Γιατί ένα Είδος Μεξικανικά Κουκιά Πηδούν
ΕΙΝΑΙ γοητευτικά να τα παρατηρή κανείς. Όταν βρίσκωνται σε μια επίπεδη επιφάνεια, αυτά τα κουκκιά κυλούν από το πλάι τους, αναποδογυρίζουν από τις άκρες, ή πραγματικά πηδούν σαν να είναι ζωντανά. Η θέα των είναι τόσο απίστευτη ώστε μερικά άτομα σκέφθηκαν ότι περιλαμβάνεται σ’ αυτήν μαγεία ή πνευματισμός. Είναι έτσι; Τι κάνει τα κουκκιά να πηδούν;
Είναι μόνον ένα ωρισμένο είδος κουκκιά που πηδούν. Αυτά τα κουκκιά είναι σπόροι ενός Μεξικανικού θάμνου της οικογενείας των ευφορβίων (γαλατσίδα). Οι θάμνοι φθάνουν σε ύψος δέκα ώς δώδεκα ποδών, και οι σπόροι είναι τρεις σ’ ένα περικάρπιο, ενώ ο καθένας έχει μήκος μικρότερο από ένα τρίτον της ίντσας. Έχουν δύο επίπεδες πλευρές και η τρίτη είναι καμπύλη, κι’ έτσι φαίνονται σε σχήμα με τρεις γωνίες.
Οι θάμνοι που φέρουν αυτούς τους σπόρους φύονται σε αγρία κατάστασι στους πρόποδες και στα βουνά κοντά στη μικρή πόλι Αλάμος, στα νότια της Μεξικανικής πολιτείας Σονόρα. Οι κάτοικοι από πολύν καιρό εγνώριζαν τους σπόρους αυτούς και την ασυνήθη ικανότητά των να πηδούν. Πριν από χρόνια μικρά παιδιά τούς πουλούσαν στους λίγους επισκέπτες της περιοχής.
«Ένας Αμερικανός επισκέφθηκε το Αλάμος το 1921,» εξηγεί ο Τζόακιμ Χερναντέζ, ο οποίος ήταν σε νεαρή ηλικία εκείνον τον καιρό. «Είχε μείνει κατάπληκτος με τα κουκκιά που πηδούσαν. Είπε ότι θα αγόραζε τόσα όσα θα μπορούσα να του προμηθεύσω, ώστε να τα πωλήση σε άλλους Αμερικανούς. Συνάντησα τότε όλα τα παιδιά της πόλεως για να με βοηθήσουν.»
Αυτή ήταν η αρχή μιας βιομηχανίας αυτών των κουκκιών, η οποία ευδοκιμεί στην περιοχή. «Ο καθένας στο Αλάμος μαζεύει τα κουκκιά», λέγει ο Χερναντέζ. «Αν ένα άτομο είναι τυχερό, κερδίζει έως 200 πέζος (16 δολλάρια) από όσα μαζεύει κάθε μέρα.» Τα κουκκιά τα φέρνουν στο εργοστάσιο του Χερναντέζ, όπου εξήντα περίπου κορίτσια εργάζονται για να τα ετοιμάσουν για φόρτωσι. Σε μια καλή χρονιά, πάνω από 30 εκατομμύρια τέτοια κουκκιά μαζεύονται.
«Μόνον λίγα απ’ αυτά τα κουκκιά παραμένουν στο Μεξικό,» εξηγεί ο Χερναντέζ. «Πάρα πολλοί Μεξικανοί ποτέ δεν άκουσαν για τα κουκκιά που πηδούν. Μόνον οι άνθρωποι που κατοικούν εδώ γύρω τα γνωρίζουν, και οι άνθρωποι των συνοριακών πόλεων που τα βλέπουν όταν τα φέρνουν εκεί για πώλησι.» Αυτό συμβαίνει επειδή τα περισσότερα από τα κουκκιά αυτά εξάγονται σε άλλες χώρες.
