Υπήρξα Θύμα Εγκαύματος

Όπως το διηγήθηκαν σε έναν αρθρογράφο του «Ξύπνα!»

ΕΚΕΙΝΟ το πρωινό του Νοεμβρίου έδειχνε ότι θα επακολουθούσε μια από τις υπέροχες φθινοπωρινές μέρες της Νέας Υόρκης. Αλλά για μένα επρόκειτο να μετατραπή σε εφιάλτη.

Όπως συνήθως, έφυγα από το σπίτι μας στο Λονγκ Άιλαντ νωρίς για τη δουλειά. Είχα μια μικρή επιχείρησι συντηρήσεως πατωμάτων, μαζί με τον γαμβρό μου, ο οποίος με βοηθούσε μερικές ώρες. Εκείνη τη μέρα έπρεπε να πάμε για δουλειά σε μια καλοκαιρινή κατοικία κοντά στο Ουεστχάμπτον· οι ιδιοκτήτες ήθελαν να την μετατρέψουν σε μόνιμη κατοικία. Επειδή επρόκειτο να χρησιμοποιήσωμε ένα υψηλού βαθμού εξαερώσιμο διαλυτικό μέσο για ν’ απομακρύνωμε ένα επίστρωμα πολυουρεθάνης από το πέτρινο πάτωμα, είχαμε κλείσει τη θέρμανσι πριν από λίγες μέρες. Ωστόσο, χωρίς να το ξέρωμε, την προηγούμενη ακριβώς μέρα, κάποιος ήλθε και άναψε την κουζίνα υγραερίου και άφησε αναμμένη την ενδεικτική λυχνία.

Προχωρούσαμε καλά στη δουλειά όταν, ξαφνικά, γύρισα και είδα ένα τοίχο γεμάτο φλόγες να έρχεται με ορμή κατά πάνω μας. Χτύπησε τον γαμβρό μου που βρισκόταν κάτω από το κούφωμα μιας πόρτας και τον έρριξε στο μπάνιο. Αυτό τον προστάτευσε και δεν έπαθε σοβαρά εγκαύματα. Αλλά τα πράγματα για μένα ήσαν πολύ χειρότερα.

Πληγές Απειλητικές για τη Ζωή μου

Το δωμάτιο ξαφνικά έγινε μια μάζα από φλόγες, σφραγίζοντας όλες τις εξόδους. Μου ήλθε η φαεινή ιδέα να κρατήσω την αναπνοή μου, πράγμα που προστάτευσε τους πνεύμονές μου, και να φύγω πηδώντας μέσα από το τζάμι ενός παραθύρου. Ο δεξιός δικέφαλος μυς μου κόπηκε σοβαρά, πράγμα το οποίο αργότερα επρόκειτο να περιπλέξη τον αγώνα μου για να παραμείνω ζωντανός. Αξιόλογο ήταν το γεγονός ότι τα ρούχα μου δεν είχαν πιάσει φωτιά από τις φλόγες, αλλά η αναλαμπή αυτής της μεγάλης θερμότητας «έψησε» κυριολεκτικά όλα τα μέρη του σώματός μου που ήσαν εκτεθειμένα.

Επειδή δεν αισθανόμουν κανένα πόνο, άρχισα αμέσως να ψάχνω για τον γαμβρό μου. Φοβόμουν μήπως ήταν ακόμη παγιδευμένος μέσα στο σπίτι. Αλλά τότε, αρκετοί γείτονες που είχαν ακούσει την έκρηξι, έτρεξαν γρήγορα. Δυο απ’ αυτές τις γειτόνισσες ήσαν νοσοκόμες και με παρεκάλεσαν να μείνω ξαπλωμένος και ακίνητος, αλλ’ εγώ ανησυχούσα για τον συνεταίρο μου. Πόσο ανακουφίστηκα όταν τον είδα να έρχεται από τη γωνία του σπιτιού! Μόνο τότε κατάλαβα ότι τα άκρα των μηρών μου και των χεριών μου καθώς και το πρόσωπό μου είχαν καή σε πολύ άσχημο βαθμό.

