Τι Λέγουν τα Πτωχά Έθνη
ΚΑΝΕΙΣ δεν θέλει να είναι φτωχός. Σήμερα, όμως, υπάρχουν μεγάλες μάζες φτωχών ανθρώπων παντού. Σε πολλές χώρες σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός ζη στη φτώχεια!
Οι παγκόσμιοι ηγέται αποκαλούν αυτά τα έθνη «υποανάπτυκτα.» Αλλά στην πραγματικότητα, είναι φτωχά. Αυτές οι χώρες ονομάζονται επίσης «Τρίτος Κόσμος» και τοποθετούνται χαμηλότερα από τις πλούσιες χώρες και από εκείνα τα έθνη που έχουν κάποιο βαθμό πλούτου.
Πριν από πολλούς αιώνες, οι περιωρισμένες συγκοινωνίες εμπόδιζαν τους ανθρώπους των φτωχών χωρών να παρατηρούν πώς ζούσαν οι άνθρωποι στις πλουσιώτερες χώρες. Αλλά σήμερα είναι διαφορετικά. Παντού οι φτωχοί άνθρωποι, από τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, παρατηρούν πώς ζουν «οι άλλοι μισοί.» Θέλουν να ζουν κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο.
Πολλές αυθεντίες λέγουν ότι η παγκόσμια κατάστασις μπορεί να γίνη πολύ εκρηκτική λόγω των αυξανομένων προσδοκιών των φτωχών εθνών. Γίνεται αισθητό ότι αν δεν βελτιωθή η κατάστασίς των, ίσως θελήσουν να δεχθούν ριζικές λύσεις στα προβλήματά τους. Και είναι γενικά παραδεκτό ότι έχει περάσει ο καιρός που τα φτωχά έθνη μπορούσαν να πεισθούν ότι η κατάστασίς των ήταν απλώς η «μοίρα» τους, που έπρεπε να δεχθούν παθητικά.
«Δίκη Καταγγελίας»
Την άνοιξι του 1974 οι «υποανάπτυκτες» χώρες υπεστήριζαν μια ειδική συνεδρίασι της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή η συνεδρίασις των τριών εβδομάδων ήταν αφιερωμένη στα προβλήματά των, και ιδιαίτερα στη χρήσι των πρώτων υλών τους από τις πλουσιώτερες χώρες.
Γι’ αυτές τις συνεδριάσεις, ο Τζαίημς Ρέστον των Τάιμς της Νέας Υόρκης είπε: «Κάποιο είδος καταγγελίας γίνεται κι εδώ στα Ηνωμένα Έθνη—όχι καταγγελία ενός ανθρώπου αλλά ενός πολιτισμού. Τα φτωχά έθνη συντάσσουν κάθε μέρα τα άρθρα της καταγγελίας εναντίον των πλουσίων εθνών.»
Τι έλεγαν τα φτωχά έθνη; Τα ‘άρθρα της καταγγελίας’ των υπάρχουν στην επόμενη σελίδα.
Αυτά είναι μερικά από τα παράπονα που παρουσιάζουν τα φτωχά έθνη. Επίσης υποδεικνύουν την τεράστια υπερκατανάλωσι ή και σπατάλη των πλουσιωτέρων εθνών. Παραδείγματος χάριν, ο κόσμος σήμερα ξοδεύει άνω των 200 δισεκατομμυρίων δολλαρίων το χρόνο για εξοπλισμούς, κυρίως οι βιομηχανικές χώρες. Τα φτωχά έθνη σκέπτονται πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να κάμουν για να βοηθήσουν την κατάστασί τους με όλα αυτά τα χρήματα. Και όμως, είναι γεγονός ότι το μεγάλο μέρος των ετησίων προϋπολογισμών των περισσοτέρων φτωχών εθνών διατίθεται επίσης σε αμυντικές δαπάνες!
Οι φτωχές χώρες μπορούν επίσης να υποδείξουν ότι αν οι Αμερικανοί έτρωγαν ένα χάμπουργκερ λιγώτερο την εβδομάδα, τα δημητριακά που θα εξοινονομούντο θα ήσαν περισσότερα απ’ όσα αναμένεται να εισάγη η Ινδία σ’ ένα χρόνο. Υπολογίζεται επίσης ότι τα λιπάσματα που ξοδεύουν οι Αμερικανοί στο γκαζόν, στους θάμνους και στους κήπους των θα έφθαναν για να καλύψουν το έλλειμμα λιπασμάτων της Ασίας, βοηθώντας τους Ασιάτες να τραφούν. Επίσης, σύμφωνα με ειδικούς της γεωργίας, το ποσόν των δημητριακών που χρησιμοποιούνται ετησίως για την παρασκευή οινοπνευματωδών ποτών στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορούσαν να διατηρήσουν στη ζωή 500.000 άτομα της Νοτίου Ασίας για το έτος εκείνο.
