Το Έτος Ανεξαρτησίας της Παππούα της Νέας Γουινέας—1975

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Παππούα της Νέας Γουινέας

ΑΠΟ άγρια χώρα εμπολέμων φυλών σε ανεξάρτητο έθνος μέσα σε λιγώτερα από εκατό χρόνια! Αυτή είναι η ιστορία της Παπούα της Νέας Γουινέας που τώρα αναδύεται μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Η 16η Σεπτεμβρίου 1975, είδε το αποκορύφωμα των προσπαθειών των οικοδόμων του έθνους της, όταν η σημαία της Παπούα της Νέας Γουινέας υψώθηκε στην πρωτεύουσα της χώρας, Πορτ Μόρεσμπυ, στη θέσι της Αυστραλιανής σημαίας.

Επί ημέρες επίσημοι προσκεκλημένοι έφθαναν από την Αυστραλία, την Σιγκαπούρη, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία και άλλες νήσους του Ειρηνικού. Η Βρεταννική μοναρχία αντιπροσωπεύετο από τον πρίγκηπα Κάρολο, ενώ ο Αυστραλιανός Γενικός Διοικητής, ο Πρωθυπουργός και πολλά εκ των Μελών του Αυστραλιανού Κοινοβουλίου ήσαν εκεί για να ιδούν την τελική πράξι της μεταβιβάσεως των εξουσιών από την Αυστραλία στη νέα κυβέρνησι.

Η Πρώτη Αποικιακή Διοίκησις

Έτσι τελείωσε μια περίοδος αποικιακής διοικήσεως η οποία είχε αρχίσει στα μέσα της δεκαετίας του 1880, όταν η αυτοκρατορική Γερμανία είχε καταλάβει 70.000 τετραγωνικά μίλια του βορείου τμήματος της μεγάλης νήσου και 600 μικρότερες νήσους τις οποίες ωνόμασε Νέα Γουινέα. Επί τέσσερα έτη σε μια ιδιωτική επιχείρησι ονομαζόμενη Εταιρία της Νέας Γουινέας είχαν δοθή δικαιώματα και επίσης ευθύνες διακυβερνήσεως. Αλλά στο έτος 1899 η Γερμανική κυβέρνησις για μια φορά ανέλαβε τον έλεγχο και τελικά η Νέα Γουινέα συγχωνεύθηκε με τη Γερμανική Μικρονησία και τις Νήσους Μάρσαλ, ενώ ταυτόχρονα εγκατεστάθησαν διοικητικοί αρχηγοί στην Ραμπαούλ της νήσου Νέα Βρεταννία.

Μια τέτοια ενέργεια τόσο κοντά στις Βόρειες ακτές των Αυστραλιανών αποικιών ανησύχησε ζωηρά τους Βρεταννούς, και το αποτέλεσμα ήταν να υψώσουν οι Άγγλοι την Αγγλική Σημαία σ’ όλη την επιφάνεια του νοτίου τμήματος της κυρίας νήσου, που περιελάμβανε 90.500 τετραγωνικά μίλια καθώς και τις νήσους στα ανοικτά. Πρωτεύουσα ήταν το Πορτ Μόρεσμπυ στη νότια ακτή. Όταν εγκατεστάθηκε μια ισχυρή κυβέρνησις στην Αυστραλία το 1901, ο έλεγχος της Βρεταννικής Νέας Γουινέας ή Παπούα, όπως έφθασε να ονομάζεται, μεταφέρθηκε στην Αυστραλία.

Με την παράδοσι των Γερμανικών αποικιών, που ακολούθησε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το βόρειο τμήμα της Νέας Γουινέας εκχωρήθηκε επίσης στην Αυστραλία ως περιοχή που βρισκόταν κάτω από την κηδεμονία της Κοινωνίας των Εθνών. Όταν μια ισχυρή ηφαιστιακή έκρηξις σάρωσε ουσιαστικά την πόλι της Ραμπαούλ το 1937, αποφασίσθηκε να μεταφερθή η πρωτεύουσα στο Λάι, στη βόρεια ακτή της κυρίως νήσου. Αυτή η μεταφορά όμως διεκόπη με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την εν συνεχεία εισβολή των Ιαπωνικών δυνάμεων.

