Πώς Πρέπει οι Χριστιανοί να Βλέπουν τις ‘Ντισκοτέκ’
ΕΙΝΑΙ φρόνιμο να πηγαίνουν οι Χριστιανοί σε ‘ντισκοτέκ’; Είναι φρόνιμο να βλέπουν ταινίες όπως ‘Πυρετός το Σαββατόβραδο’; Σε πολλές οικογένειες ερωτήσεις σαν κι αυτές έχουν γίνει το θέμα συζητήσεως και δημιούργησαν κάποια ανησυχία.
Μερικοί Χριστιανοί επίσκοποι έχουν μιλήσει γι’ αυτά τα ζητήματα από το βήμα, ακόμη και ενώπιον μεγάλων ακροατηρίων σε συνελεύσεις. Γενικά, έχουν τονίσει τον κίνδυνο που διατρέχουν οι Χριστιανοί που πηγαίνουν σε τέτοια μέρη. Πώς βλέπετε τη συμβουλή τους; Μήπως θεωρείτε αυτούς τους Χριστιανούς επισκόπους ως υπερβολικά σοβαρούς, άτομα που ανησυχούν χωρίς λόγο για τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες των Χριστιανών ομοπίστων τους;
Τι Συμβουλεύουν Άλλοι
Ποια είναι η συμβουλή εκείνων που γνωρίζουν τις ‘ντισκοτέκ’ εκ των έσω—των εκδοτών του περιοδικού Ντίσκογουωρλντ; Μια 15-χρονη κοπέλλα από το Σικάγο του Ιλλινόις, έγραψε τα εξής στο περιοδικό: «Συνήθιζα να πηγαίνω σε ‘ντισκοτέκ’ μέχρι πριν από βδομάδες, οπότε ένας από τους καθηγητές μου στο σχολείο με έπιασε και το είπε στον πατέρα μου. Σκοπεύω ν’ αρχίσω να πηγαίνω πάλι όταν ξεχασθή το πράγμα. Για μένα, η πιο απολαυστική μορφή ψυχαγωγίας είναι να χορεύω στους ήχους της ΝΤΙΣΚΟ.»
Το περιοδικό Ντίσκογουωρλντ δημοσίευσε το γράμμα του κοριτσιού στο τεύχος του τού Μαΐου 1977, μαζί με την εξής απάντησι:
«Αγαπητή Λίντια,
«Το να πηγαίνη ένα κορίτσι στην ηλικία σου σε ‘ντισκοτέκ’, δεν είναι πράγματι καλή ιδέα. Υπάρχουν σκληρές πραγματικότητες στον κόσμο σήμερα και το ν’ αντιμετωπίσης μια απ’ αυτές, μπορεί να προξενήση δίλημμα και σ’ εσένα και στην οικογένειά σου. Είμαι βέβαιος ότι έχεις στο σπίτι σου ένα ‘πικ-απ’ και αρκετούς δίσκους για να χορεύης όσο θέλεις. Αν χρειάζεσαι παρέα, προσκάλεσε τους φίλους σου.»
«Σκληρές Πραγματικότητες . . . Δίλημμα»;
Ποιες ‘σκληρές πραγματικότητες που υπάρχουν στον κόσμο σήμερα’ μπορεί ν’ αντιμετωπίση κανείς με το να πηγαίνη στις ‘ντισκοτέκ’; Πώς μπορεί αυτό να προκαλέση «δίλημμα» σ’ ένα κορίτσι και στην οικογένειά του;
Μια βασική σκληρή πραγματικότης είναι ότι η ψυχή—η πραγματική ουσία—των ‘ντισκοτέκ’ είναι η ελευθερία στην έκφρασι του σεξ. Η ατμόσφαιρα σ’ αυτούς τους χώρους είναι ειδικά σχεδιασμένη για να καταρρίπτη τις απαγορεύσεις. Κάποιος που είναι τώρα Μάρτυς του Ιεχωβά, αλλά ο οποίος προηγουμένως χρησιμοποιούσε ναρκωτικά και πήγαινε σε ‘ντισκοτέκ’, είπε: «Υπήρχαν φορές που αισθανόμουν περισσότερο φτιαγμένος, όπως λένε, όταν πήγαινα σε μια ‘ντισκοτέκ’ παρά όταν έπαιρνα ναρκωτικά, εξ αιτίας της επιδράσεως που είχαν τα πολύχρωμα φώτα που αναβόσβηναν, το σφυροκόπημα της μουσικής και η υπνωτική ατμόσφαιρα.»
