Είναι η Ενέργεια Συντήξεως η Απάντησις;

Ένας ατομικός επιστήμων αναλύει με ειλικρίνεια τα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν προτού μπορέση η ενέργεια συντήξεως να χρησιμοποιηθή για την κάλυψι των ενεργειακών αναγκών

ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, η πρόκλησις του ελέγχου της συντήξεως (που είναι μία διαδικασία συγχωνεύσεως) είναι βασανιστική. Αν μπορούσαμε να πραγματοποιήσωμε έστω και μια από τις πολλές αντιδράσεις συντήξεως, ας πούμε αυτή που περιλαμβάνει δύο άτομα δευτερίου (Νο. 4 στον πίνακα της σελίδας 20), θα μπορούσαμε να έχωμε μια ατέλειωτη προμήθεια καυσίμου. Ένα μόριο νερού σε κάθε 3.000 σ’ όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων και των μεγάλων ωκεανών, περιέχει ένα άτομο δευτερίου. Σκεφθήτε! Μια πίντα (περίπου μισό κιλό) νερού έχει τη δυνατότητα να παράσχη 400 κιλοβαττώρες, δηλαδή όση είναι η μηνιαία κατανάλωσις ηλεκτρισμού στο σπίτι σας. Και θα γλυτώναμε από τους αυξανόμενους σωρούς καταλοίπων της ραδιενεργού σχάσεως από τα σημερινά πυρηνικά εργοστάσια. Δεν είναι αυτό μια ελπιδοφόρος λύσις στο ενεργειακό πρόβλημα;

Η συσκευή που λέγεται κυκλοτρόνιον χρησιμεύει στη μελέτη αυτών των αντιδράσεων, αλλά όχι και στην παραγωγή ενέργειας σε εκμεταλλεύσιμη μορφή. Χρειάζεται τεράστια ποσότητα ενέργειας για να κάνη εκατομμύρια σωματιδίων να κινηθούν αρκετά γρήγορα ώστε ν’ αντιδράσουν, αλλά μόνο λίγα απ’ αυτά συγκρούονται με άλλα άτομα και αποδίδουν ενέργεια· όλα τα άλλα αποβάλλουν την ενέργειά τους σε μικρές ποσότητες και χάνονται. Πολύ περισσότερη ενέργεια διοχετεύεται στο πείραμα απ’ όση προκύπτει απ’ αυτό.

Το μυστικό της υπεροχής του ήλιου είναι ότι το εσωτερικό του είναι τόσο θερμό ώστε τα σωματίδια διατηρούν την υψηλή τους ταχύτητα από τη μια σύγκρουσι στην άλλη, μέχρι που τελικά αντιδρούν. Να γιατί είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθή μια χρήσιμη διαδικασία συντήξεως στη γη. Κατά κάποιο τρόπο, θα πρέπει να αναπαραστήσωμε ένα μέρος του εσωτερικού του ήλιου. Αλλά πώς μπορεί μια ποσότητα υδρογόνου να θερμανθή κατά εκατομμύρια βαθμούς και να συγκρατηθή μέχρι να αντιδράση; Κανένα γνωστό υλικό δεν θα τα κατάφερνε. Οι ουσίες, και οι πιο ανθεκτικές στις υψηλές θερμοκρασίες, λειώνουν και εξαερώνονται σε λίγες χιλιάδες βαθμούς.

Βέβαια, οι επιστήμονες έχουν επιδείξει την ισχύ της συντήξεως στη γη, αλλά μόνο στην έκρηξι της τρομακτικής βόμβας υδρογόνου. Φυσικά, τα πάντα μέσα και γύρω από τη βόμβα εξαερώνονται και εκτοξεύονται σε ελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου. Πώς θα μπορούσε κανείς να δαμάση ένα τέτοιο άγριο θηρίο και να δεσμεύση την ισχύ του;

