Βιογραφία

Αποφασισμένοι να Επιτελέσουμε τη Διακονία Μας

Αφήγηση από τη Λίνα Ντέιβισον

«Χάνω το φως μου. Δεν βλέπω», είπε ο πιλότος μας με σβησμένη φωνή. Λίγα λεπτά αργότερα, τα χέρια του γλίστρησαν από τα χειριστήρια του μικρού αεροπλάνου στο οποίο επιβαίναμε, και ο ίδιος κατέρρευσε στη θέση του λιπόθυμος. Ο σύζυγός μου, ο οποίος δεν είχε ιδέα από πιλοτάρισμα, προσπαθούσε απεγνωσμένα να τον συνεφέρει. Προτού σας πω πώς γλιτώσαμε παρά τρίχα, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς βρεθήκαμε μέσα σε εκείνο το αεροπλάνο πάνω από την Παπούα-Νέα Γουινέα, ένα από το πιο απομακρυσμένα μέρη της γης.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στην Αυστραλία το 1929 και μεγάλωσα στο Σίντνεϊ, την πρωτεύουσα της Νέας Νότιας Ουαλίας. Ο πατέρας μου, ο Μπιλ Μάσκατ, ήταν κομμουνιστής και, όλως παραδόξως, πίστευε στον Θεό. Το 1938 συμφώνησε μάλιστα να υπογράψει μια αίτηση για να επιτραπεί στον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, να μιλήσει στο Δημαρχείο του Σίντνεϊ.

«Πρέπει να έχει κάτι καλό να πει», μας είπε τότε ο πατέρας μου. Οχτώ χρόνια αργότερα, μάθαμε την ουσία εκείνου του αγγέλματος. Ο πατέρας μου προσκάλεσε στο σπίτι μας τον Νόρμαν Μπελότι, έναν ολοχρόνιο διάκονο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, για να συζητήσουν γύρω από τη Γραφή. Η οικογένειά μας δέχτηκε γρήγορα τη Γραφική αλήθεια και σύντομα έγινε πολύ δραστήρια στη Χριστιανική διακονία.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1940, σταμάτησα το σχολείο για να βοηθήσω τη μητέρα μου, η οποία έπασχε από κάποια χρόνια ασθένεια. Δούλευα επίσης ως μοδίστρα για να βγάζω τα προς το ζην. Τα σαββατόβραδα, η αδελφή μου η Ρόουζ και εγώ συνοδεύαμε μια ομάδα σκαπανέων και κάναμε έργο δρόμου έξω από το Δημαρχείο του Σίντνεϊ. Το 1952 ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Τζον, αποφοίτησε από την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ στις Ηνωμένες Πολιτείες και διορίστηκε στο Πακιστάν. Και εμένα μου άρεσε η διακονία και ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμά του. Γι’ αυτό, τον επόμενο χρόνο έγινα τακτική σκαπάνισσα.

Γάμος και Ιεραποστολικό Έργο

Λίγο αργότερα, γνώρισα τον Τζον Ντέιβισον, ο οποίος υπηρετούσε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία. Η ταπεινοφροσύνη του, η γαλήνια αποφασιστικότητά του και η δύναμη του χαρακτήρα του με εντυπωσίασαν. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε φυλακιστεί τρεις φορές επειδή διακράτησε Χριστιανική ουδετερότητα. Μαζί αποφασίσαμε να κάνουμε τη Χριστιανική διακονία έργο της ζωής μας.

Ο Τζον και εγώ παντρευτήκαμε τον Ιούνιο του 1955. Αγοράσαμε ένα λεωφορείο με σκοπό να το μετατρέψουμε σε τροχόσπιτο. Στόχος μας ήταν να το χρησιμοποιούμε ως βάση για να κηρύττουμε σε απομακρυσμένες περιοχές της Αυστραλίας. Τον επόμενο χρόνο, απευθύνθηκε η πρόσκληση να μετακομίσουν Μάρτυρες στη Νέα Γουινέα, το βορειοανατολικό τμήμα ενός μεγάλου νησιού στα βόρεια της Αυστραλίας.a Το άγγελμα της Βασιλείας δεν είχε ακόμη κηρυχτεί σε εκείνο το μέρος του κόσμου. Προσφερθήκαμε αμέσως.