Σύντομα, έφθασε κι’ ένας άλλος γείτονας, που ήταν γιατρός, και μπόρεσε να συγκρατήση κάπως την αιμορραγία από το χέρι μου. Ήλθε ένα νοσοκομειακό και με μετέφεραν γρήγορα στο νοσοκομείο του Ρίβερχεντ. Οι γιατροί αμέσως άρχισαν τις προσπάθειες για να σταματήσουν την αιμορραγία και το επέτυχαν αυτό προσωρινά. Αλλά τι θα μπορούσαν να κάνουν για τα εγκαύματα που είχα; Επειδή το νοσοκομείο δεν είχε ευκολίες για τη θεραπεία σοβαρών εγκαυμάτων, κάλεσαν ένα ιδιωτικό νοσοκομειακό. Με μετέφεραν στο Ιατρικό Κέντρο της Κομητείας Νασσάου σε απόστασι περίπου 80 χιλιομέτρων (50 μιλίων), που είχε ειδικά εφοδιασμένη μονάδα περιθάλψεως εγκαυμάτων.

Στη διάρκεια αυτής της μεταφοράς άρχισα να αισθάνομαι μεγάλη πείνα και αφόρητη δίψα. Οι γιατροί αργότερα εξήγησαν ότι αυτό οφειλόταν στην τρομερή απώλεια των υγρών του σώματος, επειδή μεγάλο μέρος του δέρματός μου, το οποίο φυσιολογικά κατακρατεί τα υγρά, είχε καταστραφή. Μόλις φτάσαμε στο Ιατρικό κέντρο της Κομητείας Νασσάου, με μετέφεραν επειγόντως στον ειδικό θάλαμο για περιπτώσεις σοβαρών εγκαυμάτων. Μου έδωσαν καταπραϋντικά για να καταστείλουν τον πόνο, μολονότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα αισθανθή μεγάλη ενόχλησι. Στην αρχή, το θύμα εγκαύματος μπορεί να μη φαίνεται σοβαρά τραυματισμένο ούτε να αισθάνεται πόνο, αλλ’ αυτό μπορεί να είναι απατηλό.

Υπολογίζοντας τη Βλάβη

Πρόσφατα, ελκύσθηκε το ενδιαφέρον μου όταν διάβασα ότι κάποιο νοσοκομείο δίνει στους ασθενείς που έχουν υποστή σοβαρά εγκαύματα «την ευκαιρία να διαλέξουν μεταξύ ενός ήσυχου θανάτου και μιας παρατεταμένης θεραπείας.» Οι γιατροί εκεί αφού υπολογίσουν τη βλάβη, μπορεί να πουν στον ασθενή: «Απ’ ό,τι γνωρίζομε, κανείς στο παρελθόν στη δική σας ηλικία και με το δικό σας μέγεθος εγκαυμάτων δεν επέζησε ποτέ από αυτές τις πληγές.»

Αυτό ακριβώς είχε λεχθή και σε δύο αδελφές ηλικίας 68 και 70 ετών, που είχαν καή πολύ άσχημα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ωστόσο, μια απ’ αυτές είπε: «Αισθάνομαι πάρα πολύ καλά. Δεν θάπρεπε να πονάω τρομερά αν επρόκειτο να πεθάνω;» Όχι κατ’ ανάγκην, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Οι αδελφές δέχθηκαν τις προβλέψεις του γιατρού για τις πληγές τους και η θεραπεία σταμάτησε. Οι αδελφές τοποθετήθηκαν σε κρεββάτια κοντά-κοντά και συζητούσαν τις διευθετήσεις για την κηδεία και άλλα ζητήματα. Και οι δυο πέθαναν την άλλη ημέρα.

