Ενισχυμένη Μετάδοσις Ήχου—Καλή και Κακή

Αρχαίοι Ενισχυτές

Πώς ήταν δυνατόν για τον Ιησού και τους άλλους Βιβλικούς ομιλητές να μιλούν σε χιλιάδες ανθρώπους έξω σε ανοιχτό χώρο χωρίς τη βοήθεια ενισχυτών;

Κάποιος συγγραφέας του «Μπίμπλικαλ Αρκιόλοτζιστ» ξεκίνησε για να βρη την απάντησι. Επισκέφθηκε τη Θάλασσα της Γαλιλαίας κοντά στην αρχαία πόλι Καπερναούμ, που όπως πίστευε ανταποκρινόταν στις αφηγήσεις του Ματθαίου 13 και Μάρκου 4. Το Ευαγγέλιο του Μάρκου (4:1) αναφέρει ότι ο Ιησούς «Και πάλιν ήρχισε να διδάσκη πλησίον της θαλάσσης· και συνήχθη προς αυτόν όχλος πολύς, ώστε εισελθών εις το πλοίον εκάθητο εις την θάλασσαν· και πας ο όχλος ήτο επί της γης πλησίον της θαλάσσης.»

Η αφήγησις στο «Μπίμπλικαλ Αρκιόλοτζιστ» περιγράφει την πιθανή περιοχή όπου έγινε αυτή η διδασκαλία σαν ένα «ορμίσκο με την όψι φυσικού αμφιθεάτρου που ανέρχεται χωρίς διακοπή από την παραλία μέχρι τον σημερινό δρόμο.» Σ’ αυτή την τοποθεσία ένας τεχνικός χρησιμοποίησε μηχανήματα ελέγχου ακουστικής για να καθορίση την ποιότητα του ήχου γύρω από την περιοχή.

Διεπίστωσε ότι τα όργανά του κατέγραψαν «πολύ μεγαλύτερη ηχητική δραστηριότητα» όταν η πηγή του ήχου βρισκόταν μέσα στη θάλασσα, εκεί όπου θα είχε σταθή το πλοίο του Ιησού, παρά όταν βρισκόταν στην άκρη της θάλασσας. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ακουστική σ’ αυτό το μέρος θα ήταν αρκετά καλή,» είπε ο τεχνικός. Υπελόγισε ότι αν είχαν συγκεντρωθή 5.000 ως 7.000 άτομα στο μέρος αυτό θα μπορούσαν ν’ ακούνε καθαρά.

Είναι ενδιαφέρον το ότι πρόσφατα ένας καθηγητής μιλώντας δημοσίως απέδειξε την ορθότητα αυτής της αρχής με το να μιλήση σε μια λίμνη κοντά στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης, προς τους μαθητές του που κάθονταν στην άλλη άκρη.

Οι Επιχειρήσεις του Θορύβου

Σύμφωνα μ’ ένα πρόσφατο άρθρο στην καθημερινή εφημερίδα του Παρισιού «Λιμπερασιόν,» «Η χρησιμοποίησις του νοός θα τεθή υπό αμφισβήτησιν στη δεκαετία του ογδόντα—το να σκέπτεσαι θα θεωρήται οπισθοδρομικό. Το μόνο που μένει είναι ένα σώμα που βρίσκει την πληρότητα στο χορό, στις αυτόματα εκτελούμενες κομψές και μη κινήσεις για έξι ώρες συνέχεια.»

Το Γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό «Λε Πουάν» αναφέρει: «Στις ημέρες της δόξας του, το ροκ-εν-ρολλ αποτελούσε την έκφρασι μιας ενστικτώδους επαναστάσεως κατά των ενηλίκων, κατά του άκαμπτου ηθικού κώδικα μιας συντηρητικής κοινωνίας. Αργότερα, οι πανκς, που επαγγέλλονται τους μηδενιστές, αντιτάχθησαν σε οτιδήποτε ξένο προς αυτούς μέσω της συστηματικής προκλήσεως των πάντων. Η ντίσκο έχει κάνει τα πλήθη των ανθρώπων αδιάφορα—ακολουθούν σαν ένα κοπάδι πρόβατα, δεν υποβάλλουν καμμιά ερώτησι και δεν έχουν κανένα μήνυμα να μεταδώσουν. Απλώς χορεύουν, υπνωτίζονται κάτω από τα τυποποιημένα 125 χτυπήματα το λεπτό της ντίσκο. . .όπως εκφράσθηκε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος. ‘Πρέπει να στήσουν ένα. άγαλμα του Νάρκισσου της επικρατούσης θεότητας, μπροστά σε κάθε ντισκοτέκ’. . . Σ’ όλα αυτά τα καινούργια, απρόσωπα σουπερμάρκετς της ντίσκο με το τυποποιημένο περιεχόμενο, ο συνεχής, επαναλαμβανόμενος μονότονος ήχος ηχεί σαν πολεμικό τύμπανο. Αλλά για τον πόλεμο εναντίον τίνος; Λένε ότι είναι κατά της ανίας. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, αυτό το βασανιστήριο της μονότονης μουσικής, που χαρακτηρίζεται περισσότερο από ξαφνικές αστραπές παρά από διαμένουσα λαμπρότητα, που είναι γεμάτη τινάγματα και τρικς, σε κάνει να αμφιβάλλης για την αποτελεσματικότητα της θεραπείας αυτής.