Τα Καναδικά Δικαστήρια Αποκλείουν Διακρίσεις
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στον Καναδά
ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ δεν αρέσει να πέφτη θύμα μεροληψίας. Πολλοί νόμοι έχουν γραφή στα βιβλία για να σταματήσουν αυτή τη συνήθεια. Παρ’ όλες αυτές τις ενέργειες, όμως, μερικοί άτομα στις τοπικές αρχές προσπαθούν ακόμη από καιρό σε καιρό ν’ ανατρέψουν την εφαρμογή αυτών των νόμων κατά της μεροληψίας. Αυτό συνέβη όταν μια θρησκευτική μειονότης στη Βρεταννική Κολομβία, στον Καναδά, απεφάσισε να κτίση μια ωραία αλλά απλή αίθουσα για συναθροίσεις.
Είχαν στην κατοχή τους ένα κομμάτι γης οχτώ έηκερς σ’ ένα αγροτικό τμήμα του όμορφου δήμου του Σούρρεη, κοντά στο Βανκούβερ. Το οικοδόμημα που είχαν σκοπό να κτίσουν επρόκειτο να έχη θέσεις για 1.800 άτομα, και θα χρησιμοποιείτο ως αίθουσα συνελεύσεων για ειδικές συναθροίσεις αρκετών εκκλησιαστικών ομάδων μας.
Θα επέτρεπε το τοπικό πολεοδομικό σχέδιο την ανοικοδόμησι ενός τέτοιου κτιρίου λατρείας; Χάρηκαν όταν έμαθαν ότι οπουδήποτε στην περιφέρεια μπορούσε να κτισθή αίθουσα εκκλησίας ή συνελεύσεων. Και στις 3 Ιανουαρίου 1974, ο αρχιεπιθεωρητής κτιρίων τούς έγραψε και τους παρέθεσε τα έγγραφα που απαιτούντο για να δοθή άδεια οικοδομήσεως.
Ζωηρά προώθησαν τα αρχιτεκτονικά και μηχανολογικά σχέδια. Αυτά ήσαν έτοιμα τον Απρίλιο, με δαπάνη $34.000. Τα σχέδια υπεβλήθησαν αμέσως κι εζητήθη άδεια οικοδομήσεως. Αλλά ο ζήλος των γρήγορα μετεστράφη σε πικρία. Η άδεια δεν δόθηκε και ο επιθεωρητής οικοδομών ζήτησε να μη γίνουν άλλα σχέδια. Γιατί αυτή η καθυστέρησις;
Ένας Καινούργιος Πολεοδομικός Νόμος!
Η απάντησις ήλθε τον Μάιο, όταν το Συμβούλιο για την Περιφέρεια του Σούρρεη διέταξε να καθυστερήση η άδεια «εν αναμονή πιθανής τροποποιήσεως του κανονισμού.» Η τροποποίησις που είχε προταθή για τον κανονισμό #4294 μιλούσε για μια νέα ζώνη που εκαλείτο «Δ-3» (Δημοσία Χρήσις #3), κι επιζητούσε να καταστή αναγκαίο να κτίζωνται μόνο σ’ αυτήν οι εκκλησίες και οι αίθουσες συνελεύσεων.
Αλλά πουθενά δεν υπήρχε μια τέτοια ζώνη! Ήταν μια φανταστική ζώνη που δεν περιελάμβανε καθόλου γη! Εάν οι εκκλησίες μπορούσαν να κτισθούν μόνο στη ζώνη Δ-3, ο νόμος απαγόρευε τελείως αυτά τα κτίρια! Γιατί θα ήθελε το δημοτικό συμβούλιο να κάνη αυτό το πράγμα;
Η απάντησις ήλθε στις δημόσιες ακροάσεις που έγιναν στις 10 και 24 Ιουνίου 1974. Σύντομα έγινε γνωστό ότι ωρισμένοι γείτονες στην περιοχή εναντιώνοντο στην οικοδόμησι της αιθούσης συνελεύσεων. Ισχυρίζοντο ότι θα υπήρχαν προβλήματα κυκλοφορίας και παρκαρίσματος, καθώς και προβλήματα μολύνσεως. Εν τούτοις, τα σχέδια που είχαν υποβληθή κάλυπταν επαρκώς αυτά ακριβώς τα προβλήματα και ευρίσκοντο σε αρμονία με όλους τους κανονισμούς.
