Το Σχέδιο Απαιτεί Σχεδιαστή

«ΝΑΙ» ΚΑΙ «ΟΧΙ» ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΞΕΛΙΚΤΕΣ

“ΠΑΣ ΟΙΚΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΙΝΟΣ, Ο ΔΕ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ.”—ΕΒΡΑΙΟΥΣ 3:4

ΚΑΝΕΝΑΣ εξελικτής δεν θα ισχυριζόταν ότι ένα άψυχο σπίτι θα μπορούσε να χτιστεί μόνο του. Ωστόσο δέχεται δογματικά ότι έτσι δημιουργήθηκε το άψυχο σύμπαν—ένα σύμπαν με απροσδιόριστα εκατομμύρια γαλαξίες, ο κάθε γαλαξίας με απροσδιόριστα εκατομμύρια άστρα, κι όλα να κινούνται με εντυπωσιακή επιβλητικότητα και με ακρίβεια κλάσματος δευτερολέπτου.

Και το σπουδαιότερο. Πάνω στη γη, λένε οι εξελικτές, όλες οι μυριάδες των ζωντανών οργανισμών κατασκευάστηκαν μόνοι τους από τους προγόνους τους, και η διαδικασία αυτή πηγαίνει συνέχεια προς τα πίσω, μέχρι που φτάνουμε στον αρχικό πρώτο γονέα όλων των ζωντανών οργανισμών, ο οποίος γεννήθηκε αυτόματα από νεκρές χημικές ουσίες. Και δεν εγκαταλείπει τη θεωρία αυτή ο εξελικτής, παρά τη συγκλονιστική συνθετότητα και το περίπλοκο και σκόπιμο σχέδιο που διακρίνουμε σ’ όλους αυτούς τους ζωντανούς οργανισμούς.

Θαυμάζουμε τις ευφυείς εφευρέσεις των ανθρώπων, κι όμως τα μεγαλύτερα ανθρώπινα έργα είναι ασήμαντα σε σύγκριση με τον απλούστερο ζωντανό οργανισμό. Παρ’ όλη την τεχνολογία του 20ού αιώνα, δεν μπορούν καν ν’ αρχίσουν να κατασκευάζουν μια μικρή μονοκύτταρη αμοιβάδα. Κι όμως δεν έχουν καμιά δυσκολία ν’ αποδώσουν στην τυφλή σύμπτωση—στις τυχαίες μεταλλάξεις μαζί με την αμφισβητήσιμη βοήθεια της φυσικής επιλογής—τη δύναμη να κατασκευάζει κάθε ζωή πάνω στη γη.

Σ’ όλα αυτά υπάρχει μια ολοφάνερη ασυνέπεια. Οι οπαδοί της εξελίξεως, με περισσή χαρά, αποδίδουν στη σύμπτωση τη δύναμη να σχεδιάζει όλα τα πολύπλοκα ζωντανά πλάσματα, ενώ, ταυτόχρονα, επιμένουν ότι εξαιρετικά απλά αντικείμενα απαιτούν την ύπαρξη ενός νοήμονα σχεδιαστή.

Παραδείγματος χάρη, ένας επιστήμονας σκάβει στα αρχαία ερείπια, βρίσκει μια στενόμακρη πέτρα που έχει σκαλισμένο ένα κύκλο στη μέση της και, με πεποίθηση, αναγγέλλει ότι αυτή ήταν προσδεμένη σ’ ένα ραβδί και τη χρησιμοποιούσε για σφυρί ή για όπλο ο πρωτόγονος άνθρωπος. Η πέτρα σχεδιάστηκε σκόπιμα από ένα νοήμον πλάσμα. Αλλά δεν συνέβηκε το ίδιο και με το φτερό του πουλιού. Ένα φτερό μπορεί να έχει χιλιάδες τρίχες που φυτρώνουν από το καλάμι του, εκατοντάδες χιλιάδες τριχίτσες (μυστάκια) που φυτρώνουν από τις τρίχες, κι εκατομμύρια συνδέσεις σε σχήμα μικρού γάντζου για να στερεώνουν όλα αυτά τα μέρη κατά την πτήση του πουλιού. Εάν οι τρίχες αποχωριστούν, μπορούν να ενωθούν και πάλι από το ράμφος του πουλιού. Μιλάμε για φερμουάρ—πολύ προτού το «επινοήσει» ο άνθρωπος!

