Ζώντας με Έναν Αλκοολικό

ΕΠΙ εβδομάδες το μόνο που έκανε ο σύζυγος μου ήταν να πίνει μέρα και νύχτα. Έπεφτε ξερός από το μεθύσι, ξύπναγε και μετά ξανάρχιζε να πίνει. Είχε απολυθεί από την εργασία του και η οικονομική μας κατάσταση γινόταν χειρότερη από μέρα σε μέρα. Η υγεία του είχε καταρρεύσει και δεν ήμουν σίγουρη για πόσο θα μπορούσε ακόμη να ζήσει. ‘Πού θα καταλήξουν όλ^’ αυτά;’ αναρωτιόμουν.

Προτού σας πω το αποτέλεσμα, αφήστε με να σας εξηγήσω πώς φτάσαμε σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο της ζωής μας.

Γνώρισα το σύζυγό μου σε ένα χορό το 1947. Όταν ήρθε είχε ήδη πιει. Όλο το βράδυ χόρευε πάνω σε ένα τραπέζι. Αργότερα την εβδομάδα εκείνη ήρθε να με επισκεφθεί. Αυτή τη φορά ήταν νηφάλιος και απόλαυσα τη συντροφιά του πάρα πολύ. Είχαμε πολλά πράγματα κοινά και έτσι συνδεθήκαμε.

Το βράδυ που βγήκαμε, πήρε μια μπουκάλα ποτό μαζί του, αλλά δεν μέθυσε. Συζητήσαμε πολύ για τη σοβαρότητα του γάμου και για τη δημιουργία της οικογένειας. Του είπα ότι δεν είχα καμία πρόθεση να ζω μαζί με έναν αλκοολικό. Όταν το άκουσε αυτό, πέταξε μακριά την μπουκάλα και μου υποσχέθηκε ότι είχε πιει το τελευταίο του ποτό. Αισθανόμουν τόσο ευτυχισμένη!

Αλλά λίγο καιρό μετά που παντρευτήκαμε άρχισε πάλι να πίνει. Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο πιο πολύ τον φοβόμουν. Ήταν τόσο ασταθής. Ήταν σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Όχι μόνο συνέχισε να πίνει πολύ, αλλά και άρχισε να χαρτοπαίζει, πράγμα που κατέληξε σε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Κάθε μέρα πληρωμής είχαμε καβγά. Ήθελε να μου δίνει ολοένα και λιγότερα ώστε να μπορεί να πίνει ολοένα και περισσότερο. Οι δοσατζήδες έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον.

‘Πώς μπορεί να μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και μετά να μου λέει ότι με αγαπάει;’ αναρωτιόμουν. Επειδή εργαζόμουν λίγες ώρες τη μέρα, κατά καιρούς μάζευα χρήματα για να πληρώνω τους λογαριασμούς.

Μερικές φορές όμως δεν μου έφταναν καθόλου. Τον παρακαλούσα, «Δε βλέπεις τι κάνεις; Η κόρη σου και εγώ είμαστε νευρικά ερείπια!»

«Υπερβάλλεις!» με απόπαιρνε. «Πίνω ένα ή δύο ποτηράκια. Δεν πίνω καν ένα μπουκάλι την εβδομάδα.» Στην πραγματικότητα, έπινε μια μπουκάλα τη μέρα!

Η ζωή μου ήταν αλλοπρόσαλλη. Μερικές φορές μου έφερνε λουλούδια ή κάποιο γλυκό. ‘Στο τέλος-τέλος με αγαπάει!’ Μετά αισθανόμουν ενοχή για τα τρομερά πράγματα που είχα σκεφτεί γι’ αυτόν. Εφόσον ήταν τόσο ευγενικός, τα μεθύσια του έπρεπε να οφείλονται σε δικό μου λάθος, σκεφτόμουν. Αν μπορούσα μόνο ν’ αλλάξω, τότε ίσως δεν θα έπινε τόσο πολύ.

Υποσχόταν ότι θα έκοβε το ποτό και μετά από λίγες μέρες ήμουν σίγουρη ότι με τη βοήθειά μου θα σταματούσε να πίνει. Αλλά μέχρι το τέλος της εβδομάδας κέρδιζε όλο το χαμένο του χρόνο—έπινε περισσότερο απ’ όσο ποτέ. Με έπιανε απελπισία.

Αρκετές φορές πήγε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς (ΑΑ). Εκεί συζητούσαν για τον αλκοολισμό, αλλά νόμιζε ότι δεν είχε ανάγκη να τα ακούει αυτά. Το πρόβλημα του ήταν στο σπίτι, νόμιζε. Οι ελπίδες μου τότε ανατράπηκαν. Αισθανόμουν παγιδευμένη, θυμωμένη.