Ένας άλλος μάρτυς, ο οποίος δυστυχώς χρειάσθηκε ν’ αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία επειδή απορροφήθηκε από τη ζωή των ‘ντισκοτέκ’ και διέπραττε όλες τις μορφές πορνείας, αργότερα παραδέχθηκε τα εξής: «Είναι μια ζούγκλα. Ακόμη κι αν πας εκεί με τη σύζυγό σου και θέλης ν’ απολαύσης λίγο χορό, οι άνδρες που βρίσκονται εκεί την έχουν γυμνώσει και βιάσει με τη διάνοιά τους, πριν ακόμη την πάρης στην πίστα του χορού.»
Έτσι οι σκληρές πραγματικότητες είναι ότι, με το να πάη κανείς σε ‘ντισκοτέκ’, εκθέτει τον εαυτό του σε σεξουαλικές συναντήσεις, καθώς επίσης και σε μια ατμόσφαιρα που καταρρίπτει τις απαγορεύσεις στο σεξ. Φυσικά, αυτό είναι εκείνο που αναζητούν πολλοί, ίσως η πλειονότης. Εν τούτοις, ένας αληθινός Χριστιανός ακολουθεί την αποστολική εντολή: «Φεύγετε την πορνείαν.» (1 Κορ. 6: 18) Αλλά, ειλικρινά, πώς μπορούν οι Χριστιανοί πράγματι να ακολουθούν αυτή την εντολή και συγχρόνως να συχνάζουν σε ‘ντισκοτέκ’;
Η ανάμιξις σε ανηθικότητα δεν είναι κάτι το απίθανο. Είναι μια πολύ πραγματική πιθανότης. Συχνά ανακοινώνονται ειδήσεις για ό,τι συνέβη σ’ εκείνους οι οποίοι πηγαίνουν σε ‘ντισκοτέκ’. Και τι ακολουθεί συχνά; Γνωρίζετε—ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, αφροδίσια νοσήματα, διαλυμένες οικογένειες, συναισθηματικά προβλήματα, φόβος, σύγχυσις, για να μην αναφέρωμε μια κακή συνείδησις. Η αντιμετώπισις τέτοιων σκληρών πραγματικοτήτων, μπορεί, ασφαλώς, να προξενήση δίλημμα, ναι, μια πραγματικά θλιβερή κατάστασι για το άτομο και την οικογένειά του.
Για Ποιο Σκοπό Ζούμε;
Υπάρχει ένας ζωτικός παράγων που οι Χριστιανοί πρέπει να αντιμετωπίσουν: Όλα τα ευχάριστα πράγματα δεν είναι καλά· ο Θεός μπορεί ακόμη και να δυσαρεστήται μ’ εκείνο που εμείς απολαμβάναμε. Προσέξτε τι λέγει η Γραφή για τον Μωυσή των αρχαίων καιρών: «Δια πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να εχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας . . . διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.»—Εβρ. 11:24-26.
Μπορεί να φέρνη ευχαρίστησι, ναι, ευθυμία, το να συμβαδίζετε μ’ ένα πλήθος που επιδίδεται σ’ έναν απολαυστικό, χαλαρό τρόπο ζωής, ο οποίος χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής στις ‘ντισκοτέκ’. Αλλά φέρνει πραγματικά αυτός ο τρόπος ζωής αιώνιο όφελος; Μήπως ο δούλος του Θεού Μωυσής διάλεξε ένα τέτοιο τρόπο ζωής; Όχι, αλλά επειδή αγαπούσε τον Ιεχωβά και επιθυμούσε να λάβη την αμοιβή που προσέφερε ο Θεός, ο Μωυσής αρνήθηκε την προσωρινή απόλαυσι της αμαρτίας.
