Είναι η Έκτρωσις η Απάντησις;

ΙΣΩΣ να έχετε ακούσει αυτή την ερώτησι, ή να την έχετε κάνει εσείς ο ίδιος. Γίνεται συχνά, σχετικά με μια ποικιλία προβλημάτων. Έτσι, ίσως αναρωτηθήτε: Είναι η ‘νομιμοποιημένη έκτρωσις ο καλύτερος τρόπος για να περιορισθή η πληθυσμιακή έκρηξις της γης; Θα μπορούσε να θέση τέλος στις καταχρήσεις που στοιχίζουν τη ζωή πολλών γυναικών οι οποίες αναζητούν ως λύσι τις παράνομες εκτρώσεις; Μήπως η νόμιμη έκτρωσις είναι ο τρόπος να επιλυθούν τα προσωπικά προβλήματα που σχετίζονται με την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη;

Οι απόψεις και οι νόμοι σχετικά με το θέμα της εκτρώσεως διαφέρουν πολύ από τόπο σε τόπο. Η έκτρωσις είναι παράνομη κυρίως στις Μουσουλμανικές Αραβικές χώρες. Είναι υπό απαγόρευσι στην Νιγηρία, εκτός αν ο γιατρός πιστοποιήση ότι η ζωή της γυναίκας βρίσκεται σε κίνδυνο. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Δυτικής Γερμανίας στις 25 Φεβρουαρίου 1975 εξέδωσε απόφασι εναντίον της εκτρώσεως. Αντιθέτως στις 22 Ιανουαρίου 1973, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών επεκύρωσε το νόμιμο δικαίωμα της γυναίκας να κάνη έκτρωσι κατά τα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης. Οι γυναίκες της Ιαπωνίας επίσης μπορούν να κάνουν νόμιμες εκτρώσεις σχεδόν όποτε το ζητήσουν μέχρι τον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης των. Βέβαια στις χώρες που επιτρέπεται η έκτρωσις, οι κανονισμοί που την ρυθμίζουν ποικίλλουν κατά τρόπο αξιοσημείωτο.

Είναι Απάντησις στα Προβλήματα του Πληθυσμού;

Όπως πιθανώς γνωρίζετε, εκατομμύρια γυναίκες κάνουν εκτρώσεις είτε νόμιμα είτε παράνομα. Το τμήμα Πληθυσμού των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει ότι «η έκτρωσις αποτελεί ίσως την πιο διαδεδομένη μέθοδο ελέγχου γεννήσεων στον κόσμο σήμερα.» Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι η έκτρωσις είναι η επιθυμητή απάντησις στα προβλήματα του πληθυσμού;

Ένας πολύ φιλελεύθερος νόμος περί εκτρώσεως ψηφίσθηκε από τη Βουλή της Ιαπωνίας το 1948. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μια συγκράτησις στην αύξησι του πληθυσμού, φυσικά. Αλλά ύστερα από εικοσιπέντε χρόνια με εύκολες εκτρώσεις, ο Καθηγητής Τ. Σ. Ουένο του Πανεπιστημίου Νίχον στο Τόκιο παρετήρησε: «Η έκτρωσις έγινε τρόπος ζωής. Η ηθική ζωή έγινε έκλυτη. Είναι η εποχή του ελευθέρου έρωτα και η ζωή του αγέννητου βρέφους δεν λογαριάζεται καθόλου.»

Πράγματι η έκτρωσις συνέβαλε στην ανάσχεσι της πληθυσμιακής αυξήσεως. Αλλά συγχρόνως έχει αποδειχθή ότι είναι ηθικά διαβρωτική. Ασφαλώς δεν προκάλεσε βαθύ σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Είναι, λοιπόν, η έκτρωσις πράγματι η επιθυμητή απάντησις στα προβλήματα του πληθυσμού; Δεν απαντά η σωστή σκέψις, Όχι;

Είναι Απάντησις στις Καταχρήσεις;