Μήπως είναι προϊόν ενός νοήμονα σχεδιαστή; Όχι, σύμφωνα με τον εξελικτή, ο οποίος λέει: «Πώς εξελίχθηκε το δομικό αυτό θαύμα; Δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να οραματιστείς το φτερό ως τροποποιημένο λέπι, κατά βάση παρόμοιο μ’ εκείνο του ερπετού—μια επιμηκυμένη φολίδα στερεωμένη χαλαρά, της οποίας οι εξωτερικές άκρες τρίφτηκαν κι επεκτάθηκαν μέχρι που εξελίχτηκαν στην ανώτερη πολύπλοκη δομή που είναι σήμερα».—Λάιφ Νέιτσιερ Λάιμπρερυ, Τα Πτηνά, σελ. 34.

Ένα άλλο παράδειγμα της αυθαιρεσίας των εξελικτών: Ο εξελικτής βρίσκει μια επίπεδη πέτρα, με κοφτερή άκρη, και είναι σίγουρος ότι αυτή σχεδιάστηκε για μαχαίρι ή για κοπίδι από ένα νοήμονα άνθρωπο της Λίθινης Εποχής. Όμως δεν απαιτείται σχεδιαστής, λέει ο εξελικτής, για το μικρό σκαθάρι που ονομάζεται «αποφλοιωτής της μιμόζας». Το θηλυκό ανεβαίνει στο δέντρο μιμόζα, σέρνεται μέχρι την άκρη ενός κλαδιού, ανοίγει μια σχισμή στον κορμό και αφήνει τ’ αυγά του εκεί. Μετά σέρνεται μέχρι τη μέση του κλαδιού, ανοίγει με τα δόντια του μια κυκλική λακκουβίτσα αρκετά βαθιά ώστε να κόψει τον μαλακό ξυλώδη ιστό, και η άκρη του κλαδιού μαραίνεται και πέφτει. Τα αυγά του σκαθαριού σκορπίζονται και επωάζονται, και ο κύκλος αρχίζει πάλι από την αρχή. Το δέντρο μιμόζα, με τη σειρά του, ωφελείται. Κλαδεύεται και, γι’ αυτό, ζει διπλάσιο χρόνο—40 μέχρι 50 χρόνια. Στην πραγματικότητα, το δέντρο μιμόζα βγάζει κάποια μυρουδιά για να προσελκύει τον αποφλοιωτή του, και το μικρό αυτό σκαθάρι δεν μπορεί ν’ αναπαραχθεί σ’ άλλο δέντρο. Η επίπεδη, κοφτερή πέτρα απαίτησε κάποιον σχεδιαστή· ο αποφλοιωτής της μιμόζας απλώς έγινε τυχαία. Δηλαδή έτσι μας λένε.

Μία άλλη σύγκριση: Ένα μικρό κομμάτι μυτερού πυρόλιθου, σχεδιασμένου σαν μύτη βέλους, πείθει τον εξελικτή ότι σχεδιάστηκε από άνθρωπο για να το χρησιμοποιήσει στην άκρη ενός βέλους ή ενός δόρατος. Τα πράγματα που σχεδιάστηκαν με συγκεκριμένο σκοπό, συμπεραίνει, δεν μπορεί να συμβούν από σύμπτωση. Όμως οι αράχνες είναι άλλο ζήτημα, λέει. Εξετάστε την αράχνη Αράνεα. Έχει έξι θηλές, που η καθεμιά έχει κάπου εκατό κρουνούς, ο κάθε κρουνός συνδέεται με έναν ξέχωρο αγωγό σ’ ένα χωριστό αδένα μέσα στην αράχνη. Μπορεί να φτιάξει ξεχωριστές κλωστές ή να τις ενώνει για να διαμορφώνει μια πλατιά ταινία. Οι αράχνες κατασκευάζουν επτά είδη κλωστής. Κανένα είδος αράχνης δεν κατασκευάζει και τα επτά είδη κλωστής αλλά όλες κάνουν τουλάχιστο τρία, και η Αράνεα φτιάχνει πέντε. Οι 600 αγωγοί της δεν βγάζουν όλοι ιστό· ορισμένοι βγάζουν κόλλα, για να γίνονται ορισμένα κομμάτια του διχτύου κολλώδη. Η Αράνεα όμως λαδώνει τα πόδια της, και δεν κολλάνε ποτέ. Και πώς φτιάχτηκαν αυτοί οι ιστογόνοι αδένες; Οι εξελικτές λένε ότι τα πόδια εξελίχτηκαν σε ιστογόνους αδένες.

