Θεραπεύτηκε από τον Αλκοολισμό

Η Ιστορία του

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ του τηλεφώνου φαίνονταν να μπερδεύονται καθώς, αγωνιζόμουν να πάρω το δικό μου νούμερο. Τα πέντε χάπια που είχα πιει προηγουμένως έκαναν τώρα την πλήρη ενέργειά τους. Καθώς κρατιόμουν από το τηλέφωνο του θαλάμου για να μην πέσω, άκουσα τη φωνή της μητέρας μου: «Εμπρός. Ποιος είναι;»

«Εγώ,» τραύλισα, προσπαθώντας να συγκεντρωθώ όσο μπορούσα. «Δεν θα έρθω σπίτι απόψε θα μείνω σ’ ένα φίλο.» Κάθε λέξη έβγαινε με αγώνα. Ένοιωθα τη γλώσσα μου να ζυγίζει είκοσι κιλά.

«Όχι!» είπε με κομμένη ανάσα η μητέρα. «Ξαναπήρες χάπια! Είσαι τύφλα στο μεθύσι!»

Έκλεισα το τηλέφωνο και παραπατώντας πήγα στο αυτοκίνητό μου. Δεν επρόκειτο να περάσω τη νύχτα σ’ ένα φίλο. Αντίθετα, κατευθύνθηκα οδηγώντας στην παραλία. Καθώς οδηγούσα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν στη λάθος πλευρά του δρόμου—σε μια μεγάλη λεωφόρο. Γλίτωσα από το αντίθετο ρεύμα της κυκλοφορίας επειδή οδηγούσα πάνω στη διαχωριστική γραμμή και στο δρόμο που οδηγούσε στην παραλία. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και κοιμήθηκα μέχρι το πρωί.

Αυτό είναι ένα μόνο περιστατικό που δείχνει πώς ο αλκοολισμός παρά λίγο να μου στοιχίσει τη ζωή μου. ‘Αλλά τι έχουν να κάνουν τα χάπια με τον αλκοολικό;’ μπορεί να ρωτάτε. Τότε ούτε κι εγώ μπορούσα να καταλάβω ποια σχέση υπάρχει ανάμεσά τους. Αλλά το διαπίστωσα με σκληρό τρόπο.

Πρώτα πρώτα, θα σας αφηγηθώ λίγα από το παρελθόν: Είχα αρχίσει να παίρνω χάπια όταν ήμουν έφηβος. Άρχισα να κλέβω ηρεμιστικά—η μητέρα μου είχε πάντοτε πάρα πολλά σε διάφορα σημεία. Μετά από δυο χρόνια, ένας φίλος στη δουλειά μου έδωσε ημιβαρβιτουρικά, πολύ δυνατά ηρεμιστικά. Τώρα μπορούσα να παίρνω λιγότερα χάπια για να έχω το ίδιο αποτέλεσμα. Η μητέρα και ο πατέρας με είχαν προειδοποιήσει για την ηρωίνη και τη μαριχουάνα. Αλλά τα χάπια που έπαιρνα δεν ήταν τόσο επικίνδυνα—έτσι τουλάχιστον πίστευα.

Μέσα σ’ ένα χρόνο ο οργανισμός μου τα συνήθισε αυτά και έπαιρνα τριάντα χάπια τη μέρα.

Ο λόγος δεν ήταν επειδή ήθελα να είμαι σε φόρμα συνέχεια.a Χρειαζόμουν τα χάπια για να μπορώ να δουλεύω. Όταν δεν τα έπαιρνα, γινόμουν υπερβολικά νευρικός και ανήσυχος και έτρεμα χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

Αφού είχα τρακάρει με πολλά αυτοκίνητα και με είχαν συλλάβει, οι γονείς μου μ’ έστειλαν σ’ ένα νοσοκομείο για θεραπεία. Εκεί αποτοξινωνόμουν αργά αργά. Το τι υπέφερα είναι απερίγραπτο. Είχα παραισθήσεις, τρεμούλες, υπερβολικούς και αδικαιολόγητους φόβους. Για παράδειγμα, επειδή η φίλη μου δεν είχε τηλέφωνο και δεν μπορούσε να μου τηλεφωνήσει, μία ορισμένη ώρα της τηλεφωνούσα σ’ ένα δημόσιο τηλεφωνικό θάλαμο. Αλλά πάντα φοβόμουν ότι δεν θα ήταν εκεί—εννοώ ότι φοβόμουν υπερβολικά.

Μετά από τρεις εβδομάδες περίπου βγήκα από το νοσοκομείο, έτοιμος ν’ αρχίσω από την αρχή. ‘Τα προβλήματά μου τελείωσαν τώρα,’ σκέφθηκα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είχαν καθόλου τελειώσει.