Εκείνον τον καιρό, ο μόνος τρόπος για να μπει κάποιος στη Νέα Γουινέα ήταν μέσω συμβολαίου εργασίας πλήρους απασχόλησης, γι’ αυτό ο Τζον άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Σύντομα εξασφάλισε ένα συμβόλαιο με κάποιο πριονιστήριο στη Νέα Βρετανία, ένα ακόμη πιο μικρό νησί που αποτελεί τμήμα της Νέας Γουινέας. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ξεκινήσαμε για το νέο μας διορισμό, και φτάσαμε στη Ραμπαούλ της Νέας Βρετανίας τον Ιούλιο του 1956. Εκεί περιμέναμε έξι μέρες να έρθει ένα πλοίο για να μας μεταφέρει στο Γουότερφολ Μπέι.

Η Διακονία μας στο Γουότερφολ Μπέι

Ύστερα από ένα ταξίδι μερικών ημερών σε ταραγμένη θάλασσα, φτάσαμε στο Γουότερφολ Μπέι, έναν μεγάλο όρμο περίπου 240 χιλιόμετρα νότια της Ραμπαούλ. Εδώ υπήρχε ένα τεράστιο πριονιστήριο σε κάποιο ξέφωτο στη ζούγκλα. Το ίδιο βράδυ, όταν όλοι οι εργάτες κάθονταν γύρω από το τραπέζι για το δείπνο, ο διευθυντής είπε: «Παρεμπιπτόντως, κύριε και κυρία Ντέιβισον, αποτελεί τακτική αυτής της εταιρίας να δηλώνουν όλοι οι υπάλληλοι το θρήσκευμά τους».

Ήμασταν απόλυτα βέβαιοι ότι δεν υπήρχε τέτοια τακτική, αλλά εφόσον δεν καπνίζαμε, είχαμε κινήσει τις υποψίες. Ούτως ή άλλως, ο Τζον απάντησε: «Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή. Οι άντρες ήταν βετεράνοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και είχαν προκατάληψη με τους Μάρτυρες λόγω της ουδέτερης στάσης τους στον πόλεμο. Έκτοτε, οι άντρες δεν έχαναν ευκαιρία για να μας δημιουργούν δυσκολίες.

Κατ’ αρχάς, ο διευθυντής αρνήθηκε να μας δώσει ψυγείο και κουζίνα, παρότι τα δικαιούμασταν. Τα ευπαθή μας τρόφιμα χαλούσαν και αναγκαστήκαμε να μαγειρεύουμε σε μια χαλασμένη κουζίνα που είχαμε βρει στη ζούγκλα. Στη συνέχεια απαγορεύτηκε στους ντόπιους χωρικούς να μας πουλούν φρέσκα προϊόντα, οπότε επιβιώναμε με οποιαδήποτε λαχανικά μπορούσαμε να βρούμε. Μας χαρακτήρισαν επίσης κατασκόπους και μας παρατηρούσαν προσεκτικά για να δουν αν διδάσκαμε σε κάποιον τη Γραφή. Κατόπιν εγώ έπαθα ελονοσία.

Παρ’ όλα αυτά, ήμασταν αποφασισμένοι να επιτελέσουμε τη διακονία μας. Γι’ αυτό, ζητήσαμε από δύο νεαρούς αυτόχθονες εργάτες του πριονιστηρίου οι οποίοι μιλούσαν αγγλικά να μας διδάξουν τη μελανησιακή πίτζιν, την εθνική γλώσσα. Με τη σειρά μας, εμείς τους διδάξαμε τη Γραφή. Τα σαββατοκύριακα κάναμε μακρινές «περιηγήσεις». Καθ’ οδόν, δίναμε διακριτικά μαρτυρία σε όσους χωρικούς βρίσκαμε. Τα άτομα με τα οποία μελετούσαμε τη Γραφή έκαναν τους διερμηνείς. Διασχίζαμε ποταμούς με ισχυρά ρεύματα και συναντούσαμε τεράστιους κροκοδείλους που λιάζονταν στις όχθες. Αν εξαιρέσουμε μια φορά που γλιτώσαμε παρά τρίχα, σπάνια μας ενοχλούσαν εκείνα τα απειλητικά αρπακτικά.

Ετοιμάζουμε Εργαλεία για Διδασκαλία

Καθώς επεκτεινόταν η διακονία μας, αποφασίσαμε να δακτυλογραφήσουμε απλά Γραφικά αγγέλματα για να τα διανείμουμε σε ενδιαφερόμενα άτομα. Οι σπουδαστές της Γραφής στο πριονιστήριο μας βοήθησαν να μεταφράσουμε το πρώτο από αυτά. Περνούσαμε πολλές νύχτες δακτυλογραφώντας εκατοντάδες φυλλάδια και τα διανέμαμε σε χωρικούς και πληρώματα διερχόμενων πλοιαρίων.