Πρόοδος Προς την Ανεξαρτησία

Μια στρατιωτική κυβέρνησις φρόντιζε τώρα για την Παπούα και τη Νέα Γουινέα μέχρι το 1945. Τότε απεφάσισαν να συγχωνεύσουν την υπό κηδεμονίαν περιοχή της Νέας Γουινέας και της υπό Αυστραλιανή κατοχή περιοχή της Παπούα σε μια περιοχή με το όνομα Χώρα της Παπούα και της Νέας Γουινέας με διοίκησι και κεντρική κυβέρνησι εδρεύουσα στο Πορτ Μόρεσμπυ. Το ίδιο εκείνο έτος 1945 ο Κύριος Γουάρντ, μέλος της Αυστραλιανής Εργατικής Κυβερνήσεως, υπεύθυνος για τις υποθέσεις των Παπούα και της Νέας Γουινέας, εξέθεσε την πολιτική της κυβερνήσεως του, δηλαδή να υπάρχη «μεγαλύτερη συμμετοχή από τους ιθαγενείς στον πλούτο της χώρας των και τελικά στην κυβέρνησι της.»

Η πρόοδος προς την αυτονομία κέρδισε γρήγορα έδαφος στη δεκαετία του 1960, με τον σχηματισμό ενός νέου Νομοθετικού Συμβουλίου το 1961, το οποίο είχε μια πλειοψηφία εκλεγομένων μελών, από τα οποία 50 τοις εκατό ήσαν από τους Παπούα της Νέας Γουινέας.

Το 1964, το Νομοθετικό Συμβούλιο έγινε η Βουλή των Συνελεύσεων. Άρχισαν να αναπτύσσωνται πολιτικά κόμματα, και ψηφίσματα της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών στα έτη 1965-1967 καλούσαν την Αυστραλία να προσδιορίση ημερομηνίες για τη χορήγησι αυτονομίας και ανεξαρτησίας στους Παπούα της Νέας Γουινέας. Μια κυβέρνησις συνασπισμού που σχηματίσθηκε από τον Κύριο Μιχαήλ Σομέιρ, ήλθε στην εξουσία το 1972. Λίγο αργότερα ιδρύθηκε μια Συνταγματική Προγραμματιστική Επιτροπή. Τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους καθωρίσθηκε η 1η Δεκεμβρίου 1973 για τη χορήγησι αυτονομίας. Παρά την αντίδρασι ορισμένων συντηρητικών, αυτή η ημερομηνία έγινε αποδεκτή και η κυβέρνησις των Παπούα της Νέας Γουινέας ανέλαβε εξ ολοκλήρου τον έλεγχο χωρίς όμως να ελέγχη την άμυνα και τις ξένες υποθέσεις. Μετά από πολλή συζήτησι η 15η Σεπτεμβρίου 1975 ωρίσθηκε τελικά ως Ημέρα Ανεξαρτησίας για την Παπούα της Νέας Γουινέας.

Προετοιμασίες

Ήδη, πριν από την ανεξαρτησία, η Παπούα της Νέας Γουινέας είχε την δική της εμπορική τράπεζα, την δική της αεροπορική γραμμή την Αίρ Νιουγκίνι και πολλοί Παπούα της Νέας Γουινέας ανέλαβαν θέσεις επιρροής σε κυβερνητικά υπουργεία και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μια αμυντική δύναμις επίσης ήταν άγρυπνη, με στρατιώτες, ναύτες και αεροπόρους.

Από τα μέσα του 1975 άρχισε αναταραχή καθώς οι προετοιμασίες άρχισαν να επιταχύνωνται. Υψώθηκαν μερικές φωνές διαμαρτυρίας. Στην πλούσια σε χαλκό νήσο της Μπούγκαινβιλλ, ωρισμένοι ηγέται ανέλαβαν την ευθύνη να διακηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία της Μπούνγκαινβιλλ από την υπόλοιπη Παπούα της Νέας Γουινέας. Η Παπούα επίσης έχει την δική της ξεχωριστή κίνησι, την Papua Besena (Το Παπουανέζικο Έθνος). Τα μέλη της υιοθέτησαν μια μονομερή διακήρυξι ανεξαρτησίας για την Παπούα ακόμη ενωρίτερα.

