Πόσο Χαρούμενη που Είμαι Ζωντανή!

ΝΑΙ, τρεις φορές προσπάθησα ν’ αυτοκτονήσω. Αλλά—Ω! Τώρα είμαι τόσο ευγνώμων που ζω!

Προέρχομαι από διαλυμένο σπίτι. Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ ευτυχισμένοι μαζί, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ. Όταν τελικά χώρισαν, μ’ έστειλαν σ’ ένα οικοτροφείο. Στις διακοπές, έστελναν την αδελφή μου κι εμένα σε διαφορετικούς συγγενείς, επειδή ο πατέρας μου, ένας έμπορος ναυτικός, δεν μπορούσε να μας φροντίσει. Και οι δυο μεγαλώσαμε με το αίσθημα ότι είμαστε ανεπιθύμητες.

Όταν ήμουν έφηβη εγκατέλειψα τη Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία επειδή πίστευα ότι οι διδασκαλίες της ήταν αντιφατικές. Ποτέ δεν μπορούσα να πιστέψω στα βάσανα της κολάσεως, ούτε ότι η μοίρα μου ήταν να πάω στον ουρανό. Για μένα ο θάνατος ήταν απλώς ένας καιρός γαλήνης. Και όσο για τη σημασία που θα μπορούσε να έχει η ζωή τώρα, μου φαινόταν ότι υπάρχω χωρίς κανένα σκοπό.

Ο γάμος δεν έλυσε τα προβλήματά μου. Τα πράγματα άρχισαν να με πνίγουν. Κάπου κάπου πήγαινα να επισκεφθώ φίλες, αλλά συχνά μου έλεγαν, «Ω, μόλις έβγαινα!» ή «Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη;» Εύρισκα του εαυτό μου να τρέχει από πίσω τους κι αυτοί δεν μου έδιναν την προσοχή που αισθανόμουν ότι χρειαζόμουνα.

Κάθισα και διάβασα βιβλία πολλές ώρες τη μέρα. Σταμάτησα να μαγειρεύω. Σταμάτησα να μιλώ στους ανθρώπους και να κάνω οτιδήποτε εκτός από τα απολύτως απαραίτητα. Οι άνθρωποι γύρω μου με αγνοούσαν, ή νόμιζα πως με αγνοούσαν. Όλα ήταν τόσο παράξενα. Αισθανόμουν δυστυχισμένη, μόνη, και απελπισμένα χρειαζόμουνα κάποιον με τον οποίον να μπορώ να μιλάω. Αλλά δεν υπήρχε κανένας. Τους είχα αποκλείσει όλους από τη ζωή μου! Όλα αυτά οδήγησαν στην πρώτη μου απόπειρα ν’ αυτοκτονήσω.

Γιατί ν’ Αυτοκτονήσω;

Όταν κάποιος σχεδιάζει ν’ αυτοκτονήσει (και πάρα πολλοί σχεδιάζουν ν’ αυτοκτονήσουν πολύ προσεκτικά), οι άνθρωποι γύρω του χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Πρώτα, υπάρχουν εκείνοι τους οποίους αγαπά πάρα πολύ, αλλά πιστεύει ότι τους έχει εγκαταλείψει κάπως. Νομίζει ότι αυτά τα αγαπητά του πρόσωπα θα είναι πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν. Στη δεύτερη κατηγορία είναι εκείνοι τους οποίους θέλει να πληγώσει. Αισθάνεται ότι τον έχουν πληγώσει τόσο άσχημα που ο καλύτερος τρόπος για να τους πληγώσει είναι να σκοτωθεί—τότε αυτοί θα υποφέρουν σίγουρα από τύψεις συνειδήσεως. Στην τρίτη ομάδα υπάρχουν εκείνοι που όπως πιστεύει δεν νοιάζονται γι’ αυτόν, καθόλου, και δεν θα ενδιαφερθούν ακόμη κι αν συμβεί κάτι σ’ αυτόν. Αναπολώντας το παρελθόν, και οι τρεις κατηγορίες έπαιξαν το ρόλο τους στον τρόπο σκέψεώς μου.