Το 1957, ο Τζον Κάτφορθ, ένας πεπειραμένος περιοδεύων διάκονος, μας έκανε μια ενθαρρυντική επίσκεψη.b Ανέφερε ότι η χρήση οπτικών αναπαραστάσεων θα ήταν αποτελεσματικός τρόπος για να διδάσκουμε Γραφικές αλήθειες σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να διαβάσουν. Αυτός και ο σύζυγός μου επινόησαν μια σειρά από απλές ζωγραφιές, ή σκιτσάκια, για να εξηγούν βασικές Γραφικές διδασκαλίες. Αργότερα, δαπανήσαμε αμέτρητες ώρες αντιγράφοντας σε σχολικά τετράδια αυτές τις ομιλίες που είχαν τη μορφή οπτικών αναπαραστάσεων. Κάθε σπουδαστής της Γραφής λάβαινε ένα αντίτυπο, το οποίο χρησιμοποιούσε για να κηρύττει σε άλλους. Αυτή η μέθοδος διδασκαλίας χρησιμοποιήθηκε τελικά σε όλη τη χώρα.

Ύστερα από δυόμισι χρόνια στο Γουότερφολ Μπέι, έληξε το συμβόλαιο εργασίας μας και μας δόθηκε έγκριση να μείνουμε στη χώρα. Γι’ αυτό, δεχτήκαμε την πρόσκληση να αναλάβουμε τη διακονία ειδικού σκαπανέα.

Πίσω στη Ραμπαούλ

Το πλοιάριό μας, το οποίο έπλεε βόρεια προς τη Ραμπαούλ, σταμάτησε για μια νύχτα σε κάποια φυτεία κοκκοφοινίκων και κακαόδεντρων στο Γουάιντ Μπέι. Οι ιδιοκτήτες, ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο που ήθελε να βγει στη σύνταξη και να μετακομίσει στην Αυστραλία, πρόσφεραν στον Τζον τη διαχείριση της φυτείας. Η προσφορά ήταν πολύ δελεαστική, αλλά όταν κουβεντιάσαμε το ζήτημα εκείνο το βράδυ, συμφωνήσαμε ότι δεν είχαμε πάει στη Νέα Γουινέα για να επιδιώξουμε υλικά πλούτη. Ήμασταν αποφασισμένοι να επιτελέσουμε τη διακονία μας ως σκαπανείς. Γι’ αυτό, την επόμενη μέρα πληροφορήσαμε το αντρόγυνο σχετικά με την απόφασή μας και επιβιβαστήκαμε ξανά στο πλοιάριο.

Αφού φτάσαμε στη Ραμπαούλ, συνταυτιστήκαμε με έναν μικρό όμιλο Μαρτύρων από άλλες χώρες οι οποίοι είχαν μετακομίσει στην περιοχή. Οι ντόπιοι έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας και αρχίσαμε πολλές Γραφικές μελέτες. Στο μεταξύ, διεξήγαμε Χριστιανικές συναθροίσεις σε μια τοπική ενοικιαζόμενη αίθουσα, όπου παρευρίσκονταν μέχρι και 150 άτομα. Πολλά από αυτά δέχτηκαν την αλήθεια και συνέβαλαν στην εξάπλωση των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού σε άλλα μέρη της χώρας.—Ματθαίος 24:14.

Επισκεφτήκαμε επίσης το Βούναμπαλ, ένα χωριό περίπου 50 χιλιόμετρα μακριά από τη Ραμπαούλ, όπου μια ομάδα ανθρώπων έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον για τη Γραφική αλήθεια. Σύντομα αυτοί τράβηξαν την προσοχή ενός σημαίνοντα Καθολικού της περιοχής. Με μια ομάδα φίλων του από την εκκλησία, αυτός διέκοψε την εβδομαδιαία μας Γραφική μελέτη και μας έδιωξε από το χωριό. Όταν μάθαμε ότι την επόμενη εβδομάδα θα γίνονταν περισσότερες φασαρίες, ζητήσαμε από την αστυνομία να μας συνοδεύσει.

Εκείνη τη μέρα είχε σχηματιστεί στο δρόμο μια ουρά χιλιομέτρων από Καθολικούς που μας περιγελούσαν. Πολλοί ήταν έτοιμοι να μας πετροβολήσουν. Στο μεταξύ, κάποιος ιερέας είχε συγκεντρώσει εκατοντάδες μέλη μιας φυλής στο χωριό. Η αστυνομία μάς διαβεβαίωσε ότι είχαμε το δικαίωμα να διεξαγάγουμε τη μελέτη μας, και έτσι μας άνοιξαν δρόμο μέσα από το πλήθος. Ωστόσο, μόλις αρχίσαμε τη μελέτη μας, ο ιερέας ξεσήκωσε τον όχλο. Η αστυνομία ήταν ανίκανη να συγκρατήσει το πλήθος. Γι’ αυτό, ο διοικητής μάς παρότρυνε να φύγουμε και μας οδήγησε γρήγορα στο αυτοκίνητό μας.