Αλλά είναι ρεαλιστικό ν’ αναμένωμε ότι οι άνθρωποι των πλουσιοτέρων εθνών θα στερηθούν τέτοια πράγματα για να βοηθήσουν φτωχότερες χώρες; Ο Τζαίημς Ρέστον ρωτά: «Μπορούν τα πλούσια και τα φτωχά έθνη να εξακολουθήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο; Μπορούν τα προηγμένα έθνη να καταναλίσκουν, να σπαταλούν και να πληρώνουν τους εργάτες όπως κάνουν, και να αγνοούν τη δυστυχία της πλειονότητος της ανθρώπινης φυλής στις φτωχές χώρες.» Έπειτα σημειώνει ότι οι φτωχές χώρες ρωτούν: «Θα μας ακούσουν ποτέ τα μεγάλα κράτη;» «Η απάντησις,» λέγει ο Ρέστον, «προφανώς είναι ‘όχι ακόμη.’»
Κι έτσι, καθώς συνεχίζεται ο διεθνής διάλογος, η απαισιοδοξία αυξάνει. Γιατί; Διότι τα προβλήματα των περισσοτέρων φτωχών εθνών δεν επιλύονται αλλά χειροτερεύουν.
Τα Προβλήματα Αυξάνουν
Παρ’ όλη τη συζήτησι και τις προσπάθειες προς την «πρόοδο,» ο αριθμός των φτωχών ανθρώπων στον κόσμο αυξάνει. Σήμερα, ενώ οι άνθρωποι ταξιδεύουν στο φεγγάρι και η ατομική δύναμις έχει δεσμευθή, υπάρχουν πιο πολλοί πεινασμένοι, φτωχοντυμένοι, ακατάλληλα στεγασμένοι και αγράμματοι άνθρωποι στον κόσμο παρά ποτέ προηγουμένως στην ιστορία. Πόσοι; Ο Γενικός Γραμματεύς των Ηνωμένων Εθνών Κουρτ Βάλντχαϊμ απαντά:
«Το μοναδικό και πιο συντριπτικό κατηγορητήριο του παρόντος παγκοσμίου πολιτισμού μας είναι η συνεχής ύπαρξις σκληρής και διάχυτης φτώχειας μεταξύ των δύο τρίτων του παγκοσμίου πληθυσμού.
»Είναι διάχυτη σε κάθε φάσι της ζωής των αναπτυσσομένων χωρών: στην κακή διατροφή των παιδιών, στην εμφάνισι των ασθενειών, στην εξάπλωσι της ανεργίας, στον χαμηλό βαθμό γραμματικών γνώσεων, στις πυκνοκατοικημένες πόλεις.»
Ο σημερινός παγκόσμιος πληθυσμός είναι σχεδόν 4 δισεκατομμύρια. Τα δύο τρίτα, κατά τον Βάλντχαϊμ, βρίσκονται σε σκληρή φτώχεια. Αυτό σημαίνει περίπου 2.600.000.000 άτομα! Κι όμως, ο παγκόσμιος πληθυσμός ειδικά στα φτωχά έθνη, αυξάνει εκρηκτικά. Με τον παρόντα ρυθμό, θα διπλασιασθή σε 35 χρόνια μόνον. Έτσι, ο Σουηδός επιστήμων επί των τροφίμων Γκέοργκ Μπόργκεστρομ λέγει:
«Η εκρηκτική αύξησις του πληθυσμού απειλεί να εξαλείψη τις προόδους που έχει κάμει η ανθρωπότης και να υπονομεύση όλες τις ανθρώπινες αξίες, βυθίζοντας ένα αυξανόμενο τμήμα της ανθρωπότητος σε απελπιστική φτώχεια.
»Παρά τη γενική εντύπωσι και τα λαμβανόμενα μέτρα, το μέγεθος της πείνας, της δίψας, της φτώχειας και της αγραμματωσύνης αυξάνει αδυσώπητα σε σχετικούς και απολύτους αριθμούς.»
