Θα Είναι η «Πράσινη Επανάστασις» Αρκετή;
ΤΟ πρόβλημα της πείνας είναι αρκετά δύσκολο σήμερα. Αλλά οι ειδικοί συμφωνούν ότι γρήγορα θα γίνη πολύ χειρότερο.
Γιατί; Επειδή υπάρχει κάτι άλλο προς εξέτασιν. Και αυτό το κάτι θεωρείται ως το μεγαλύτερο από όλα τα προβλήματα.
Ο Γκέοργκ Μπόρκγστρομ, καθηγητής της επιστήμης των τροφών στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, τονίζει τι είναι αυτό: «Οποιοσδήποτε νομίζει ότι η παρούσα παγκόσμιος κρίσις πρωτεϊνών πρόκειται να παρέλθη και να τακτοποιηθή θα έπρεπε να ενθυμήται: οι πεινασμένοι του κόσμου πολλαπλασιάζονται δύο φορές ταχύτερα από όσο οι τρεφόμενοι καλά.»
Πράγματι, μια τελευταία έκθεσις των Ηνωμένων Εθνών δείχνει ότι οι πεινασμένοι λαοί του κόσμου πραγματικά αυξάνουν σε αριθμούς δυόμισυ φορές γρηγορώτερα από εκείνους που τρέφονται καλά. Έτσι, ενώ είναι αληθές ότι περισσότεροι άνθρωποι τρώγουν καλύτερα επειδή ο πληθυσμός στις ‘ευημερούσες’ χώρες αυξάνει, είναι επίσης αληθές ότι ο αριθμός των ανθρώπων σε πτωχές χώρες που δεν τρώγουν αρκετά μεγαλώνει πολύ ταχύτερα. Αυτό είναι εκείνο που ενδιαφέρει τις αρχές πάρα πολύ όταν ομιλούν για ‘μια πληθυσμιακή έκρηξι.’
Έτσι, παρά την «πράσινη επανάστασι,» το πρόβλημα της πείνας δεν βρίσκεται σε πορεία επιλύσεως. Το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ της 6 Μαρτίου 1972, λέγει: «Η έκρηξις του πληθυσμού του κόσμου δεν δείχνει κανένα σημείο αργοπορίας, και μπορεί μάλιστα να επιταχυνθή κατά τα προσεχή έτη. . . . Ο πληθυσμός αυξάνει τώρα κατά 75 εκατομμύρια ετησίως—πράγμα που είναι αρκετό για να δημιουργήται ένα έθνος ισοδύναμο προς το Μπαγκλαντές σε 12 μήνες. . . . Τόσο εκρηκτική είναι η αύξησις ώστε οι αρμόδιοι επί του πληθυσμού φοβούνται ότι η πείνα θα εξαπλωθή σε πολλές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.»
Ο παρών πληθυσμός της Ινδίας των 570 περίπου εκατομμυρίων αυξάνει κάθε χρόνο κατά 14 εκατομμύρια. Σχετικώς μ’ αυτό οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, έγραψαν: «Η Ινδία θα έχη πληθυσμό ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων κατά το έτος 2000, εκτός αν η αναλογία αυξήσεως ελλατωθή σημαντικά, η δε αύξησις του πληθυσμού θα υπερβαίνη κατά πολύ οποιαδήποτε αύξησι της παραγωγής τροφών.»
Μια άλλη όμως πηγή προειδοποιεί ότι ακόμη κι αν η Ινδία βαθμιαίως κατορθώση το «εξαιρετικό κατόρθωμα να περικόψη την αναλογία των γεννήσεων στο ήμισυ» κατά τα επόμενα έτη, και αυτό ακόμη δεν θα ήταν αρκετό. Ο πληθυσμός της θα περνούσε το ένα δισεκατομμύριο το έτος 2000 οπωσδήποτε!»