Πολλοί του ιατρικού επαγγέλματος διαφωνούν μ’ αυτή την τακτική, πιστεύοντας ότι δεν αρμόζει με την ηθική το να σταματήσουν τη θεραπεία, άσχετα με το πόσο σοβαρή είναι η κατάστασις του ασθενούς. Τονίζουν πρόσφατες περιπτώσεις όπου άτομα που είχαν καή πολύ άσχημα επέζησαν. Μια γυναίκα 36 ετών στη Σαγκάη της Κίνας, παραδείγματος χάρι, επανέκτησε την υγεία της το περασμένο έτος παρά το γεγονός ότι είχε υποστή εγκαύματα στο σώμα της κατά 94 και πλέον τοις εκατό. Πριν από μια γενιά σπάνια επιζούσε κανείς αν υφίστατο τέτοια εγκαύματα σε επιφάνεια πάνω από το ένα τρίτο του σώματός του.

Οι πληγές μου δεν ήσαν τόσο εκτεταμένες. Οι γιατροί είπαν ότι το 26 τοις εκατό του σώματός μου είχε πάθει εγκαύματα δευτέρου και τρίτου βαθμού, και ότι η κατάστασίς μου είχε γίνει δύσκολη επειδή ο βραχίονάς μου είχε κοπή πολύ άσχημα. Ο Αμερικανικός Οργανισμός Εγκαυμάτων ορίζει σαν θύμα σοβαρών εγκαυμάτων οποιοδήποτε άτομο που έχει εγκαύματα δευτέρου και τρίτου βαθμού στο 20 και πλέον τοις εκατό της επιφανείας του σώματός του. Αλλά τι θα λεχθή για τα εγκαύματα πρώτου βαθμού;

Πίστευα πάντοτε ότι αυτά ήσαν τα χειρότερα. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Τα εγκαύματα πρώτου βαθμού είναι λιγότερο σοβαρά, διότι επηρεάζουν μόνο τα εξωτερικά στρώματα του δέρματος. Ωστόσο, μπορεί να είναι πολύ οδυνηρά. Οι πιο σοβαρές περιπτώσεις εγκαυμάτων, στις οποίες περιλαμβανόταν και η δική μου περίπτωσις, περιλαμβάνουν εγκαύματα και των τριών τύπων.

Στα εγκαύματα δευτέρου βαθμού καταστρέφονται τα εσωτερικά στρώματα του δέρματος και προσβάλλονται τα τριχοειδή αγγεία. Τα υγρά αρχίζουν να διαφεύγουν δημιουργώντας φουσκάλες, και, αν αυτές οι φουσκάλες σπάσουν η πληγή τρέχει. Ωστόσο, μπορεί να σχηματισθή τελικά νέο δέρμα για την επανόρθωσι της βλάβης. Αλλά στα εγκαύματα τρίτου βαθμού ολόκληρο το πάχος του δέρματος καταστρέφεται και δεν μπορεί πια ν’ αναπλασθή, περιλαμβάνοντας και τις απολήξεις νεύρων που καταγράφουν τον πόνο. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο το ίδιο το σώμα πρέπει να κλείση την πληγή είναι να τραβήξη το γύρω δέρμα πάνω από το κενό.

Με τον καιρό, οι πόνοι μου έγιναν αφόρητοι. Οι γιατροί είπαν ότι αυτό ήταν καλό, μολονότι εγώ, σαν πάσχων, μπορώ να πω ότι αυτό το «καλό» δεν ήταν και τόσο ευδιάκριτο. Ισχυρίζονταν ότι ο πόνος έδειχνε πως οι περισσότερες πληγές μου ήσαν βαθειά εγκαύματα δευτέρου βαθμού και όχι εγκαύματα τρίτου βαθμού, τα οποία καταστρέφουν το δέρμα χωρίς καμμιά ελπίδα επιδιορθώσεως.