Ο δημοτικός σχεδιαστής Α. Κλέην προσπάθησε να εξηγήση ορθολογιστικά τον προταθέντα περιορισμό λέγοντας ότι η περιουσία μιας εκκλησίας, επειδή είναι μεγαλύτερη από την κατοικίσιμη περιουσία μιας οικογενείας, καθιστούσε ακατάλληλο για τα άτομα που ασχολούνται με την πολεοδομία της περιοχής να χαράξουν δρόμους. Εν τούτοις, υπεστήριξε ότι τα νοσοκομεία, τα σχολεία και άλλα δημόσια ή ημιδημόσια κτίρια μπορούσαν να επιτρέπωνται χωρίς περιορισμούς.
Αλλά τα νοσοκομεία ή τα σχολεία δεν θα παρεμπόδιζαν τη χάραξι ενός νέου δρόμου, το ίδιο όπως και μια εκκλησία; Γιατί να σταματήσουν την οικοδόμησι εκκλησιών ενώ θα επέτρεπαν άλλα μεγάλα δημόσια κτίρια; Το πραγματικό ζήτημα που υπήρχε πίσω απ’ αυτές τις ασυνέπειες ήλθε στην επιφάνεια στη διάρκεια ενός μέρους της συζητήσεως όταν ο διευθυντής του Δήμου είπε, όπως αναφέρεται, τα εξής: ‘Η γειτονιά δεν πρέπει να υποχρεωθή να παρέχη στέγη σε μια θρησκεία που δεν θέλει.’
Ο δήμαρχος ισχυρίσθηκε επί πλέον ότι όλοι οι γείτονες πρέπει να ειδοποιούνται για οποιαδήποτε πρότασι οικοδομής εκκλησιαστικού κτιρίου και να έχουν μια δημόσια ακρόασι για να εναντιωθούν σ’ αυτήν. Αλλά ο εξέχων ειδικός στην πολεοδομία, ο Ρίτσαρντ Μπάμπκοκ, στο βιβλίο του Το Παιγνίδι της Πολεοδομίας, ονομάζει αυτές τις ακροάσεις «κυβέρνησι κάτω από την πίεσι κραυγών» και «δίκη με το πρόσχημα της γειτνιάσεως.» Θ’ άνοιγαν τη θύρα για ν’ αποκλείσουν τα εκκλησιαστικά κτίρια των μειονοτήτων!
Πλήρως ενήμερες αυτής της απειλής, αρκετές άλλες εκκλησιαστικές ομάδες εκτός από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, που ήσαν τα θύματα σ’ αυτή την περίπτωσί, παρακολούθησαν τις δημόσιες συγκεντρώσεις. Όλοι αντελήφθησαν την απειλή για τη θρησκευτική ελευθερία που κρυβόταν πίσω από τα ήπια λόγια των επισήμων του Δήμου.
Ο λειτουργός του Ευαγγελικού Παρεκκλησίου του Βορείου Σούρρεη αναφέρεται ότι είπε ότι οι προταθείσες ακροάσεις με τους γείτονες άνοιγαν τον δρόμο σε ‘αποφάσεις που εβασίζοντο σε θρησκευτική προκατάληψι όπου φανατικοί άνθρωποι μπορούσαν να επηρεάσουν αυτά που γίνονται.’ Ένας ομιλητής των Ρωμαιοκαθολικών Ιπποτών του Κολόμπους διαμαρτυρήθηκε επίσης για την προταθείσα ‘αδικία μέσω του νόμου,’ λέγοντας: ‘Κάναμε δυο παγκοσμίους πολέμους για να προστατεύσωμε την πολιτική μας ελευθερία και τη θρησκευτική μας ελευθερία.’
Αλλά όλ’ απεδείχθησαν μάταια. Ο νόμος #4294 υιοθετήθηκε στις 11 Ιουλίου 1974. Μετά απ’ αυτό, ο επιθεωρητής κτιρίων έγραψε: «Λόγω της προσφάτου υιοθετήσεως της ζώνης Δ-3 . . . δεν μπορούμε να εκδώσωμε την άδεια οικοδομήσεως.»
Έτσι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ωδηγήθηκαν από τους επισήμους στις δημοτικές θέσεις να ξοδέψουν ανωφελώς πάνω από $34.000, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ο πολύς χρόνος και η ενέργεια που δαπανήθηκαν. Μολονότι έγινε έρευνα να βρεθή μια άλλη τοποθεσία για την οικοδόμησι, τίποτα δεν φαινόταν διαθέσιμο. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν; Αφού συνεζητήθη η υπόθεσις μ’ ένα σύμβουλο, κατέληξαν σε μια απόφασι—να προβούν σε νομική ενέργεια.
