη, κάνοντας τη ζωή δυσκολώτερη για τον ενοικιαστή αγρότη. Και μερικοί γαιοκτήμονες, βλέποντας τα κέρδη που μπορούν να ληφθούν από τις νεώτερες εσοδείες, αποφασίζουν να καλλιεργούν οι ίδιοι τη γη. Έτσι διώχνουν τους ενοικιαστές αγρότες έξω από τη γη, μεταβάλλοντας τους σε ακτήμονες εργάτες.
Ο αριθμός των ακτημόνων εργατών σε αγροτικές περιοχές είναι συγκλονιστικός. Στην Ινδία μόνον εκείνοι που δεν έχουν καθόλου δικά τους κτήματα λέγεται ότι είναι άνω των 100 εκατομμυρίων ατόμων, εκτός από τα εκατομμύρια των πτωχών που συνωστίζονται μέσα στις πόλεις.
Αυτοί οι ακτήμονες εργάτες στην Ινδία, μαζί με τα 185 εκατομμύρια άλλους που καλλιεργούν κτήματα μικρότερα των πέντε αίηκερς, αντιπροσωπεύουν σχεδόν 300 εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή είναι η πλειονότης του αγροτικού πληθυσμού της Ινδίας. Και οι περισσότεροι από αυτούς ζουν σε απελπιστική φτώχεια. Το μέσον εισόδημά των λέγεται ότι είναι μόνον 200 ρουπιές (περίπου $21) κατ’ άτομον το έτος.
Τα αποτελέσματα; Το βιβλίο Η Πράσινη Επανάστασις της Ινδίας λέγει ότι αυτό, «πραγματικά ωδήγησε σε απόλυτη χειροτέρευσι της οικονομικής καταστάσεως» των πτωχότερων ανθρώπων. Και ένας οικονομολόγος γράφει στο βιβλίο Η Εξίσωσις της Επιβιώσεως (στην Αγγλική) ότι ‘οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι, αλλά οι πτωχοί πτωχότεροι.’
Έτσι, ακριβώς οι άνθρωποι που η «πράσινη επανάστασις» έπρεπε να βοηθήση είναι ακριβώς εκείνοι που βοηθούνται λιγώτερο. Και στα υπανάπτυκτα έθνη του κόσμου, αυτό είναι ένα πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων.
Η Πράσινη Επανάστασις θα Μπορούσε να Μεταβληθή σε «Κόκκινη»
Η έκτασις του προβλήματος μπορεί να παρατηρηθή αν σημειώσωμε τους λόγους της Πρωθυπουργού της Ινδίας, Ίντιρα Γκάντι. Όταν μίλησε προς τους κυριωτέρους Υπουργούς όλων των κρατών της Ινδίας, είπε: «Το μήνυμα των καιρών είναι ότι η πράσινη επανάστασις δεν μπορεί να παραμείνη πράσινη εκτός αν συνοδεύεται από μια επανάστασι βασιζόμενη επί της κοινωνικής δικαιοσύνης.»
Το συμπέρασμα είναι ότι η επανάστασις θα μπορούσε να γίνη «κόκκινη,» δηλαδή, Κομμουνιστική, ως μια αντίδρασις της συνεχιζόμενης φτώχειας, πείνας και αδικίας. Αυτό έχει συμβή πριν, εκεί όπου οι φτωχοί είδαν την κατάστασί των να χειροτερεύη ενώ άλλοι, ειδικά οι πλουσιώτεροι, ωφελούντο από τη νέα τεχνολογία.
Ούτε θα έπρεπε να συμπεράνετε ότι αυτό είναι μόνον μια μεμονωμένη κατάστασις σε μια χώρα. Είναι ο κανών μάλλον παρά η εξαίρεσις. Ένας γεωργικός αξιωματούχος από την Κολομβία είπε στους προσκεκλημένους μιας διασκέψεως τροφίμων σ’ εκείνη τη χώρα: «Η Πράσινη Επανάστασις παρακάμπτει τον λαό, τους ανθρώπους που έχουν περισσότερο την ανάγκη της. Βαθύνει το χάσμα μεταξύ εκείνων που ‘έχουν’ και εκείνων που ‘δεν έχουν’.»
Επίσης, το Δη Μπούλλετιν, ένα Αυστραλιανό εβδομαδιαίο περιοδικό, έγραψε: «Η αποτυχία της τροφής να προπορευθή από τους αριθμούς δεν είναι πρωταρχικά ένα γεωργικό πρόβλημα, αλλά οικονομικό. Το γεγονός είναι, ότι οι μάζες του λαού είναι πάρα πολύ πτωχές ώστε ν’ αγοράζουν τις καλύτερες τροφές που χρειάζονται, ακόμη κι όταν αυτές είναι διαθέσιμες.» Και αυτό είναι αληθές ως ένα βαθμό ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η κυβέρνησις πληρώνει τους καλλιεργητάς αγροκτημάτων για να κρατούν τη γη εκτός παραγωγής ενώ ταυτοχρόνως εκατομμύρια Αμερικανών υποσιτίζονται, αφού δεν μπορούν να πληρώσουν για μια επαρκή δίαιτα για καλή υγεία.
Ανακεφαλαιώνοντας αυτή την κατάστασι, μια τελευταία έκθεσις που εξεδόθη από τον Α. Χ. Μπέρμα, Γενικόν Διευθυντήν της Οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, διακηρύσσει: «Η διανομή του επιπροσθέτου εισοδήματος στη γεωργία έγινε πιο άνιση, με αποτέλεσμα οι απόλυτοι αριθμοί των πεινασμένων και υποσιτιζομένων να αυξηθούν με την πάροδο των ετών.»
[Εικόνα στη σελίδα 8]
Το βιβλίο “Η Πράσινη Επανάστασις της Ινδίας” λέγει ότι μόνο μια μειονότης ωφελείται και ότι οι πλείστοι από τους πτωχούς γίνονται πτωχότεροι.