Τα συναισθήματα μου εναλλάσσονταν κυκλικά—χαρά, ενοχή, μίσος για τον εαυτό μου, μνησικακία, πικρία, μίσος γι’ αυτόν, ευχόμουν να έφευγε, φοβόμουν μη φύγει, Όλα φάνταζαν τόσο ανέλπιδα.

Αφού προσπάθησα να αντιμετωπίσω όλη αυτή την κατάσταση για μια σειρά ετών, έχασα κάθε έλεγχο του εαυτού μου. Μια μέρα, αισθανόμενη απελπισμένη, πήρα το αμάξι και έφυγα. Κατέληξα σ’ ένα ποτάμι, Όταν τόσο ήρεμο και ειρηνικό. Καθώς κάθησα στην όχθη σκέφτηκα την ανέλπιδη κατάστασή μου. Η ηρεμία του νερού φαινόταν σαν μαγνήτης. Αν μπορούσα μόνο να γλιστρήσω μέσα στο νερό . . .

Ξαφνικά, άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Μια γυναίκα που ζούσε κοντά μας με είχε δει και είχε έρθει να δει αν ήμουν καλά. Μόλις άκουσα τη φωνή της, μπήκα στο αμάξι και γύρισα στο σπίτι μου.

Λίγο μετά απ’ αυτό, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο σύζυγος μου άρχισε να συζητάει πώς να φτιάξει τη ζωή του μακριά μου και ακόμη να μου περιγράφει πώς θα το έκανε αυτό. «Θα είναι καλύτερα να ζεις μακριά μου», είπε. Κατά κάποιον τρόπο ήμουν ευχαριστημένη που το άκουγα αυτό, αλλά ταυτόχρονα αισθάνθηκα να χάνω τα λογικά μου!

Την άλλη μέρα το πρωί ήξερα ότι είχα κάτι να κάνω. Ήρθα σε επαφή με τους ΑΑ και εκείνοι με παρέπεμψαν σε μια γυναίκα στην περιοχή μου που είχε αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση. Είχε συστήσει μια τοπική ομάδα που αποτελούνταν από οικογενειακά μέλη αλκοολικών. Έτσι παρακολούθησα μερικές συναντήσεις τους.

Με βοήθησαν να δω ότι δεν έπρεπε πραγματικά να κατηγορώ τον εαυτό μου για το μεθύσι του άνδρα μου. Είχε αρχίσει να το κάνει αυτό προτού τον συναντήσω. Εκείνοι που παρακολουθούσαν τις συναντήσεις φαίνεται ότι διατηρούσαν τον αυτοέλεγχο τους. Ήταν χαρούμενοι και συζητούσαν ελεύθερα για τα συναισθήματα τους. Αρκούνταν στα προβλήματα της μέρας. Αυτό ήταν εκείνο που έπρεπε και εγώ να κάνω! Και ακόμη και αν θα αντιμετώπιζα τα ίδια προβλήματα ξανά, έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι το σήμερα περιείχε όλες τις ανησυχίες που μπορούσα να αντιμετωπίσω. Ξαναθυμήθηκα τα λόγια του Ιησού στο Ματθαίος 6:34: «Μη μεριμνήσετε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής.»

Ταυτόχρονα μου φαινόταν ότι μερικές γυναίκες εκεί ήταν μάλλον γεμάτες πίκρα και μνησικακία για τους συζύγους τους, παραπονούνταν και περιέγραφαν τα σφάλματα τους. Αντί να συμμεριστώ αυτή τη στάση, δεν είπα τίποτα.

Ωστόσο τις άκουσα να μιλούν για τον τρόπο της ζωής με έναν αλκοολικό και έτσι έμαθα πολύ υποβοηθητικά πράγματα. Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα ήταν το εξής: Δεν θα έπρεπε να κρύβω από το σύζυγο μου τις συνέπειες της μέθης του, όπως έκανα μέχρι τώρα. Απεναντίας, ήμουν υποχρεωμένη να τον βοηθήσω να συνειδητοποιήσει τα προβλήματα που δημιουργούσε η μέθη του. Χρειάστηκε μεγάλη δύναμη για να υπερνικήσω τις αρνητικές σκέψεις που είχα επί τόσα χρόνια, αλλά ήμουν αποφασισμένη να το κάνω αυτό. Άρχισα να εφαρμόζω αυτές τις υποδείξεις.

Η ευκαιρία μου δόθηκε γρήγορα μετά απ’ αυτό. Έπρεπε να φυλάξω τον εγγονό μας που ήταν άρρωστος και είχε πυρετό. Επειδή έπρεπε να βγω για λίγο, ζήτησα από το σύζυγό μου να προσέχει το αγοράκι. Του τηλεφώνησα από τη δουλειά μου και του επέστησα την προσοχή στο ποτό. Με διαβεβαίωσε ότι θα φρόντιζε το αγοράκι.