Ο όχλος μάς περικύκλωσε βρίζοντας, φτύνοντας και κουνώντας απειλητικά τις γροθιές τους, ενώ ο ιερέας στεκόταν με σταυρωμένα χέρια και χαμογελούσε. Μετά τη διαφυγή μας, ο διοικητής παραδέχτηκε ότι αυτή ήταν η χειρότερη κατάσταση που είχε αντιμετωπίσει ποτέ. Παρότι οι περισσότεροι άνθρωποι στο Βούναμπαλ τρομοκρατήθηκαν από την οχλοκρατική βία, κάποιος σπουδαστής της Γραφής τάχθηκε με θάρρος υπέρ της αλήθειας της Βασιλείας. Έκτοτε, εκατοντάδες άλλοι σε όλη τη Νέα Βρετανία έχουν πάρει παρόμοια θέση.

Η Νέα Γουινέα Ανοίγει τις Πόρτες Της

Το Νοέμβριο του 1960 διοριστήκαμε στο Μάντανγκ, μια μεγάλη πόλη στη βόρεια ακτή της Νέας Γουινέας, το κύριο νησί. Εδώ ο Τζον και εγώ είχαμε άφθονες προσφορές για εργασία πλήρους απασχόλησης. Μια εταιρία μού πρότεινε να διευθύνω το κατάστημα ενδυμάτων τους. Κάποια άλλη εταιρία ήθελε να κάνω μεταποιήσεις ενδυμάτων. Μάλιστα ορισμένες γυναίκες που κατάγονταν από άλλη χώρα προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν να ανοίξω δικό μου εργαστήρι ραπτικής. Έχοντας κατά νου τους στόχους μας, απορρίψαμε ευγενικά αυτές καθώς και άλλες προσφορές.—2 Τιμόθεο 2:4.

Ο τομέας στο Μάντανγκ ήταν παραγωγικός, και δημιουργήθηκε σύντομα μια ακμάζουσα εκκλησία. Πηγαίναμε με τα πόδια και με δίκυκλο σε απομακρυσμένα χωριά συμμετέχοντας σε εκστρατείες κηρύγματος που διαρκούσαν αρκετές μέρες. Κοιμόμασταν σε εγκαταλειμμένες καλύβες καθ’ οδόν, πάνω σε στοίβες από χορτάρι κομμένο από το δάσος. Κονσέρβες, μπισκότα και μια κουνουπιέρα συμπλήρωναν τις λιτές μας προμήθειες.

Σε κάποια εκστρατεία, επισκεφτήκαμε μια ομάδα ενδιαφερόμενων ατόμων στο Τάλιντιγκ, ένα χωριό περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια του Μάντανγκ. Καθώς η ομάδα σημείωνε πνευματική πρόοδο, ο διευθυντής του τοπικού σχολείου τούς απαγόρευσε να μελετούν τη Γραφή σε δημόσιους χώρους. Αργότερα, έβαλε την αστυνομία να καταστρέψει τα σπίτια τους και να τους διώξει στο δάσος. Ένας φύλαρχος εκεί κοντά, όμως, επέτρεψε στην ομάδα να μείνει στη δική του γη. Με τον καιρό, αυτός ο καλοσυνάτος φύλαρχος δέχτηκε τη Γραφική αλήθεια, και μια σύγχρονη Αίθουσα Βασιλείας χτίστηκε στην περιοχή.

Μετάφραση και Έργο Περιοδεύοντα Επισκόπου

Μόλις δύο χρόνια μετά την άφιξή μας στη Νέα Βρετανία το 1956, ζητήθηκε από τον Τζον και εμένα να μεταφράσουμε διάφορα Γραφικά έντυπα στη μελανησιακή πίτζιν. Αυτό το έργο συνεχίστηκε στο διάβα των ετών. Κατόπιν το 1970 προσκληθήκαμε στο γραφείο τμήματος στο Πορτ Μόρεσμπι, την πρωτεύουσα της Παπούας-Νέας Γουινέας, για να υπηρετήσουμε ολοχρόνια ως μεταφραστές. Εκεί διεξήγαμε επίσης μαθήματα γλώσσας.

