Από τον Αγώνα με τον Θάνατον στον Αγώνα για Ζωή
ΤΙ θέαμα! θαυμάσια βαμμένα, πολύχρωμα αυτοκίνητα με επιχρωμιώσεις που γυαλίζουν κάτω από τα φώτα. Μηχανές που ‘φουλάρουν’ ως το ανώτατο όριο. 20.000 θεατές που ουρλιάζουν και η οσμή από τα καύσιμα για τον αγώνα στον αέρα. Μικρά, γρήγορα αυτοκίνητα που οδηγούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, έχοντας συχνά μόνο ίντσες απόστασι μεταξύ τους.
Αυτές είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις από αγώνα αυτοκινητοδρομίου. Ήμουν μικρός εκείνη τη νύχτα που ο πατέρας μου με πήρε στον κατάφωτο χώρο του Σόουγκραουντς του Σίδνεϋ, αλλά η εντύπωσις που σχημάτισα εκεί, παρέμεινε για δεκαετίες και επηρέασε βαθιά τη ζωή μου. Επρόκειτο κι εγώ επίσης να μπω στον ίδιο αγώνα με τον θάνατο που παρατηρούσα εκείνο το βράδυ.
Τα Αυτοκίνητα Σημαίνουν Περισσότερα από το Γάμο
Γεννήθηκα σε μια μεσαίας τάξεως οικογένεια το 1940. Ο πατέρας μου ήταν εργολάβος και ευυπόληπτο άτομο στην κοινωνία. Όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των πατέρων σ’ αυτή την περιοχή, η πειθαρχία και ο σεβασμός έρχοντο πρώτα στην καθημερινή ζωή. Και όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των γιων, από τότε που ήμουν νεαρός, νόμιζα ότι ήξερα περισσότερα από τους γονείς μου. Άρχισα να βγαίνω ραντεβού, αντίθετα προς τη συμβουλή τους, πριν ακόμη γίνω 16 ετών. Αυτό ωδήγησε σε μια κατάστασι με αποτέλεσμα το γάμο σε ηλικία 18 ετών. Νομίζαμε ότι τα ξέραμε όλα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και αντιλήφθηκα πόσο απροετοίμαστος ήμουν στην πραγματικότητα για γάμο, και σύντομα βαρέθηκα εντελώς αυτή την κατάστασι. Οι ευθύνες που έρχονται με τον γάμο έγιναν πραγματικό βάρος για μένα, και, αφού παρατήρησα και άλλα νυμφευμένα άτομα γύρω μου, αποφάσισα να κάνω εκείνο ακριβώς που έκαναν κι εκείνοι με τις ευθύνες τους—να τις αγνοήσω.
Αγόρασα ένα αυτοκίνητο και άρχισα να δαπανώ όλο το χρόνο μου και τα χρήματά μου σ’ αυτό. Εκείνο τον καιρό δεν έπινα ούτε κάπνιζα, και η μοιχεία ήταν μια βρώμικη λέξις. Δαπανούσα απλώς τα απογεύματά μου κάτω στο πρατήριο βενζίνης, όπου μπορούσα να μιλώ με τον μηχανικό για τ’ αυτοκίνητα και τις μηχανές. Η σύζυγός μου άρχισε να παραπονήται και όταν δεν εύρισκε καμμιά ικανοποίησι, άρχισε να καυγαδίζη. Σοβαρεύθηκα για λίγο διάστημα, έκτισα ένα σπίτι και έδωσα λίγη προσοχή στα παιδιά μου, αλλά σύντομα έπληξα πάλι.
Έρωτας με την Πρώτη Ματιά
Έτσι, επέστρεψα στο πρατήριο βενζίνης. Αλλ’ αυτή τη φορά, όταν μπήκα μέσα, εκεί στη μέση στο πάτωμα, βρισκόταν ένα μικρό αγωνιστικό αυτοκίνητο. Το ερωτεύθηκα με την πρώτη ματιά. Πότε θα μπορούσα να το δω να τρέχη; Την Κυριακή, μου είπαν, στο αυτοκινητοδρόμιο Γουέστμιντ, έξω από το Σίδνεϋ. Και, ναι, υπήρχε μια κενή θέσις στο μικρό πλήρωμα.
