Έχουν οι Ελευθερίες Κρατήσει;
ΜΕ ΤΗ Διακήρυξι της Ανεξαρτησίας το 1776, άρχισε σε μεγάλη κλίμακα ένα ασυνήθιστο πείραμα ανθρωπίνης διακυβερνήσεως—η σύγχρονη δημοκρατία. Εκείνη την εποχή τα περισσότερα έθνη εκυβερνώντο από βασιλείς ή άλλες μορφές εξουσίας.
Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστευαν ότι μόνο μια ‘κυβέρνησις με τη συγκατάθεσι του λαού’ θα μπορούσε να προστατεύση τις επιθυμητές ελευθερίες. Αυτές περιελάμβαναν την ελευθερία του λόγου, της θρησκείας, του τύπου και του συνέρχεσθαι.
Αυτές οι ελευθερίες ανεκηρύχθηκαν ως «αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα.» Και το 1787 ενσωματώθηκαν στο επίσημο έγγραφο που θ’ αποτελούσε το θεμέλιο των Ηνωμένων Πολιτειών—το Σύνταγμα.
Τι Δείχνει το Ιστορικό Υπόμνημα;
Η δοκιμή των ανακηρυγμένων ιδανικών γίνεται στην πράξι. Δεν είναι δύσκολο να γράφωμε ευγενικά λόγια στο χαρτί. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να τα τηρήσωμε.
Απ’ αυτή την άποψι το ιστορικό υπόμνημα είναι αντιφατικό. Σε πολλές περιπτώσεις οι ελευθερίες διαφυλάχθηκαν αρκετά καλά. Αλλά σε άλλες περιπτώσεις οι καταχρήσεις και η περιφρόνησις των βασικών ελευθεριών ήταν ολέθρια.
Από τη θετική πλευρά, οι βασικές ιδέες που περιελαμβάνοντο στις ελευθερίες του λόγου, της θρησκείας, του τύπου και του συνέρχεσθαι υπεστηρίχθησαν κατά μεγάλο ποσοστό. Κατά καιρούς, όμως, αυτό σήμαινε σκληρό δικαστικό αγώνα για ν’ αποκτηθούν οι ελευθερίες που προέβλεπε το Σύνταγμα.
Ένας Αγώνας
Στην προσπάθεια ν’ ασκηθή θρησκευτική ελευθερία, οι πεποιθήσεις των μειονοτήτων συχνά υπέφεραν. Παραδείγματος χάριν, στο τέλος της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εδιώχθησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όχι μόνον οι οχλοκρατίες, αλλά και οι ενέργειες ωρισμένων προκατειλημμένων αξιωματούχων, τους εστέρησαν τα Συνταγματικά των δικαιώματα.
Ως αποτέλεσμα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγκάσθηκαν να φέρουν πολλές νομικές υποθέσεις των στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ευτυχώς, οι αποφάσεις αυτού του ανωτάτου δικαστηρίου, η μια μετά την άλλη, αναχαίτισαν τις δυνάμεις καταπιέσεως. Η θρησκευτική ελευθερία διαφυλάχθηκε.
Αυτή η ελευθερία ωφέλησε πραγματικά το παγκόσμιο έργο κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αφού τα κεντρικά γραφεία τους για όλο τον κόσμο βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι βασικές ελευθερίες της θρησκείας, του συνέρχεσθαι, του λόγου και του τύπου, τις οποίες εξασφάλιζε το Σύνταγμα, υπήρξαν σπουδαίες για όλες τις θρησκείες της χώρας.
Αυτό έρχεται σε αντίθεσι με την κατάστασι που επικρατεί σε πολλές άλλες χώρες. Ας σκεφθούμε μόνο πώς καταπιέσθηκε αυτό το έργο κηρύγματος στη Γερμανία επί Χίτλερ. Και σήμερα ακόμη δεν είναι δυνατόν να γίνη αυτό το έργο φανερά στις Κομμουνιστικές χώρες, καθώς και σε αρκετές άλλες δικτατορικές χώρες, όπου η ελεύθερη λατρεία του Θεού έχει απαγορευθή.
Ως εκ τούτου, έχουν γίνει πολλοί σκληροί αγώνες για να τηρηθούν οι βασικές ελευθερίες που ζητούν οι άνθρωποι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, γίνονται μέχρι σήμερα.
