Τι Μέρη Είναι οι ‘Ντισκοτέκ’

Σ’ ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι καταφεύγουν κάθε βδομάδα στις ‘ντισκοτέκ’ για διασκέδασι. Αλλά τι είδους τόποι είναι οι ντισκοτέκ; Είναι όλες ίδιες;

Όχι, κατ’ ανάγκη. Η μια ‘ντισκοτέκ’ μπορεί να διαφέρη σημαντικά από την άλλη, διότι όπως έγραψε το περιοδικό Ντισκοτέκιν: «Η ‘ντίσκο’ είναι απλώς μουσική και χορός, και μπορεί να διαμορφωθή με οποιονδήποτε επιθυμητό τρόπο. Οι άνθρωποι ορίζουν την επιτυχία ενός κλαμπ, αν ο ιδιοκτήτης διευθυντής είναι οξυδερκής, μπορεί να καθορίση την πελατεία του απλώς με το να δημιουργήση την ατμόσφαιρα που θέλει μέσω της μουσικής—την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην εποχή του εβδομήντα, ή στην εποχή του σαράντα ή ακόμη και στην εύθυμη εποχή του 1918.»

Υπάρχουν ακόμη και παιδικές ‘ντισκοτέκ’· άλλες διαμορφώνονται ιδιαίτερα για τους παππούδες τους. Σχετικά με τα λίγο πιο ηλικιωμένα άτομα, η Φρη Πρες του Ντητρόιτ παρετήρησε: «Δεν είναι δύσκολο να συγχρονίσουν τα λυγιστά βήματά τους με το Χασλ και τον μικρό βηματισμό τους με το ‘φοξ-τροτ’ στις μισοσκότεινες σάλες των ‘ντίσκο’.»

Άλλες χαρακτηρίζονται ως «ντισκοτέκ-εστιατόρια.» Είναι εστιατόρια στη διάρκεια των πρώτων νυκτερινών ωρών, αλλά αργά τη νύχτα εξυπηρετούν ως ‘ντισκοτέκ.’ Αυτό δίνει τη δυνατότητα στον εστιάτορα να πραγματοποιή κι άλλες εισπράξεις σε ώρες που κανονικά το εστιατόριό του θα ήταν κλειστό. Στην Ευρώπη, οι περισσότερες ντισκοτέκ είναι τόποι όπου μπορεί κανείς να γευματίση και να πιη, καθώς και να χορέψη.

Δεν είναι, λοιπόν, όλες οι ‘ντισκοτέκ’ ίδιες· το όνομα μπορεί να προσδοθή σε εντελώς διαφορετικά είδη τέτοιων τόπων. Αλλά ποια είναι η ουσία—η υπόστασις ή ψυχή—μιας ‘ντισκοτέκ’; Τι είδους ζωή προάγει; Πώς φαίνεται αυτό από τη μουσική, τον χορό, το ντύσιμο και λοιπά;

‘Ντισκοτέκ’—Τι Είναι

Η Κίττυ Χάνσον, που έκαμε έρευνες και έγραψε εκτεταμένα, γι’ αυτό το θέμα, λέγει για μια σύγχρονη ‘ντισκοτέκ’: «Κάτω από το λαμπερό θόλο των φώτων, το πάτωμα φαινόταν ν’ αναστενάζη από τα κτυπήματα των ποδιών και η ατμόσφαιρα άρχισε να ασφυκτιά από άφθονη φυσική ενέργεια. Κατόπιν, έγινε έκρηξι στην αίθουσα. Κραυγές και φωνές και χιλιάδες χέρια που κινούντο ξέφρενα γέμισαν την ατμόσφαιρα, καθώς η μουσική έκανε τους χορευτές να πετούν κυριολεκτικά πάνω από το πάτωμα. Ήταν μια στιγμή που σιγόβραζε και σιγοσφύριζε ένα γνήσιο πρωτόγονο συναίσθημα. Ήταν η ουσία της εμπειρίας στη ‘ντισκοτέκ.’»

Ποιο είναι αυτό το «γνήσιο πρωτόγονο συναίσθημα»—η ουσία της εμπειρίας στη ‘ντισκοτέκ’ που ανακαλύπτουν οι χορευτές; Η Σώου Μπίζνες μια επαγγελματική εμπορική εφημερίδα, μας δίνει μια ιδέα με το άρθρο της «Δυναμική Δεκαετία της Ντίσκο», με τα εξής:

«Μια αύρα αποδοχής περιβάλλει την ατμόσφαιρα ‘ντίσκο’ . . . Απαρχαιωμένα σεξουαλικά ήθη, τα οποία είχαν καταπολεμηθή με επιτυχία στη διάρκεια της δεκαετίας του εξήντα, έχουν παραχωρήση τη θέσι τους σε μια νέα σεξουαλική ελευθερία, στην οποία οι άνθρωποι διαπραγματεύονται έντιμα με τις επιθυμίες τους και συμμετέχουν χωρίς ενοχή.

«Οι ομοφυλόφιλοι χορεύουν πλάι-πλάι με τους φυσιολογικούς και κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε κατ’ ελάχιστο. Αυτή η πολυπρόσωπη ελευθερία είναι εκείνη που συνιστά την ψυχή της ‘ντισκοτέκ,’ και η καρδιά της είναι ο κινητήριος ρυθμός ‘ντίσκο.’»

Αδέσμευτη, απελευθερωμένη σεξουαλική έκφρασις—εγκατάλειψις των περιορισμών—αυτή είναι η ουσία, η ψυχή της ‘ντίσκο.’ Ασφαλώς, αυτό θυμίζει τους αρχαίους χορούς της γονιμότητας, όπου οι λάτρεις ξεσπούσαν σε φρενιτιώδεις, διεγερτικές των αισθήσεων κινήσεις, που μπορεί να αποκορυφώνοντο με τη συμμετοχή τους σε σεξουαλικές πράξεις για να κολακέψουν τη «Μητέρα Γη» να αποδώση νέες σοδειές.

Είναι αλήθεια ότι δεν ενθαρρύνουν κατ’ ανάγκην όλες οι ‘ντισκοτέκ’, την απόρριψι των απαγορεύσεων, αλλά η ‘ντισκοτέκ’, ταυτίζεται μ’ ένα τέτοιο ‘σεξουαλικά ελεύθερο’ τρόπο ζωής. «Εκείνο που ξεχωρίζει τη δισκομανία από τις προκατόχους της είναι η προφανής τάσις της να μετατρέπεται σε όργιο,» εξηγεί το περιοδικό Εσκουάιρ. «Κάθε ντίσκο είναι σιωπηρώς όργιο. . . . Με το να προσφέρη τη στιγμιαία και πλήρη ικανοποίησι όλων των σεξουαλικών επιθυμιών σε μια ατμόσφαιρα έντονης διεγέρσεως της φαντασίας, το όργιο που εμπνέεται από τη ‘ντίσκο,’ υποκινεί, τη δημιουργία μιας εξυψωμένης καταστάσεως συνειδήσεως, κυριολεκτικά εκστάσεως, ή απομακρύνσεως από το σώμα.»

Έμφασις στο Εγώ

Μερικοί μπορεί να σκέπτονται τη ‘ντίσκο’ κυρίως ως ένα είδος εκπαιδευμένου χορού, που περιλαμβάνει το ‘Χασλ’ και για μερικούς ίσως να είναι αυτό. Αλλά δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Αντιθέτως, η προσοχή των χορευτών δεν στρέφεται γενικώς τόσο στο να χορέψουν με κάποιον άλλο, αλλά στο να κάνη ο καθένας το δικό του—‘είναι στο δικό του κόσμο’, όπως θα λέγαμε. Το σκηνικό περιλαμβάνει τη σεξουαλική επιδειξιμανία.

Αυτή η τάσις της αυτοϊκανοποιήσεως, που είναι το πνεύμα της ντίσκο, έχει παρατηρηθή και έγιναν μερικά σχόλια που προκαλούν σκέψεις. Προσέξτε τι έγραψε το άρθρο «Ντίσκο, Ναρκισσισμός και Κοινωνία» της εφημερίδας Ντέηλυ Νιους της Νέας Υόρκης, στις 19 Μαΐου 1978:

«Αποχωρισμένοι σ’ ένα παραπέτασμα εκκωφαντικής μουσικής και παραδομένοι στη φρενίτιδα των εκτυφλωτικών φώτων, οι χορευτές δρουν μόνοι τους, σπάνια αγγίζονται, ποτέ δεν κοιτάζονται, ούτε και μιλούν. Είναι σαν να στέκωνται μπρος σ’ ένα καθρέπτη φωνάζοντας ‘εγώ, εγώ, εγώ, εγώ . . .’ ατέλειωτα.

«Αυτή η γνήσια αυτοϊκανοποίησις αντανακλά την επικίνδυνα βαθιά ριζωμένη φιλοσοφία της κοινωνίας μας, που κηρύττει ότι, οτιδήποτε επιθυμεί να κάνη ένα άτομο είναι ορθό 100%—άσχετα με το πώς επηρεάζει τους άλλους.

«Αυτή η στάσις φαίνεται στα διαζύγια που αυξάνουν ραγδαία, στις λεγεώνες των διαλυμένων οικογενειών και στα αμέτρητα βιβλία και κινήσεις που τονίζουν την αυτοϊκανοποίησι και την αυτοεκτίμησι.

«Πολύ λίγος χώρος υπάρχει για την αγάπη στη φιλοσοφία που διαποτίζει τον κόσμο των ‘ντίσκο.’ Και τι κρίμα, διότι εκείνοι που ξέχασαν—ή ποτέ δεν έμαθαν—τη χαρά του να δίνουν και να μοιράζωνται, χάνουν το πιο όμορφο μέρος της ζωής.»

Το άρθρο της Εσκουάιρ, με ημερομηνία 20 Ιουνίου 1978, είχε παρόμοιο πνεύμα, με τίτλο «Ο Τρόπος των ‘Ντίσκο’: Αγάπα τον Εαυτό Σου.» «Το ότι η ‘ντίσκο’ έχει στηριχθή σε μια αναβίωσι του ‘αισθησιακού χορού’, ή ότι συγκεντρώνεται στα βήματα που ονομάζονται ‘Λατινικό Χασλ’,» γράφει το άρθρο, «είναι κάτι που επιθυμούν να σκέπτωνται οι εκπαιδευτές στα σχολεία Άρθουρ Μούρραιυ ή απλώς η κακή δημοσιογραφία της σελίδος των γυναικών. Η αλήθεια είναι ότι ο σκυθρωπός σημερινός χορευτής της ‘ντίσκο’, είναι του είδους που προσπαθεί να προβληθή μόνος, όπως κάνει ο Τζων Τραβόλτα, στην πιο συναρπαστική σκηνή του φιλμ Πυρετός το Σαββατόβραδο.»

Αφού το έργο Πυρετός Το Σαββατόβραδο, σχετίζεται τόσο πολύ με τη θεαματική ανάπτυξι και διάδοσι των ‘ντίσκο’, ας δούμε μερικά γι’ αυτό. Τι είδους τρόπο ζωής περιλαμβάνει και, στην πραγματικότητα, προάγει αυτό το κινηματογραφικό έργο;

«Πυρετός το Σαββατόβραδο»

Το κύριο πρόσωπο του έργου ζη για ένα μόνο πράγμα—να λάμπη στη ‘ντισκοτέκ’ το Σαββατόβραδο. Περιγράφονται τα σεξουαλικά ξεσπάσματα του πλήθους της ‘ντισκοτέκ’, περιλαμβανομένης και συνουσίας δια του στόματος, που γίνεται στο αυτοκίνητο στα διαλείμματα από τον χορό. Η γλώσσα είναι του πιο ακάθαρτου είδους. Ωστόσο, όλα αυτά παρουσιάζονται σαν φυσιολογικά—ο τρόπος ζωής αυτών που συχνάζουν στις ‘ντισκοτέκ’. Σ’ ένα άρθρο στις εφημερίδες, με τίτλο «Γιατί οι Νέοι Δεν Πρέπει Να Δουν το έργο ‘Πυρετός το Σαββατόβραδο’,» ο ψυχολόγος Δρ Χέρμπερτ Χόφμαν, της Νέας Υόρκης, έγραψε τα εξής:

«Αυτό που ο Τραβόλτα και οι φίλοι του διδάσκουν στα νεαρά αγόρια, είναι να σχετισθούν σεξουαλικά με τα κορίτσια, χωρίς οποιαδήποτε ρομαντικά αισθήματα, να χρησιμοποιούν τα κορίτσια ως αντικείμενα για σεξ, να αποπροσωποποιήσουν την όλη σεξουαλική εμπειρία.

«Οι ιδέες που θα πάρουν μαζί τους οι νεαροί απ’ αυτό το έργο, μπορεί να καταστρέψουν ολόκληρη τη ζωή τους με τραγικό τρόπο.

«Τα νεαρά αγόρια θα προσπαθήσουν να ‘σημειώσουν ρεκόρ’ στο αντίθετο φύλο, με την ιδέα ότι ο δεσμός μ’ ένα κορίτσι είναι ένα κατόρθωμα για να καυχώνται στους φίλους και για να ανεβούν στα μάτια της παρέας.

«Τα νεαρά κορίτσια θα πεισθούν ή ότι ο τρόπος ζωής χωρίς περιορισμούς και διάκρισι είναι αναγκαίος για την εξασφάλισι δημοτικότητας, ή ότι οι άνδρες ενδιαφέρονται ‘μόνο για ένα πράγμα’. Και στις δυο περιπτώσεις, η ευκαιρία τους για βαθειές και διαρκείς αισθηματικές σχέσεις, βρίσκεται σε κίνδυνο.

«Είναι ένα αηδιαστικό έργο και δεν πρέπει να επιτρέψετε στους ευάλωτους νεαρούς να το δουν.»

Ωστόσο, εκατομμύρια νέοι στον κόσμο, συχνά μαζί με τους γονείς τους, συνωστίζονται για να δουν αυτό το έργο, κάνοντάς το μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία. Όπως αναφέραμε, περιγράφει τι είναι η ‘ντίσκο.’ Αλλά το ίδιο κάνουν κι άλλες πλευρές του σκηνικού των ‘ντίσκο.’

Μουσική, Ντύσιμο και Ναρκωτικά

Καθώς η δημοτικότητα της αυξάνει, λίγοι άνθρωποι μένουν που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον ήχο της μουσικής ‘ντίσκο.’ Πολλά γνωστά τραγούδια προηγουμένων δεκαετιών ανακατεύονται με το ρυθμικό κτύπο της ‘ντίσκο.’ Καθώς συνηθίζουν αυτούς τους τόνους, ακόμη και μερικοί μεγαλύτεροι σε ηλικία, που τους άρεσαν τα αρχικά τραγούδια, βρίσκουν ευχαρίστησι ν’ ακούνε τις σύγχρονες διασκευές. Αλλά και πάλι, ποιο είναι το πνεύμα που κυριαρχεί στη μουσική ‘ντίσκο’;

Το Ντίσκογουωρλντ γράφει, σχετικά μ’ ένα από τα δημοφιλή συγκροτήματα ‘ντίσκο’: «Στο ‘Μπέημπυ, Άιμ ον Φάιαρ’ (Μωρό μου, Καίγομαι) από το άλμπουμ που κυκλοφορεί με τίτλο ‘Παραμύθια της Χαλιμάς,’ οι τρεις γυναίκες τραγουδούν γεμάτες πόθο μ’ ένα τρόπο αισθησιακό ‘ώωω, καίγομαι’. Μπαίνει ένα φαλλικό σαξόφωνο που μετατρέπει το τραγούδι σε μυθώδη ηχοληψία για στερεοσκοπικό θέαμα της Τάιμς Σκουαίαρ.» Κατόπιν, το περιοδικό προσθέτει: «Το γεμάτο σεξ στυλ της Ρίτσι Φάμιλυ, βρίσκεται μέσα στη σφαίρα του κυρίαρχου πνεύματος της σημερινής μουσικής ‘ντίσκο’, που είναι το να τιμηθή η ευχαρίστησις.»