Η Σύντηξις σε Μαγνητικό Πεδίο

Αν και φαίνεται αδύνατον, υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο μπορεί να υπερπηδηθή το φαινομενικά αξεπέραστο πρόβλημα. Αυτός ο τρόπος είναι η χρήσις μαγνητικής θερμικής μονώσεως. Να πώς γίνεται. Το υδρογόνο θερμαίνεται με ηλεκτρική εκκένωσι σε τόσο υψηλή θερμοκρασία, ώστε μετατρέπεται τελείως σε σωματίδια που λέγονται ιόντα. Τότε αποτελείται μόνο από θετικούς πυρήνες και αρνητικά ηλεκτρόνια. Αυτή η κατάστασις της ύλης λέγεται πλάσμα. Αν το πλάσμα περιβάλλεται από ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο, τα φορτισμένα σωματίδια ή ιόντα δεν μπορούν να κινηθούν σε ευθείες γραμμές, αλλά αναγκάζονται να κινηθούν σε ελικοειδείς τροχιές μικρού βήματος. Αν το μαγνητικό πεδίο διαμορφωθή κατάλληλα, αυτές οι ελικοειδείς (σπιράλ) τροχιές θα ανακλώνται από τα δύο άκρα του περιέχοντος χώρου, που γίνεται έτσι μια «μαγνητική φιάλη.»

Σ’ ένα άλλο μοντέλο, οι τροχιές εξαναγκάζονται να γίνουν κυκλικές σ’ ένα πεδίο με σχήμα κουλουριού που λέγεται σπείρα (torus). Σε τέτοιες συσκευές, τα πρωτόνια και τα ηλεκτρόνια δεν μπορούν να έλθουν σε επαφή με τα τοιχώματα του μετάλλινου δοχείου, κι’ έτσι μπορούν να θερμανθούν σε εκατομμύρια βαθμούς, ενώ το δοχείο παραμένει ψυχρό. Η πιο επιτυχής συσκευή αυτού του είδους λέγεται τοκάμακ, από τους Ρώσους επιστήμονες που την εφεύραν.

Ανεξάρτητα του πώς συγκρατείται το πλάσμα από το μαγνητικό πεδίο, πρέπει να πληροί τρεις όρους για να αρχίση και να συνεχιστή η σύντηξις. Αυτοί οι όροι καθορίζουν τη θερμοκρασία, την πυκνότητα και τον χρόνο.

Στην αρχή, το πλάσμα πρέπει να θερμανθή μέχρι τη θερμοκρασία ενάρξεως της αντιδράσεως. Η αντίδρασις των ατόμων δευτερίου και τριτίου αρχίζει στους 46.000.000 τουλάχιστον βαθμούς Κελσίου (82.800.000° F). Το πλάσμα μπορεί να θερμανθή διοχετεύοντας ένα ηλεκτρικό ρεύμα μέσα του, ή μια δέσμη ατόμων υψηλής ενέργειας. Αλλά κάτι που δρα εναντίον της συντήξεως συνέχεια, είναι η απώλεια ενέργειας από στιγμιαίες συγκρούσεις. Αυτές παράγουν ακτίνες Χ, που αμέσως διαφεύγουν του μαγνητικού πεδίου, βγάζοντας έτσι θερμότητα έξω από το πλάσμα. Το πλάσμα πρέπει να είναι αρκετά θερμό ώστε η ενέργεια που παράγεται από τη σύντηξι να ξεπερνά αυτή που χάνεται, ώστε να φθάνωμε στο κατώφλι μιας αυτοσυντηρούμενης αντιδράσεως.

Δεύτερον, το πλάσμα πρέπει να συμπιεσθή ώστε να συσσωρευθούν τα σωματίδια σε πολύ υψηλή πυκνότητα, 100 τρισεκατομμύρια (10¹⁴) ή και περισσότερα σ’ ένα κυβικό εκατοστό. Και, τελικά, αυτές οι συνθήκες πρέπει να διατηρηθούν για χρονικό διάστημα αρκετό ώστε να πραγματοποιηθή ένας ελάχιστος αριθμός συγκρούσεων. Το γινόμενο της πυκνότητας επί τον χρόνο σε δευτερόλεπτα, πρέπει να φθάνη τουλάχιστο τα 60 τρισεκατομμύρια (60 x 10¹²). Αυτός ο αριθμός μαθηματικώς καλείται παράμετρος περιορισμού. Μας λέγει ότι, αν η μεγίστη πυκνότητα μπορεί να διατηρηθή, παραδείγματος χάρι, για ένα δέκατο του δευτερολέπτου, αυτή η μεγίστη πυκνότητα πρέπει να είναι τουλάχιστον 600 x 10¹² ώστε να επιτευχθή μια αυτοσυντηρούμενη σύντηξις μεταξύ δευτερίου και τριτίου.