Σκεφθήτε: Η αράχνη διαθέτει το χημικό εργαστήριο που παράγει τη μεταξένια κλωστή, το φυσικό μηχανισμό για να κλώθει την κλωστή, και την ενστικτώδη γνώση για να κατασκευάζει το δίχτυ. Το καθένα απ’ αυτά χωριστά είναι άχρηστο χωρίς τα άλλα δύο! Πρέπει να εξελίχθηκαν συμπτωματικά, ταυτόχρονα, στην ίδια αράχνη. Οι εξελικτές πιστεύουν ότι έτσι έγινε. Σεις τι πιστεύετε; Τι θα μπορούσε να συμβεί ευκολότερα από τύχη—η μυτερή αιχμή από πυρόλιθο ή η αράχνη;

Ας έρθουμε στην εποχή του διαστήματος για ν’ ακούσουμε τον Δρα Καρλ Σάγκαν του Πανεπιστημίου Κόρνελ. «Είναι εύκολο», λέει, «να δημιουργήσεις ένα διαπλανητικό ραδιομήνυμα, το οποίο να μπορεί να αναγνωριστεί ότι προέρχεται αναμφίβολα από νοήμονα όντα». Αυτός πιστεύει ότι, «μέχρι τώρα, η πιο ελπιδοφόρα μέθοδος είναι να στέλνεις εικόνες». Μια από τις εικόνες που προτείνεται να σταλούν δείχνει έναν άντρα, μια γυναίκα, ένα παιδί, το ηλιακό σύστημα και τη σχηματική διάταξη διαφόρων ατόμων της ύλης κι όλα αυτά κατορθώνονται εκπέμποντας μια σειρά από τελείες και παύλες, που καθεμιά ονομάζεται ένα «βίτιο» δηλαδή, στοιχειώδης μονάδα πληροφοριών και απαιτούνται συνολικά 1.271 βίτια.

Παρακαλούμε εξετάστε λογικά όλα αυτά. Εάν 1.271 βίτια πληροφοριών σε μιαν ορισμένη συχνότητα, προϋποθέτουν τάξη και σχέδιο και αποδεικνύουν «αναμφίβολα» ότι προέρχονται «από νοήμονα όντα», τι θα πούμε για τα δέκα δισεκατομμύρια περίπου βίτια πληροφοριών που είναι κωδικοποιημένα στα χρωμοσώματα του κάθε ζωντανού κυττάρου; Οι εξελικτές λένε ότι τα 1.271 βίτια πληροφοριών ‘αποδεικνύουν αναμφίβολα ένα νοήμονα σχεδιαστή’, αλλ’ απορρίπτουν τη σκέψη ότι 10 δισεκατομμύρια βίτια πληροφοριών απαιτούν κάποιο σχεδιαστή και δέχονται ότι απλώς υπάρχουν κατά τύχη.

Σεις δεν βρίσκετε τη λογική αυτή παράλογη, αυθαίρετη, ακόμη και προκατειλημμένη; Εάν τα απλά σχέδια απαιτούν κάποιο σχεδιαστή, τα εξαιρετικά περίπλοκα, δεν έχουν ακόμα μεγαλύτερη απαίτηση για κάποιον ακόμη ανώτερο σχεδιαστή; Ο Βρετανός θεωρητικός Έντουαρντ Μάιλν, όταν εξέτασε την προέλευση του σύμπαντος, συμπέρανε με σωφροσύνη: Η δική μας άποψη είναι ατελής χωρίς Αυτόν».

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ DNA ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ;