Χαίρομαι που Διάλεξα τη Σωστή Σταδιοδρομία

Μεγάλωσα σε μια αγροτική περιοχή της Αυστραλίας. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου είχαν γνωρίσει την αλήθεια τη δεκαετία του 1950. Άρχισα να κηρύττω όταν ήμουν 6 ετών και βαφτίστηκα στα 13 μου. Στις σχολικές διακοπές έκανα συχνά βοηθητικό σκαπανικό. Αγαπούσα τον Ιεχωβά και ήθελα να τον υπηρετώ για πάντα.

Όταν ήμουν 15 χρονών, οι γυμναστές μου στο σχολείο παρατήρησαν ότι ήμουν πολύ καλός στα αθλήματα, γι’ αυτό μια επαγγελματική ομάδα ράγκμπι μού πρόσφερε μια αθλητική υποτροφία. Έβρισκα πολύ ελκυστική την ιδέα να γίνω αστέρας του ράγκμπι, αλλά είχα ήδη αφιερωθεί στον Ιεχωβά. Ο πατέρας μου μού πρότεινε να σκεφτώ την υπόσχεση της αφιέρωσής μου προτού αποφασίσω αν θα επιδιώξω καριέρα στον αθλητισμό. Ακολούθησα τη συμβουλή του και κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να τα συνδυάσω και τα δύο, οπότε απέρριψα την υποτροφία. Κάποιους μήνες αργότερα, το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Αθλητισμού στην Καμπέρα μού πρόσφερε υποτροφία για να προπονηθώ ως μαραθωνοδρόμος, με την προοπτική να εκπροσωπήσω την Αυστραλία στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας ή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και πάλι όμως είχα την ισχυρή επιθυμία να ζήσω σύμφωνα με την αφιέρωσή μου στον Θεό που αγαπούσα, γι’ αυτό ξαναείπα όχι.

Όταν τελείωσα το σχολείο, πέτυχα τον στόχο που είχα βάλει—ξεκίνησα το σκαπανικό. Επειδή όμως η οικογένειά μου είχε οικονομικά προβλήματα, λίγο αργότερα το σταμάτησα και άρχισα να εργάζομαι με πλήρες ωράριο ως οδηγός αγροτικών μηχανημάτων. Τότε ήμουν κοντά στα 20 και ζούσα μόνος μου. Σύντομα, η λατρεία μου έγινε μηχανική, μια ρουτίνα. Αποθαρρύνθηκα και έχασα την πνευματικότητά μου. Έμπλεξα με φίλους που έπιναν υπερβολικά και ήταν ανήθικοι, και μπήκα στον πειρασμό να τους μιμηθώ. Είχα παραμελήσει τη σχέση μου με τον Ιεχωβά για να επιδιώξω προσωρινές απολαύσεις.

Κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω τις προτεραιότητές μου. Μετακόμισα λοιπόν σε άλλη πόλη, μακριά από τους πρώην φίλους μου ώστε να μη με επηρεάζουν. Πλησίασα περισσότερο τον Ιεχωβά και έκανα σχέδια για να ξαναρχίσω το σκαπανικό. Τότε γνώρισα τη Λιάν Μακ Σέρι, μια ντροπαλή κοπέλα από την επαρχία που έκανε ήδη σκαπανικό, και γίναμε φίλοι. Μιλήσαμε ανοιχτά για τους στόχους μας, ένας από τους οποίους ήταν και η υπηρεσία ιεραποστόλου. Παντρευτήκαμε το 1993. Επιθυμία μας ήταν να κατευθύνει ο Ιεχωβά τη ζωή μας.

Επιδιώκουμε τους Στόχους Μας

Την ίδια χρονιά ξανάρχισα το τακτικό σκαπανικό. Επειδή ήμασταν αποφασισμένοι να κρατήσουμε τη ζωή μας απλή και χωρίς χρέη, αγοράσαμε ένα παλιό τροχόσπιτο που έγινε το σπίτι μας. Επί έξι χρόνια μετακινούμασταν οπουδήποτε μας πρότεινε η οργάνωση του Ιεχωβά και κάναμε διάφορες δουλειές για να συντηρούμαστε. Κηρύτταμε μαζί με μικρές εκκλησίες στις αχανείς, επίπεδες, άνυδρες εκτάσεις στα βάθη της ενδοχώρας του Κουίνσλαντ. Συχνά κατασκηνώναμε σε απομονωμένα μέρη και κάναμε συναθροίσεις στο δάσος ή σε κάποια αίθουσα της τοπικής κοινότητας. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Παρ’ όλα αυτά, αναρωτιόμασταν: “Μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα για τον Ιεχωβά;” Σύντομα, λάβαμε την απάντηση.