Στο Δικαστήριο!
Έξη μήνες περίπου αργότερα, η υπόθεσις έφθασε τελικά για συζήτησι ενώπιον του Δικαστού Ρούτταν, ενός αρχιδικαστού του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βρεταννικής Κολομβίας. Δαπανήθηκε μιάμισυ ολόκληρη μέρα σε εντατική συνομιλία. Στη διάρκεια της συζητήσεως, ο Δικαστής Ρούτταν λέγεται ότι έκαμε τα εξής σχόλια: Η δημοσία ακρόασις έχει σκοπό να επιτρέψη στους γείτονες ν’ αποφασίσουν αν θα κτισθή ή όχι μια εκκλησία. Αυτό ανοίγει τη θύρα σε ασυνέπεια και μεροληψία με βάσι το ότι «δεν τους αρέσει αυτή η εκκλησία ούτε αυτοί οι άνθρωποι.»’
Στις 11 Φεβρουαρίου 1975, έδωσε τη δεκατετρασέλιδη απόφασι του. Ο Δικαστής Ρούτταν έγραψε τα εξής σχετικά με τον νέο νόμο:
«Περιγράφεται κακώς ως νόμος ‘πολεοδομίας’ διότι δεν δημιουργεί καμμιά πολεοδομική ζώνη. . . το να δημιουργηθή μια ομάδα ζωνών χωρίς καμμιά συγκεκριμένη ζώνη οδηγεί αναμφιβόλως σε μεροληψία εκ μέρους ατόμων κι επομένως ο υπονοηθείς πολεοδομικός νόμος πρέπει να κηρυχθή ανόητος και παράλογος ως ούλτρα βίρες [πέραν της νομοθετικής εξουσίας του Συμβουλίου του Σούρρεη].»
Διέταξε έπειτα την Περιφέρεια του Σούρρεη να εκδώση μια άδεια οικοδομήσεως για την αίθουσα συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Αλλά το Συμβούλιο του Σούρρεη δεν επρόκειτο ν’ αλλάξη τόσο εύκολα τη μεροληπτική του απόφασι. Έκαμε έφεσι στο Εφετείον της Βρεταννικής Κολομβίας. Μεγαλύτερη καθυστέρησις! Ο νομικός σύμβουλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά έκαμε ένα διάβημα ζητώντας άμεση ακρόασι υπό το φως των υψουμένων δαπανών οικοδομήσεως. Το δικαστήριο διέταξε να ορισθή το εφετείο στις πρώτες διαθέσιμες ημερομηνίες.
Έτσι, στις 5 Ιουνίου 1975, ο νομικός σύμβουλος της Περιφερείας του Σούρρεη άρχισε την αγόρευσί του ενώπιον τριών δικαστών στο Εφετείον της Βρεταννικής Κολομβίας. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, αναφέρεται ότι ο πρόεδρος του δικαστηρίου υπέδειξε σ’ αυτόν τον δικηγόρο ότι ‘εβδομήντα εννέα εκκλησίες έχουν κτισθή στον δήμο χωρίς καμμιά φασαρία. Ξαφνικά τώρα δεν μπορείτε να κτίσετε καμμιά εκκλησία! Οι αιτούντες συμφωνούν μ’ όλους τους κανονισμούς κι εν τούτοις το συμβούλιο του Σούρρεη λέγει αυθαίρετα, «Όχι, δεν μπορείτε να κτίσετε!» Αυτή είναι μια πολύ αυθαίρετη απόφασις. . . . Το δικαίωμα να κτισθή μια εκκλησία εξαρτάται από την ιδιοτροπία του Συμβουλίου.’
Ο Δικαστής Σήτον πρόσθεσε τα εξής: ‘Βρίσκεσθε προ διλήμματος. Χρειασθήκατε σκάλα για ν’ ανεβήτε εκεί—τώρα θέλετε να σας βοηθήσωμε να κατεβήτε!’