Προσφάτως, μια Μάρτυς ηλικίας εικοσιπέντε περίπου ετών, η οποία προηγουμένως είχε αναμιχθή σ’ έναν ηθικώς χαλαρό τρόπο ζωής με χρήσι ναρκωτικών, ρωτήθηκε για τον προηγούμενο τρόπο ζωής της. «Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν εύθυμος,» απάντησε. «Δεν σταμάτησα να κάνω αυτά τα πράγματα επειδή δεν ήσαν ευχάριστα—μολονότι, κατά βάθος αισθανόμουν κάποια ανασφάλεια και δυστυχία—αλλά σταμάτησα επειδή άρχισα να μαθαίνω τι ευαρεστούσε τον Ιεχωβά Θεό, και ήθελα, πάνω από όλα, να ευαρεστώ εκείνον.»
Έτσι, τι είναι πραγματικά σπουδαίο για σας; Μήπως η επιδίωξις προσωρινής απολαύσεως, κάτι που δεν φέρνει διαρκή οφέλη, αλλά το οποίο μπορεί ακόμη και να σας φέρη αντιμέτωπους με σκληρές πραγματικότητες; Ή μήπως θέλετε να αρέσετε στον Ιεχωβά, ν’ αποκτήσετε την επιδοκιμασία του και αιώνια ζωή στο δίκαιο νέο του σύστημα; Πού είναι η καρδιά σας;
Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Χριστιανός του δευτέρου αιώνος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, έγραψε γι’ αυτό το ζήτημα της κοσμικής διασκεδάσεως: «Κανείς που έχει τη λογική του, δεν θα προτιμήση εκείνο που είναι ευχάριστο από εκείνο που είναι καλό.» Σαν Χριστιανοί, είθε εκείνο που εκλέγομε για ψυχαγωγία να μην είναι απλώς αυτό που νομίζομε ότι μπορεί να φέρη ευχαρίστησι, ευθυμία, αλλά είθε η εκλογή μας να καθορίζεται κυρίως από το τι είναι καλό.
Μουσική και Χοροί—Ανάγκη Προσοχής
Ωστόσο, μερικοί Χριστιανοί μπορεί να αισθάνωνται ότι στερούνται, ότι τους λείπει κάτι. Δεν είναι όλες οι ντισκοτέκ τέτοια άσχημα μέρη, μπορεί να ισχυρισθούν. ‘Τι το εσφαλμένο υπάρχει σε λίγη ψυχαγωγία;’
Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, το όνομα ‘ντισκοτέκ’ μπορεί να χαρακτηρίζη πολύ διαφορετικούς τόπους. Μερικές «ντισκοτέκ» μπορεί να είναι εστιατόρια, όπου η μουσική και ο χορός ίσως είναι κάπως δευτερεύοντα, και μπορεί ακόμη να αποκλείωνται από τις κανονικές ώρες φαγητού. Τέτοια μέρη, και ίσως και άλλα ακόμη, μπορεί να έχουν κάποιο είδος μουσικής και χορού που οι Χριστιανοί βρίσκουν ότι είναι κατάλληλο. Αλλά αυτές οι «ντισκοτέκ» δεν αντανακλούν τον τρόπο ζωής της ντίσκο, ο οποίος έρχεται σε αντίθεσι με τις πεποιθήσεις της αληθινής Χριστιανοσύνης.