Η οργάνωση του Ιεχωβά μάς πρότεινε να μετακομίσουμε σε άλλη χώρα για να γίνουμε ιεραπόστολοι! Ωστόσο, νιώθαμε ανεπαρκείς και ότι αυτό μας ξεπερνούσε. Αμφιβάλλαμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε καλοί ιεραπόστολοι χωρίς να λάβουμε εκπαίδευση στη Σχολή Γαλαάδ. Απολαμβάναμε τη διακονία, αλλά επειδή δεν είχαμε πολλές Γραφικές μελέτες στους απομακρυσμένους διορισμούς μας, δεν νιώθαμε ότι ήμασταν ιδιαίτερα ικανοί δάσκαλοι.

Μιλήσαμε για τις ανησυχίες μας σε έναν αδελφό που υπηρετούσε στην Επιτροπή του Τμήματος, τον Μαξ Λόιντ.a Εκείνος μας διαβεβαίωσε ότι, αν ήμασταν πρόθυμοι να αναλάβουμε αυτή την υπηρεσία παρότι νιώθαμε ανεπαρκείς, ο Ιεχωβά θα μας έδινε τη δύναμη να κάνουμε οτιδήποτε μας ζητούσε. Με αυτή την πατρική ενθάρρυνση, δεχτήκαμε με χαρά τον διορισμό μας στη Σρι Λάνκα.

Ένας Δύσκολος Διορισμός

Φτάσαμε στο Κολόμπο, την πρωτεύουσα της Σρι Λάνκα, το 1999. Οι συνθήκες εκεί δεν είχαν καμία σχέση με την ηρεμία που απολαμβάναμε στην αγροτική Αυστραλία! Ζήσαμε εμφύλιο πόλεμο, είδαμε φτώχεια και ζητιάνους, βρεθήκαμε σε πυκνοκατοικημένες περιοχές και ήρθαμε σε επαφή με περίπλοκες γλώσσες. Μέσα σε όλα αυτά όμως υπήρχαν και θησαυροί: οι υπέροχοι αδελφοί μας καθώς και αναρίθμητοι ταπεινοί άνθρωποι που δεν είχαν γνωρίσει ακόμα τον Ιεχωβά.

Διοριστήκαμε στο Κάντι, μια πόλη χτισμένη σε ένα πανέμορφο οροπέδιο ανάμεσα σε φυτείες τσαγιού και τροπικά δάση. Η πόλη φημίζεται για τους πολλούς Βουδιστικούς ναούς της. Οι περισσότεροι κάτοικοι δεν ήξεραν τίποτα για τον στοργικό Δημιουργό τους. Στην εκκλησία μας άλλοι αδελφοί μιλούσαν τη σιναλεζική και άλλοι την τάμιλ, οπότε διεξήγαμε τις συναθροίσεις και στις δύο γλώσσες. Μας ήταν πολύ δύσκολο να μάθουμε τη σιναλεζική. Οι αδελφοί και οι σπουδαστές μας γελούσαν με τα πολλά λάθη που κάναμε, αλλά εκτιμούσαν βαθιά τις προσπάθειές μας!

Ωστόσο, η γλώσσα δεν ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία μας. Για πρώτη φορά στη ζωή μας, συναντήσαμε βάναυση εναντίωση λόγω της αλήθειας. Σε μια περίπτωση, ήμασταν σε ένα χωριό όταν μας περικύκλωσε ένας εξαγριωμένος όχλος. Μερικοί έκαψαν τα έντυπά μας, ενώ άλλοι κλοτσούσαν και χτυπούσαν εμένα και έναν ακόμη αδελφό. Αυτή τη δύσκολη στιγμή προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά να μας βοηθήσει να παραμείνουμε ήρεμοι και να μας θυμηθεί στην ανάσταση. Ευτυχώς όμως, προς μεγάλη μας ανακούφιση, το πλήθος διαλύθηκε. Φύγαμε τρέμοντας από εκείνο το χωριό και ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά για την προστασία του.

Με τον καιρό, αρχίσαμε να νιώθουμε τη Σρι Λάνκα σπίτι μας. Αν και ο πόλεμος είχε διχάσει τη χώρα, ήταν ωραίο να βλέπουμε τον Ιεχωβά να ελκύει όσους διψούσαν για την αλήθεια στην ενωμένη του οικογένεια. Έχουμε πολλές υπέροχες αναμνήσεις από αυτό το όμορφο νησί. Ωστόσο, αφού μείναμε εκεί μόνο δύο χρόνια, οι αρχές υπέκυψαν στην πίεση των θρησκευτικών ηγετών και απέλασαν τους περισσότερους ιεραποστόλους.

Οι εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες αβεβαιότητα και αναστάτωση. Αναρωτιόμασταν πού θα καταλήγαμε. Το Κυβερνών Σώμα μάς διόρισε στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Φτάσαμε στην πρωτεύουσα, το Πορτ Μόρεσμπι, τον Σεπτέμβριο του 2001.

Παπούα-Νέα Γουινέα: Μια Χώρα Γεμάτη Ποικιλία

Αν και η Παπούα-Νέα Γουινέα βρίσκεται δίπλα στην Αυστραλία, η καθημερινότητα και ο πολιτισμός εκεί διαφέρουν πολύ. Έπρεπε για άλλη μια φορά να προσαρμοστούμε. Έτσι μάθαμε την τοκ πίσιν, την πιο διαδεδομένη γλώσσα από τις 800 και πλέον που μιλιούνται στη χώρα!

Αφού μείναμε τρία χρόνια στην πόλη Ποποντέτα, διοριστήκαμε στο έργο περιοχής. Δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι ο Ιεχωβά θα μας χρησιμοποιούσε με αυτόν τον τρόπο! Ανέκαθεν θαύμαζα τις σοφές συμβουλές, την ωριμότητα και τις διδακτικές ικανότητες των επισκόπων περιοχής, αλλά ένιωθα ότι εγώ δεν είχα τα προσόντα να υπηρετήσω τις εκκλησίες με αυτόν τον τρόπο. Στόχος μου ήταν πάντοτε να γίνω ιεραπόστολος. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να γίνω περιοδεύων επίσκοπος! Ακόμα απορώ πώς ο Ιεχωβά μού έδωσε ένα τέτοιο προνόμιο.

Στις πόλεις που επισκεπτόμασταν είχαμε συνήθως ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό, καθώς και ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι. Αλλά στις αγροτικές περιοχές δεν είχαμε αυτές τις ευκολίες. Κοιμόμασταν σε μικρές καλύβες, ανάβαμε φωτιά για να μαγειρέψουμε έξω και πλενόμασταν σε ρυάκια και ποτάμια—εκτός αν υπήρχαν κροκόδειλοι, οπότε φέρναμε νερό με έναν κουβά στην καλύβα και πλενόμασταν εκεί.

Αυτός ο διορισμός μάς κούραζε σωματικά περισσότερο από κάθε άλλον. Αλλά ήμασταν σίγουροι ότι, αν “επιστρατεύαμε τη δύναμή μας”, ο Ιεχωβά θα μας βοηθούσε να τα καταφέρουμε. (Κριτές 6:14) Σε πολλές εκκλησίες και ομίλους ήταν δύσκολο να φτάσουμε επειδή έπρεπε να διασχίσουμε πυκνά βροχερά δάση, να περάσουμε παράκτια έλη ή να ανεβούμε δύσβατα βουνά. Ταξιδεύαμε με τετρακίνητα οχήματα, βάρκες, αεροπλάνα ή ακόμα και με τα πόδια για να συναντήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας.b

Για να επισκεφτούμε μια εκκλησία κοντά στα σύνορα με την Ινδονησία, έπρεπε να ταξιδέψουμε πάνω από 350 χιλιόμετρα κυρίως σε χωματόδρομο. Σε αυτή τη διαδρομή, χρειαζόταν να διασχίσουμε πάνω από 200 ρυάκια και ποτάμια—και συνήθως δεν υπήρχε γέφυρα. Όλα αυτά τα χρόνια, περάσαμε αμέτρητες ώρες προσπαθώντας να ξεκολλήσουμε το όχημά μας από την παχιά λάσπη για να φτάσουμε τελικά στους αγαπητούς μας αδελφούς που μας περίμεναν με πλατιά χαμόγελα και ζεστό φαγητό στην κατσαρόλα.

Για να φτάσουμε σε κάποια χωριά που βρίσκονταν ψηλά στα βουνά, ταξιδεύαμε με μικρό μονοκινητήριο αεροπλάνο. Ο πιλότος έπρεπε να βρει ένα άνοιγμα στα σύννεφα για να εντοπίσει τον αεροδιάδρομο και μετά κατέβαινε χαμηλά για να ελέγξει αν υπήρχαν παιδιά ή ζώα. Έπειτα ετοιμαζόμασταν για την προσγείωση σε έναν λασπωμένο, ανώμαλο αεροδιάδρομο σε μια επικίνδυνη βουνοκορφή ύψους 2.100 μέτρων. Μερικές φορές, ο μόνος τρόπος για να φύγουμε από τέτοια απομονωμένα χωριά ήταν να απογειωθούμε από έναν αεροδιάδρομο που κατέληγε στην άκρη ενός γκρεμού.c

Άλλες φορές, περπατούσαμε σε απότομα ορεινά μονοπάτια ή διασχίζαμε ελώδεις παράκτιες περιοχές που είχαν πολλή ζέστη και υγρασία, ενώ κουβαλούσαμε σακίδια γεμάτα έντυπα και βασικές προμήθειες. Επειδή όμως ήμασταν μαζί με τους πιστούς αδελφούς μας, αυτές οι διαδρομές ήταν πολύ διασκεδαστικές και μας έδιναν την ευκαιρία για ωραίες εποικοδομητικές συζητήσεις.

Είχαμε τα ίδια αισθήματα που εξέφρασε ο απόστολος Παύλος στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 2:8: «Νιώθοντας . . . τρυφερή στοργή για εσάς, ήμασταν αποφασισμένοι να σας προσφέρουμε . . . τον ίδιο μας τον εαυτό, επειδή σας αγαπήσαμε πολύ». Διαπιστώσαμε ότι οι αδελφοί μας ήταν πρόθυμοι να κάνουν το ίδιο για εμάς και μάλιστα ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για να μας προστατέψουν από ένοπλες συμμορίες. Κάποια φορά, ένας άντρας όρμησε στη Λιάν με μια μασέτα. Εγώ δεν μπορούσα να τη βοηθήσω επειδή ήμουν σε άλλο μέρος του χωριού. Ένας αδελφός μπήκε γρήγορα μπροστά στη Λιάν, ενώ άλλοι έτρεξαν να συγκρατήσουν τον εξαγριωμένο άντρα, και έτσι ο αδελφός μας γλίτωσε με ελαφρά τραύματα. Σε αυτή τη χώρα όπου αυξανόταν συνεχώς η βία, ο Ιεχωβά μάς στήριζε καθημερινά ώστε να μπορούμε να φροντίζουμε πνευματικά τους αδελφούς και τις αδελφές μας.

Στην Παπούα-Νέα Γουινέα υπάρχουν περιορισμένες δυνατότητες ιατρικής περίθαλψης, και έτσι ήταν δύσκολο για εμάς να παραμείνουμε υγιείς. Το 2010 η Λιάν προσβλήθηκε από μια βακτηριακή λοίμωξη που απείλησε τη ζωή της, γι’ αυτό πήγαμε επειγόντως στην Αυστραλία για θεραπεία. Ο Ιεχωβά μάς έδωσε τη δύναμη να παραμείνουμε ήρεμοι. Τελικά, η ιατρική ομάδα βρήκε μια αποτελεσματική αντιβίωση. Ένας από τους γιατρούς είπε: «Μέχρι τώρα εργαζόσασταν εσείς για τον Θεό. Τώρα εργάζεται εκείνος για εσάς». Ύστερα από πολλούς μήνες, επιστρέψαμε στον διορισμό μας.