Ιδιαίτερα αν γνωρίζετε κάποια γυναίκα η οποία έπαθε βλάβη εξ αιτίας μιας παράνομης εκτρώσεως, ίσως διερωτάσθε αν η νομιμοποίησις των εκτρώσεων σε μερικά μέρη έφερε τέλος στις επικίνδυνες καταχρήσεις. Παραδείγματος χάριν, τι αποτέλεσμα είχε το 1937 η απόφασις του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, που αντικατέστησε τις παράνομες εκτρώσεις με νόμιμες; Σύμφωνα με τον Δρα Κρίστοφερ Τιέτζε, τον αρχαιότερο σύμβουλο του Συμβουλίου Πληθυσμού, η απόφασις εμείωσε τους θανάτους γυναικών λόγω εκτρώσεων από 300 και πλέον ετησίως το 1960 σε 37 το 1973. Αλλ’ αυτή η δικαστική απόφασις δεν έφερε τέλος στους θανάτους που προκαλεί η έκτρωσις. Ο Δρ. Τιέτζε είπε ότι αρκετές παράνομες εκτρώσεις εξακολούθησαν να γίνωνται το έτος εκείνο, και είχαν σαν αποτέλεσμα τους 25 από τους 47 θανάτους.

Ας εξετάσωμε την Ινδία ως ένα άλλο παράδειγμα. Περίπου 5.000.000 γυναίκες κάνουν έκτρωσι εκεί κάθε χρόνο, νόμιμα ή παράνομα. Το 1971, εδόθη στις Ινδές το νόμιμο δικαίωμα να κάνουν έκτρωσι σε νοσοκομείο αν το ζητήσουν. Αλλά, επειδή το 80 τοις εκατό περίπου των γυναικών ζουν μακριά από τις πόλεις στις οποίες υπάρχουν αυτές οι ευκολίες, οι εκτρώσεις των συχνά είναι επικίνδυνες εγχειρήσεις που δεν εκτελούνται από γιατρούς.

Έτσι μήπως η νομιμοποίησις των εκτρώσεων έφερε τέλος στις καταχρήσεις; Όχι· υπάρχει ακόμη μεγάλος κίνδυνος σε εκατομμύρια περιπτώσεις.

Είναι η Ασφαλής Απάντησις σε Προσωπικά Προβλήματα;

Τα προβλήματα του παγκοσμίου πληθυσμού, όμως και οι κίνδυνοι των παρανόμων εκτρώσεων πιθανόν να φαίνωνται σχεδόν ασήμαντα σε μια γυναίκα που έχει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ίσως είναι ανύπαντρη και νοιώθει συναισθηματικά ανίκανη να γεννήση και ν’ αναθρέψη ένα παιδί που έχει συλληφθή παράνομα. Είναι η έκτρωσις η λύσις;

Προφανώς χρειάζεται να σκεφθή διάφορους παράγοντες. Παραδείγματος χάριν, ακόμη και κάτω από τις καθ’ υπόθεσιν ασφαλείς συνθήκες της νομιμοποιημένης εκτρώσεως, θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο την υγεία και την ζωή της. Οι απόψεις των ειδικών ασφαλώς ποικίλλουν, αλλά, σύμφωνα με τον Καθηγητή Τ. Σ. Ουένο, οι νόμιμες εκτρώσεις δεν είναι πάντοτε «κατά πολύ πιο ασφαλείς» απ’ εκείνες που είναι παράνομες. Πιστεύει ότι η γρήγορη εναλλαγή από την κατάστασι εγκυμοσύνης έχει σαν αποτέλεσμα την ανισορροπία του νευρικού συμπαθητικού συστήματος της γυναίκας. Μεταξύ των άλλων κακών αποτελεσμάτων, αναφέρει την εξάντλησι, την αϋπνία, τον πονοκέφαλο, τον ίλιγγο, τους σπασμούς, την νευραλγία, τις ψυχοσωματικές ασθένειες, τις εξωμήτριες εγκυμοσύνες, τις συνήθεις αυτόματες εκτρώσεις και τη στειρότητα.

Ακόμη κι αν μια γυναίκα επρόκειτο να εισαχθή σε μια κλινική για να κάμη έκτρωσι, θα έπρεπε ίσως να πληροφορηθή ότι υπάρχουν κίνδυνοι να προκύψη μόλυνσις και αιμορραγία. Μπορεί να της λεχθή ότι μερικές γυναίκες πεθαίνουν σαν αποτέλεσμα της εκτρώσεως. Έτσι, μια νόμιμη έκτρωσις δεν είναι η ασφαλής απάντησις στα προσωπικά προβλήματα.