Το πλάσμα μπορεί να συμπιεσθή με ταχεία ισχυροποίησι του μαγνητικού πεδίου. Και τη στιγμή που αυτό αυξάνει την πυκνότητα, επί πλέον θερμαίνει το πλάσμα. Κατόπιν, αν το μαγνητικό πεδίο σχεδιασθή σωστά και είναι ικανό να συγκρατήση το πλάσμα αρκετά, γίνεται σύντηξις. Δυστυχώς, μέχρι τώρα αυτό αποδείχθηκε πολύ δύσκολο. Το πλάσμα είναι ερεθιστικά ασύλληπτο υλικό. Βρίσκει ένα ασθενές σημείο στο μαγνητικό πεδίο και συνθλίβεται μέσα σ’ αυτό σχηματίζοντας ένα θύλακο μέσω του οποίου διαφεύγει. Μοιάζει σαν τη σαμπρέλλα που την παραφουσκώνομε χωρίς την υποστήριξι του εξωτερικού ελαστικού.

Πολλά χρόνια και εκατομμύρια δολλάρια έχουν δαπανηθή σε απογοητευτικές προσπάθειες υπερπηδήσεως των ασταθειών. Μόνο στα τελευταία δύο χρόνια μερικά πειράματα έδωσαν ελπίδα ότι μπορεί τελικά να επιτύχη η ηράκλεια προσπάθεια τιθασεύσεως του ιδιότροπου πλάσματος. Στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασσαχουσέτης, μία συσκευή τοκάμακ, με το όνομα «Αλκέητορ» επέτυχε παράμετρο περιορισμού τής τάξεως των 30 τρισεκατομμυρίων. Αλλά η θερμοκρασία υπελείπετο πολύ της απαιτουμένης, ήταν μόνο 10 εκατομμύρια βαθμούς. Σε ένα πιο πρόσφατο πείραμα στο Πρίνσετον, η Μεγάλη Σπείρα (TORUS) τους έφθασε μια θερμοκρασία 75 εκατομμυρίων βαθμών, αρκετά υψηλή, για πρώτη φορά, ώστε ν’ αρχίση μία αντίδρασι δευτερίου-τριτίου. Αλλά εδώ η παράμετρος περιορισμού δεν ξεπέρασε το 1 τρισεκατομμύριο. Έτσι, η φλόγα της συντήξεως πάλι τρεμόσβησε και χάθηκε πριν καλά-καλά ανάψη.

Αυτές οι καλές προσεγγίσεις στο κατώφλι της επιτεύξεως της απαιτουμένης ενέργειας για τη σύντηξι, έχουν κεντρίσει τις ελπίδες ότι οι επόμενες γενιές συσκευών τοκάμακ, πιο μεγάλες και πιο δαπανηρές, θα φέρουν την επιτυχία. Στα επόμενα δύο ή τρία χρόνια θα κατασκευασθή μία στο Πρίνσετον στις Η.Π.Α., και μία στην Ευρώπη στο Κάλχαμ της Αγγλίας. Η κάθε μια θα στοιχίση περίπου 300 εκατομμύρια δολλάρια. Αν αυτές οι μηχανές πραγματοποιήσουν επιτυχώς την ελεγχόμενη σύντηξι, τότε οι πυρηνικοί φυσικοί θα είναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν άλλα εμπόδια που παραμένουν στο δρόμο που οδηγεί στον εμπορικό αντιδραστήρα συντήξεως.