Άρχισα να πίνω. Προς έκπληξή μου, από την αρχή κατανάλωνα μεγάλες ποσότητες αλκοόλ χωρίς να μεθάω. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός που άρχισα να βυθίζομαι ολοένα και πιο βαθιά στην κατάθλιψη. Αντιμετώπιζα τρομερές κρίσεις ανησυχίας όπου φοβόμουν να οδηγήσω ή ακόμη και να μιλήσω στους άλλους. Τα χέρια μου έτρεμαν και μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας. Πολλές μέρες μόλις που κατάφερνα να εργαστώ, έτρεμα και φοβόμουν. Άλλες μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τα είχα χαμένα και είχα γίνει παρανοϊκός—ένα σωματικά και διανοητικά ερείπιο. Τελικά, κάποια μέρα τηλεφώνησα στο αφεντικό μου να του πω ότι δεν θα μπορούσα να πάω για δουλειά. «Ξέρεις πώς αυτό σημαίνει ότι απολύεσαι,» τον προειδοποίησε.

«Το ξέρω αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Το μόνο που σκέπτομαι είναι ότι έχω πάθει νευρική κατάρρευση.» Έκλεισα το τηλέφωνο και μετά από λίγα λεπτά ξαναχτύπησε.

«Δεν με νοιάζει πώς θα το καταφέρεις,» είπε το αφεντικό μου, «αλλά πήγαινε τώρα στο ιατρικό τμήμα της εταιρίας μας—τώρα αμέσως!»

Αυτό κι έκανα. Εξήγησα στους γιατρούς το παρελθόν μου με τα ηρεμιστικά και ότι αισθανόμουν ράκος.

«Φρεντ, δεν έχεις πάθει νευρικό κλονισμό,» μου εξήγησε ένας από τους γιατρούς. «Είσαι αλκοολικός.»

«Μα αυτό είναι αδύνατο,» είπα. «Πίνω μόνο τρεις με τέσσερις μπύρες το βράδυ.»

«Δεν παίζει ρόλο πόσο πίνεις αλλά το πόσο σε επηρεάζει το αλκοόλ σαν άτομο. Όλο το πρόβλημά σου βρίσκεται στο ότι ο οργανισμός σου έχει τάση εθισμού. Πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς κανένα ναρκωτικό—είτε αυτό είναι αλκοόλ είτε χάπια. Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος χωρίς ναρκωτικά.»

Τότε με ξαναέστειλε σ’ ένα κέντρο αποκαταστάσεως αλκοολισμού για αρκετούς μήνες. Εκεί έμαθα πολλά για τον αλκοολισμό. Για παράδειγμα, έμαθα ότι σαν αλκοολικός έπρεπε να αποφεύγω κάθε ηρεμιστικό. Δεν είχε σημασία αν τα έπαιρνα σε υγρή μορφή (αλκοόλ) ή σαν χάπια (όπως τα ηρεμιστικά). Το αποτέλεσμα στο σώμα του αλκοολικού είναι σχεδόν το ίδιο. Στο κέντρο έμαθα επίσης την αξία της θρεπτικής διατροφής, των βιταμινών και της οργανωμένης, συγκροτημένης ζωής με αυτοπειθαρχία.

Ωστόσο, το πραγματικό κλειδί για την ανάρρωσή μου βρισκόταν στα λόγια του γιατρού, «Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος χωρίς ναρκωτικά.» Βλέπετε, ο αλκοολικός είναι υπερβολικά ανήσυχος· στενοχωριέται για το καθετί. Αλλά όταν μελέτησα τη Βίβλο έμαθα να είμαι «ευτυχισμένος χωρίς ναρκωτικά.» Βέβαια είχα κάποια γνώση της Βίβλου από πριν. Αλλά το αποτέλεσμα της πιο σοβαρής μελέτης μου ήταν να γνωρίσω τον Ιεχωβά Θεό, να αποκτήσω μαζί του μια σχέση Πατέρα με γιο. Μπορώ να εναποθέτω σ’ αυτόν τις ανησυχίες μου και να μην στενοχωριέμαι αδικαιολόγητα για τη ζωή. (Ματθαίος 6:34) Συναναστρέφομαι επίσης με συγχριστιανούς που μου φέρονται σαν να είμαι μέλος της οικογένειάς τους. Εκτιμώ βαθιά τη στοργική αγάπη και βοήθειά τους.

