Τέχνες ή Τεχνάσματα—Ποιο απ’ τα Δυο;
Μια κρύα νύχτα, ο άνθρωπος άφησε την καμήλα να βάλη το κεφάλι της μέσα στη σκηνή του. Κατόπιν, το λαιμό της. Έπειτα, τους ώμους της. Μετά από λίγο, η καμήλα ήταν στη σκηνή και ο άνθρωπος έξω στο κρύο. Έτσι λέει ο μύθος. Με όμοιο τρόπο, καθώς τα κατ’ εκλογή μαθήματα εισήλθαν στα σχολικά προγράμματα, τα τρία βασικά μαθήματα παραγκωνίσθηκαν.
Οι βασικές επιδεξιότητες δυστυχώς δεν υπάρχουν στα σημερινά σχολεία και «η επίδειξις ενθουσιασμού για τη ζωγραφική δεν θεωρείται πια παραδεκτό υποκατάστατο,» είπε μια πρώην εκπαιδευτικός. «Τα σχολεία έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία για πολλές δραστηριότητες, τις οποίες δεν ζητήσαμε εμείς,» είπε. Ενδιαφέρονται για τις συναισθηματικές και κοινωνικές ανάγκες των μαθητών, και λιγώτερο για τις εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Οι συζητήσεις για την οικογενειακή ζωή, στις περισσότερες περιπτώσεις, αποτελούν μια κατ’ ευφημισμόν έκφρασι για την πορνογραφία στην αίθουσα διδασκαλίας.»
Η εφημερίδα Ποστ της Νέας Υόρκης στις 19 Ιουνίου 1979, σύμφωνα μ’ αυτή την τελευταία κατηγορία, έφερε τον εξής τίτλο στην πρώτη σελίδα της: «Αυστηρώς Ακατάλληλα Μαθήματα Σεξ για Παιδιά του Σχολείου.» Ακολουθούσαν οι εξής λεπτομέρειες:
«Το Υπουργείο Παιδείας ετοιμάζεται να εξετάση λεπτομερώς το εκπαιδευτικό πρόγραμμα σεξολογίας, εξετάζοντας ζητήματα τα οποία μέχρι προ τινός εθεωρούντο ‘ταμπού’ από την πέμπτη κιόλας τάξι του δημοτικού σχολείου. Στο νέο ‘αυστηρώς ακατάλληλο’ υλικό περιλαμβάνονται ζητήματα όπως η έκτρωσις, η ομοφυλοφιλία, τα αντισυλληπτικά και ο αυνανισμός. . . . Σχολικοί παράγοντες πιστεύουν ότι η πρώιμη σεξουαλική εκπαίδευσις είναι απαραίτητη, λόγω μιας ανησυχητικής αυξήσεως στις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες εφήβων και στα αφροδίσια νοσήματα. Οι ιθύνοντες προτείνουν, επίσης, πρακτικές σεξουαλικές πληροφορίες στη θέσι τρέχοντος υλικού που τονίζει τις βιολογικές εξελίξεις. Παραδείγματος χάρι, οι μαθητές από την πέμπτη κιόλας τάξι του δημοτικού θα συζητούν διάφορα είδη αντισυλληπτικών.»
Σας φαίνονται γνωστά αυτά τα λόγια; Δεν χρησιμοποιήθηκε το ίδιο επιχείρημα όταν για πρώτη φορά εισήχθη στα σχολεία η σεξολογία, δηλαδή, ότι θα μειώνονταν οι άνευ διακρίσεως σεξουαλικές σχέσεις και εγκυμοσύνες; Το μόνο πράγμα που μειώθηκε, όπως δείχνουν οι έρευνες, είναι η ικανότητα στην ανάγνωσι, γραφή και αριθμητική.
«Μαύρα Αγγλικά»
Πριν από μερικά χρόνια, αν ένα φτωχό μαύρο κοριτσάκι μιλούσε την Αγγλική γλώσσα χωρίς γραμματικούς κανόνες, θα διορθωνόταν από τη δασκάλα του. Αλλά τα πρόσφατα χρόνια μερικοί ονομάζουν αυτή τη γλώσσα «μαύρα Αγγλικά,» και ισχυρίζονται ότι είναι μια άγραφη γλώσσα και πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Πολλοί νέγροι γονείς αντέδρασαν, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά τους πρέπει να μάθουν να μιλούν άπταιστα τα καθιερωμένα Αγγλικά, για να μπορέσουν να βρουν μια εργασία.
Πολλά σχολικά προγράμματα υπερφορτώνονται μ’ αυτά τα κατ’ εκλογή ‘τεχνάσματα’ μικρής αξίας, αλλά τα οποία είναι εύκολα μαθήματα. Οι δάσκαλοι που ανησυχούν, το θεωρούν αυτό σαν μια απειλή στις ακαδημαϊκές επιδεξιότητες. Χαρακτηριστική είναι η εξής δήλωσις ενός εκπαιδευτικού κοινωνικών μελετών:
«Το κατ’ εκλογή σύστημα που έχει καθιερωθή σε πολλά σχολεία έχει μια καταστρεπτική επίδρασι στις συνήθειες εκμαθήσεως των μικρών μαθητών. Οι δεκαπεντάχρονοι έχουν γίνει ικανοί να ψωνίζουν για το πιο κατάλληλο, λιγώτερο απαιτητικό μάθημα στο πρόγραμμα ‘σούπερ-μάρκετ.’»
Πίσω στα Βασικά!
Η απογοήτευσις για τη διάβρωσι των ακαδημαϊκών κανόνων, από το δημοτικό σχολείο ως το πανεπιστήμιο, έχει μετατρέψει την κίνησι που παρατηρείται προς τα βασικά μαθήματα σε μια από τις πιο ισχυρές δυνάμεις της Αμερικανικής παιδείας. Το 1977, σε μια σφυγμομέτρησι, ρωτήθηκαν οι Αμερικανοί, αν ήθελαν να δοθή περισσότερη έμφασις στα βασικά μαθήματα—στην ανάγνωσι, τη γραφή και την αριθμητική. Το 83 τοις εκατό απάντησαν καταφατικά. Τα ιδιωτικά σχολεία, στα οποία περιλαμβάνονται και τα θρησκευτικά σχολεία, έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο εξ αιτίας της δυσαρεστήσεως των ανθρώπων για την κακή λειτουργία των δημόσιων σχολείων. Όταν ο εντεταλμένος παιδείας στην πολιτεία της Φλώριδας—η οποία έχει περίπου 300 θρησκευτικά σχολεία—ρωτήθηκε προκλητικά γιατί αυτά τα σχολεία δεν εξαναγκάζονταν ν’ ανταποκριθούν σε ωρισμένους κανόνες, απάντησε:
«Δεν είμαστε σε θέσι να μιλήσωμε για τους κανόνες κάποιου άλλου, αφού δεν έχομε βάλει σε τάξι ακόμη τα δημόσια σχολεία. Με τι θράσος θα επικρίνωμε τους άλλους, όταν εμείς δεν είμαστε εν τάξει;»
Έγινε έρευνα σε 34 γυμνάσια στα οποία οι βαθμοί των εισαγωγικών εξετάσεων για το κολλέγιο είχαν διατηρηθή ή ανεβή. Ήσαν διασκορπισμένα σ’ όλο το έθνος, και σε πλούσιες και σε φτωχές κοινότητες—ένα κράμα, κοινωνικά και οικονομικά. Αυτά τα σχολεία συνήθως είχαν πεπειραμένους εκπαιδευτικούς που ανταποκρίνονταν σε υψηλούς κανόνες και δεν κατέφευγαν σε «τέτοιες εκπαιδευτικές ιδιοτροπίες, όπως το χαλαρωμένο περιβάλλον διδασκαλίας που χαρακτηρίζεται από την ιδέα της λεγόμενης ‘ελεύθερης αίθουσας μαθημάτων.’» Οι μαθητές με μεγάλους βαθμούς «παρακολουθούν περισσότερα ακαδημαϊκά μαθήματα—μαθηματικά, ξένες γλώσσες, Αγγλικά και φυσική επιστήμη—απ’ ό,τι εκείνοι που δίνουν εξετάσεις στα σχολεία με σοβαρές μειώσεις.» Και οι γονείς υποστηρίζουν δυναμικά τους δασκάλους.
Καμμιά Περικοπή στη Μάθησι
Ο Έντουαρντ Τ. Χωλλ δίδαξε Αγγλικά στην Αμερική επί 28 χρόνια. Το 1974 πήγε στη Μποτσουάνα της Αφρικής για να διδάξη εκεί. «Διδάσκω Αγγλικά,» είπε, «σε αγόρια και κορίτσια στα οποία η Αγγλική είναι μια ξένη γλώσσα. Τα καταφέρνουν καλύτερα απ’ ό,τι οι Αμερικανοί μαθητές μου.» Διαφωνεί με την ανεκτική μέθοδο. Στη Μποτσουάνα, το πρόγραμμά του είναι αυστηρό και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για μαθήματα χωρίς αξία.
«Απαρχαιωμένες; Επαναληπτικές; Ανιαρές;» ρωτά. Ναι. «Οι ανιαρές τέχνες είναι τόσο απαραίτητες για να μάθη κανείς να μιλά και να γράφη σωστά Αγγλικά όσο απαραίτητες είναι και οι κλίμακες του πιάνου για να μάθη κανείς να παίζη κοντσέρτα.» Στην Αμερική, οι δάσκαλοι φοβούνται μήπως καταπνίξουν την «ατομικότητα» και «δημιουργικότητα» του μαθητή αν διορθώσουν τα Αγγλικά του. Το παρομοιάζει αυτό με την εκμάθησι τέννις χωρίς δίχτυ, και λέει: «Πρέπει να σταματήσωμε να παίζωμε τέννις με το δίχτυ κάτω, και να κάνωμε τους μαθητές να εξασκηθούν στη γλώσσα όπως πρέπει να εξασκούνται στα αθλήματα και στη μουσική.»
Ο Χωλ τονίζει αυτά τα σημεία στο σύγγραμμα του «Γιατί οι Αμερικανοί Δεν Μπορούν να Γράψουν,» που δημοσιεύθηκε στην Ανθρώπινη Φύσι, τον Αύγουστο του 1978. Δίνει συγκεκριμένα παραδείγματα για ν’ αποδείξη τη θέσι του—αποσπάσματα από διορισμούς οικιακής εργασίας ενός τελειόφοιτου γυμνασίου της Πόλεως της Νέας Υόρκης και ενός 15-χρονου Αφρικανού μαθητή. Ο Αμερικανός μαθητής γυμνασίου έγραφε μια έκθεσι για την Άννα Φρανκ, την Ιουδαία που κρύφτηκε για αρκετό καιρό από τους Ναζιστές, αλλά τελικά πέθανε. Χαρακτήρισε την Ιουδαία κοπέλλα σαν Γερμανίδα και είπε ότι ο Χίτλερ μισούσε τους Γερμανούς.
Ο 15-χρονος Αφρικανός Μπούζο έγραψε μια έκθεσι για την προκατάληψι:
«Η αλήθεια σ’ αυτό το ζήτημα είναι ότι στη Νότια Αφρική η φυλετική προκατάληψις αποτελεί μια ιστορία αρκετών αιώνων. Στη Μποτσουάνα ξεφύγαμε απ’ αυτή τη μακρά ιστορία μόνο τα τελευταία 10 χρόνια ανεξαρτησίας. Επί αιώνες, ο λευκός στη Νότια Αφρική θεωρούσε τον Αφρικανό σαν αντικείμενο, κατώτερο ον και ανίκανο να σκεφθή και να ενεργήση μ’ ένα πολιτισμένο τρόπο.»
Δεν απορεί κανείς που ένας απογοητευμένος δάσκαλος της Αγγλικής γλώσσας στην πόλι της Νέας Υόρκης είπε, «Η εκπαιδευτική βέργα θα έκανε καλά να είναι ένας χάρακας έξη ιντσών.» Για να επανέλθη πάλι η ‘βέργα,’ η χαρά των τεχνασμάτων πρέπει να δώση τη θέσι της στην εκμάθησι επιδεξιοτήτων.
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Μερικοί απόφοιτοι κολλεγίων έχουν ανάγκη να επιστρέψουν στα βασικά μαθήματα