Ένα πρόβλημα που διαφαίνεται για το μέλλον είναι η συσσώρευσις ακαθαρσιών στο πλάσμα, που το δηλητηριάζουν. Η απώλεια ακτίνων Χ, που αναφέραμε πριν, γίνεται πολύ μεγαλύτερη όσο αυξάνει ο ατομικός αριθμός. Ακόμη και το αέριο στοιχείο ήλιον προκαλεί 8 φορές μεγαλύτερη απώλεια από το υδρογόνο. Το οξυγόνο είναι 500 φορές χειρότερο. Αυτό σημαίνει ότι το πλάσμα θα πρέπει να διατηρήται εξαιρετικά καθαρό ώστε να μπορέση ν’ αποδώση εκμεταλλεύσιμη ενέργεια συντήξεως.

Αν λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα, με τι μπορεί να μοιάζη ένα εργοστάσιο ενέργειας συντήξεως; Ένα σχέδιο που φτιάχτηκε στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, βασισμένο στα πιο αισιόδοξα δεδομένα που είναι διαθέσιμα μέχρι σήμερα, μας δίνει μια ιδέα. Η σπείρα, ένα δοχείο σε σχήμα κουλουριού, θα έχη 27 μέτρα (89 πόδια) ύψος και 44 μέτρα (144 πόδια) διάμετρο. Θα έχη 22 τμήματα σε σχήμα πίττας, που το καθένα θα ζυγίζη 3.500 τόννους. Το κτίριο όπου θα στεγάζεται η συσκευή θα έχη 102 μέτρα (335 πόδια) ύψος και 120 μέτρα (394 πόδια) διάμετρο, περίπου το μέγεθος του Αστροθόλου του Χιούστον. Αυτά τα τεράστια τμήματα θα πρέπει να κατασκευασθούν ώστε να αντιμετωπίζουν τις πιο σκληρές απαιτήσεις του υψηλού κενού. Οι γιγαντιαίοι μαγνήτες, που θα τα περικλείουν, θα ψύχωνται με υγρό ήλιο σε 4 βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν (−273° C· −460° F)

Όταν το εργοστάσιο λειτουργή, με το φορτίο του από δευτέριο και τρίτιο να κυκλοφορή στη σπείρα σε θερμοκρασίες συντήξεως, θα παραγάγη 1400 μεγαβάττ. Αλλά κάθε 90 λεπτά, ολόκληρη αυτή η τερατώδης εγκατάστασις θα πρέπει να διακόπτη τη λειτουργία της ώστε να εκβάλη τις ακαθαρσίες και να αντικαταστήση το καύσιμο. Ενέργεια από άλλη πηγή πρέπει να παρέχεται στο ηλεκτρικό δίκτυο για έξι λεπτά κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδικής διακοπής, 15 φορές την ημέρα. Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, ότι οι διευθυντές υπηρεσιών κοινής ωφέλειας δεν είναι πρόθυμοι ν’ αναλάβουν ένα τέτοιο ιδιότροπο γίγαντα!

Σύντηξις με Λέιζερ—Μία Αδρανειακή Μέθοδος

Ένας άλλος δυνατός τρόπος ελέγχου συντήξεως αναπτύχθηκε μυστικά και αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Λέγεται αδρανειακή μέθοδος. Μια συσκευή αυτού του είδους έχει ένα αριθμό ακτίνων λέιζερ που συμμετρικά συγκλίνουν από όλες τις πλευρές ώστε να τέμνωνται σ’ ένα κοινό σημείο. Ένα μικροσκοπικό γυάλινο μπαλλάκι που περιέχει ένα μίγμα δευτερίου και τριτίου κατευθύνεται στο σημείο συγκλίσεως. Όταν βρεθή ακριβώς στο σημείο, οι ακτίνες λέιζερ, πυροδοτούνται. Κτυπούν όλες τη σφαίρα ταυτόχρονα και θερμαίνουν το σφαιρίδιο με ισχύ εκατομμυρίων κιλοβάττ, για ένα κλάσμα του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου. Η ξαφνική θερμότητα εξαερώνει το σφαιρίδιο, και καθώς το εξωτερικό γυάλινο περίβλημα εκρήγνυται, σπρώχνει το αέριο προς τα μέσα, συμπιέζοντάς το. Αυτό στιγμιαία θερμαίνει το καύσιμο σε 10 εκατομμύρια βαθμούς, και συμπιέζει το αέριο σε πυκνότητα 200 φορές του φυσιολογικού. Αν και η θερμοκρασία είναι πολύ λιγότερη από τη θερμοκρασία αναφλέξεως της συντήξεως, είναι αρκετά υψηλή ώστε να μπορή να προκαλέση κάποια σύντηξι. Σε μερικά πειράματα, έχουν σχηματισθή μέχρι και 10 εκατομμύρια νετρόνια. Σχεδόν αμέσως η μάζα διαλύεται, αφού δεν υπάρχει κάτι που θα την συγκρατήση. Η σύντηξις συνεχίζεται μόνο για όσο η αδράνεια της μάζας συγκρατεί τα άτομα του υδρογόνου· μόλις η έντονη πίεσις διαλύση τη μάζα, σταματά η σύντηξις.

