Ένας Μικρόσωμος Άνθρωπος που Έφθασε σε Πλήρη Ανάπτυξι
ΘΥΜΑΜΑΙ την πρώτη φορά που συνάντησα τον Άντριου· εντυπωσιάσθηκα. Ήταν χαραγμένη στο πρόσωπό του η πολύχρονη σοφία που είχε αποκτήσει από τα πολλά ταξίδια του σ’ όλο τον κόσμο, από τη βαθειά μελέτη και την πείρα του. Μιλούσε πολλές γλώσσες και ήταν ταλαντούχος—τόσο στη γλυπτική όσο και στη ζωγραφική. Ήταν διάσημος κωμικός και ηθοποιός. Είναι αξιοσημείωτο ότι έχει ύψος σαράντα τρεις ίντσες (109 εκατοστά), ένας από τους πιο κοντούς ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο.
Η σωματική ανάπτυξις του Άντριου, που γεννήθηκε το 1903 στο Πορτ Άρθουρ της Μαντζουρίας, σταμάτησε όταν ήταν έξη ετών, παρ’ όλον ότι διανοητικά ήταν αναπτυγμένος περισσότερο από το κανονικό. Οι γονείς του ήσαν φτωχοί αγρότες που τον περισσότερο καιρό μοχθούσαν στα χωράφια. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, γινόταν φανερό ότι ο Άντριου δεν θα είχε φυσιολογική ανάπτυξι.
Όταν ήταν ακόμη μικρός, οι γονείς του μετοίκησαν στη Σιβηρία, απ’ όπου οι παιδικές του αναμνήσεις είναι γεμάτες από τις μελαγχολικές εκτάσεις των απέραντων δασών. Το τοπίο ήταν ερημικό και το σάρωναν οι ψυχροί άνεμοι και το χιόνι.
Οι γονείς του αντιμετώπιζαν τη δύσκολη απόφασι σχετικά με το τι να τον κάνουν. «Η μητέρα μου μού είπε ότι τόσο αυτή όσο και ο πατέρας μου δεν είχαν τον χρόνο ούτε και τα μέσα να με φροντίσουν κατάλληλα και να με προσέχουν,» λέγει ο Άντριου. «Ήμουν τόσο μικροσκοπικός.»
Έτσι, αποφάσισαν να τον δώσουν για υιοθεσία. Καταλάβαιναν ότι δεν είχαν τα μέσα να τον κρατήσουν. Είχε ανάγκη από πολλή φροντίδα και οι καιροί ήσαν δύσκολοι. Το 1915, όταν ήταν δώδεκα ετών, τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι που δεν είχε δικά τους παιδιά.
«Η θετή μου μητέρα επιθυμούσε κάποτε να μπορέση να αποκτήση ένα παιδί που δεν θα μεγάλωνε ποτέ.» Χαμογελώντας λέγει. «Η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε.»
Αρχίζει Μια Σταδιοδρομία
Οι νέοι γονείς του Άντριου ήσαν Ρώσοι ηθοποιοί, που ανέβαζαν κυρίως έργα Σαίξπηρ. Λόγω κακής υγείας, ο θετός του πατέρας αναγκάσθηκε να σταματήση να παίζη. Έτσι, έστρεψε την προσοχή του τώρα στον γυιο του και άρχισε να ψάχνη για άλλα μικρόσωμα άτομα που θα τα παρουσίαζε μαζί του στον ίδιο θίασο. Προσήρχοντο από πολλά μέρη του κόσμου και ωνομάζοντο «Οι Περίφημοι Νάνοι» του Νικόλα Ρατούτσεφ. Ήσαν όλοι ασυνήθιστα κοντοί.
Τον ελεύθερο χρόνο του, ο νεαρός Άντριου τον αφιέρωνε στη ζωγραφική και τα Ρωσικά τοπία, τα χωριά, τα δάση και τα άγρια ζώα που ζωγράφιζε ήσαν λεπτά και όμορφα. Τα πρώτα του έργα βασίζοντο στις παιδικές του αναμνήσεις των μελαγχολικών και ερημικών τοπίων της Σιβηρίας. Αλλά και τα πορτραίτα και οι νεκρές φύσεις που ζωγράφιζε έδειχναν μια χαρούμενη διάθεσι και ένα φιλοσοφικό πνεύμα.
Μια Καινούργια Ζωή σε Μια Νέα Γη
Τελικά, λόγω της Ρωσικής επαναστάσεως του 1917 η οικογένειά του αναγκάσθηκε να εγκαταλείψη την ιδιαίτερη πατρίδα τους· εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι που απετέλεσε το κέντρο των περιοδειών τους στην Ευρώπη. Από εδώ ο θίασος των νάνων γύριζε όλο τον κόσμο ταξιδεύοντας στην Ευρώπη και στην Ασία. Το 1922 ο θετός πατέρας του Άντριου αγόρασε ένα σπίτι στο Παρίσι για όλους τους νάνους. Λίγο αργότερα ο θίασος βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους με θέατρο βαριετέ στη Νέα Υόρκη.
Έκαναν πολλές εμφανίσεις σαν μουσικο-χορευτικός και κωμικός θίασος, παίζοντας σε εκλεκτικό κοινό. Το 1924 η εφημερίδα Ζίγκφιλντ Φόλλις τους αφιέρωσε ειδικά άρθρα. Ο Άντριου ήταν ευτυχισμένος με τη ζωή που έκανε γιατί βρισκόταν μεταξύ άλλων που ήσαν σαν κι αυτόν.
Μετά από πολυετή εμφάνισι στα θέατρα του Μπρόντγουαιη, έπρεπε να πάρη μια σπουδαία απόφασι. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και ωρισμένα μέλη του θιάσου επέστρεψαν στην Ευρώπη. Έτσι, το 1939 απεφάσισε να μείνη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πήρε την Αμερικανική υπηκοότητα και πήγε να ζήση στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης.
Η σταδιοδρομία του τώρα άλλαξε γρήγορα· άρχισε να εμφανίζεται μόνος του. Το ταλέντο του εκδηλώθηκε με διάφορες μορφές. Εμφανίσθηκε με την Ταλούλα Μπάνκχεντ στο έργο «Περίβλημα των Δοντιών μας» και έπαιζε στο «Χέλλζαποππιν» τον Όλσεν και Τζόνσον επί έξη χρόνια. Η δημοτικότης του μεγάλωνε όλο και περισσότερο.
Εν τω μεταξύ, τα έργα ζωγραφικής του Άντριου παρουσιάζοντο σε εκθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών και σπούδασε τέχνη και στις δύο ηπείρους. Σπούδασε στο Παρίσι στο ίδιο Ινστιτούτο με τον Μπονέ και τον Κολεσνίκοφ και αργότερα, μαζί με τον Βαστσίλωφ στη Νέα Υόρκη. Παρουσίασε έργα στην Εθνική Πινακοθήκη και στο Ινστιτούτο Συγχρόνου Αισθητικής στο Παρίσι καθώς επίσης και σε πολλές πινακοθήκες της Νέας Υόρκης—όπου ο τύπος έγραψε ότι «προξένησαν τον θαυμασμό και είχαν διεθνή απήχησι.»
Η σταδιοδρομία του συνδέθηκε με το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόρασι, τις εμπορικές διαφημίσεις, τις εκθέσεις και τα τσίρκα. Τα παιδικά προγράμματα ήταν η ειδικότης του και το πρόσωπο και η μορφή του, που μοιάζαν σαν παραμυθένια, είχαν εμφανισθή στις οθόνες εκατομμυρίων σπιτιών.
«Είχα φθάσει στον κολοφώνα ή ζενίθ της αποδόσεώς μου ως ηθοποιός,» λέγει.
Η Ζωή Παρέμενε Χωρίς Σκοπό
Παρά τη φήμη και την επιτυχία, αισθανόταν ένα κενό. «Όταν τελείωναν οι παραστάσεις, και το κοινό διελύετο, αισθανόμουν μόνος,» συνεχίζει ο Άντριου. «Δεν φαινόταν σαν κάτι που διαρκούσε η έδινε ικανοποίησι.»
Έτσι, πολλά πράγματα στη ζωή του ήσαν απογοητευτικά—αφύσικα. Κάθε τι ήταν σχεδιασμένο για ανθρώπους με φυσιολογικό ύψος και οι κοντοί εφαίνοντο εκτός τόπου. Η ζωή ενός νάνου είναι κατά πολύ διαφορετική από τη ζωή των φυσιολογικών ατόμων. Στο σπίτι του κάθετι απαιτεί ιδιαίτερη σκέψι. Το τηλέφωνο είναι τρία πόδια (90 εκατοστά) υψηλότερα από το δάπεδο. Χρησιμοποιεί ξύλινα σκαμνιά για να φθάνη όλα τα πράγματα και οι βιβλιοθήκες και τα ψηλά ράφια χρειάζονται σκάλα.
Τα παιδιά αποτελούν ένα διαρκή κίνδυνο. Επειδή δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν την ηλικία του (73 ετών τώρα), τον εκλαμβάνουν μερικές φορές για μικρό παιδί και ένα σπρώξιμο ή μια απλή ώθησις θα μπορούσαν ν’ αποβούν επικίνδυνα. Οι ξένοι, όταν ανοίγουν την πόρτα τους, συχνά δεν τον βλέπουν. Συνήθως πρέπει να πη «Εδώ κάτω είμαι!» Κυττούν προς τα κάτω με έκπληξι.
Αλλ’ ακόμη πιο απογοητευτικό ήταν το γεγονός ότι μολονότι ήταν «χαριτωμένος, έξυπνος και διασκεδαστικός,» κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά σε θέματα ενδιαφέροντος και σπουδαιότητος.
Μία Αλλαγή στη Ζωή Του
Η ζωή του Άντριους άλλαξε μία μέρα του 1957 σε μια αγορά του Έλμχαρστ, στη Νέα Υόρκη.
«Μια γυναίκα με σταμάτησε καθώς προσπαθούσα να μεταφέρω μια μεγάλη τσάντα με είδη μπακαλικής και προσεφέρθη να με βοηθήση. Της είπα ότι είχα πολλά τρόφιμα εν συγκρίσει με το ανάστημα μου. Και αυτή είπε: ‘Ναι, έχετε. Αλλά πνευματική τροφή έχετε;’
«Μέχρι εκείνο τον καιρό δεν είχα συγκεκριμένες θρησκευτικές απόψεις και η ερώτησις με ανάγκασε να σκεφθώ βαθειά για να απαντήσω. ‘Τι εννοείτε πνευματική τροφή;’ την ρώτησα. Έτσι, άρχισε μια συζήτησις που με ωδήγησε σε ένα εντελώς νέο τρόπο ζωής,» λέγει.
Του συνέστησε την Αγία Γραφή. Μετά από ένα περιεκτικό πρόγραμμα μελέτης, απεφάσισε να χρησιμοποιήση τον χρόνο και την ενέργεια που διέθετε για να βοηθήση άλλους. Αφιέρωσε τον εαυτό του σε Χριστιανικά έργα και υπηρεσία και βαπτίσθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1958.
Μια Ζωή Χριστιανικής Υπηρεσίας
«Η ζωή μου ήταν τώρα ικανοποιητική,» λέγει, «και η μεγαλύτερη χαρά ήταν να βλέπω άλλους ανθρώπους ν’ ανταποκρίνωνται και να καλλιεργούν μια ελπίδα για το μέλλον. Η Βίβλος παρέχει τη μόνη πραγματική ελπίδα για τους ανθρώπους που ζουν σήμερα.»
Εκτιμά τα λόγια του αποστόλου Παύλου που είπε: «Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος τότε είμαι δυνατός.»—2 Κορ. 12:10
Ο Άντριου συχνά συζητά με άλλους για τις λαμπρές προοπτικές που επιφυλάσσει στο ανθρώπινο γένος η βασιλεία του Θεού—πώς θα περιορίση όλες τις αιτίες των παθημάτων και της ατέλειας και θα αποκαταστήση πραγματική ειρήνη στο ανθρώπινο γένος. «Το να είναι κανείς νάνος σημαίνει ότι είναι ατελής,» λέγει, «είναι μια ζωή αφύσικη—αντίθετη από την κανονική ανάπτυξι. Είναι ακριβώς μια από τις ατέλειες και τις δυσκολίες που σύντομα θ’ απομακρυνθούν με τη βασιλεία του Θεού.»
Η Αποκάλυψις 21:1-4 εκφράζει τα βαθύτερα αισθήματά του. Εκεί ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει την εξής θεόπνευστη όρασι: «Είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε, και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. . . . Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν· Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»
Η ζωή του Άντριου στη σκηνή και στην οθόνη σταμάτησε, αλλά οι ικανότητές του δεν χάθηκαν. Τις χρησιμοποιεί καθημερινά όταν δοξάζη τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό, μιλώντας σε άλλους για τους σκοπούς Του σχετικά με τη γη. Είναι πρόθυμος να μιλήση σε οποιονδήποτε επιθυμεί να ακούση για τις μεγαλειώδεις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για όλους εκείνους που θα Τον υπηρετούν.—1 Ιωάν. 2:17· Ψαλμ. 145:16.
«Είμαι ένας πολύ μικρός άνθρωπος,» λέγει κάνοντας μία γκριμάτσα. «Αλλά ο Θεός δεν δίνει σημασία στην εξωτερική εμφάνισι, στο πόσο κοντός ή πόσο πολύ ψηλός, είναι κάποιος. Οι άνθρωποι δεν είναι μικροί λόγω αναστήματος,» λέγει, «αλλά λόγω του ότι αποτυγχάνουν να εκτιμήσουν τα πνευματικά πράγματα—να αναπτύξουν πνευματική ενόρασι. Δεν θεωρείσαι ώριμος αν δεν έχεις ωριμάσει απ’ αυτή την έννοια.»
Ο επιμελής αυτός εργάτης, έχει αποσυρθή τώρα στη Φλώριδα, όπου τον βλέπει κανείς να οδηγή το μικροσκοπικό τρίτροχο ποδήλατό του στους δρόμους της γειτονιάς του καθώς μιλά στους άλλους για τις υποσχέσεις και την ελπίδα που περιέχει η Βίβλος. Ο Άντριου είναι μικρός μόνο στο ανάστημα. Από οποιαδήποτε άλλη άποψι, ο μικρόσωμος αυτός άνδρας έχει φθάσει σε πλήρη ανάπτυξι.