Ο καιρός ήρθε που δεν μπορούσα πια να αντιμετωπίσω όλα τα πράγματα που με περιέβαλαν. Αγαπούσα πολύ τα παιδιά μου, αλλά ήμουν πεπεισμένη ότι θα ζούσαν καλύτερα χωρίς εμένα επειδή ήμουν τόσο ανίκανη. Τότε, σ’ ένα καυγά με το σύζυγό μου, σκέφθηκα ότι ο θάνατός μου θα ήταν ένα χτύπημα γι’ αυτόν. Τελικά, δεν είχα κανέναν γύρω μου που να ενδιαφέρεται για μένα και με τον οποίο να μπορώ να μιλώ για τα προβλήματά μου.

Σχεδίασα το θάνατό μου προσεκτικά. Άνοιξα το γκάζι και ξαπλώθηκα για να πεθάνω. Περίεργα, την ίδια στιγμή τηλεφώνησε ο σύζυγός μου για να ζητήσει συγγνώμη για τον καυγά μας. Μη παίρνοντας καμιά απάντηση, ήρθε σπίτι από τη δουλειά την κατάλληλη στιγμή. Όταν του μύρισε αέριο, έσπασε την πόρτα και μ’ έσωσε.

Όταν συνήλθα, ήμουν πολύ αναστατωμένη και θυμωμένη. Η έντονη απογοήτευσή μου γρήγορα με οδήγησε στη δεύτερη απόπειρα. Πάλι, είχα διαπληκτισθεί με το σύζυγό μου, αλλά, αντί να αντικρύσω τα προβλήματά μου, το μόνο που ήμουν ικανή να κάνω ήταν να τα απομακρύνω. Αν ήξερα μόνο πώς να τα αντιμετωπίζω—αλλά δεν ήξερα.

Φόρεσα το πιο βαρύ μου παλτό και περπάτησα χιλιόμετρα κοντά στον ποταμό Τάμεση. Σκεπτόμουν ότι, καθώς δεν ήξερα να κολυμπάω, το βαρύ παλτό θα με βύθιζε γρήγορα κάτω από το νερό. Πόσο δίκιο είχα! Αλλά, εντελώς τυχαία, ένα πλοιάριο της Αστυνομίας βρισκόταν στην περιοχή της γέφυρας από την οποία είχα πηδήσει. Μέσα σε πέντε έξη λεπτά με τράβηξαν έξω. Η αστυνομία μου είπε ότι αν καθυστερούσαν, έστω και λίγο θα με είχε βυθίσει το ίδιο το βάρος του βρεγμένου παλτού μου.

Τραυματίσθηκα όταν πήδησα και πέρασα πολλούς μήνες στο νοσοκομείο. Τελικά, τα παιδιά μου ανατέθηκαν σε προστατευτική φροντίδα. Οι υπεύθυνοι προσπάθησαν να με επαναφέρουν στο κανονικό χρησιμοποιώντας τη θρησκεία, την ψυχολογία και την ψυχιατρική. Αλλά δεν τα κατάφεραν.

Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, έπαιρνα χάπια για να είμαι δραστήρια, άλλα χάπια για να ξεκουράζομαι, και πολύ περισσότερα για να κοιμάμαι—μέχρι τα 20 διαφορετικά χάπια την ημέρα! Τα παιδιά μου, όπως έβλεπα, ενοχλούνταν πολύ. Όταν τα έφερνα στο σπίτι μόνο μια φορά τη βδομάδα, τόσο μου επέτρεπαν, τους έκανε πολύ κακό. Έτσι, άλλη μια φορά αποφάσισα να τα απαλλάξω, τερματίζοντας τη ζωή μου.

Αργά ένα βράδυ, πήγα σ’ ένα πολύ απομονωμένο μέρος, το πιο απομονωμένο μέρος που μπορούσα να σκεφθώ, και κατάπια όλα τα χάπια μου. Πραγματικά δεν θα ήμουνα ζωντανή σήμερα για να διηγηθώ την ιστορία. Αλλά νωρίς το πρωί ένας άνδρας που ζούσε εκεί κοντά ξύπνησε από το σκυλί του και αποφάσισε να το πάει περίπατο. Με βρήκε κάτω στο γρασίδι. Με μετέφερε αμέσως σ’ ένα νοσοκομείο και μου έκαναν πλύση στομάχου.

Όταν ξύπνησα, ξέσπασα σε δάκρυα. Ήμουν τόσο αναστατωμένη, τόσο δυστυχισμένη. Αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν σ’ ένα πολύ σκοτεινό δωμάτιο. Η μοναξιά μου ήταν τόσο έντονη. Δεν υπήρχε κανένας στον οποίο θα μπορούσα να γυρίσω. Ζούσα, αλλά για ποιο σκοπό; Ήθελα τόσο να πεθάνω.