Θλιβερές Αντιδράσεις

Δεν θα έπρεπε να παραβλέψωμε επίσης τις θλιβερές συναισθηματικές αντιδράσεις που δοκιμάζουν συχνά οι γυναίκες που έχουν υποστή έκτρωσι. Ίσως βρήτε αρκετά ενδιαφέρουσα την περίπτωσι κάποιας ανύπαντρης φοιτήτριας Πανεπιστημίου ηλικίας είκοσι δύο ετών. Προφανώς, ποτέ δεν περίμενε μια δυσμενή συναισθηματική αντίδρασι ως αποτέλεσμα μιας εκτρώσεως σε κάποια κλινική. Παρ’ όλα αυτά, άρχισε ν’ ανησυχή στη διάρκεια του χρόνου αναμονής για την επέμβασι. Έπειτα έγινε η έκτρωσις. «Σαν σίφουνας μπήκε ο γιατρός ασυγκίνητος, άφωνος, χωρίς αισθήματα,» είπε αργότερα. «Δεν με χαιρέτησε ούτε αξιώθηκε να με κυττάξη.» Η εγχείρησις έγινε—και ήταν πολύ οδυνηρή. Τελικά, έφθασε στο τέλος της.

«Κατόπιν ξέσπασα σε δάκρυα,» ωμολόγησε η νεαρή γυναίκα. «Εδώ σκέφθηκα ότι ήμουν καθ’ ολοκληρίαν ήρεμη.» Για τον γυρισμό της στο σπίτι, είπε εν μέρει τα εξής: «Σαν να επρόκειτο επί τέλους να απαλλαγώ από τη συγκράτησι και από μια τρίωρη εμπειρία που δεν έπρεπε να την είχα γνωρίσει, έσκυψα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και έκαμα εμετό.»

Εν τούτοις, η αντίδρασις μιας γυναίκας μπορεί να είναι πιο σοβαρή απ’ αυτό. Η έκτρωσις μπορεί να προκαλέση βαθειές και μακροχρόνιες συναισθηματικές πληγές. Στην πραγματικότητα, μπορεί να έχη βαθειές επιδράσεις και σε άτομα του ιατρικού επαγγέλματος. Προσέξτε. Κάποιος γιατρός έκαμε έκτρωσι σε μια γυναίκα εικοσιενός έτους στη δεκάτη ογδόη εβδομάδα της εγκυμοσύνης της και χρησιμοποίησε ενέσεις υγρού που γενικά πνίγει το έμβρυο στη μήτρα της μητέρας. Οχτώ ώρες αργότερα, απέβαλε ένα έμβρυο που έκανε μυϊκές κινήσεις και η καρδιά του λειτουργούσε. Ύστερα από είκοσι επτά λεπτά το έμβρυο εξέπνευσε. «Το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν πολύ αναστατωμένο απ’ αυτό το γεγονός,» παρετήρησε ο γιατρός.

Καθώς οι εκτρώσεις αυξήθηκαν αριθμητικά στο Σάουθαμπτον της Αγγλίας, μερικές νεαρές νοσοκόμες εγκατέλειψαν το επάγγελμά των. Αναστατώνονταν ιδιαίτερα όταν υπήρχαν σημεία ζωής στα έμβρυα. «Προσέρχονται στο επάγγελμα γεμάτες ιδεαλισμό, με την επιθυμία να διατηρήσουν τη ζωή,» σχολίασε ένας υπάλληλος στο νοσηλευτικό τμήμα. «Είναι μια συγκλονιστική εμπειρία γι’ αυτές όταν βρίσκωνται σε μια τέτοια κατάστασι, όπου σκοπίμως και με κάθε μέσον βοηθούν να καταστραφή μια ζωή.»

Πότε Αρχίζει η Ζωή;

Περιλαμβάνεται πράγματι καταστροφή ζωής στην έκτρωσι; Μια ταραγμένη, και μάλιστα απελπισμένη ανύπαντρη μητέρα ίσως να μη σκέπτεται έτσι για την έκτρωσι. Ένας πρώην ισχυρός υποστηρικτής της εκτρώσεως, όμως, ο Δρ. Β. Ν. Νάθανσον, σχολίασε σχετικά μ’ αυτό που απεκάλεσε «απείρως αγωνιώδη αλήθεια.» Ποια είναι αυτή η αλήθεια; «Αφαιρούμε ζωή.»