Καλύτερα να Γίνεται Κατάχρησις της Ελευθερίας Παρά να Μην Υπάρχη Καθόλου Ελευθερία
Είναι καλύτερο ν’ ανέχεται κανείς κατάχρησι της ελευθερίας παρά να μην έχη καθόλου ελευθερία. Και ένα παράδειγμα αυτού είναι ο ίδιος ο εορτασμός της Διακοσιετηρίδος. Ενώ πολλές ομάδες έκαναν αξιοπρεπείς συγκεντρώσεις σχετικά με τη 200στή επέτειο της χώρας, άλλοι την χρησιμοποίησαν για ιδιοτελείς σκοπούς.
Το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ αναφέρει: «Αν δεν είμαστε όλοι προσεκτικοί, αυτό το έτος μπορεί να μείνη στη μνήμη μας ως η 200στή επέτειος της Αμερικανικής εκμεταλλεύσεως. Ένα μέρος της φασαρίας και της ανακατωσούρας επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Διακοσιετηρίδος έχει αρχίσει να παίρνη παράλογες διαστάσεις.»
Το περιοδικό αναφέρει ότι μπορεί ν’ αγοράση κανείς «μπλουζάκια της Διακοσιετηρίδος, κουβαδάκια για πάγο, αντίγραφα της πολυθρόνας του Τζων Χάνκοκ, κομματάκια ξύλο από την αρχική Αίθουσα της Ανεξαρτησίας, αντίγραφα των πιστολιών του Τζωρτζ Ουάσιγκτον, στυλό της Διακοσιετηρίδος, ένα κάθισμα τουαλέττας μπλε-άσπρο-κόκκινο, και μια σακκούλα σκουπιδιών με την Καμπάνα της Ελευθερίας.»
Η εφημερίς Γουώλ Στρητ Τζώρναλ σχολίασε επίσης: «Είναι θλιβερό να το λέμε, αλλά είναι γεγονός ότι η Διακοσιετηρίς προσείλκυσε περισσότερο . . . χυδαίο εμπορικό πνεύμα, στολισμένο με πατριωτικά χρώματα, απ’ όσο έπρεπε.»
Προσείλκυσε επίσης τουρίστες σε ιστορικούς χώρους. Σε μερικές περιπτώσεις, οι τουρίστες δεν σεβάσθηκαν τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν εκεί. Παραδείγματος χάριν, σε μια συνοικία της Φιλαδέλφειας, οι τουρίστες πλημμύριζαν τους ιστορικούς δρόμους, κοίταζαν αδιάκριτα μέσα από τα παράθυρα των ιδιωτικών κατοικιών και γέμιζαν σκουπίδια τα πεζοδρόμια και τους δρόμους.
Μια γυναίκα, που ήταν απελπισμένη, είπε ότι τελικά βρήκε ένα τρόπο γιο να κρατήση τους περίεργους τουρίστες μακριά. Είπε ότι θυμήθηκε μια σελίδα από το παρελθόν και άρχισε να απαλλάσσεται από τα σκουπίδια της όπως και μερικοί από τους Αποίκους προγόνους της: Τα πέταγε από το παράθυρό της που βρισκόταν στον δεύτερο όροφο! «Αν αυτό δεν καταφέρη να διώξη τους τουρίστες, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να τους διώξη,» δήλωσε.
Σε ωρισμένα μέρη, μερικοί επέμειναν να ντυθούν οι εργάτες με ωρισμένα χρώματα ή να συμμορφωθούν με κάποια μόδα ντυσίματος για τον εορτασμό της Διακοσιετηρίδος. Αλλά η προσπάθεια κάποιου να επιβάλη στους ανθρώπους να το κάνουν αυτό, αποτελεί παραβίασι των ελευθεριών που εορτάζει η Διακοσιετηρίς.
Βεβαίως, αν κάποια κατάχρησις καταντήση ανυπόφορη, μπορεί κάποιος να καταφύγη στα δικαστήρια της χώρας. Αυτά τα δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να προστατεύσουν τις Συνταγματικές ελευθερίες. Αλλά και πάλι, καλύτερα να υφίσταται κάποιος καταχρήσεις της ελευθερίας, παρά να μην έχη καθόλου ελευθερία.
Είναι αλήθεια ότι οι βασικές ελευθερίες υπήρξαν προνόμιο πολλών μέσα στο έθνος. Αλλά τα ευγενικά ιδανικά της ελευθερίας, που είναι ενσωματωμένα στη Διακήρυξι της Ανεξαρτησίας και στο Σύνταγμα, ηχούν πολύ κούφια για άλλους. Για ποιους; Και με ποιον τρόπο;
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]
Η ελευθερία λειτούργησε καλά για μερικούς, αλλά οι καταχρήσεις της υπήρξαν ολέθριες για άλλους.