Η Ινδία, η δεύτερη σε πληθυσμό χώρα του κόσμου, έχει περίπου 600 εκατομμύρια πληθυσμό και προσθέτει 15 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Ένας Υπουργός της κυβερνήσεως σ’ αυτή τη χώρα υπολογίζει ότι σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού της Ινδίας ζουν «κάτω του ορίου της φτώχειας.» Αυτό σημαίνει 400 εκατομμύρια άτομα περίπου! Σύμφωνα μ’ αυτή την έκθεσι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέσο μηνιαίο εισόδημα εξήμισυ δολλάρια περίπου. Ο αριθμός των ανέργων στην επαρχία έχει εξαπλασιασθή σε είκοσι χρόνια, από τρία εκατομμύρια και άνω σε δεκαοκτώ εκατομμύρια και άνω σήμερα. Και η κατάστασις της Ινδίας συνεχίζει να χειροτερεύη λόγω της φτωχής σοδειάς και του υψηλού κόστους των αναγκαίων εισαγωγών, όπως του πετρελαίου και των λιπασμάτων.
Ο αριθμός των αναλφαβήτων, των ανθρώπων που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωσι, αυξάνει. Σχεδόν τα τρία τέταρτα του συνολικού πληθυσμού των Αφρικανικών χωρών είναι αγράμματοι. Στην Ασία είναι οι μισοί. Και σχεδόν το ένα τέταρτο των ανθρώπων στη Λατινική Αμερική είναι αναλφάβητοι.
Σε μερικές χώρες η φτώχεια έχει γίνει τόσο σοβαρή και σχεδόν απελπιστική ώστε «έχουν δοθή στη λέξι ‘φτώχεια’ νέες διαστάσεις,» λέγει το περιοδικό Ατλάντικ. Για κάποια χώρα της Ασίας αυτή η έκδοσις αναφέρει:
«Θα μπορούσε κανείς να πη ότι απέχει πολύ από το να καταχωρηθή μεταξύ των αγωνιζομένων εθνών του Τρίτου Κόσμου· είναι επί κεφαλής ενός αναδυομένου Τετάρτου Κόσμου, νέων και απόρων χωρών, που μπορούν να επιζήσουν μόνο με μεγάλες μεταγγίσεις ξένης βοηθείας. . . .
»Θα βυθίζονταν σαν πέτρες χωρίς τη διεθνή χείρα βοηθείας . . . Κανείς δεν τα χρειάζεται ούτε τα θέλει.»
Το Χάσμα Μεγαλώνει
Αυτό που κάνει πολλές αυθεντίες ν’ ανησυχούν είναι ότι τα περισσότερα φτωχά έθνη μένουν συνεχώς πίσω από τα πλούσια. Τα εισοδήματα των λαών της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής έχουν αυξηθή πολύ περισσότερο από τα εισοδήματα των λαών των φτωχών χωρών. Και το χάσμα μεγαλώνει, δεν μικραίνει.
Παραδείγματος χάριν, οι στατιστικές των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν ότι στην πρόσφατη οκταετία το εισόδημα ενός μέσου ατόμου στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 95 φορές περισσότερο από εκείνο ενός μέσου Αφρικανού, 16 φορές από το εισόδημα ενός Ασιάτη, και 9 φορές από το εισόδημα ενός κατοίκου της Λατινικής Αμερικής.
Το ίδιο συμβαίνει και με την παραγωγή τροφίμων. Στην πρόσφατη εξαετία, η μέση αύξησις παραγωγής τροφίμων κατ’ άτομο αυξήθηκε κατά 9 τοις εκατό στη Δυτική Ευρώπη. Αλλά κατά την ίδια περίοδο, μειώθηκε κατά 5 τοις εκατό στην Αφρική. Η Λατινική Αμερική και η Εγγύς Ανατολή δεν είχαν καμμιά αύξησι. Και αυτοί οι αριθμοί δημοσιεύθηκαν πριν από τις καταστρεπτικές ελλείψεις τροφίμων των προσφάτων ετών στην Αφρική και σε μέρη της Ασίας.