Η κρίσιμη ερώτησις είναι, Πότε αρχίζει, η ζωή; Ο Δρ. Νάθανσον σχολίασε: «Γνωρίζομε ότι υπάρχει ανθρώπινη ζωή στη μήτρα από τη στιγμή της ενάρξεως της εγκυμοσύνης.» Ένας άλλος γιατρός, ο Φρανκ Π. Μπόουλς, M.D., σε μια επιστολή του προς την εφημερίδα Ποστ του Ντένβερ, είπε: «Είναι πολύ πιο εύκολο να στείλης κάποιον στο ταμείο ανεργείας παρά να μοιρασθή μαζί μας πράγματα απ’ το δικό μας τραπέζι· είναι πολύ ευκολώτερο να προτείνης την έκτρωσι ως λύσι του προβλήματος της εγκυμοσύνης παρά να ενδιαφερθής για τη γυναίκα στον καιρό της ανάγκης της . . . Η έκτρωσις δεν είναι ένα νόμιμο, βιολογικό ή οικονομικό ζήτημα. Δεν αποτελεί περίπτωσι όπου το άτομο έρχεται σε αντίθεσι με την Πολιτεία, αλλά μάλλον σε αντίθεσι με τον Θεό. Θα σας παρακινούσα να λάβετε υπ’ όψιν Εκείνον και τις σκέψεις Του καθώς αποφασίζετε για την αξία της ζωής του πλησίον σας (γεννημένου και αγεννήτου, επιθυμητού και ανεπιθύμητου, ακέραιου ή παραμορφωμένου) και της δικής σας ζωής.»

Τι δείχνει όμως ο Λόγος του Θεού, η Βίβλος; Δείχνει ότι ο Ιεχωβά Θεός τρέφει μεγάλο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή ακριβώς από τότε που αρχίζει. Ο νόμος του προς τον αρχαίο Ισραήλ έλεγε: «Εάν μάχωνται άνδρες και πατάξωσι γυναίκα έγκυον και εξέλθη το παιδίον αυτής, δεν συμβή όμως συμφορά· θέλει εξάπαντος κάμει αποζημίωσιν ο πατάξας, οποίαν ο ανήρ της γυναικός επιβάλη εις αυτόν· και θέλει πληρώσει κατά την απόφασιν των κριτών. Αν όμως συμβή συμφορά, τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής.»—Έξοδ. 21:22-25.

Είναι σπουδαίο να σημειωθή ότι τίποτε δεν ελέχθη εδώ ούτε υπάρχει κάπου αλλού στις Γραφές που να δείχνη ότι η ηλικία του εμβρύου πρέπει να είναι ένας παράγων για ν’ αποφασισθή αν πρέπει να γίνη έκτρωσις. Αφού ο Ιεχωβά Θεός δεν θέτει τέτοιους όρους, θα ήταν ακατάλληλο να το πράξη οποιοσδήποτε άλλος.

Είναι σημαντικό να κατανοήση κανείς ότι η ζωή μεταδίδεται όχι κατά τη γέννησι, αλλά αντιθέτως, στον καιρό της συλλήψεως. Τότε, όπως λέγει η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία, «αρχίζει η ιστορία της ζωής του ατόμου ως ξεχωριστή και βιολογική οντότης.» Ο Ιεχωβά οπωσδήποτε σέβεται την ανθρώπινη ζωή πριν από τη γέννησι, όπως είπε ο θεόπνευστος ψαλμωδός Δαβίδ. «Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα, ως και αι ημέραι καθ’ ας εσχηματίζοντο, και ενώ ουδέν εκ τούτων υπήρχε.»—Ψαλμ. 139:16.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι ο Δαβίδ συνεχίζει: «Πόσον δε πολύτιμοι είναι εις εμέ αι βουλαί σου, Θεέ· πόσον εμεγαλύνθη ο αριθμός αυτών.» (Ψαλμ. 139:17) Πράγματι, ο Δαβίδ είχε έκδηλη επιθυμία να συμμορφωθή με το θέλημα του Θεού, ο οποίος τρέφει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ζωή. Αισθάνεσθε εσείς κατά τον ίδιο τρόπο;