Φυσικά, κατάλαβα πόσο απαραίτητο ήταν για μένα να απέχω τελείως από το αλκοόλ και από τα φάρμακα που αλλάζουν τη διάθεση. Αυτό το κάνω αρκετά χρόνια τώρα. Αλλά είμαι αληθινά ικανοποιημένος και ευτυχισμένος. Έχω τον Θεό μου, τον Ιεχωβά, την οικογένειά μου και τους στοργικούς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μου. Τι περισσότερο θα μπορούσε να θέλει κανείς;—Από συνεργάτη·

Η Ιστορία της

Έπινα σε κοινωνικές συγκεντρώσεις. Απ’ ότι θυμάμαι, ο σύζυγός μου κι εγώ σπάνια είχαμε οινοπνευματώδη ποτά στο σπίτι μας εκτός από ειδικές περιπτώσεις. Αλλά δεν είχα καταλάβει τότε ότι καθώς θα εξακολουθούσα να πίνω το σώμα μου θα ανέπτυσσε μια ανοχή στο οινόπνευμα και ότι τελικά η λειτουργία του θα εξαρτάτο από το ποτό.

Το ποτό σιγά σιγά επιδρούσε ριζικά στην προσωπικότητά μου. Διαπίστωνα ότι γινόμουν επιθετική και βίαιη. Χτυπούσα τα παιδιά μου, και στην πραγματικότητα σκεπτόμουν ότι είχα απόλυτα δίκιο που ενεργούσα έτσι. Καθώς ανατρέχω στο παρελθόν, διαπιστώνω πόσο νευρίαζα με τον εαυτό μου. Έγινα παρανοϊκή και καχύποπτη. Όταν έμπαινα σ’ ένα δωμάτιο, αν έβλεπα δύο ανθρώπους να μιλάνε μαζί, ήμουν βέβαιη ότι μιλούσαν για μένα επειδή δεν τους άρεσα. Τα παιδιά μου προσπαθούσαν να με πείσουν, λέγοντας, «Μαμά, σ’ αγαπάμε.» Αλλά εγώ ήμουν βέβαιη ότι δεν ήταν δυνατόν να με αγαπάνε.

Ο φριχτός πόλεμος που γινόταν μέσα μου είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω. Όταν έπινα η ενοχή και η ντροπή ήταν ανυπόφορα. Υποσχόμουν στον εαυτό μου, «Ποτέ δεν θα το ξανακάνω.» Αλλά το έκανα πολλές φορές πάλι.

Έμπιστοι και σεβαστοί φίλοι με συμβούλευσαν να κόψω το ποτό, να το μετριάσω. Δοκίμασα ότι μπορεί να φανταστεί κανείς για να ελέγξω το ποτό. Μετακόμισα σ’ ένα άλλο μέρος, νομίζοντας ότι αυτό θα βοηθούσε. Έπειτα ήμουν βέβαιη ότι αν άλλαζα το είδος των ποτών θα λυνόταν το πρόβλημα. Έτσι άρχισα να πίνω κρασί. Όμως, άσχετα με τις προσπάθειές μου, δεν μπορούσα να κόψω ούτε να ελέγξω το πόσο έπινα.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, εξακολουθούσα να πίνω κρυφά και περισσότερο απ’ ότι ήξεραν οι άλλοι. Βλέπετε, φερόμουν καλά κάτω από την επιρροή του αλκοόλ. Συνέχιζα τη δουλειά μου και φρόντιζα την οικογένειά μου και το σπίτι μου—όσο έπινα. Για να το κρύψω από την οικογένειά μου, έγινα αρχιψεύτρα. Τα μπουκάλια με το λικέρ στο μπαρ του λίβινγκ ρουμ τα είχα για να τους εξαπατήσω. Η οικογένειά μου τα έπαιρνε και τα έχυνε ή τα νέρωνε. Αλλά εγώ είχα άλλες μπουκάλες κρυμμένες. Μάλιστα, κάποτε, είχα κρυμμένες είκοσι πέντε μπουκάλες σε διαφορετικά μέρη σ’ όλο το σπίτι μας—στο μπάνιο, στο γκαράζ, στο αυτοκίνητο, στη βιβλιοθήκη, στην τσάντα μου και στα συρτάρια μου.

Τότε δυσκολευόμουν να κοιμηθώ το βράδυ. Το αλκοόλ δεν ήταν αρκετό για να με κάνει να κοιμηθώ. Έτσι πήγα στο γιατρό και μου έδωσε μια συνταγή για υπνωτικά χάπια. (Δεν του είπα για τη συνήθειά μου να πίνω.) Έπαιρνα τα χάπια μαζί με το αλκοόλ για να μπορώ να κοιμάμαι το βράδυ.