Ούτε είναι ρεαλιστικό να νομίζουν τα άτομα των φτωχών χωρών ότι κάποια μέρα θα έχουν τα υλικά αγαθά που έχουν τα πλουσιώτερα έθνη. Αν όλα τα έθνη επρόκειτο να παράγουν τα αγαθά των Ηνωμένων Πολιτειών, θα χρειαζόταν αύξησις της παγκοσμίου παραγωγής πρώτων υλών σε φανταστικό βαθμό. Παραδείγματος χάριν, η παραγωγή σιδήρου και ψευδαργύρου θα έπρεπε ν’ αυξηθή κατά 75 φορές περισσότερο από το σημερινό ποσόν. Θα έπρεπε να υπάρχη 200 φορές περισσότερος μόλυβδος και 250 φορές περισσότερος κασσίτερος. Έχοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα οι πόροι της γης πιέζονται για να ικανοποιήσουν τις τεράστιες και αυξανόμενες απαιτήσεις του βιομηχανικού κόσμου, μια τέτοια παραγωγή που θα εξίσωνε τα φτωχά έθνη με τα πλούσια, είναι προς το παρόν μακριά από τη σφαίρα της πραγματοποιήσεως.
Προσφάτως τα πετρελαιοπαραγωγά κράτη τετραπλασίασαν τις τιμές τους για το πετρέλαιο. Αυτό απεδείχθη τρομερό χτύπημα για τα βιομηχανικά έθνη. Αλλά για τα φτωχά έθνη ήταν καταστροφή. Αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα ακόμη και προ της αυξήσεως. Γι’ αυτό και ο Καγκελλάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμιθ είπε: «Οι υπό ανάπτυξιν χώρες κινδυνεύουν να ναυαγήσουν. Η ίδια η ύπαρξίς τους απειλείται από τις αυξανόμενες τιμές πετρελαίου.»
Αυτές οι κακές προοπτικές για τα φτωχά έθνη υπογραμμίσθηκαν από τους συγγραφείς Πωλ Έρλιχ και Ντένις Πάιρατζις στο πρόσφατο βιβλίο τους Κιβωτός ΙΙ. Ετόνισαν:
«Φαίνεται καθαρά ότι η προσφιλής ότι τα [φτωχά έθνη] μπορούν κάποια μέρα να φθάσουν τις βιομηχανικές χώρες δεν είναι τίποτα περισσότερο από μύθους που διαδίδουν οι ‘έχοντες’ για να συγκρατήσουν τους ‘μη έχοντες’.»
«Οι Αριθμοί δείχνουν ότι το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών εθνών μεγαλώνει, δεν μικραίνει.»
Αλλάζουν Στάσι
Το αυξανόμενο χάσμα προκαλεί, επίσης, σοβαρές επιπτώσεις στα πλουσιώτερα έθνη. Αυτό οφείλεται στην αυξάνουσα εξάρτησί των από τις πρώτες ύλες των εθνών του ‘Τρίτου Κόσμου.’ Αλλά τώρα αυτές οι χώρες έχουν αλλάξει τη στάσι τους σχετικά με τον τρόπον που θα χρησιμοποιούνται και θα πληρώνωνται οι πόροι τους.
Ένα παράδειγμα αυτού ήσαν οι ενέργειες που έκαμαν τα υποανάπτυκτα πετρελαιοπαραγωγά κράτη και έστειλαν κύματα ταραχής σ’ όλες τις βιομηχανικές χώρες. Επί πολλές δεκαετίες οι φτωχότερες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες έπρεπε να πωλούν το πετρέλαιό τους σε συγκριτικά χαμηλές τιμές. Αλλά πρόσφατα, αυτές οι χώρες συνδέθηκαν και συμφώνησαν να τετραπλασιάσουν τις τιμές των. Ο Σάχης της Περσίας εξέφρασε την αλλαγή στάσεως αυτών των χωρών λέγοντας: «Η εποχή του φθηνού πετρελαίου τελείωσε. Πρέπει να προσθέσωμε ότι η εποχή της εκμεταλλεύσεως επίσης τελείωσε.»
Αφού παρετήρησε αυτό που συνέβη στις τιμές του πετρελαίου, ο Καγκελλάριος Σμιθ ανέφερε: «Τη μάχη γύρω από τις τιμές του πετρελαίου μπορεί ν’ ακολουθήση αύριο παρόμοια μάχη για τις τιμές άλλων σπουδαίων πρώτων υλών.» Αυτή η άποψις υποστηρίχθηκε από τον πρωθυπουργό της Ιαμαϊκής που είναι χώρα πλούσια σε βωξίτη που παράγει το αλουμίνιο. Αυτός δήλωσε:
«Οι υποανάπτυκτες χώρες δεν μπορούν πια να συνεχίσουν να εφοδιάζουν τις ανεπτυγμένες χώρες με πρώτες ύλες επί της παλαιάς βάσεως και σ’ ένα πληθωριστικό κόσμο είναι αναγκαίο να συνδέσωμε την αξία των πρώτων υλών με την αξία των τελικών προϊόντων.»
Τα φτωχά έθνη προκάλεσαν καθαρά τα πλούσια έθνη. Δεν πρόκειται πια να δεχθούν παθητικά αυτά που οι βιομηχανικές χώρες αξίωναν επί, δύο αιώνες. Αυτή η αξίωσις ήταν ότι θα υπήρχαν πάντοτε φθηνές πρώτες ύλες από τα φτωχά έθνη. Δεν συμβαίνει πια έτσι.
Όμως το δίλημμα των πτωχών εθνών είναι ότι τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν ευλογηθή με άφθονες πρώτες ύλες. Τα περισσότερα έχουν έλλειψι άφθονων μεταλλευμάτων και πετρελαίου. Είναι κυρίως αγροτικές χώρες και σε κακές χρονιές δεν έχουν τίποτε για να βασισθούν ότι θα πουλήσουν σε άλλα κράτη. Έτσι δεν θα έχουν χρήματα ν’ αγοράσουν τρόφιμα και άλλα αναγκαία είδη για να βοηθηθούν στα δύσκολα χρόνια. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε διάφορες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Έτσι σε κάποια φτωχή χώρα ένας ωργισμένος ποιητής έγραψε: «Πώς υποφέρομε τον καυτό ήλιο; Με το να καιγώμαστε απ’ αυτόν. Πώς φυλαγόμαστε από τη βροχή; Με το να μουσκεύωμε κάτω απ’ αυτήν. Πώς απομακρύνομε την πείνα; Πεθαίνοντας από την πείνα. Πώς θεραπεύομε τις ασθένειες; Με τον θάνατο.»
Πόσο φανερό είναι ότι αυτό το σύστημα πραγμάτων στη γη σήμερα δεν πάει καλά. Η ανθρωπότης έχει μεγάλη ανάγκη ενός νέου συστήματος, που να μπορή να φέρη οφέλη στους λαούς όλων των εθνών. Μόνον η επικείμενη νέα τάξις του Θεού μπορεί να το κάμη αυτό, και θα το κάμη.
[Πλαίσιο στη σελίδα 9]
ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΕΘΝΩΝ
1. Ένα περίπου σε κάθε τρία βρέφη που γεννώνται στα πτωχά έθνη πεθαίνει προτού γίνει πέντε ετών·
2. Τα παιδιά που επιζούν, λέγει ο Δρ Μουμπασίρ Χασάν, υπουργός Οικονομικών του Πακιστάν, «περνούν μια ζωή στερήσεως, απελπισίας και εξευτελισμού. Είναι ένας διαρκής αλλά, ευτυχώς, ένας σύντομος αγώνας, εφόσον η διάρκεια της ζωής τους δεν είναι πάνω από τριάντα χρόνια»·
3. Η αυξανόμενη καταστροφή που καταβροχθίζει πολλά Αφρικανικά έθνη και οφείλεται στην ξηρασία και στην κακή διαχείρισι ξεπερνά τη φαντασία των αναπτυγμένων εθνών. Είναι, επίσης, μια επίπληξις στα Ηνωμένα Έθνη, που υποσχέθηκαν στο Καταστατικό των να προάγουν «ένα υψηλότερο επίπεδο ζωής, πλήρη εργασία και καταστάσεις οικονομικής και κοινωνικής προόδου και αναπτύξεως»·
4. Τα έθνη, που συνηθίζετο ν’ αποκαλούνται η Χριστιανική Δύσις και που τώρα καλούνται η Βιομηχανική Δύσις ή ο Αναπτυγμένος ή Προοδευτικός Κόσμος, εξαπατούν τις πτωχές χώρες. Πώς; Με το ν’ αγοράζουν τις πρώτες ύλες και άλλα προϊόντα από τα πτωχά έθνη πολύ φθηνά, και κατόπιν να πουλούν τα βιομηχανικά προϊόντα σε πολύ υψηλές τιμές.
5. Τα πλούσια έθνη πληρώνουν τους εργάτες τους δέκα ως είκοσι φορές περισσότερο απ’ όσο πληρώνονται οι εργάτες στις πτωχές χώρες. Αν οι πληρωμές ήσαν κατά προσέγγισιν ίσες, οι πτωχές χώρες Θα ελάμβαναν περίπου 250 δισεκατομμύρια δολλάρια ετησίως από την εργασία τους και τα προϊόντα τους.