Ξαφνικά η ευθύνη του γάμου, οι στενοχώριες, η πλήξις, όλα φάνηκαν να εξαφανίζωνται και οι αναμνήσεις από κείνα τα βράδια στο Σόουγκραουντς του Σίδνεϋ, καθισμένος στους ώμους του πατέρα μου, άρχισαν να με πλημμυρίζουν. Ο αγώνας εκείνη την Κυριακή με μάγεψε και έγινα μόνιμο μέλος του πληρώματος. Αλλά, προτού περάση πολύς καιρός, αυτό δεν ήταν αρκετό. Ήξερα ότι έπρεπε να οδηγήσω.
Η ευκαιρία ήλθε λίγες εβδομάδες αργότερα σ’ εκείνο που ονομάζομε μηχανικούς αγώνες. Ήλθα τρίτος, κατατρόμαξα τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, και χτύπησα τη μάντρα μόνο μια φορά. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία. Η επιτάχυνσις ήταν φανταστική. Ο θόρυβος και ο κίνδυνος διατήρησαν την αδρεναλίνη μου επί ώρες. Ξανάζησα αυτό τον αγώνα επί βδομάδες. Το σχόλιο ότι έμοιαζα με ‘μεθυσμένη γάτα με παγοπέδηλα’ δεν με συγκράτησε καθόλου.
Αλλά μια περιστασιακή οδήγησις δεν ήταν βέβαια αρκετή. Έτσι, λίγο καιρό αργότερα, έγινα ο περήφανος κάτοχος του δικού μου αγωνιστικού αυτοκινήτου. Επιδιωρθώσαμε το αυτοκίνητο και κερδίσαμε πολλούς αγώνες. Εκείνο τον καιρό, είχα αποχτήσει τη συνήθεια του καπνίσματος και η μοιχεία είχε γίνει δεδομένη. Η έγγαμη ζωή είχε αφεθή πολύ πίσω, μολονότι εξακολουθούσα να ζω με τη σύζυγό μου.
Αγώνας με τον Θάνατο
Ο βίαιος θάνατος ήταν μια διαρκής ανησυχία για μένα, επειδή για να φθάσω στη νίκη περιλαμβάνετο πολύς κίνδυνος. Τα αυτοκίνητα ήσαν εξοπλισμένα με ζώνες ασφαλείας και προστατευτικό πλαίσιο. Τα προστατευτικά κράνη επιθεωρούντο πριν από κάθε αγώνα, όπως και τα αυτοκίνητα. Οι οδηγοί δεν επιτρέπετο να πίνουν οινοπνευματώδη ποτά 24 ώρες προ του αγώνα, και ωστόσο τα θύματα ήσαν πάρα πολλά.
Πάντα διερωτόμουν τι συνέβαινε στους φίλους μου που είχαν σκοτωθή. Πήγαιναν στον ουρανό, όπως ελέγετο στις κηδείες τους;
Το 1964, συνέβησαν δυο πράγματα που άλλαξαν τη ζωή μου. Συνάντησα ένα κορίτσι που ήταν εντελώς διαφορετικό από τα κορίτσια με τα οποία είχα συνάψει σχέσεις προηγουμένως, και γίναμε αχώριστοι. Τον ίδιο καιρό περίπου, έλαβα μια προσφορά να οδηγήσω ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο. Αυτό σήμαινε την εγγραφή σε μια νέα λέσχη στην Αυστραλία. Θα αγωνιζόμουν με τα καλύτερα αυτοκίνητα και τους καλύτερους οδηγούς του κόσμου.
Η ζωή μου περιεστρέφετο γύρω από την οδήγησί μου. Αγωνιζόμαστε Σάββατο βράδυ και Κυριακή απόγευμα, και μερικές φορές που χτυπούσα το αυτοκίνητο έπρεπε να το επισκευάσωμε στο διάστημα μεταξύ των δύο συναντήσεων. Αυτό το είδος ζωής σύντομα άρχισε να επηρεάζη το νευρικό μου σύστημα. Κάπνιζα και έπινα πάρα πολύ, και η ανηθικότης ήταν τώρα τρόπος ζωής.