Αυτή η μέθοδος κατά κάποιον τρόπο είναι πιο ελπιδοφόρος για γρήγορη ανάπτυξι, απ’ ό,τι η προσέγγισις του προβλήματος με τη μαγνητική συγκράτησι του πλάσματος. Αλλά το παρόν στάδιο επιτυχίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια επίδειξι της επιστημονικής ορθότητας της ιδέας. Χρειάζεται χιλιάδες φορές περισσότερη ενέργεια για να χρησιμοποιήση κανείς τις ακτίνες λέιζερ, απ’ όση παράγεται στα πειράματα. Με πιο ισχυρές συσκευές λέιζερ, μπορεί να επιτευχθή υψηλότερη θερμοκρασία και η σύντηξις θα γίνη πιο αποτελεσματική. Συσκευές λέιζερ 10 έως 100 φορές ισχυρότερες από τις καλύτερες σημερινές θα χρειασθούν για να φτάσωμε στο σημείο, όπου η παραγόμενη ενέργεια θα καλύπτη τη χρησιμοποιούμενη για τη λειτουργία της συντήξεως.

Αλλά μια τέτοια ισοσκέλισις στο θέμα της ενέργειας απέχει πολύ από την ισοσκέλισι δαπάνης και κέρδους στο θέμα του κόστους. Ακόμη κι’ αν μπορέσουν να κατασκευασθούν συσκευές λέιζερ με την απαιτούμενη ισχύ, μόνο λίγη ενέργεια μπορεί να παραχθή από ένα σφαιρίδιο. Για να προκύψη εκμεταλλεύσιμη ενέργεια θα απαιτείτο η χρήσις των λέιζερ εκατοντάδες ή χιλιάδες φορές σ’ ένα λεπτό, ενώ τα σφαιρίδια θα περνούν σε ίσους αριθμούς δια μέσου του κοινού στόχου των ακτίνων. Θα χρειασθή μεγάλη προσπάθεια για να επεκταθή ο εκμεταλλεύσιμος χρόνος ζωής των γεννητριών λέιζερ και να κατασκευάζωνται τα μικροσφαιρίδια κατά εκατομμύρια σε λογικό κόστος.

Σύντηξις: Καθαρή ή Όχι τόσο Καθαρή;

Ένα πρόβλημα που υπάρχει και στις δύο μεθόδους συντήξεως είναι η ραδιενεργός μόλυνσις. Αυτό αληθεύει παρ’ όλους τους ισχυρισμούς που γίνονται κατά καιρούς ότι η σύντηξις θα αποφύγη αυτή την κατάρα της σχάσεως. Μερικές αντιδράσεις συντήξεως (Νο 4 και 5) περιλαμβάνουν τρίτιο, το ραδιενεργό ισότοπο του υδρογόνου. Αυτές οι αντιδράσεις, επίσης παράγουν νετρόνια, που διαφεύγουν στα περιβάλλοντα υλικά και τα καθιστούν ραδιενεργά. Βλέποντας τον πίνακα των αντιδράσεων συντήξεως, βλέπομε ότι οι αντιδράσεις στον ήλιο είναι «καθαρές.» Δεν περιλαμβάνουν καθόλου ραδιενέργεια. Αλλά η μόνη άλλη αντίδρασις για την οποία αληθεύει αυτό είναι η (Νο. 6) μεταξύ δευτερίου και ηλίου-3. Δυστυχώς όλες αυτές οι καθαρές αντιδράσεις απαιτούν μια πολύ υψηλή θερμοκρασία για ν’ αρχίσουν.