Αν ναι, τότε ίσως έχετε καταλήξει στο σωστό συμπέρασμα ότι η έκτρωσις είναι αμαρτία ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού, είναι μια εγκληματική πράξις στους οφθαλμούς του. Συνεπώς, δεν αποτελεί τη Θεία απάντησι στα προβλήματα που συνδέονται με την εξώγαμη σύλληψι τέκνων. Η απάντησις είναι ότι το άτομο οφείλει ν’ αποφεύγη τη διαγωγή που θα μπορούσε να οδηγήση σε μια τέτοια εγκυμοσύνη. Μεταξύ των ‘έργων της σαρκός’ που δεν επιδοκιμάζει ο Θεός είναι «πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια.» Αφ’ ετέρου, οι καρποί του αγίου πνεύματος του Θεού συμπεριλαμβάνουν «εγκράτεια.» Δεν είναι αδύνατον ν’ αποφεύγη ν’ απέχη κανείς από τα «έργα της σαρκός.» Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος λέγει: «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα, ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.»—Γαλ. 5:19-24.

Αλλά τι πρέπει να γίνη αν μια ανύπαντρη γυναίκα έχη ήδη ακολουθήσει μια πορεία που κατέληξε σε εγκυμοσύνη; Η έκτρωσις δεν είναι απάντησις, αν τώρα η γυναίκα αυτή επιθυμή να ενεργήση σε αρμονία με την Αγία Γραφή. Μερικές νέες μπορεί να μετακινούνται σε κάποια άλλη κοινότητα για ν’ αποφύγουν το κοινωνικό στίγμα, αλλά είναι πράγματι καλύτερα να φεύγουν μακριά από τους ανθρώπους που γνωρίζουν και που θα μπορούσαν να τους φάνουν χρήσιμοι με πολλούς τρόπους; Τι μπορεί να λεχθή σχετικά με το αν αφήσωμε τους άλλους να υιοθετήσουν το παιδί; Αυτό θα μπορούσε αργότερα να προξενήση βαθειά θλίψι, διότι στρέφεται εναντίον των μητρικών ενστίκτων. Είναι αλήθεια ότι σ’ αυτές ‘τις έσχατες ημέρες,’ πολλοί άνθρωποι είναι «άσπλαγχνοι.» (2 Τιμ. 3:1-3) Εν τούτοις, μια ανύπαντρη μητέρα ενεργεί ορθά όταν δεν καταπνίγη τη μητρική στοργή. Μπορεί στην πραγματικότητα να νοιώθη ένα διαρκές αίσθημα ενοχής, αν δεν ενδιαφερθή για ένα παιδί που συνέβαλε η ίδια στο να έλθη σε ύπαρξι. Φυσικά, απαιτεί θάρρος να έχη το μικρό της και να το συντηρή. Εν τούτοις, αυτό απαιτείται αν επιθυμή να εναρμονίση τη ζωή της με τον Λόγο του Θεού και να διδάξη στο παιδί της τις αλήθειες Του.

Αλλά τι θα πούμε για την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη στο γαμήλιο δεσμό; Αντί να σκέπτεται κανείς την έκτρωσι, πόσο καλύτερο είναι να λάβη την άποψι που εκφράζει ο θεόπνευστος ψαλμωδός! «Ιδού, κληρονομία παρά του Ιεχωβά είναι τα τέκνα· Μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας.» (Ψαλμ. 127:3, ΜΝΚ) Πράγματι η τεκνογονία, η πατρότης και η μητρότης, έχουν τις ανησυχίες τους, αλλά δεν έχουν τον ψυχολογικό πόνο και την ενοχή που ακολουθεί τόσο συχνά την έκτρωσι. Κατάλληλα, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Η γυνή όταν γεννά, λύπην έχει, διότι ήλθεν η ώρα αυτής· αφού όμως γεννήση το παιδίον, δεν ενθυμείται πλέον την θλίψιν, δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:21.

Η έκτρωσις δεν αποτελεί την ορθή απάντησι. Για τα άτομα που επιθυμούν σεξουαλικές σχέσεις, η απάντησις είναι ο γάμος. Τότε, μπορεί να προκύψη αληθινή ευτυχία καθώς εκείνοι που είναι ενωμένοι με τα δεσμά του γάμου προγραμματίζουν τη ζωή των με σκοπό να ευαρεστούν τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος είναι ο πρωτουργός της ανθρώπινης ζωής, της αγάπης και του γάμου.

[Διάγραμμα στη σελίδα 5]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Η.Π.Α. ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ Σ’ ΕΝΑ ΕΤΟΣ

ΙΑΠΩΝΙΑ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ Σ’ ΕΝΑ ΕΤΟΣ