Ο Δρόμος προς τη Νίκη
Το 1965 έστρεψα τα βλέμματα μου στο Πρωτάθλημα Νέων, αλλά το έχασα το βράδυ όταν έβγαλα όλα τα προφυλακτικά γυαλιά μου μονομιάς. (Φορούσαμε από τέσσερα ως οκτώ ζευγάρια προστατευτικά γυαλιά το ένα πάνω στο άλλο, και βγάζαμε το πάνω ζευγάρι όταν λέρωνε.) Ωστόσο, το επόμενο έτος νίκησα και έγινα μόνιμος οδηγός Α-κατηγορίας. Από τότε κι ύστερα κέρδισα πολλούς αγώνες.
Μολονότι ο θάνατος φαινόταν πάντοτε παρών, θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά καλό οδηγό και ήμουν πεπεισμένος ότι ποτέ δεν θα έκανα κανένα λάθος που θα με έβλαπτε πραγματικά. Σύντομα συγκλονίσθηκα, όμως, όταν ο οδηγός που θεωρείτο ο καλύτερος στην Αυστραλία σκοτώθηκε όχι περισσότερο από 20 μέτρα (66 πόδια) από κει που στεκόμουν. Έκανε ακριβώς το λάθος που με είχε προηγουμένως προειδοποιήσει να μην κάνω.
Η επιτυχία έχει τα εμπόδιά της στους αγώνες στο αυτοκινητοδρόμιο, επειδή το γρηγορότερο αυτοκίνητο πρέπει ν’ αρχίση από το πίσω μέρος της πίστας. Για να κερδίση κανείς τους αγώνες από κει, σημαίνει ν’ αναλάβη πολλούς κινδύνους, και τα ατυχήματα μερικές φορές είναι τρομακτικά, περιλαμβάνοντας μέχρι 12 αυτοκίνητα. Ωδηγούσα καλά, αλλά μου είπαν ότι μου έλειπε ένα πράγμα. Αν ήθελα να είμαι ένας πραγματικά καλός οδηγός, έπρεπε να παραμερίζω τις προφυλάξεις και να ξεχνάω κάθε κίνδυνο για τους άλλους. Αυτό διεπίστωσα ότι δεν μπορούσα να το κάνω.
Η εποχή 1967-1968 μπήκε μ’ ένα νέο αυτοκίνητο και οι βλέψεις μου στράφηκαν στους Αυστραλιανούς και Παγκόσμιους Τίτλους. Μάλιστα προηγούμην στον αγώνα για τον Τίτλο της Αυστραλίας όταν εξερράγη η μηχανή μου. Βρισκόμουν τόσο κοντά στη νίκη, ωστόσο ήμουν πολύ μακρυά.
Εν συνεχεία ήλθε το βράδυ του Παγκόσμιου Τίτλου. Είχα τα προσόντα για την πρώτη σειρά. Εκείνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να παραμείνω εκεί για 35 γύρους με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μετά από τρία ξεκινήματα λόγω ατυχημάτων, ο αγώνας βρισκόταν εν προόδω και αυτό ακριβώς έκανα. Η νίκη ήταν δική μου! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν ο παγκόσμιος πρωταθλητής!
Αλλά πόσο απατηλή νίκη αποδείχθηκε. Δεν πέρασε πολύς καιρός για ν’ αντιληφθώ ότι ο Παγκόσμιος Τίτλος δεν σήμαινε ουσιαστικά τίποτε. Στην πραγματικότητα, μ’ αυτό τον τίτλο έχασα πολλούς λεγόμενους φίλους. Νάμαι λοιπόν, σε ηλικία 28 ετών, δοσμένος στον καπνό, στα οινοπνευματώδη ποτά, στα αγωνιστικά αυτοκίνητα και στις γυναίκες, και στα αθλητικά έλκη και σε μια διαρκώς ενοχλητική συνείδησι.
Ένας Θάνατος που Αλλάζει τη Ζωή Μου
Το επόμενο έτος αποφάσισα να πουλήσω το αγωνιστικό μου αυτοκίνητο και να μετοικήσω στο Κουίνσλαντ, παίρνοντας τη φίλη μου μαζί μου. Έγινα πάλι εργολάβος και για πρώτη φορά στη ζωή μου έγινα αυτάρκης. Επίσης, ο πατέρας μου κι εγώ γίναμε καλοί φίλοι. Αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε και πραγματικά απολαμβάναμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου.