Επειδή η αντίδρασις δευτερίου-τριτίου (Νο. 5) έχει τη μικρότερη θερμοκρασία αναφλέξεως, είναι η μόνη που χρησιμοποιείται στις τρέχουσες έρευνες, και είναι αυτή που θα χρησιμοποιηθή στο πρώτο εργοστάσιο ενέργειας συντήξεως. Αυτή η αντίδρασις παράγει άφθονα νετρόνια, πολύ περισσότερα ανά μονάδα ενέργειας απ’ όσα η σύντηξις ουρανίου. Αυτά καθιστούν έντονα ραδιενεργό οτιδήποτε βρίσκεται μέσα ή γύρω από τον αντιδραστήρα. Έτσι, θα είναι μια επικίνδυνη εργασία να πιάση και να πετάξη κανείς μέρη του αντιδραστήρα όταν θα χρειασθούν επισκευή ή αντικατάστασι.

Και, περισσότερο από τη ραδιενεργοποίησι, υπάρχει η βλάβη που γίνεται στο μετάλλινο περίβλημα του αντιδραστήρα, επειδή τα νετρόνια αποσπούν και άτομα από τη θέσι τους. Αυτό εξασθενίζει το υλικό, έτσι που τα μέρη του μαγνητικού αντιδραστήρα που έχουν σχήμα κουλουριού, παραδείγματος χάρι, πιθανόν να είναι χρησιμοποιήσιμα όχι πιο πολύ από δύο έως πέντε χρόνια. Η μετακίνησις αυτών των κολοσσιαίων ραδιενεργών κατασκευών, με βάρος 3.500 τόννων και εννέα ορόφους ύψος, έξω από το εργοστάσιο και η απαλλαγή απ’ αυτές παρουσιάζει μια τρομακτική πρόκλησι. Ο όγκος των ραδιενεργών καταλοίπων από ένα εργοστάσιο ενέργειας συντήξεως μπορεί ν’ αποδειχθή μεγαλύτερος απ’ αυτόν που παράγουν τα σημερινά πυρηνικά εργοστάσια.

Ένα άλλο σημείο που συχνά παραβλέπεται είναι ότι το ίδιο το τρίτιο είναι ραδιενεργό. Το τρίτιο βρίσκεται σε ίχνη στην ατμόσφαιρα, παραγόμενο από αντιδράσεις των κοσμικών ακτίνων. Όσον αφορά την ποσότητα ραδιενέργειας (κιουρί) ανά μονάδα ποσότητος του υλικού, το τρίτιο δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο τα προϊόντα της σχάσεως, όπως το ιώδιο και το στρόντιο, αλλά η ποσότητα που χρειάζεται ν’ αποθηκευθή για ένα εργοστάσιο συντήξεως θα είναι εκατοντάδες εκατομμυρίων κιουρί. Κάποια διαρροή είναι αναπόφευκτη· στις συνήθεις περιπτώσεις μπορεί να κρατηθή η διαρροή σε 10 κιουρί ημερησίως. Αλλά μια τυχαία διαρροή—στο κάτω-κάτω, το υδρογόνο αναμεμιγμένο με αέρα είναι εκρηκτικό—θα μετετρέπετο γρήγορα σε μορφή νερού και θα διεσπείρετο ανεπανόρθωτα σ’ όλο τον κόσμο. Η απώλεια τριτίου από ένα και μόνο εργοστάσιο θα αύξανε την ατμοσφαιρική συγκέντρωσι παγκοσμίως κατά 1000 τα εκατό.

Κατά καιρούς ακούμε αισιόδοξες ειδήσεις στις Η.Π. για νέες προόδους στο δρόμο προς την ενέργεια συντήξεως. Αυτές οι ειδήσεις συνήθως φαίνεται να κυκλοφορούν περίπου την εποχή που γίνεται η ετήσια αίτησις στο Κονγκρέσσο για περισσότερα χρήματα για επέκτασι των ερευνών. Αλλά τα ψυχρά γεγονότα είναι ότι η παραγωγή οικονομικής ενέργειας από σύντηξι τοποθετείται στο απώτερο μέλλον, έστω κι’ αν υπερπηδηθούν όλα τα μέχρι τώρα αναγνωρισμένα εμπόδια. Ο Έντουαρντ Τέλλερ είπε ότι η εκμεταλλεύσιμη ενέργεια από σύντηξι με τη βοήθεια λέιζερ, μπορεί ν’ απέχη ακόμη και δύο γενεές στο μέλλον.

Απεριόριστη Ενέργεια από τη Σύντηξι

Στην πραγματικότητα, αν κάποιος επρόκειτο να κατασκευάση διανοητικά ένα ιδανικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας από σύντηξι, θα ήταν κάπως έτσι: Πρώτον, χρειάζεται αρκετό υδρογόνο ώστε να συγκρατήται από τη βαρύτητα· αυτό λύνει όλα τα προβλήματα συγκρατήσεως σ’ ένα χώρο. Η βαρυτική συμπίεσις αυτής της σφαίρας υδρογόνου θα αύξανε τη θερμοκρασία της και την πυκνότητά της αρκετά ώστε ν’ αρχίση μια αντίδρασις συντήξεως. Η ισορροπία μεταξύ βαρύτητας και εσωτερικής πιέσεως θα ρυθμίζη αυτομάτως την ταχύτητα της αντιδράσεως, ώστε να μην αναφλέγεται σε χαμηλό σημείο ούτε να ξεφεύγη από τον έλεγχο.

Αντί να κατασκευάσωμε επεξεργασμένες ασπίδες που θα συγκρατούν την ακτινοβολία μέσα, θα την μειώσωμε σ’ ένα επίπεδο ασφαλείας, τοποθετώντας απλώς αυτό τον πυρηνικό αντιδραστήρα σε μια ανεκτή απόστασι, ας πούμε 100 εκατομμύρια μίλια· αντί να φτιάξωμε γραμμές μεταφοράς ενέργειας για να την μεταφέρωμε σε μας, θα μπορούσαμε απλώς να την έχωμε υπό τη μορφή ακτινοβολουμένης ενέργειας, θερμότητας και φωτός. Και, τελικά, για να προστατευθούμε από τυχαία εκπεμπόμενα πρωτόνια ή νετρόνια από τον αντιδραστήρα, θα χρειάζεται απλώς να περιβληθούμε μ’ ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο που να δημιουργή απόκλισι και ένα στρώμα αέρος που να απορροφά αυτά τα σωματίδια.

Ο αναγνώστης, φυσικά, θα αναγνωρίζη ότι αυτό το είδος αντιδραστήρα συντήξεως είναι ό,τι ακριβώς μας προμήθευσε ο Δημιουργός μας με τον ήλιο. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που μια αλάνθαστη, αστείρευτη πηγή ενέργειας δόθηκε σ’ όλους τους κατοίκους της γης από τον σοφό Κατασκευαστή και Πηγή όλης της ενέργειας. Και εμείς την λαμβάνομε. Δεν ακολουθείται από τον μηνιαίο λογαριασμό κοινοχρήστων.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]

‘Αν ένα εργοστάσιο συντήξεως λειτουργούσε, ολόκληρη αυτή η τερατώδης εγκατάστασις θα πρέπει να διακόπτη τη λειτουργία της κάθε 90 λεπτά, ώστε να εκβάλη τις ακαθαρσίες και να αντικαταστήση το καύσιμο.’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 21]

«Τα ψυχρά γεγονότα είναι ότι η παραγωγή οικονομικής ενέργειας από σύντηξι τοποθετείται στο απώτερο μέλλον, έστω κι’ αν υπερπηδηθούν όλα τα μέχρι τώρα αναγνωρισμένα εμπόδια.»