Όχι ότι η γη δεν μπορεί να προμηθεύση τροφή σε 3 1/2 ή 4 δισεκατομμύρια, ή περισσοτέρους ανθρώπους. Μπορεί. Αλλ’ η οικονομική, κοινωνική και πολιτική δομή του κόσμου είναι έτσι τακτοποιημένη ώστε να παγιδεύονται σε βασανιστική φτώχεια και πείνα περισσότεροι άνθρωποι κάθε χρόνο.
Όχι Περισσότερα ‘Θαύματα’
Εκείνο επίσης που ανησυχεί μερικές αυθεντίες είναι η διαπίστωσις ότι μεγάλες μελλοντικές αυξήσεις στην παραγωγή τροφών θα είναι δυσκολώτερο να επιτευχθούν. Στις πτωχότερες χώρες πολλές από τις καλύτερες γαίες έχουν ήδη φυτευθή με τους νέους σπόρους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον μια ανεγνωρισμένη αυθεντία επί της «πράσινης επαναστάσεως,» ο Λέστερ Ρ. Μπράουν του Συμβουλίου Υπερποντίου Αναπτύξεως, είπε: «Μολονότι έχομε κάποια ανάπαυλα βραχείας προθεσμίας που έγινε δυνατή με την «πράσινη επανάστασι,» δεν μπορούμε να συνεχίζωμε να επεκτείνωμε την παραγωγή τροφών πάντοτε. Υπάρχουν ωρισμένα πεπερασμένα όρια στο πόσο μπορούμε να αυξάνωμε τις εσοδείες.» Και ο Καθηγητής Φραίηζερ λέγει στο βιβλίο Το Πρόβλημα των Λαών (στην Αγγλική):
«Φοβούμαι ότι πολλοί θα θεωρήσουν την προσωρινή βελτίωσι της κρίσεως των τροφών ως απόδειξι ότι η επιστήμη πάντοτε θα μας σώζη . . .
«Θα υπάρχη περαιτέρω βελτίωσις, αλλ’ όχι πλέον μεγάλα άλματα στα ποσοστά παραγωγής. Οι επιστήμονες της γενετικής . . . είναι σταθεροί στις δηλώσεις των ότι δεν πρέπει ν’ αναμένονται μελλοντικά ‘θαύματα’, ενώ τα παρόντα μπορούσαν απολύτως να προβλεφθούν.»
Ακόμη και στη διάρκεια των προσφάτων ετών της μεγαλύτερης επιτυχίας με την «πράσινη επανάστασι,» ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε τόσο γρήγορα ώστε περίπου εξουδετέρωσε την αύξησι των εσοδειών. Και όταν στις πτωχότερες χώρες έλθη ο καιρός κατά τον οποίον οι αποδόσεις ανά αίηκερ δεν θα μπορούν ν’ αυξηθούν πλέον, ενώ ο πληθυσμός θα εξακολουθή να «εκρήγνυται,» τότε τι θα γίνη;
Ο χημικός μηχανικός Νόρμπερτ Όλσεν είπε στις αρχές του 1972: «Αν μπορούσα να εργάζομαι 24 ώρες την ημέρα δημιουργώντας λιπάσματα και νέους τρόπους για να βοηθήσω στην παραγωγή τροφών, και αυτό ακόμα δεν θα έφθανε για να ικανοποιήση τις ανάγκες.» Και η Χημική Εβδομάς (στην Αγγλική) της 15ης Μαρτίου 1972, αναφέρει: «Μια ομάς τεσσάρων ανδρών από το Ίδρυμα Τεχνολογίας της Μασσαχουσέττης [συνεπέρανε ότι] . . . μόνον με τη σταθεροποίησι του πληθυσμού και τη βιομηχανική παραγωγή μπορεί ο άνθρωπος να επιζήση πέραν από αυτά τα επόμενα 100 έτη.»