Αλλά αυτή η ευτυχισμένη κατάστασις δεν διήρκεσε πολύ. Το 1971 μια καρδιακή προσβολή στοίχισε τη ζωή του πατέρα μου. Όταν είδα την άψυχη μορφή του, η καρδιά μου σπάραξε. Πέρασαν πολλοί μήνες για να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι είχε πεθάνει. Προβληματιζόμουν πάλι. Που ήταν; Με έβλεπε τώρα; Μήπως βασανιζόταν σ’ έναν πύρινο άδη; Τι είδους άτομο ήταν στα μάτια του Θεού; Θα μπορούσα ποτέ να τον ξαναδώ;
Λίγο καιρό αργότερα, οι ερωτήσεις αυτές απαντήθηκαν. Η νύφη μου μελετούσε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και πληροφορούσε σχετικά τον αδελφό μου ο οποίος, με τη σειρά του τα μετέδιδε και σ’ εμένα. Το να μάθω την αλήθεια για τον θάνατο ήταν μια μεγάλη πηγή χαράς για μένα. Το να γνωρίζω ότι ο πατέρας μου και οι φίλοι μου δεν βασανίζοντο σ’ έναν πύρινο άδη και ότι θα μπορούσα μια μέρα να τους δω όλους πάλι, αν έκανα το θέλημα του Θεού, ήταν κάτι το παρηγορητικό και συγκινητικό.—Εκκλ. 9:5, 10· Ψαλμ. 146:3, 4· Ιωάν. 5:28, 29· Πράξ. 24:15.
Άρχισα να λέω στους φίλους μου και στις γυναίκες με τις οποίες συναναστρεφόμουν στο ξενοδοχείο ό,τι μάθαινα. Αλλά μου εφέροντο σαν να έβλεπαν ένα τέρας με δυο κεφάλια!
Ένας Καινούργιος Αγώνας Αρχίζει
Μετά από μια εξονυχιστική έρευνα της Αγίας Γραφής, πήρα την απόφασι να υπηρετήσω τον Ιεχωβά Θεό, χρησιμοποιώντας τη ζωή μου για να ευαρεστώ εκείνον και όχι μόνο τον εαυτό μου. Έμπαινα στον αγώνα για ζωή. Αλλά για να τον τρέξω έπρεπε να ‘απορρίψω παν βάρος.’ (Εβρ. 12:1) Για μένα, αυτό περιλάμβανε σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου. Το υπερβολικό ποτό, η ανηθικότης και η συνήθεια του καπνού έπρεπε να κοπούν.
Εν συνεχεία ήλθε το ζήτημα της επιδόσεως μαρτυρίας από πόρτα σε πόρτα. Ποτέ! ήταν η αντίδρασίς μου. Αλλά πάλι υποτιμούσα το πνεύμα του Θεού, και η αλήθεια του Λόγου του Θεού έγινε σαν φωτιά μέσα μου, όπως είχε συμβή και στον Ιερεμία τον παλιό καιρό. Έπρεπε να μιλώ.
Το 1973, η νέα μου σύζυγος κι εγώ αφιερωθήκαμε και βαπτισθήκαμε ως δούλοι του Ιεχωβά, Ευτυχώς, η πρώην σύζυγος μου είναι επίσης τώρα μια Μάρτυς του Ιεχωβά, κι εκείνη και τα παιδιά είναι ασφαλείς μέσα στη Χριστιανική εκκλησία.
Τον Δεκέμβριο του 1978, στάθηκα στην ίδια αρένα όπου πριν από 10 χρόνια είχα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Τα καθίσματα πάλι ήσαν συμπληρωμένα με ανθρώπους, αλλά τι διαφορετική ατμόσφαιρα! Αυτή τη φορά βρισκόμουν σ’ έναν αγώνα στον οποίον όλοι θα μπορούσαν να νικήσουν κι όχι ένας μόνο, διότι παρακολουθούσα τη Διεθνή Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Νικηφόρος Πίστις.»
Αληθινά, ο αγώνας για ζωή είναι εκείνος τον οποίον ελπίζω να κερδίσω με το θέλημα του Ιεχωβά.—Από συνεργάτη