Το Μέσον Σωτηρίας Μου—Η Προσευχή

Ο σύζυγός μου ευγενικά έστησε ένα καινούργιο σπιτικό για μένα και τα παιδιά, και πήρα την απόφαση να φροντίζω γι’ αυτά μέχρις ότου μεγάλωναν αρκετά για να φροντίσουν μόνα τους τον εαυτό τους. Τότε θα έβλεπα τι θα έκανα με τη ζωή μου. Κρατούσα ακόμη μια ηττοπαθή στάση.

Μια μέρα ο σύζυγός μου είχε μια συζήτηση μ’ ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά. Όταν, στην πρόσκληση του συζύγου μου, ο Μάρτυρας ξαναήρθε, μίλησα μαζί του. Πάντοτε είχα σεβασμό για τη Γραφή και με εξέπληττε απόλυτα η Βιβλική γνώση αυτού του ανθρώπου. Σε κάθε ερώτηση που του έκανα, μου έδινε μια απάντηση—μια θαυμάσια Γραφική απάντηση!

Όπως μπορείτε να φαντασθείτε, τότε βρισκόμουν σε μεγάλη κατάθλιψη. Αν και ενστικτωδώς ήξερα ότι υπήρχε μια Υπέρτατη Ύπαρξη, ποτέ δεν ήξερα πώς να επικοινωνήσω μ’ αυτή. Κι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να προσεύχεται—και δίδαξε και μένα πώς να προσεύχομαι! Θυμάμαι που ρωτούσα: «Γιατί να προσεύχομαι στο όνομα του Ιησού; Γιατί να προσεύχομαι στον Θεό; Γιατί όχι στον Ιησού Χριστό; ή στη Μαρία;» Από τη Γραφή έρχονταν ικανοποιητικές απαντήσεις. Έμοιαζε σαν κάποιος να είχε ανοίξει μια πόρτα σ’ εμένα, και με τι χαρά πέρασα μέσα!—Ματθ. 6:9· Ιωάν. 16:23, 24.

Μέσα σε λίγες βδομάδες, άρχισα να προσεύχομαι μ’ έναν τρόπο που ποτέ προηγουμένως δεν προσευχόμουν. Διαπίστωσα ότι δεν θα έπρεπε να προσπαθώ να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Δεν χρειαζόταν να κάνω τα πάντα μόνη μου. (Φιλιπ. 4:6, 7) Τότε κάπνιζα 60 με 70 τσιγάρα την ημέρα. Αλλά μέσα σε τρεις-τέσσερις βδομάδες έκοψα αυτή τη συνήθεια. Δεν χρειαζόμουν πια αυτό το υποστήριγμα.

Σύντομα βρήκα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση μεταδίδοντας στους γείτονές μου την παρηγοριά που μου έφερε το «ευαγγέλιο». Μεγαλύτερη δύναμη απόκτησα από τη συναναστροφή μου στις συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μέσα σ’ έξι μήνες, τον Μάιο του 1975, αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά Θεό.

Όλη αυτή η σκέψη για αυτοκτονία άρχισε πριν από 10 και πλέον χρόνια. Αποθαρρύνομαι και τώρα καμιά φορά, όταν τα πράγματα φθάνουν στο απροχώρητο, όπως υποθέτω ότι σε όλους συμβαίνει αυτό. Αλλά τώρα έχω μια δύναμη που ξεπερνά τη φυσιολογική. (2 Κορ. 4:7, 8) Έχω τη βοήθεια του Ιεχωβά. Άσχετα με το πόσο δυστυχισμένη μπορεί να είμαι, αυτός πάντοτε έρχεται και χτυπά την πόρτα μου—όχι κατά γράμμα, φυσικά, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έρχεται σαν να μου λέει: Δεν είσαι μόνη σου!

Η γραμμή επικοινωνίας για προσευχή είναι πάντοτε ανοιχτή. Είμαι αληθινά ευγνώμων. Έχω τη ζωή μου, μια αγαπητή οικογένεια κι ένα σκοπό στη ζωή. Τι περισσότερο θα μπορούσε κανείς να ζητήσει;—Γραμμένο από μια αναγνώστρια του «Ξύπνα!» στην Αγγλία.