Σε μερικές περιοχές ο αυξανόμενος πληθυσμός ήδη ωδήγησε στη σταθερή απογύμνωσι της φυσικής βλαστήσεως. Λέγεται ότι η απογύμνωσις των δασών και η κατάχρησις των λιβαδιών στη δυτική Ινδία έχουν δημιουργήσει συνθήκες άνυδρων περιοχών. Και πολλές εκτάσεις γης έχουν διαιρεθή και υποδιαιρεθή επί γενεές εντός οικογενειακών ομάδων τόσο συχνά ώστε να μη μπορούν πλέον να διαιρεθούν περισσότερο και να καλλιεργηθούν οικονομικά.
Το περιοδικό Δελτίον της Αυστραλίας (στην Αγγλική) ισχυρίζεται: «Σε λιγώτερα από 100 έτη, η έκτασις των χέρσων γαιών του κόσμου διπλασιάσθηκε με τις άνυδρες περιοχές (και η καταστροφή συνεχίζεται), ενώ σε κάθε ήπειρο οι καλλιεργηταί (και η βιομηχανία) αντλούν τα ζωτικά αποθέματα υπογείων υδάτων για να συντηρήσουν τις συγκομιδές των, μερικές φορές μ’ έναν επικίνδυνο ρυθμό.»
Είχε Δίκαιο ο Μάλθους;
Το Δελτίον συμπεραίνει: «Εκείνος ο σκοτεινός, παλαιός απαισιόδοξος Τόμας Μάλθους του 18ου αιώνος αποδεικνύεται στο τέλος ότι είχε δίκαιο. Από τότε που έγραψε, τεράστιες εκτάσεις γης άρχισαν να καλλιεργούνται και η επιστήμη ηύξησε την παραγωγή θεαματικά· εν τούτοις το σαφές αποτέλεσμα είναι περισσότεροι πεινασμένοι και λιμοκτονούντες άνθρωποι παρά ποτέ προηγουμένως.»
Το βιβλίο Η Κρίσις του Περιβάλλοντος (στην Αγγλική) λέγει επίσης: «Τώρα υπάρχουν περισσότεροι πεινασμένοι και εξασθενημένοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη από τους ανθρώπους που υπήρχαν το 1850.» Το 1850 υπήρχαν στη γη μόνον ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι!
Πόσοι άνθρωποι, ακριβώς τώρα, πράγματι πεθαίνουν ως αποτέλεσμα της πείνας; Ο Πωλ Έρλιχ Στάνφορτ λέγει: «Αν δεχθούμε τον μόνον ευφυή ορισμό της λιμοκτονίας—ότι ένα άτομο πεθαίνει από πείνα αν μια επαρκής δίαιτα δεν εξασφάλιζε την επιβίωσι—τότε ο αριθμός των θανάτων που οφείλονται στη λιμοκτονία στον κόσμο σήμερα είναι αληθινά κολοσσιαίος, κάπου 5 έως 20 εκατομμύρια άνθρωποι ετησίως.» Αυτός ο αριθμός αντιστοιχεί περίπου προς 55.000 άτομα ημερησίως που πεθαίνουν από την πείνα!
Φυσικά, μερικοί αξιωματούχοι θα είχαν αντίρρησι σε μια τέτοια ερμηνεία της καταστάσεως. Αλλά πρέπει να ενθυμούμεθα ότι λίγες κυβερνητικές αρχές θα ήθελαν να παραδεχθούν ότι οι άνθρωποι στις χώρες των πεθαίνουν από πείνα. Εν τούτοις, πάντα πολλοί άνθρωποι σε πτωχές χώρες που καταγράφονται ότι πεθαίνουν από κάποια αρρώστια, πραγματικά πεθαίνουν ως μια έμμεση συνέπεια της πείνης. Αν μπορούσαν να έχουν μια κατάλληλη δίαιτα, δεν θα πέθαιναν προώρως.