Συνεχώς αναρωτιόμουν πώς επρόκειτο να θεραπευθή το σώμα μου. Θα μπορούσα να χρησιμοποιώ τα χέρια μου; Θα έμεναν μεγάλες ουλές στα μέρη που είχα καή, ιδιαίτερα στο πρόσωπό μου;

Θεραπεία των Εγκαυμάτων Μου

Επί μια εβδομάδα, βρισκόμουν στο θάλαμο εντατικής παρακολουθήσεως, έπαιρνα συνέχεια καταπραϋντικά φάρμακα. Τις πρώτες λίγες μέρες είχαν κρεμάσει τα χέρια μου από ψηλά για να μη μπορώ να γυρίζω στο κρεββάτι κι έτσι να δημιουργήσω μεγαλύτερη βλάβη. Το δέρμα του προσώπου μου είχε καή. Είμαι μαύρος, αλλά είχε εξαφανισθή όλος ο σχηματισμός του χρωμοφόρου. Ένας φίλος σχολίασε: «Αυτό απλώς αποδεικνύει ότι το χρώμα είναι μόνο βαθύ δέρμα.»

Μπορούσα να καταλάβω από τις εκφράσεις στα πρόσωπα των φίλων που μ’ επισκέπτονταν, περιλαμβανομένης και της συζύγου μου, ότι συγκλονίζονταν από την εμφάνισί μου. Είναι συνετό το ότι δεν υπάρχουν καθρέπτες στο δωμάτιο των ασθενών. Είναι αρκετά αποκαρδιωτικό να βλέπης τους καμμένους βραχίονες και τα χέρια σου και άλλα μέρη του σώματός σου.

Η μόλυνσις αποτελεί μεγάλη απειλή για τα θύματα εγκαύματος. Ακόμη και σήμερα αποτελεί την αιτία των μισών περίπου θανάτων σ’ ένα κέντρο εγκαυμάτων. Έτσι, το προσωπικό του νοσοκομείου φορά στολές, μάσκες προσώπου, και καλύμματα στα μαλλιά και στα παπούτσια. Και αν φεύγουν από το θάλαμο, φορούν νέα αποστειρωμένα καλύμματα όταν επιστρέφουν. Οι επισκέπτες εξετάζονται ώστε να είναι βέβαιο ότι δεν υποφέρουν από καμμιά ασθένεια, ούτε κι’ από απλό κρυολόγημα, και πρέπει να φορούν παρόμοια στολή. Ο θάλαμος για τους ασθενείς με εγκαύματα τίθεται ελαφρά υπό πίεσι, κι έτσι όταν ανοίγουν οι πόρτες ο φιλτραρισμένος αέρας φεύγει και δεν μπαίνει καθόλου αέρας από τα άλλα μέρη του νοσοκομείου.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να τεθούν υπό έλεγχο τα μικρόβια που βρίσκονται στην ίδια την πληγή του εγκαύματος. Τα αντιβιοτικά που λαμβάνονται εσωτερικά συνήθως δεν είναι αποτελεσματικά, επειδή τα τριχοειδή αγγεία που θα μπορούσαν να τα μεταφέρουν στην περιοχή, που έχει καή έχουν καταστραφή. Έτσι, για να προληφθή η μόλυνσις, τυλίξανε τους βραχίονες μου με επιδέσμους που είχαν βυθίσει σε διάλυσι νιτρικού αργύρου, ή σε αλατούχο διάλυσι. Τρεις φορές την ημέρα έβγαζαν τους επιδέσμους επειδή στέγνωναν και έβαζαν καινούργιους.

Η απομάκρυνσις των επιδέσμων ήταν καθαρή αγωνία. Αυτό συνέβαινε ιδιαίτερα μετά την πρώτη εβδομάδα, όταν είχα παύσει να παίρνω καταπραϋντικά φάρμακα για την παρεμπόδισι πιθανού ερεθισμού. Το καύκαλο και ο ιστός, με τα οποία το σώμα αυτομάτως καλύπτει τα βαθειά εγκαύματα, έβγαιναν οδυνηρά μαζί με τους επιδέσμους. Και όταν ο αέρας άγγιζε τις ανοικτές πληγές, ο πόνος ήταν αφόρητος!

Κατόπιν οι νοσοκόμες καθάρισαν τις πληγές όπου είχε απομείνει ακόμη εσχάρα, επειδή έτσι ονομάζονται αυτά τα καύκαλα και οι ιστοί. Επειδή μικρόβια, μπορούν ν’ αναπτυχθούν μέσα ή και κάτω από την εσχάρα, θεωρείτο πολύ σπουδαία η αφαίρεσίς της. Όταν οι ασθενείς είναι σε θέσι να σηκώνωνται και να περιφέρωνται, τρεις φορές την ημέρα πηγαίνουν στο μπάνιο όπου οι πληγές τους πλένονται με σπόγγο.

Μετά από τρεις περίπου εβδομάδες, έγινε μια ευπρόσδεκτη αλλαγή στη θεραπεία. Οι νοσοκόμες άρχισαν να καλύπτουν τους βραχίονες μου με μοσχεύματα από λεπτό χοιρινό δέρμα, Δεν αισθανόμουν καθόλου πόνο καθώς οι υγρές, λείες λωρίδες του χοιρινού δέρματος τοποθετούντο στις πληγές μου. Τρεις φορές την ημέρα ελέγχοντο αυτά τα μοσχεύματα και εκείνα που δεν είχαν εφαρμόσει καλά αφαιρούντο. Οι πληγές κατόπιν καθαρίζονταν πάλι, και τοποθετείτο άλλη λωρίδα από χοιρινό δέρμα. Όταν τα μοσχεύματα «έπιαναν,» παρέμεναν άθικτα επί λίγες μέρες. Κατόπιν έπεφταν μόνα τους, καθώς το σώμα τα απέβαλε. Αλλά στη θέση τους μερικές φορές φαινόταν η αρχή της αναπτύξεως νέου δέρματος. Αυτό ήταν πράγματι ενθαρρυντικό.

Η θεραπεία με το χοιρινό δέρμα διήρκεσε μόνο δύο περίπου εβδομάδες. Κατόπιν, επέστρεψα στη χρήση επιδέσμων που βυθίζονταν σε αλατούχο διάλυσι. Επίσης, πάνω σε μερικές πληγές έτριψαν, φορώντας στο χέρι τους γάντι, μια αντιβιοτική κρέμα που ονομάζεται Σιλβαντίν. Μερικές φορές, νόμιζα ότι έκαναν πειράματα για να δουν ποια θεραπεία θα έφερνε τα καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά σιγά -σιγά επανακτούσα την υγεία μου, και δεν έπαθα καμμιά μόλυνσι.

Θεραπεία Ολόκληρου του Ατόμου

Όταν ένα άτομο χάση μεγάλο μέρος του δέρματος του, διαφεύγουν υγρά και ζωτικά συστατικά του σώματός του, συχνά σε τρομερές ποσότητες. Μπορεί να χρειασθή εγχυμάτισις αρκετών γαλλονιώνa υγρού τις πρώτες 24 ώρες, για ν’ αποκατασταθούν οι απώλειες. Με ενεθάρρυναν να πίνω πολλά υγρά. Ωστόσο, στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας μετά το κάψιμο, έχασα περίπου 14 κιλά (30 πάουντς).

Πριν από λίγα χρόνια, πολλά θύματα εγκαύματος πέθαιναν μετά από λίγες εβδομάδες λόγω πνευμονίας ή κάποιας καταστρεπτικής ασθένειας. Τελικά ανακαλύφθηκε ότι η βασική αιτία του θανάτου τους ήταν η κακή διατροφή. Έτσι, οι γιατροί σήμερα, για να καλύψουν τις μοναδικές θρεπτικές ανάγκες των θυμάτων από εγκαύματα, εισάγουν μια θρεπτική δόσι κατ’ ευθείαν στο στομάχι του ασθενούς. Επί πλέον, οι ασθενείς ενθαρρύνονται να τρώνε όσο πιο πολύ μπορούν.

Εκτός του ότι με παρώτρυναν να τρώω πλούσια τακτικά γεύματα, μου είπαν να πίνω ολόκληρα τέταρταb ενός θρεπτικού ροφήματος από παχειά κρέμα γάλακτος και αυγά. Μόλις το ένα σκεύος, άδειαζε μου έφερναν άλλο. Το διαιτολόγιο πλούσιο σε πρωτεΐνες που ακολουθούσα, περιελάμβανε 8.000 ως 9.000 θερμίδες τροφής την ημέρα, σχεδόν τετραπλάσια ποσότητα απ’ ό,τι τρώει το μέσο άτομο.

Επειδή η υγεία μου ήταν εξαιρετική όταν έπαθα το ατύχημα και ήμουν μόνο 27 ετών, μπόρεσα ν’ ανακτήσω το βάρος μου και τη δύναμί μου, κι’ έτσι ν’ αποφύγω οποιεσδήποτε επιπλοκές. Στην πραγματικότητα, όταν έφυγα από το νοσοκομείο στις 19 Δεκεμβρίου, ζύγιζα 14 κιλά (30 πάουντς) περισσότερο απ’ όσο ζύγιζα πριν από το ατύχημά μου στις 8 Νοεμβρίου.

Αποκατάστασις

Το πρόσωπό μου άρχισε να θεραπεύεται θαυμάσια, και τελικά επανήλθε ο πλήρης σχηματισμός του χρωμοφόρου. Η ουλή στο πρόσωπό μου βελτιώθηκε προοδευτικά, μέχρι που σήμερα δύσκολα διακρίνεται. Αλλά τα χέρια μου και οι βραχίονές μου, οι οποίοι είχαν καή περισσότερο, απαιτούν φροντίδα μέχρι τώρα.

Σ’ ένα σοβαρό έγκαυμα, παρατηρείται συρρίκνωσις των μυών και των ιστών και οι συνολικές συσπάσεις κάνουν τις αρθρώσεις δύσκαμπτες. Το πρωί δεν μπορούσα καθόλου να λυγίσω τα χέρια μου, ούτε τα δάκτυλά μου. Χρειαζόταν μάλαξις για να καταπολεμηθή η δυσκαμψία. Στο παρελθόν, επειδή δεν γινόταν αυτή η θεραπεία στους ασθενείς που υπέφεραν από εγκαύματα, το αποτέλεσμα ήταν μόνιμη ανικανότητα.

Έτσι, κάθε μέρα ερχόταν η Ντάρσυ, η φυσιοθεραπεύτρια. Ήταν πρώην υπολοχαγός στις ένοπλες δυνάμεις, και ηλικίας κατά τους υπολογισμούς μου γύρω στα 25. Έκανε μασάζ σε κάθε άρθρωσι των δακτύλων, στον καρπό, και σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος χρειαζόταν χαλάρωσι. Ήταν ανυπόφορο! Ιδιαίτερα στη διάρκεια των πρώτων λίγων εβδομάδων, όταν σχηματίζονταν τα καύκαλα! Καθώς λύγιζε τα δάχτυλα ή τον καρπό, τα καύκαλα αιμορραγούσαν.

Καταλαβαίναμε ότι ερχόταν η Ντάρσυ από τις κραυγές των ασθενών καθώς πήγαινε από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Αλλά, στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε εκείνη, θα γινόμαστε στο τέλος ανάπηροι. Πήρα την απόφασι, αφού έπρεπε να πονάω, να το κάνω μόνος μου. Νωρίς το πρωί άρχιζα να κάνω μασάζ στις αρθρώσεις μου. Όταν ερχόταν η Ντάρσυ περίπου στις 1 το μεσημέρι, ήμουν σε θέσι να εκτελώ τις κινήσεις που μου ζητούσε, κι’ εκείνη συνέχιζε. Σαν αποτέλεσμα αυτής της οδυνηρής θεραπείας, μπορώ να χρησιμοποιώ φυσιολογικά σχεδόν τα δάχτυλα των χεριών μου και τους βραχίονές μου.