Πολυάσχολοι στη Χώρα Μας

Τον επόμενο χρόνο χρειάστηκε να ταξιδέψουμε επανειλημμένα στην Αυστραλία για να συνεχίσει η Λιάν τη θεραπεία της. Τελικά, το 2012 το γραφείο τμήματος μας ζήτησε να παραμείνουμε στην Αυστραλία για να φροντίσουμε την υγεία μας. Επειδή λείπαμε τόσο πολλά χρόνια, η μεγαλύτερη δυσκολία για εμάς δεν ήταν να ανακτήσουμε την υγεία μας αλλά να προσαρμοστούμε διανοητικά και συναισθηματικά, εφόσον δεν νιώθαμε πια την Αυστραλία σπίτι μας. Επίσης, στενοχωριόμασταν που αναγκαστήκαμε να αφήσουμε έναν διορισμό και μια πνευματική οικογένεια που αγαπούσαμε τόσο πολύ. Νιώθαμε ότι είχαμε αποτύχει κατά κάποιον τρόπο και ότι δεν ήμασταν πλέον τόσο χρήσιμοι στον Ιεχωβά. Είχαμε πολλή ανάγκη την υποστήριξη της πνευματικής μας οικογένειας εκείνο το διάστημα.

Αφού η Λιάν ανέρρωσε, υπηρετήσαμε ως ειδικοί σκαπανείς στο Γούλονγκονγκ, νότια του Σίντνεϊ, στη Νέα Νότια Ουαλία. Ενθουσιαστήκαμε όταν περίπου μετά από έναν χρόνο προσκληθήκαμε στη Βιβλική Σχολή για Αντρόγυνα Χριστιανών (τώρα ονομάζεται Σχολή για Ευαγγελιστές της Βασιλείας). Έπειτα, το γραφείο τμήματος της Αυστραλασίας μάς διόρισε στο έργο περιοχής. Επί αρκετά χρόνια επισκεπτόμασταν εκκλησίες και ομίλους σε πολύβουες πόλεις, απομονωμένες κωμοπόλεις στην έρημο καθώς και ψαροχώρια. Ο τωρινός διορισμός μας περιλαμβάνει τις άνυδρες περιοχές στη βορειοδυτική Αυστραλία και όλο το Ανατολικό Τιμόρ.

Πλάι μου έχω την πιο υποστηρικτική και πνευματική σύζυγο που θα μπορούσα να είχα φανταστεί ποτέ, ένα εξαιρετικά πολύτιμο δώρο από τον Ιεχωβά. Η Λιάν δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν διορισμό, όσο δύσκολες και αν ήταν οι συνθήκες. Όταν τη ρωτούν πώς τα βγάζει πέρα με τις δυσκολίες, απαντάει: «Λέω τα πάντα στον Ιεχωβά». Κατόπιν, όταν διαβάζει τον Λόγο του Θεού, επιτρέπει στον Ιεχωβά να τη διδάσκει πώς να σκέφτεται, να νιώθει και να ενεργεί.

Δεν μετάνιωσα ποτέ που άφησα τον Ιεχωβά να κατευθύνει τη ζωή μου αντί να επιδιώξω μια καριέρα στον αθλητισμό. Είδα ότι ο Ιεχωβά μπορεί πραγματικά να μας εκπαιδεύσει να κάνουμε οτιδήποτε θέλει εκείνος, αν δεχόμαστε πρόθυμα κάθε διορισμό που μας αναθέτει. Σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζω και για κάθε απόφαση που πρέπει να πάρω, έχω μάθει να προσεύχομαι ζητώντας καθημερινά σοφία και άγιο πνεύμα. Ο στοργικός Πατέρας μας, ο Ιεχωβά, μας έχει δώσει μια πλούσια και ανταμειφτική ζωή, και ανυπομονούμε να δούμε τι άλλο θα κάνει στο μέλλον με «χωμάτινα σκεύη» όπως εμείς.—2 Κορινθίους 4:7.