Καθώς η ημέρα πλησίαζε στο τέλος της, εδόθη χρόνος για να μιλήση σύντομα η άλλη πλευρά και να τονίση ένα μόνο σημείον και να κρατήση την κυρία αγόρευσι για το επόμενο πρωί. Αλλά οι δικασταί ούτε καν το ζήτησαν αυτό! Αντιθέτως, το επόμενο πρωί εξέδωσαν ομοφώνως απόφασι υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μια προφορική απόφασι ακριβώς από τις έδρες των χωρίς καθυστέρησι. Ο Δικαστής Σήτον είπε τα εξής:
«Δεν υπήρχε έδαφος στη ζώνη Δ-3 όταν το Συμβούλιο είπε, ή υπενόησε ότι ‘οι Εκκλησίες μπορούν να κτίζωνται μόνο στις ζώνες Δ-3.’ Νομίζω ότι πρέπει να εξετάσωμε τη Δημοτική Πράξι για να δούμε αν εξουσιοδοτή τον δήμο ν’ απαγορεύη την οικοδόμησι εκκλησιών, διότι αυτό ακριβώς κάνει αυτός ο νόμος.
«Το άρθρο μας 702 (1) (β) . . . δεν εξουσιοδοτεί τον δήμο ν’ απαγορεύη την οικοδόμησι εκκλησιών στην περιοχή του.»
Θα μπορούσαν τώρα να οικοδομήσουν; Σύμφωνα με τη δικαστική απόφασι, οι επίσημοι του Σούρρεη «διετάσσοντο να εκδώσουν άδεια οικοδομήσεως . . . σύμφωνα με την αίτησι για την οποία υπεβλήθησαν λεπτομερή σχέδια.» Εστάλη τότε ένα τηλεγράφημα στο Δημαρχείον του Σούρρεη, παραγγέλλοντας ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα έρχονταν την Τρίτη, στις 10 Ιουνίου, για να πάρουν την άδεια οικοδομήσεως κατ’ εντολήν της δικαστικής αποφάσεως. Αλλ’ αυτό δεν έγινε.
Ακόμη ένα Εμπόδιο
Το συμβούλιο της Περιφερείας του Σούρρεη συνηντήθη πάλι τη Δευτέρα, 9 Ιουνίου και συζήτησε δημοσία ποια μέτρα έπρεπε να πάρουν για να εμποδίσουν την οικοδόμησι της αιθούσης συνελεύσεως εν όψει της δικαστικής αποφάσεως. Ένας παρατηρητής σημείωσε τα εξής σχόλια:
Δημοτικός σύμβουλος Μίλλαρ: ‘Υπάρχει τίποτε που μπορούμε να κάνωμε για να το σταματήσωμε; . . . Θα κάνουν μια εγκατάστασι για 1.800 ανθρώπους σε μια σηπτική έκτασι.’
Διευθυντής Κλόσκυ: ‘Ο Επιθεωρητής Υγείας το ενέκρινε κιόλας· δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνωμε κάτι γι’ αυτό.’
Δήμαρχος Βάντερ Ζαλμ: ‘Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να οργανώσωμε ένα Συμβούλιο Υγείας.’
Ο δήμαρχος έτσι πρότεινε ότι, ως αυτοδιωρισμένο «Συμβούλιο Υγείας,» το δημοτικό συμβούλιο θα μπορούσε ακόμα ν’ απειλήση το πρόγραμμα οικοδομήσεως. Αλλά δεν συμφώνησαν όλα τα μέλη:
Δημοτικός σύμβουλος Μπηλ: ‘Νομίζω ότι πιανόμαστε από άχυρα. Δεν θα ήθελα να υποστηρίζω μια εκδικητική πράξι αυτού του είδους.’
Δημοτικός σύμβουλος Ομπράιεν-Μπελ : ‘Θα φαινόμαστε ανόητοι . . . πιανόμαστε από άχυρα. Ο διωρισμένος αρμόδιος επιθεωρητής υγείας έκαμε την εξέτασι κι εξέδωκε την απόφασι γι’ αυτό. Δεν βρήκε τίποτε εσφαλμένο σ’ αυτό τότε.’
Αλλά άλλοι επέμεναν:
Δήμαρχος: ‘Νομίζω ότι πρέπει να οργανώσωμε το Δημοτικό συμβούλιο σε Συμβούλιο Υγείας. Θα μπορούσαμε να κάνωμε μια συγκέντρωσι δύο εβδομάδες από σήμερα για να το εξετάσωμε αυτό.’