Ένα σπουδαίο μέρος της αποκαταστάσεως είναι η καταπολέμησις της καταθλίψεως. Αυτό ήταν για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο βασανιστικός πόνος των φαινομενικά ατέλειωτων καθημερινών θεραπειών μπορεί να γίνη σχεδόν ανυπόφορος. Εκείνο που κάνει τον πόνο τόσο σκληρό είναι το ότι η πρόοδος είναι πολύ βραδεία, απαιτούνται μήνες και για μερικούς ασθενείς μάλιστα χρόνια.

Η ικανότητα του ατόμου να κάνη μερικά πράγματα μόνο του μπορεί να είναι περιωρισμένη. Ακόμη και το να κοιμηθή κανείς είναι δύσκολο, επειδή συχνά ξυπνά όταν γυρίζη και πλακώνη κάποιο τραυματισμένο μέρος. Τις πρώτες λίγες μέρες με τάιζαν οι νοσοκόμες. Αλλά, κατόπιν, επινόησαν ένα εξάρτημα που το προσάρτηζαν στους επιδέσμους, μέσα στο οποίο έβαζαν ένα σκεύος, κι’ έτσι μπορούσα να τρώω μόνος μου. Συχνά, όμως, έβαζα απλώς το πρόσωπό μου μέσα στο πιάτο για να φάω. Δεν μπορούσα να γυρίσω ούτε τις σελίδες ενός βιβλίου για να διαβάσω.

Κάτι που συμβάλλει, επίσης, στην κατάθλιψι είναι η ανησυχία για τις ουλές—τι όψι θα έχης. Ξέρω, ανησυχούσα. Παραδέχομαι ότι μερικές φορές αισθανόμουν τέτοια μελαγχολία που έκλαιγα. Ακόμη και οι πιο δυνατοί ασθενείς παθαίνουν κατάθλιψι. Ένας μου είπε: «Δεν θέλω ν’ αντικρύσω μια καινούργια μέρα.»

Ωστόσο, μια θετική διανοητική στάσις είναι σπουδαία για την ανάρρωσι. Θυμάμαι την περίπτωσι της Τζούντιθ Μπάυρντ. Ένα αυτοκίνητο χτύπησε το δικό της αυτοκίνητο Πίντο από πίσω και πήρε φωτιά το τεπόζιτο της βενζίνης· οι εφημερίδες το περασμένο έτος ανέφεραν ότι η οικογένεια Μπάυρντ κέρδισε τελικά οικονομική αποζημίωσι και από την Εταιρία ενοικιάσεως αυτοκινήτων και από την Εταιρία κατασκευής αυτοκινήτων. Μετά δυο εβδομάδες από τότε που μπήκα στο κέντρο εγκαυμάτων, έφεραν τη Τζούντιθ με εγκαύματα στο 55 και πλέον τοις εκατό της επιφανείας του σώματός της.

Μετά από λίγες μέρες, ένας από τους γιατρούς μού είπε, «Όλα τα ζωτικά της σημεία είναι καλά. Θα μπορούσε να ζήση, αλλά δεν φαίνεται ότι έχει τη θέλησι.» Το πρόσωπό της είχε παραμορφωθή πολύ άσχημα, και τα χέρια της χρειάσθηκε ν’ ακρωτηριασθούν. Μίλησα αρκετά στη Τζούντιθ, και η οικογένειά μου κι εγώ γνωρισθήκαμε με τους συγγενείς της. Λυπηθήκαμε όταν η Τζούντιθ πέθανε μετά από μήνες. Όπως είπε ένας διακεκριμένος γιατρός, ποτέ δεν είχε δει κάποιον σοβαρά ασθενή, ο οποίος είχε χάσει τη θέλησι για ζωή ν’ ανακτά την υγεία του.

Είναι ευνόητο το ότι οι ασθενείς που πάσχουν από εγκαύματα μπορεί να έχουν την τάσι να παραδοθούν. Έτσι, έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη για ενθάρρυνσι, όπως πιστεύω. Ξέρω ότι εκατοντάδες κάρτες και επισκέψεις που έλαβα από τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μου πραγματικά με βοήθησαν. Το Κέντρο Εγκαυμάτων του Νασσάου αναγνωρίζοντας αυτή την ανάγκη, έχει ιδρύσει έναν Οργανισμό Υποστηρίξεως των Θυμάτων από Εγκαύματα. Γίνονται διευθετήσεις να επισκέπτωνται ασθενείς που έχουν αναρρώσει, όπως εγώ, το Κέντρο και να ενθαρρύνουν εκείνους που υφίστανται την ίδια οδυνηρή θεραπεία την οποία οι επισκέπτες τελείωσαν επιτυχώς.