Η κραυγαλέα εκμετάλλευσις του σεξ από τη ‘ντίσκο,’ όπως οι προσπάθειες να διεγερθούν σεξουαλικά οι ακροατές, ήταν κάτι που παρετήρησε επίσης το περιοδικό Τάιμ. Το άρθρο του, με τίτλο «Η Γκάουντυ Ρέιν της ‘Ντίσκο’ Κουήν» έγραψε τα εξής: «Το 1976 . . . πήρε χρυσό δίσκο, επειδή παρουσίασε οργασμό 22 φορές.»

Τα καλύμματα των ‘ντίσκο’ άλμπουμ, επίσης, δίνουν μια ιδέα του είδους της μουσικής που περιέχουν. Πολλές φορές παρουσιάζεται η γυμνότης, μολονότι η σεξουαλική εκμετάλλευσις είναι συχνά πιο πλάγια. Το Ντίσκογουωρλντ λέγει για ένα κάλυμμα: «Οι στάσεις της Τζάκυ και της Ντόντι, σε συνδυασμό μ’ εκείνη της Έντνα, δημιουργούν ένα τριγράμματο σύμβολο, που με την πρώτη ματιά περνά απαρατήρητο στη συνείδησι, αλλά στιγμιαία αντιληπτό υποσυνείδητα: S-E-X.»

Το είδος του ντυσίματος του κόσμου της ‘ντίσκο’, είναι επίσης τέτοιο που να δίνη έμφασι στο σεξ. Το βιβλίο Ντίσκο Φήβερ, παρουσιάζει τη φωτογραφία μιας χορεύτριας σε μια ‘ντισκοτέκ’ της Νέας Υόρκης. Το φόρεμα της είναι σχισμένο μέχρι τη μέση και το πόδι της είναι σηκωμένο αποκαλύπτοντας μια εσωτερική άποψι ολόκληρου σχεδόν του μηρού της. Η λεζάντα γράφει: «Η σκηνή . . . συνοψίζει την εμφάνισι της ‘ντίσκο’.» Η Πωλέτ Βάις, συντάκτρια του περιοδικού Στέρεο Ρηβιού, γράφει για κείνους που καταλήφθηκαν από την έκστασι της ‘ντίσκο’: «Είδα γυναίκες να πετούν τα ρούχα τους πάνω στην πίστα.»

Συμβάλλοντας στην έμφασι που δίνει η ‘ντίσκο’ στη λεγόμενη «ικανοποίησι,» τα ναρκωτικά ρέουν άφθονα στις ‘ντισκοτέκ’. Πρόσφατα, μια σύλληψις για ναρκωτικά στην πιο γνωστή ‘ντισκοτέκ’ της πόλεως της Νέας Υόρκης, απετέλεσε επικεφαλίδα στις εφημερίδες. Αλλά η Ντέηλυ Νιους της Νέας Υόρκης παρετήρησε: «Η ανακάλυψις ναρκωτικών στο Στούντιο 54, δεν θα παραξενέψη κανένα που συχνάζει σ’ αυτό το μέρος, κατά τους τακτικούς πελάτες. Η κοκαΐνη και η μαριχουάνα λέγεται ότι χορηγούνται, πωλούνται και χρησιμοποιούνται ελεύθερα εκεί από τότε που άνοιξε το κέντρο, πέρυσι τον Απρίλιο.»—15 Δεκεμβρίου 1978.

Ήχος και Φώτα

Ο ήχος και τα φώτα, θεωρούνται γενικά ουσιώδη για την ατμόσφαιρα της ‘ντίσκο.’ Ο ήχος δεν ακούγεται απλώς· είναι τόσο δυνατός, ώστε γίνεται και αισθητός.

Αλλά μπορεί τόσο δυνατός ήχος να είναι επικίνδυνος; Πρόσφατες ειδήσεις από το Ρίο Ιανέιρο της Βραζιλίας, έλεγαν τα εξής: «Η πιθανότης ότι οι ‘ντισκοτέκ’ είναι επικίνδυνες για την υγεία, έκανε την κυβέρνησι να ανακόψη την έκδοσι αδειών σε τέτοια κέντρα στη νότια πόλι του Πόρτο Αλέγκρε, αν δεν κάνουν ιατρική έρευνα.» Το ζήτημα, ευνόητα, περιλαμβάνει το επίπεδο των θορύβων.

Πέρυσι, ελέγχθηκε ο ήχος στις ‘ντισκοτέκ’ του Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης των Ηνωμένων Πολιτειών, και οι επιθεωρητές βρήκαν 18 κέντρα που είχαν επίπεδο θορύβου πάνω από 95 ντεσιμπέλ για περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα. Τις ανάγκασαν να τοποθετήσουν μια προειδοποιητική πινακίδα στην είσοδο τους: «ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΗΧΟΥ ΤΗΣ ‘ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ’ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΗ ΜΟΝΙΜΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ.» Ιατρικές έρευνες έδειξαν ότι το επίπεδο του θορύβου που υπάρχει συνήθως στις ‘ντισκοτέκ’, μπορεί να προξενήση μόνιμη βλάβη στην ακοή ωρισμένων ανθρώπων, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που εκτίθενται σ’ αυτά τα επίπεδα θορύβου τακτικά.

Τα φώτα επίσης αποτελούν πιθανό κίνδυνο για την υγεία. Πώς συμβαίνει αυτό; Μερικές ‘ντισκοτέκ’ έχουν συστήματα φωτισμού λέηζερ. «Αν η ακτίνα μπη στο μάτι σας», λέγει ο Καθηγητής Πωλ Λ. Ζίμερ του Πανεπιστημίου Πορντιού, «μπορεί να καή ο αμφιβληστροειδής σας—να προκληθή μόνιμη τυφλότης.» Επίσης, τα πολύχρωμα φώτα, που τρεμοσβήνουν συχνά με το ρυθμό της μουσικής, μπορεί να προξενήσουν ζαλάδα, ναυτία, και κρίσεις παραισθήσεων. Μεταξύ άλλων και η Βρεταννία προειδοποίησε γι’ αυτό, μ’ ένα βιβλιάριο ασφαλείας που κυκλοφόρησε στα σχολεία.

Σας βοήθησε αυτή η έρευνα των ‘ντίσκο’—των ριζών τους και του τι είδους τόποι είναι—να καταλάβετε γιατί αυτοί οι Χριστιανοί επίσκοποι που συγκεντρώθηκαν στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης τον περασμένο Δεκέμβριο, ανησυχούσαν για την αυξανόμενη δημοτικότητα των ‘ντισκοτέκ’;

Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν τις ‘ντίσκο’, γι’ αυτά ακριβώς τα πράγματα που άλλοι θεωρούν επικίνδυνα. Πιστεύουν ότι οι κίνδυνοι είναι ασήμαντοι και αξίζουν για ν’ απολαύση κανείς αυτό που θεωρούν ευχάριστη ώρα. Αλήθεια, πόσο μεγάλοι είναι οι κίνδυνοι; Το να πάη κανείς σε ‘ντισκοτέκ’, βάζει σε κίνδυνο την αιώνια ευημερία και ευτυχία του; Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να εξετάσωμε.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

«Το σεξ είναι μονοπώλιο της ‘ντίσκο’ . . . Η βρώμικη ‘ντίσκο’ αποδίδει χρήματα—και μάλιστα πολλά—και όλο και περισσότερες εταιρίες δίσκων και ραδιοφωνικοί σταθμοί στρέφονται σ’ αυτήν.—Η.Π., 9 Ιανουαρίου 1979.