Ο περασμένος Σεπτέμβριος είδε μια ομαδική εκκαθάρισι και το πρόγραμμα που έγινε την τελευταία στιγμή στο Πορτ Μόρεσμπυ. Εσχεδιάζετο να πραγματοποιηθή Πορεία Ανεξαρτησίας στο Γουέιγκανι, την περιοχή των νέων διοικητικών αρχηγείων της πόλεως και διάφορα άλλα σχέδια επεσπεύθησαν.

Εορτασμοί της Ανεξαρτησίας

Λόγω της εμπειρίας που η κυβέρνησις είχε αποκτήσει από την Ημέρα της Αυτονομίας και από άλλους εορτασμούς, απαγόρευσε την πώλησι οινοπνευματωδών ποτών στη διάρκεια των εορτών της Ανεξαρτησίας. Η ηρεμία που επεκράτησε σ’ όλη την περίοδο του εορτασμού ήταν ένας φόρος τιμής στην προνοητικότητα της κυβερνήσεως.

Τώρα το βήμα έγινε πιο γρήγορα. Η πόλις άρχισε να παίρνη μια εορταστική όψι καθώς σε κτίρια, σε γραφεία, ακόμη και σε στύλους φωτισμού άρχισαν να εμφανίζωνται χρωματιστές σημαίες και εμβλήματα παραδείσιου πτηνού. Εκθέσεις τεχνών και χειροτεχνιών των Παπούα της Νέας Ζηλανδίας άνοιξαν σ’ ολόκληρη την πόλι. Αν και αυτές είχαν σκοπό να δώσουν στους επισκέπτας μια ιδέα του τρόπου ζωής εδώ, έβλεπε κανείς πολλούς εντοπίους κατοίκους να παρατηρούν γοητευμένοι μια όψι της ζωής και της εργασίας που δεν βρίσκεται σήμερα στο προσκήνιο. Ειδικά αεροσκάφη άρχισαν να καταφθάνουν. Οι επισκέπται καλωσωρίζοντο. Τα ξενοδοχεία της πόλεως ήσαν γεμάτα. Η αστυνομία ανέλαβε καθήκον τοποθετώντας όργανά της κατά μήκος του δρόμου και σε διαστήματα είκοσι πέντε μέτρων ελέγχοντας τους δρόμους που θα ακολουθούσαν οι αξιωματούχοι επισκέπται. Αλλά για τους περισσοτέρους, ο ρόλος των ήταν να είναι απλώς θεαταί.

Στο Στάδιο του Κυρίου Χιούμπερτ Μούρεϋ, μια τοποθεσία που χρησιμοποιείται από τους Χριστιανούς Σπουδαστάς της Βίβλου κάθε χρόνο για συνελεύσεις, έβλεπες χιλιάδες ανθρώπους συγκεντρωμένους κατά την παραμονή της Ημέρας της Ανεξαρτησίας, καθώς η δύσις επεσφράγιζε την τελετή της υποστολής της Αυστραλιανής σημαίας για τελευταία φορά στην Παπούα της Νέας Γουινέας. Χιλιάδες άνθρωποι παρατηρούσαν σιωπηλά καθώς ο εκλεγείς Γενικός Διοικητής της Παπούα της Νέας Γουινέας, Σερ Τζων Γκούις, ενεχείρισε τη σημαία στον Γενικό Διοικητή της Αυστραλίας Σερ Τζων Κερρ. Τότε, μπάντες της Παπουανεζικής χωροφυλακής, της κυβερνήσεως των Νήσουν του Ειρηνικού, και ενός πολεμικού πλοίου του Αμερικανικού Ναυτικού εξετέλεσαν μια μουσική υπόκρουσι. Κατόπιν έπαιξαν μια ποικιλία μουσικών κομματιών από λαϊκές μπαλλάντες, μια μελωδία της Παπούα με το όνομα «Raisi,» η οποία αντανακλούσε την επιθυμία των φυλών που ζούσαν κοντά στην πρωτεύουσα στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να φάγουν την πατροπαράδοτη τροφή τους, μετά την βαρετή δίαιτα του ρυζιού στην οποία είχαν αναγκαστικά υποβληθή λόγω του πολέμου.