Το 1975 επιστρέψαμε στη Νέα Βρετανία για να υπηρετήσουμε στη διακονία περιοδεύοντα επισκόπου. Τα επόμενα 13 χρόνια, πηγαίναμε με αεροπλάνο, με πλοίο, με αυτοκίνητο ή με τα πόδια σχεδόν σε κάθε σημείο της χώρας. Πολλές φορές γλιτώσαμε παρά τρίχα κατά τη διάρκεια ταξιδιών, όπως στο περιστατικό που ανέφερα στην αρχή του άρθρου. Σε εκείνη την περίπτωση, ο πιλότος μας λιποθύμησε από οξεία γαστρίτιδα καθώς πλησιάζαμε στον αεροδιάδρομο του Καντριάν στη Νέα Βρετανία. Με το αεροπλάνο στον αυτόματο πιλότο, κάναμε αβοήθητοι κύκλους πάνω από τη ζούγκλα ενόσω ο Τζον προσπαθούσε απεγνωσμένα να συνεφέρει τον πιλότο. Τελικά, εκείνος ανέκτησε τις αισθήσεις του και η όρασή του αποκαταστάθηκε ίσα ίσα για να κάνει μια ανώμαλη προσγείωση. Κατόπιν λιποθύμησε ξανά.

Ανοίγει μία Ακόμη Πόρτα Δραστηριότητας

Το 1988 λάβαμε καινούριο διορισμό στο Πορτ Μόρεσμπι ώστε να φροντίσουμε για τις αυξανόμενες ανάγκες που υπήρχαν στο γραφείο τμήματος σε σχέση με τη μετάφραση. Περίπου 50 άτομα ζούσαμε και εργαζόμασταν ως οικογένεια στο γραφείο τμήματος, όπου εκπαιδεύαμε επίσης τους καινούριους μεταφραστές. Όλοι μας μέναμε σε απλά διαμερίσματα του ενός δωματίου. Ο Τζον και εγώ αποφασίσαμε να αφήνουμε την πόρτα μας μισάνοιχτη ώστε να παρακινούμε τα μέλη της οικογένειας και τους επισκέπτες να σταματούν για να τους γνωρίσουμε. Ως αποτέλεσμα, δεθήκαμε πολύ με την οικογένειά μας και μπορούσαμε να δίνουμε ο ένας στον άλλον πολλή αγάπη και υποστήριξη.

Κατόπιν, το 1993, ο Τζον πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ένιωθα σαν να πέθανε μαζί του ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ήμασταν παντρεμένοι 38 χρόνια και είχαμε δαπανήσει όλο αυτόν τον καιρό μαζί στη διακονία. Ωστόσο, ήμουν αποφασισμένη να συνεχίσω, με τη δύναμη του Ιεχωβά. (2 Κορινθίους 4:7) Η πόρτα του δωματίου μου παρέμενε ανοιχτή, και τα νεαρά άτομα συνέχιζαν να με επισκέπτονται. Αυτή η ωφέλιμη συναναστροφή με βοήθησε να διατηρήσω θετική άποψη.

Το 2003, λόγω της κακής μου υγείας διορίστηκα στο γραφείο τμήματος στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας. Σήμερα, σε ηλικία 77 ετών, υπηρετώ ακόμη στο Μεταφραστικό Τμήμα με πλήρες ωράριο, και εξακολουθώ επίσης να είμαι δραστήρια στο έργο κηρύγματος. Οι αδελφοί μου και τα πνευματικά μου παιδιά και εγγόνια μού φέρνουν χαρά συνεχώς.

Η πόρτα του δωματίου μου στο Μπέθελ παραμένει ακόμη ανοιχτή, και έχω επισκέπτες τις περισσότερες μέρες. Μάλιστα, όταν η πόρτα μου είναι κλειστή, οι άλλοι συνήθως τη χτυπούν για να δουν μήπως κάτι δεν πάει καλά. Όσο αναπνέω, θα διατηρώ την αποφασιστικότητά μου να επιτελώ τη διακονία μου και να υπηρετώ τον Θεό μου, τον Ιεχωβά.—2 Τιμόθεο 4:5.

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτες στη σελίδα 18]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Σίντνεϊ

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ

ΠΑΠΟΥΑ-ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ

Τάλιντιγκ

Μάντανγκ

ΠΟΡΤ ΜΟΡΕΣΜΠΙ

ΝΕΑ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Ραμπαούλ

Βούναμπαλ

Γουάιντ Μπέι

Γουότερφολ Μπέι

[Ευχαριστίες]

Map and globe: Based on NASA/Visible Earth imagery

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Με τον Τζον σε κάποια συνέλευση στο Λάε της Νέας Γουινέας, 1973

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Στο γραφείο τμήματος στην Παπούα-Νέα Γουινέα, 2002