Λίγο μετά που έφυγα, η κόρη μου τηλεφώνησε για να δει πώς πήγαινε το παιδί. Προς έκπληξή της στο τηλέφωνο απάντησε ο μικρός της γιος. «Ο παππούς κοιμάται», εξήγησε το μικρό. Η κόρη μου τρομοκρατήθηκε! «Τράνταξε τον γερά και προσπάθησε να τον κάνεις να ξυπνήσει». Αλλά ο εγγονός μου δεν μπορούσε να ξυπνήσει τον παππού—είχε πέσει ξερός από το μεθύσι. Όταν το άκουσε αυτό, η κόρη μου έκλεισε το τηλέφωνο και βιάστηκε να φτάσει σπίτι.

Γύρω στη μία ώρα αργότερα, αφού εγώ γύρισα στο σπίτι, τελικά συνήλθε και εκείνος. Ρώτησε γιατί δεν τον ξυπνήσαμε. Επειδή ήταν ακόμη μεθυσμένος, δεν είπαμε πολλά. Στο παρελθόν θα είχα παραβλέψει το ζήτημα. Θα φοβόμουν πάρα πολύ να πω οτιδήποτε. Αλλά τώρα ήξερα ότι δεν μπορούσα να του κρύψω τις συνέπειες της μέθης του. Έπρεπε να γνωρίζει τι είχε συμβεί. Έτσι το επόμενο πρωί τον αντιμετώπισα, περιγράφοντας του με λεπτομέρειες τι είχε συμβεί. «Καταλαβαίνεις τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στο μικρό μας εγγονό;» ρώτησα. Αυτό τον χτύπησε κατάκαρδα. «Θα μπορούσα να είχα σκοτώσει το παιδί», ομολόγησε.

Όμως, σε μια άλλη ευκαιρία μερικούς μήνες αργότερα, όλη τη νύχτα έπινε. Αλλά όταν σηκώθηκε την επόμενη μέρα μου ζήτησε να τον πάω στο νοσοκομείο. Δεν μπορούσε να αντέξει άλλο. Τον έβαλα να τηλεφωνήσει στο γιατρό και να κανονίσει τα πράγματα. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, παραδέχτηκε πως ήταν αλκοολικός και παρέμεινε για θεραπεία για δύο μήνες.

Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια και η ζωή μας γίνεται ολοένα και καλύτερη. Δεν ήταν εύκολο και για τους δυο μας. Πρέπει συνεχώς να προσέχουμε τις σκέψεις μας και τα κίνητρα μας.

Υπάρχει κάτι άλλο που με βοήθησε πάρα πολύ—η σχέση μου με τον Ιεχωβά. Με βοήθησε να ξεπεράσω την πικρία και την μνησικακία που αισθανόμουν, εφόσον γνώρισα ότι ο Ιεχωβά δεν ευαρεστούνταν με αυτά τα συναισθήματα, ανεξάρτητα από το τι είχε κάνει ο σύζυγός μου. (Κολοσσαείς 3:13, 14) Πόσο ευχάριστο ήταν να γνωρίσω τον Ιεχωβά σαν στοργικό και ελεήμονα Πατέρα! Αυτό ελάφρυνε πάρα πολύ τα συναισθήματα της ενοχής μου.—Ψαλμός 103:9-12· 130:3, 4.

Καθώς προσευχόμουν μέρα και νύχτα μου έδινε το πνεύμα του και την ισχύ του. Γνωρίζοντας τις Χριστιανικές μου πεποιθήσεις στους άλλους κατάφερα να κρατήσω την ελπίδα μου ζωντανή. Είμαι τόσο βαθιά ευγνώμων για τις Χριστιανικές συναθροίσεις που παρακολουθώ και για την στοργική συναναστροφή με τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει.

Βέβαια, είμαι ευτυχής που έμαθα να ζω με έναν αλκοολικό. Το να μάθω να αντιμετωπίζω τα προβλήματα της μέρας κάθε φορά με βοήθησε πολύ για να ελέγχω την ανησυχία. Ιδιαίτερα ωφελήθηκα που έμαθα να μην κρύβω ούτε να προστατεύω το σύζυγό μου από τις συνέπειες της μέθης του. Χωρίς την πορεία αυτή, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.—Από συνεργάτη.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]

Έπρεπε να τον βοηθήσω να συνειδητοποιήσει τα προβλήματα που προκαλούσε η μέθη του στη ζωή του

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα ήταν ότι δεν έπρεπε να κρύβω από το σύζυγό μου τις συνέπειες της μέθης του, όπως έκανα μέχρι τώρα