Αλλά τι θα πούμε για τη «πράσινη επανάστασι»; Αγνοούν τις προόδους που έγιναν ως τώρα, μερικοί ανήσυχοι παρατηρηταί όπως ο Έρλιχ; Ο ίδιος απαντά:
«Έχομε παραγάγει μια γενεά γεωπόνων που μπορούν να καλλιεργούν την Αϊόβα ωραία· μπορούν να βγάζουν ωραίες εκδόσεις, αλλά δεν μπορούν να υπολογίσουν και δεν εννοούν ποια είναι η κατάστασις του κόσμου. . . .
«Σηκώνονται στις συγκεντρώσεις και λέγουν, ‘Αλλά γνωρίζετε ότι μπορούμε να δώσωμε σε τούτο υψηλή απόδοσι και σ’ εκείνο υψηλή παραγωγή’. Απαντώ, ‘Όταν μπορέσετε να θρέψετε τα 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σήμερα, ελάτε πάλι και θα μιλήσωμε τι θα κάνωμε για τα 7 δισεκατομμύρια. Έως τότε, καθήστε και σιωπήστε, επειδή δεν κάνετε κανένα καλό’».
Αυτό μας θυμίζει την πρόρρησι που έγινε προ ετών από δύο αγρονόμους, τον Ουίλλιαμ και τον Πωλ Πάντοκ. Στο βιβλίο τους, Πείνα—1975! διεκήρυξαν ότι η παγκόσμιος πείνα ήταν αναπόφευκτη κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Αλλά τότε η «πράσινη επανάστασις» άρχισε με την αρχική της αισιοδοξία, και πολλοί υποτίμησαν τέτοιες προρρήσεις για πείνα.
Τώρα, όμως, οι αρμόδιοι δεν έχουν την τάσι να ειρωνεύονται. Ένας αξιωματούχος της Οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, δίνει αυτή τη ρεαλιστική εκτίμησι: «Εμείς ακόμη δεν γνωρίζομε με βεβαιότητα. . . . Δυνατόν ακόμη ν’ ανακαλύψωμε ότι οι Πάντοκ δεν έσφαλλαν—απλώς ήσαν πρόωροι στις χρονολογίες των.»
Πολλοί αισθάνονται όπως ο Έρλιχ ο οποίος λέγει: «Νομίζω ότι η πραγματική χρονολογία είναι ένα λογοπαίγνιο. . . . Ειλικρινώς ρέπω προς μια τρομερή απαισιοδοξία. Οι άνθρωποι μού λέγουν, ‘Ποιες νομίζετε ότι είναι οι πιθανότητές μας [για την αποφυγή της παγκοσμίου πείνης];’ Απαντώ ότι οι πιθανότητές μας για επιτυχία δυνατόν να είναι τώρα 2 τοις εκατό, και ότι αν εργασθούμε σκληρά, θα μπορούσαμε να τις αυξήσωμε έως 3 τοις εκατό.»
Εκείνο που είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι τέτοιες τρομερές προρρήσεις εκφράζονται τώρα, μέσα στην εξέλιξι της «πράσινης επαναστάσεως.» Επίσης, τα τελευταία λίγα έτη είδαν σχετικώς ευνοϊκές συνθήκες εσοδειών, με καλές βροχοπτώσεις. Αλλά, το φυσικό παράδειγμα δεν εξακολουθεί να είναι ευνοϊκό. Υπάρχουν περιοδικές ξηρασίες, τέτοιες όπως εκείνες που δοκίμασε η Ινδία κατά τα έτη 1965 και 1966. Με τον παγκόσμιο πληθυσμό, ειδικά των πτωχών, αυξημένον πάρα πολύ από τότε, τέτοιες ξηρασίες θα έφερναν απέραντες καταστροφές στο μέλλον.
Ποια Είναι η Λύσις;
Όχι, η «πράσινη επανάστασις» δεν αποτελεί λύσι στα προβλήματα της πείνας του κόσμου τούτου. Και δεν είναι μόνον οι ειδικοί γεωπόνοι που το αναγνωρίζουν αυτό. Μια πολύ υψηλότερη πηγή, ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, λέγει ότι αυτή δεν δίνει τη λύσι.