Διευθυντής Κλόσκυ: ‘Σ’ αυτό το τηλεγράφημα που ζητά την άδεια, ο νομικός των σύμβουλος λέγει ότι αν δεν δώσωμε την άδεια θ’ ασεβήσωμε προς το δικαστήριο.’
Δημοτικός σύμβουλος Μακκίτκα: ‘Τι θα πάθωμε; Δυο μέρες στη φυλακή;’
Ασέβεια προς το δικαστήριο, άρνησις υπακοής σε δικαστική εντολή, είναι ένα σοβαρό ζήτημα και τιμωρείται με πρόστιμο ή φυλάκισι. Στις 11 Ιουνίου η δικαστική εντολή εδόθη στον επιθεωρητή κτιρίων. Αυτός έδωσε άδεια οικοδομήσεως αλλά όχι σύμφωνα με τα σχέδια που ενεκρίθησαν από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αντιθέτως η άδεια «υπέκειτο σ’ εξέτασι και έγκρισι του συστήματος αποχετεύσεως και διαθέσεως από το τοπικό Συμβούλιον Υγείας.»
Αλλά το «Τοπικό Συμβούλιον Υγείας» ήταν απλώς ένας ακόμη τίτλος που έλαβαν ωρισμένα προφανώς προκατειλημμένα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου του Σούρρεη! Έτσι, στις 13 Ιουνίου ο νομικός σύμβουλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά ειδοποίησε το συμβούλιο του Σούρρεη ότι η κατάστασις που είχε προσαφθή στην άδεια ήταν παράνομη κι έτσι ο δήμος ασεβούσε προς το δικαστήριο. Συγχρόνως, εφέρθησαν εκσκαφείς στην τοποθεσία αυτή κι άρχισαν να προετοιμάζουν το έδαφος για οικοδόμησι.
Τέσσερις μέρες αργότερα εδόθη στον δήμαρχο και στους συμβούλους του Σούρρεη, εκτός από δύο που είχαν ψηφίσει εναντίον της ιδρύσεως του «Συμβουλίου Υγείας,» δικαστική κλήσις δι’ ασέβειαν. Η υπόθεσις για την ασέβεια εφέρθη ενώπιον του Δικαστού Άντερσον στις 20 Ιουνίου 1975.
Αφού εξέτασε με επιμονή τα ακαθόριστα επιχειρήματα του δημοτικού συνηγόρου, ο Δικαστής Άντερσον, όπως αναφέρεται, παρετήρησε ότι ‘δεν υπάρχουν καθόλου, ούτε λίγες, αποδείξεις ότι υπήρχε ανάγκη να ψηφισθούν οι αποφάσεις που ψηφίσθηκαν από το Συμβούλιο τη Δευτέρα, 9η Ιουνίου 1975, εκτός μόνον για να εμποδισθή η οικοδόμησις του κτιρίου.’ Ο Δικαστής Άντερσον επομένως συνεπέρανε τα εξής:
«Δεν υπάρχει ανάγκη να λεχθή ότι τα μέλη του Συμβουλίου δεν έπρεπε να κάνουν τίποτε άμεσα ή έμμεσα που θα είχε ως αποτέλεσμα την παρενόχλησι ή ενόχλησι των Αιτούντων ή την παρεμπόδισί των από το να προωθήσουν με νόμιμο τρόπο την κατασκευή του κτιρίου των. Είμαι βέβαιος ότι με την καλή πρόθεσι και την κοινή λογική όλων εκείνων που περιλαμβάνονται, όλα τα ζητήματα που έχουν εγερθή μπορούν να λυθούν για το αμοιβαίο όφελος και των αιτούντων και της Περιφερείας του Σούρρεη. Η αίτησις αναβάλλεται σίνε ντίε [επ’ αόριστον].»
Με το να παραπέμψη την υπόθεσι μ’ αυτό τον τρόπο, η δικαστική ενέργεια παρέμενε σ’ αυτόν. Αν συνέβαινε καμμιά ‘παρενόχλησις ή ενόχλησις,’ το ζήτημα θα μπορούσε αμέσως να εξετασθή ενώπιον του ίδιου δικαστού. Τώρα, θα μπορούσαν να οικοδομήσουν;
Τα Επακόλουθα
Η απάντησις ήλθε στην επόμενη συνεδρίασι του συμβουλίου, στις 23 Ιουνίου. Η εφημερίς Κολούμπιαν ανέφερε τα εξής:
«Ο Δήμαρχος Μπιλ Βάντερ Ζαλμ παρώτρυνε το συμβούλιο ν’ ‘αφήση την όλη υπόθεσι εκεί’ και να επιτρέψη στους Μάρτυρες του Ιεχωβά να λύσουν όποιο πρόβλημα τους απασχολεί με το Αρμόδιο Συμβούλιο Υγείας.
«Το συμβούλιο τότε ψήφισε να διαγράψη την υπόθεσι και να φυγή από τη σκηνή.»
Τι συνέβη «το «Συμβούλιον Υγείας» του Σούρρεη;
«Προηγουμένως, το συμβούλιο διελύθη ως συμβούλιον υγείας, όπως είχε προγραμματισθή, και διεκόπη αμέσως χωρίς συζήτησι.
«Ήταν το συμβούλιο υγείας με τη συντομώτερη διάρκεια που συνεκλήθη ποτέ.»
Η Περιφέρεια του Συμβουλίου του Σούρρεη πράγματι ‘άφησε την όλη υπόθεσι εκεί’ και ‘έφυγε από τη σκηνή.’ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκτιμούν πολύ την ωραία συνεργασία που επηκολούθησε με τους υπαλλήλους και τους επιθεωρητάς του Τμήματος Κτιρίων στη διάρκεια της κατασκευής. Μετά από τόση μεγάλη παρεμπόδιση οι εθελοντές εργάτες άρχισαν την οικοδόμησι μ’ ένα ξέσπασμα ενθουσιασμού, ώστε το κτίσιμο τελείωσε μέσα σε επτά μήνες!
Παρατηρώντας την ταχεία πρόοδο, τρεις γείτονες ήλθαν και είπαν: «Σας παρακολουθούσαμε και εντυπωσιασθήκαμε τόσο πολύ μ’ αυτά που είδαμε ώστε σκεφθήκαμε ότι έπρεπε να έλθωμε να ρίξωμε μια ματιά από κοντά.» Ένας άλλος γείτονας εκεί κοντά ήλθε να προσφέρη τη βοήθεια του δωρεάν και εργάσθηκε πρόθυμα και σκληρά. Τώρα κι ο ίδιος απολαμβάνει δωρεάν βοήθεια μέσω μιας Γραφικής μελέτης. Ακόμη ένα άλλο άτομο εξέφρασε εκτίμησι για τις νομικές προσπάθειες και αυθόρμητα προσέφερε ένα αξιόλογο ποσόν για τα έξοδα που εγίνοντο.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην περιοχή του Βανκούβερ είναι χαρούμενοι καθώς υποδέχονται όλα τα άτομα στην καινούργια ωραία αίθουσα συνελεύσεως. Όταν έγινε η αφιέρωσις αυτού του ωραίου κτιρίου στις 13 Μαρτίου αυτού του έτους, χάρηκαν όταν είδαν 2.480 άτομα να έρχωνται στην περιοχή του Βανκούβερ για να μοιρασθούν αυτή τη χαρά. Γνωρίζουν ότι αυτό το κτίριο θ’ αποδειχθή αξιόλογο στοιχείο στην κοινότητα, αλλά, το πιο σπουδαίο είναι ότι θ’ αποτελή κέντρο λατρείας του αληθινού Θεού Ιεχωβά.
[Εικόνα στη σελίδα 17]
Σκίτσο υπό καλλιτέχνου της Αιθούσης Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σούρρεη της Βρεταννικής Κολομβίας
[Εικόνα στη σελίδα 18]
Το Δικαστήριο αποφασίζει
Οι Μάρτυρες έχουν δικαίωμα να κτίσουν εκκλησία
THE PROVINCE 7 Ιουνίου 1975
Το Εφετείο ευνοεί τους Μάρτυρες εν σχέσει με την αίθουσα στο Σούρρεη
THE VANCOUVER SUN, 7 Ιουνίου 1975
[Εικόνα στη σελίδα 18]
THE COLUMBIAN, 12 Ιουνίου 1975
Το Σούρρεη Δημόσια Αψηφά την απόφασι υπέρ των Μαρτύρων
‘Τα νήματα ενώνονται’ στην άδεια των Μαρτύρων
THE PROVINCE, 12 Ιουνίου 1975
[Εικόνα στη σελίδα 19]
Το Δημοτικό Συμβούλιο Του Σούρρεη παραμερίζει τα Σχέδια Των Μαρτύρων
THE COLUMBIAN, 24 Ιουνίου 1975