«Τα μισά από αυτά τα κουκκιά τα φορτώνω στον σιδηρόδρομο για τις Ηνωμένες Πολιτείες,» σημειώνει ο Χερναντέζ, ο οποίος έχει το μονοπώλιο της βιομηχανίας. «Περίπου 40% διοχετεύονται στην Ευρώπη, σχεδόν 10% στην Ιαπωνία και πολλές χιλιάδες προς τις συνοριακές πόλεις του Μεξικού.»
Μια απλή εξέτασις αποκαλύπτει το μυστικό που κάνει αυτά τα κουκκιά να συστρέφωνται και να πηδούν τόσο γοητευτικά. Στο εσωτερικό του κάθε κουκκί έχει μια μικροσκοπική κίτρινη κάμπη, που είναι η νύμφη μιας μικρής πεταλούδας. Πώς βρίσκεται εκεί; Η πεταλούδα γεννά ένα αυγό στο άνθος του θάμνου αυτού. Στον καιρό τους τα αυγά εκκολάπτονται και οι κάμπες λέγεται ότι εισδύουν βαθειά μέσα στο άνθος, όπου τελικά εγκλωβίζονται στους σπόρους.
Η κάμπη καταβροχθίζει ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού σπόρου, ώστε αυτή καταλαμβάνει περίπου το ένα πέμπτο του εσωτερικού του μικρού της σπιτιού. Για να κινή το κουκκί, η κάμπη πιάνει τον μεταξωτό τοίχο του κουκκιού με τα πόδια της και με δύναμι πιάνει με τα δόντια το σώμα της, κτυπώντας το κεφάλι της στην άλλη άκρη του κουκκιού και το σπρώχνει πότε εδώ και πότε εκεί. Το κουκκί μπορεί στην πραγματικότητα να ταξιδεύη πολλές ίντσες κάθε φορά, ή να πηδά στον αέρα. Μερικοί τα ονομάζουν κουκκιά μπρόνκο, από το όνομα ενός είδους ατίθασσων αλόγων, λόγω του τρόπου με τον οποίον πηδούν.
«Δεν γνωρίζομε γιατί το σκουλήκι εσωτερικώς είναι τόσο ανήσυχο, αλλά είμεθα ευτυχείς που είναι,» λέγει ο Χερναντέζ. «Δεν προσπαθεί να βγη έξω. Το ξέρομε καλά αυτό. Αν η φλούδα σπάση, το σκουλήκι εσωτερικώς πηγαίνει αμέσως να εργασθή για να επιδιορθώση το σπάσιμο με μια μετάξινη έκκρισι. Όταν τελειώση το μπάλωμα του σπιτιού του, αρχίζει να πηδά πάλι με την ίδια δύναμι όπως πριν.»
Ένα τέτοιο κουκκί μπορεί να συνεχίζη τα πηδήματά του επί έξη μήνες. Κατόπιν η κάμπη τελικά βγαίνει από το σπίτι της και γίνεται πεταλούδα.
Γύρω στο Αλάμος η συγκομιδή των κουκκιών αυτών γίνεται τον Ιούνιο και Ιούλιο. Αφού τα κουκκιά φθάσουν στο εργοστάσιο, τα κορίτσια τα μετρούν και κουνούν ένα ένα κουκκί. Αν ένα κροταλίζη, αυτό σημαίνει ότι η κάμπη μέσα είναι νεκρή, και τότε το κουκκί το πετούν. Τα κουκκιά πρέπει ν’ αναπνέουν για να επιβιώσουν, γι’ αυτό τα βάζουν σε ειδικά τενεκεδένια κουτιά που έχουν γύρω γύρω τρύπες για φόρτωσι.
Έτσι είναι φανερό ότι καμμιά μαγεία ή πνευματισμός δεν συνδέεται με τα πηδήματα αυτών των κουκκιών. Απλώς είναι ένα χαρακτηριστικό της θαυμάσιας δημιουργίας του Ιεχωβά που αφήνει κατάπληκτο τον άνθρωπο.