Ο Λόγος του Θεού, οι Άγιες Γραφές, περιέχουν πολλές προφητείες που μας λέγουν τι επιφυλάσσει το μέλλον. Η Βιβλική προφητεία ονομάζει τον καιρό μας «έσχατες ημέρες.» (2 Τιμ. 3:1) Δίνει πολλές αποδείξεις που σημειώνουν αυτόν τον σημαντικό καιρό της ανθρωπίνης ιστορίας. Μια απόδειξις που προελέχθη ήταν ότι «θέλουσι γείνει πείναι. . . κατά τόπους.»—Ματθ. 24:7.
Επομένως, οποιαδήποτε επιτυχία κι αν έχουν οι νέοι τύποι σιτηρών, αυτή θα είναι βραχείας διαρκείας. Το παρόν σύστημα εξουσίας μεταξύ των εθνών δεν μπορεί να σταματήση τις ελλείψεις τροφίμων για πολύν καιρό.
Αλλά οι ελλείψεις τροφίμων θα σταματήσουν, και μάλιστα γρήγορα! Ο Ιεχωβά Θεός εγγυάται στον Λόγο του ότι θα επιλύση μονίμως τα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους, περιλαμβανομένου και του προβλήματος της πείνας.
Πρώτ’ απ’ όλα, εκείνο που χρειάζεται είναι μια νέα διοίκησις για την κυβέρνησι αυτής της γης και των λαών της. Ο διαιρετικός εθνικισμός, η ιδιοτελής εμποριοκρατία και οι ερημωτικοί πόλεμοι πρέπει να εξαλειφθούν, ώστε οι πόροι της γης να μπορούν να χρησιμοποιούνται κατάλληλα.
Πώς θα το επιτελέση αυτό ο Θεός; Με το ν’ αναλάβη άμεσα ο ίδιος τις ανθρώπινες υποθέσεις. Ο Λόγος του υπόσχεται ότι αυτός θα ανατρέψη βιαίως όλες τις κυβερνητικές και οικονομικές διευθετήσεις αυτού του συστήματος πραγμάτων. Αυτό θα ετοιμάση το δρόμο για μια εξ ολοκλήρου νέα τάξι εδώ στη γη. Αυτή η νέα τάξις θα εξουσιάζεται από την ουράνια κυβέρνησι για την οποίαν ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται, τη Βασιλεία του Θεού. Πράγματι, αυτή η ουράνια βασιλεία είναι εκείνη που θα χρησιμοποιήση ο Θεός για να «συντρίψη και συντελέση πάσας ταύτας τας βασιλείας» που υπάρχουν σήμερα.—Δανιήλ 2:44· Ματθ. 6:9, 10.
Υπό την εξουσία της Βασιλείας του Θεού, στους λαούς που θα ζουν τότε στη γη δίνεται υπόσχεσις ‘ευωχίας από παχέων’ σε μια εποχή κατά την οποίαν «δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Αυτή η ουράνια κυβέρνησις του Θεού εγγυάται μια κατάλληλη διανομή του πλούτου της γης.—Ησ. 25:6· 2:4.
Συνεπώς, μη εξαπατάσθε με εισηγήσεις ότι οι άνθρωποι θα λύσουν το γιγαντιαίο πρόβλημα τροφίμων της εποχής μας. Δεν θα το λύσουν. Δεν είναι οι επιστήμονες και η «πράσινη επανάστασίς» των, αλλά «ο Ποιητής του ουρανού και της γης» είναι εκείνος που θα ικανοποιήση τις ανάγκες όλου του ανθρωπίνου γένους. (Ψαλμ. 146:6, 7) Πότε; Ο Λόγος του Θεού υπόσχεται: γρήγορα! Πράγματι, μέσα σ’ αυτή τη γενεά η Βασιλεία του Θεού θα κυβερνήση χωρίς αντίζηλο, με την αιώνια ευλογία όλων όσοι λατρεύουν τον αληθινό Θεό.—Ματθ. 24:34.