Μεταμόσχευσις ή Όχι

Οι γιατροί ήθελαν να μου κάνουν μεταμοσχεύσεις δέρματος. Τα μοσχεύματα από χοιρινό δέρμα που μου είχαν χάνει προηγουμένως έμοιαζαν, στην πραγματικότητα, περισσότερο με επιδέσμους. Τα μόνα μόνιμα μοσχεύματα είναι εκείνα που λαμβάνονται από το ίδιο το σώμα του ασθενούς—ακόμη και τα μοσχεύματα από άλλους ανθρώπους τελικά απορρίπτονται από το σώμα.

Πρόσεξα τα προβλήματα που είχαν άλλοι ασθενείς με μοσχεύματα από το δικό τους δέρμα. Συχνά απογοητεύονταν όταν τα μοσχεύματά τους δεν «έπιαναν.» Και πονούσαν, επίσης όταν τους έβγαζαν λωρίδες από το δέρμα τους στις περιοχές του σώματός τους που δεν είχαν καή, και χρειαζόταν χρόνος για να θεραπευθούν αυτές οι νέες πληγές. Ήθελα να δω αν το σώμα μου τελικά θα αποκαθιστούσε τις ακάλυπτες ακόμη πληγές που υπήρχαν στους βραχίονές μου. Καθώς περνούσε ο καιρός, είναι εκπληκτικό το ότι όλο και περισσότερο δέρμα άρχιζε ν’ αναπτύσσεται στις ανοιχτές πληγές μου.

Όταν αρνήθηκα τη μεταμόσχευσι δέρματος, αποφασίσθηκε να με μεταφέρουν σ’ ένα άλλο θάλαμο του νοσοκομείου. Ζήτησα να με στείλουν σπίτι, όπου θα μπορούσε να με φροντίζη η σύζυγός μου. Η σύζυγός μου εργάστηκε υπέροχα σχετικά μ’ αυτό, και όλα αυτά εκτός από τη φροντίδα της για τα παιδιά μας και τις δουλειές του σπιτιού. Επί μήνες, είχα ακόμη πολλούς πόνους, αλλά σιγά-σιγά οι πληγές άρχισαν να κλείνουν.

Λίγες εβδομάδες αφότου βγήκα απ’ το νοσοκομείο, πήραν μέτρα από τους βραχίονές μου για να μου φτιάξουν ειδικά ελαστικά καλύμματα στα μέτρα μου, που τα φορούν στα μέρη του σώματος που έχουν καή. Κάποτε φορούσα αυτά τα ελαστικά μανίκια 24 ώρες την ημέρα, και τα φορώ ακόμη τη νύχτα. Ασκούν διαρκή πίεσι πάνω στις πληγές, και αυτό εξομαλύνει το δέρμα και εξαλείφει μεγάλο μέρος από τις άσχημες ουλές. Οκτώ μήνες μετά το ατύχημα, μπόρεσα να επιστρέψω στη δουλειά μου.

Τα εγκαύματα αποτελούν πολύ μεγαλύτερη απειλή απ’ ό,τι αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Στη σελίδα 29 θα διαβάσετε για μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία για τα εγκαύματα.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 17]

«Γύρισα και είδα ένα τοίχο γεμάτο φλόγες να έρχεται με ορμή κατά πάνω μας. Χτύπησε τον γαμβρό μου που βρισκόταν κάτω από το κούφωμα μιας πόρτας.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]

«Καταλαβαίναμε ότι ερχόταν η Ντάρσυ από τις κραυγές των ασθενών καθώς πήγαινε από το ένα δωμάτιο στο άλλο.»