Παρ’ όλα αυτά, η οικογένεια μου δεν μπορούσε να με πείσει ότι ήμουν αλκοολική. «Κοιτάξατε με!» τους έλεγα υπερασπίζοντας τον εαυτό μου. «Δεν είμαι κανένα κουρέλι! Ανέθρεψα παιδιά ενώ ταυτόχρονα εργαζόμουν. Πώς μπορείτε να σκέπτεστε ότι θα μπορούσα να είμαι ένα τέτοιο τρομερό άτομο;»

Έπειτα, ένα βράδυ, ανακάλυψα ότι δεν είχα προμηθευτεί την ποσότητα του αλκοόλ που συνήθιζα να παίρνω. Για οκτώ περίπου χρόνια βασιζόμουν στο αλκοόλ και στα χάπια μου για να κοιμάμαι. Αυτή ήταν η πιο τρομακτική νύχτα όλης της ζωής μου. Είχα παραισθήσεις και άκουγα παράξενα πράγματα. Φανταζόμουν, και ήμουν βέβαιη, ότι κάποιος θα με σκότωνε. Καθώς η νύχτα προχωρούσε τα πράγματα γίνονταν ολοένα και χειρότερα. Ήμουν βέβαιη ότι θα πέθαινα πριν ξημερώσει.

Παρ’ όλα αυτά, νωρίς το άλλο πρωί ήμουν στο ποτοπωλείο. Κι όταν κατέβασα μονορούφι το λικέρ, πόσο άλλαξαν τα πράγματα! Ξαφνικά ξαναβρήκα τον έλεγχό μου. Αλλά αργότερα εκείνη τη μέρα τον έχασα πάλι. Έδειρα την κόρη μου πολύ άσχημα. Τότε κατάλαβα ότι χρειαζόμουν βοήθεια από γιατρό και δέχτηκα να μπω σ’ ένα κέντρο αποκαταστάσεως αλκοολισμού. Και πάλι δεν νόμιζα ότι το αλκοόλ ήταν το πρόβλημά μου! Ήμουν βέβαιη ότι θα τρελαινόμουν και πίστευα ότι γι’ αυτό έπινα.

«Πίνετε;» ρώτησε ο σύμβουλος του κέντρου.

«Ναι, αλλά δεν πίνω πάρα πολύ,» είπα με αμυντική στάση. Έπειτα με έδειξε ένα χάρτη που έδειχνε τα διάφορα συμπτώματα του αλκοολισμού και μου ζήτησε να τσεκάρω αυτά που εφαρμόζονταν σ’ εμένα. Όταν τελείωσα το διάβασμα, άρχισα να σκέπτομαι, Ίσως να είμαι αλκοολική. Είχα πανικοβληθεί.

Στους τρεις μήνες που έμεινα στο κέντρο, έμαθα πολλά για τον αλκοολισμό και πώς αυτός με επηρέασε σαν άτομο και πώς με άλλαξε. Όταν συναντούσα άλλους αλκοολικούς που έκαναν αποτοξίνωση και τους άκουγα να μιλάνε καταλάβαινα ότι κι αυτοί ήταν σαν εμένα.

Ωστόσο, το συνεχές πρόγραμμα αναρρώσεως περιλαμβάνει και κάτι άλλο που με βοήθησε πάρα πολύ. Σ’ ένα γράμμα που έγραφε για την περίπτωσή μου το κέντρο αποκαταστάσεως έλεγε: «Η θρησκεία της τής έδωσε περισσότερα από ισορροπία στο πρόγραμμα αναρρώσεως της.» Βλέπετε, σαν Μάρτυς του Ιεχωβά παρακολουθώ τακτικά τις συναθροίσεις τους κάθε εβδομάδα όπου μαθαίνω πώς να εφαρμόζω τις Βιβλικές αρχές. Αυτό μ’ έκανε να είμαι ευτυχισμένη χωρίς να πίνω. Η ευτυχία μου αυξάνεται, καθώς μοιράζομαι με άλλους τα θαυμάσια πράγματα που μαθαίνω από τις Γραφές.

Καθώς πλησιάζω περισσότερο τον Ιεχωβά Θεό έχω δοκιμάσει από πρώτο χέρι πόσο αληθινά είναι τα λόγια στους Φιλιππησίους 4:6, 7: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζονται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού.» Ναι η «ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν» με κάνει να προοδεύω στην ανάρρωσή μου ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ.—Από συνεργάτη.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

«Αν δεν τα έπαιρνα, γινόμουν υπερβολικά νευρικός και ανήσυχος»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

«Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος χωρίς ναρκωτικά,» εξήγησε ο γιατρός

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

«Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ‘Ποτέ δεν θα το ξανακάνω.’ Αλλά το έκανα πολλές φορές πάλι!»