Ο Ιεχωβά Θεός ασφαλώς δεν καταδικάζει την ψυχαγωγία. Ο λόγος του μιλά με επιδοκιμασία για τη μουσική και τον χορό. (2 Σαμ. 6:14· Ψαλμ. 87:7· 149:3· Ματθ. 11:17· Λουκ. 15:25) Αλλά επειδή οι αληθινοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν τους πραγματικούς κινδύνους του να μετέχουν σε τέτοια πράγματα με άτομα που δεν σέβονται τους νόμους του Ιεχωβά, πολλοί, με σύνεσι, προτιμούν να τα απολαμβάνουν μόνοι τους ή με Χριστιανούς ομοπίστους των. Αλλά μήπως αυτό κατ’ ανάγκην απομακρύνει όλες τις πιθανότητες ανησυχίας; Όχι, καθόλου. Η μουσική, παραδείγματος χάριν, μπορεί να είναι επιβλαβής ακόμη και όταν την ακούη κανείς μόνος. Τα ακόλουθα σχόλια μιας γυναίκας, η οποία είναι τώρα Μάρτυς, το τονίζουν αυτό:
«Δημοφιλή ήταν τα τραγούδια για τη διασκέδασι και την ελευθερία. Το ‘κάνε ό,τι θέλεις’ και ‘ό,τι νομίζεις καλό’ παρίσταναν τον τρόπο ζωής. Με το να επιτρέπω διαρκώς σ’ αυτές τις σκέψεις να κυριαρχούν στη διάνοιά μου και την καρδιά μου, είχα επηρεασθή βαθιά από τους μουσικούς ‘φίλους’ μου. Μολονότι ποτέ δεν μίλησα προσωπικά μ’ αυτούς έγιναν από τους πιο στενούς συντρόφους μου. Οι συμμαθητές μου κι εγώ εξοικειωθήκαμε τόσο με τους αγαπημένους μας μουσικούς όσο είχαμε εξοικειωθή με τους γείτονές μας!
«Επειδή δεν ήμουν πια κορίτσι, αλλά ούτε και γυναίκα, πλημμύριζα από συγκίνησι, φαντασία και ιδέες. Έτσι, τα αισθήματά μου και η άποψίς μου εύκολα ‘συγχρονίσθηκαν’ μ’ εκείνα των ‘φίλων’ μου μουσικών. Όταν έλεγαν με λυπηρό τρόπο τα τραγούδια τους, μέσα μου έκλαιγα κι εγώ. Όταν γελούσαν, γελούσα κι εγώ. Μετά από λίγο καιρό, αυτή η ισχυρή επίδρασις στα αισθήματά μου με ωδήγησε σε μεγάλη βλάβη.
«Ήθελα να δοκιμάσω τη ρομαντική αγάπη, να λουσθώ με τη στοργή που οι μουσικοί φαίνεται να έχουν. Η συνείδησίς μου, εξασθενημένη απ’ αυτή την κοσμική σκέψι, δεν με προστάτευσε καθόλου όταν άρχισα να πηγαίνω ραντεβού. Δοκίμασα μαριχουάνα και LSD για να αισθάνομαι ένα με το πλήθος. Οι πράξεις μου, χωρίς να το καταλάβω, επηρεάζοντο από τις επιθυμίες που με είχαν εμποτίσει οι μουσικοί φίλοι μου. Όταν ένας φίλος δεν αποδεικνύετο ότι είναι η ‘αληθινή’ μου αγάπη, ήλπιζα να βρω κάποιον άλλον. Πού βρισκόταν αυτή η ευτυχής σχέσις που περιέγραφε η μουσική; Πηδούσα από τη μια σχέσι στην άλλη. Οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να μπουν στο καλούπι που είχα φτιάξει εγώ γι’ αυτούς. Έτσι, σπαταλούσα πολλές ώρες, μερικές φορές και μέρες, κλαίγοντας για τη διάψευσι των ελπίδων μου.»