Με το πέρασμα του μεσονυκτίου, ομιλίες από τον Πρωθυπουργό Κύριο Μιχαήλ Σομέιρ και τον Γενικό Διοικητή και εκατό ένας πυροβολισμοί από το πολεμικό ναυτικό στο λιμάνι χαιρέτησαν τη χαραυγή της Ανεξαρτησίας στην Παπούα της Νέας Γουινέας. Ο θόρυβος των λαμπρών πυροτεχνημάτων επάνω στους λόφους έφθανε μέχρι το λιμάνι. Για μερικούς, οι εορτασμοί συνεχίσθηκαν μέχρι τις πρωινές ώρες.

Η Ημέρα της Ανεξαρτησίας είδε το άνοιγμα του Κοινοβουλίου στην παλαιά Βουλή των Συνελεύσεων από τον Πρίγκιπα Κάρολο, ο οποίος διάβασε ένα μήνυμα από τη Βασίλισσα Ελισσάβετ Β΄, την επίσημη αρχηγό της πολιτείας Παπούα της Νέας Γουινέας. Ακολούθησε η έπαρσις της σημαίας της Παπούα της Νέας Γουινέας στον Λόφο Ανεξαρτησίας στο Βαϊγκάνι, ενώ ο Πρίγκηψ Κάρολος έκαμε τα αποκαλυπτήρια μιας πλάκας για να καθορίση την τοποθεσία του νέου Μεγάρου του Κοινοβουλίου. Αεροπλάνα των Αυστραλιανών και των Παπουανέζικων δυνάμεων της Νέας Γουινέας πέταξαν περνώντας από πάνω.

Τι Γίνεται Τώρα;

Ενώ τώρα οι εορτασμοί ανήκουν στο παρελθόν, η πρακτική ανακοίνωσις που έκαμε ο νέος Πρωθυπουργός στην πρώτη του πρες-κόνφερανς είναι κατάλληλη. Αυτός είπε: «Τώρα έχομε ένα νέο έθνος, πρέπει να ανασκουμπωθούμε και ν’ αρχίσωμε εργασία. Από σήμερα κι εμπρός οφείλομε να σκεφθούμε περισσότερο την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας παρά την εξάρτησι από άλλους.»

Οι εργασίες για το σύνταγμα είχαν συμπληρωθή στις αρχές του 1975 και το σύνταγμα έγινε αποδεκτό πριν από την Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Δεκαπέντε θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες περιφρουρήθηκαν, συμπεριλαμβανομένης και της ελευθερίας της συνειδήσεως, της ελευθερίας φρονήματος και της θρησκείας, της ελευθερίας εκφράσεως και τύπου και της ελευθερίας των συγκεντρώσεων. Το σύνταγμα επίσης έχει λάβει πρόνοια και για ένα «ombudsman,» ένα είδος δημοσίου υπερασπιστού των ανθρώπων οι οποίοι αισθάνονται ότι έτυχαν άδικης μεταχειρίσεως από τους δημοσίους υπαλλήλους. Όλοι οι ειλικρινείς Χριστιανοί στη χώρα ελπίζουν ότι θα εξακολουθήσουν ν’ απολαμβάνουν τέτοιες εξαίρετες ασφάλειες.

Περισσότεροι από 1400 μάρτυρες του Ιεχωβά στην Παπούα της Νέας Γουινέας έχουν ήδη αποκτήσει μια φήμη ότι είναι σκληροί εργάται. Χρησιμοποιούν τις ικανότητες τους σοφά για να βελτιώσουν τους εαυτούς των και άλλους στην κοινότητα, μια υποχρέωσι αναγνωρισμένη υπό του νέου συντάγματος.

Αυτοί οι Μάρτυρες έχουν εκτιμήσει την ελευθερία που παραχωρήθηκε από την κυβέρνησι στην άσκησι της θρησκείας των πριν και μετά την ανεξαρτησία. Θα εξακολουθήσουν να διδάσκουν ανθρώπους απ’ άκρον εις άκρον της χώρας μέχρι τον καιρό όπου άνθρωποι από διαφορετικά έθνη μπορέσουν να ενωθούν και να απολαμβάνουν τη συντροφιά ο ένας του άλλου στην αιωνιότητα με ειρήνη κάτω από τη βασιλεία του Θεού υπό τον Υιόν του.