Η μουσική μάς επηρεάζει. Και η πιο πολλή από τη σημερινή μουσική ‘ντίσκο’ έχει αντίθετο αποτέλεσμα. Συνεπώς, κάνετε διάκρισι όταν ακούτε μουσική. Ο χορός, επίσης, ακόμη και όταν γίνεται με Χριστιανούς ομοπίστους, μπορεί να παρουσιάση μεγάλους κινδύνους. Όταν βρίσκεσθε πολύ κοντά με άτομα του αντιθέτου φύλου, στην «ρομαντική» ατμόσφαιρα της μουσικής και του χορού, μπορούν εύκολα ν’ αναπτυχθούν αισθήματα. Και ιδιαίτερα όταν λείπη το ορθό ελατήριο, μπορούν να προκύψουν πραγματικές δυσκολίες,
Μια τέτοια έλλειψις καλού ελατηρίου αποδείχθηκε ότι ήταν ένα πρόβλημα στις «αγάπες» που έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί τον πρώτο αιώνα. Αυτές οι αγάπες προφανώς ήσαν κοινωνικές συγκεντρώσεις που διευθετούντο για την απόλαυσι καλής τροφής και εποικοδομητικής συντροφιάς. Αλλά τα άτομα που στερούντο κατάλληλου ελατηρίου ασκούσαν καταστρεπτική επιρροή, μετέστρεφαν προφανώς αυτές τις υγιείς συγκεντρώσεις σε θορυβώδεις, ταραχώδεις υποθέσεις αυτοϊκανοποιήσεως.—Ιούδας 12· 2 Πέτρ. 2:13, 14.
Παρόμοιες καταστάσεις έχουν δημιουργηθή σε κοινωνικές συγκεντρώσεις Χριστιανών στους συγχρόνους καιρούς. Η παρουσία ακατάλληλης μουσικής ‘ντίσκο’ και χορού, συνέβαλαν σ’ αυτό. Χρειάζεται να είμεθα προσεκτικοί για να το εμποδίσωμε αυτό, με το να προσέχωμε να μην παρεισδύουν άτομα που έχουν ακατάλληλα ελατήρια και επωφελούνται από τέτοιες περιπτώσεις για να διαφθείρουν άλλους. Όχι μόνο οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι, αλλά όλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, πρέπει να συναισθάνωνται την ευθύνη να κρατούν μακρυά από τον καθαρό, άγιο λαό του Θεού κάθε εκδήλωσι του τρόπου ζωής ντίσκο.
Σαν Χριστιανοί πρέπει να ακολουθούμε τη νουθεσία του αποστόλου Πέτρου: «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα . . . Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον, όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς.»—1 Πέτρ. 4:1-5.
Είναι το Τελευταίο του Βαλς;
Σε αντίθεσι με τα μέλη αυτού του συστήματος που ραγδαία καταποντίζεται που δεν έχει ελπίδα, οι Χριστιανοί έχουν αληθινό σκοπό και στόχο στη ζωή τους. Ας αντανακλούμε αυτό το γεγονός με τον υγιή, ορθό τρόπο που ζούμε. Βγάλτε τη ‘ντίσκο’ από τη ζωή σας. Είναι κενή και άρρωστη, και ενεργεί σαν μια ακόμη απόδειξι της εγγύτητος του τέλους αυτού του συστήματος. Ο ανθρωπολόγος Τζαμέικ Χαϊγουώτερ, χωρίς να το θέλη, τόνισε το γεγονός αυτό, λέγοντας τα εξής:
«Ο χορός είναι η πιο φανερή ένδειξις των τάσεων που παράγει ο πολιτισμός, επειδή δεν μπορούμε να ψευσθούμε σχετικά με τον τρόπο που κινούμεθα . . . (η ‘ντίσκο’) αντανακλά κάποιο φόβο ότι είμεθα ένας τελευταίος λαός και ότι αυτό είναι το τελευταίο του βαλς. Όταν πηγαίνω στο Στούντιο 54 [μια πασίγνωστη ‘ντισκοτέκ’ της Νέας Υόρκης], μου θυμίζει κάτι όμοιο που φαντάζομαι ότι συνέβη στον τελευταίο χορό πάνω στο πλοίο Τιτανικός.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]
Μπορεί να φέρνη ευχαρίστησι, ναι, ευθυμία, το να συμβαδίζετε μ’ ένα πλήθος που επιδίδεται σ’ ένα απολαυστικό χαλαρό τρόπο ζωής, ο οποίος χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής των ‘ντισκοτέκ’. Αλλά φέρνει πραγματικά αυτός ο τρόπος ζωής αιώνιο όφελος;