Είχα Αλλεργία στα Τοξικά Χημικά
«Ήμουν ευαίσθητη στα εντομοκτόνα, στα καλλυντικά και στις αναθυμιάσεις της μπογιάς, πράγμα που κατέληγε σε εξανθήματα και πονοκεφάλους. Δεν είναι τίποτα για να ανησυχείς—έτσι σκεφτόμουν. Ελάχιστα συνειδητοποιούσα πού μπορούσαν να οδηγήσουν όλα αυτά.» Έτσι άρχισε την ιστορία της η Μίλλη.
Και συνέχισε:
«Ω, ΑΥΤΕΣ οι μύγες!» Κι έτσι έβαλα μερικές λουρίδες χαρτί με εντομοκτόνο. Σύντομα δεν υπήρχε ούτε μια μύγα στο δωμάτιο. Σκέφτηκα, ‘Πόσο υπέροχη είναι η σύγχρονη τεχνολογία!’ Αλλά αυτό ήταν ένα σημείο καμπής για την υγεία μου.
Άρχισα να έχω αρρυθμίες στην καρδιά, μεγάλη μυϊκή ατονία, εμετό και ξεσπάσματα σε κλάμα. Τι δεν πήγαινε καλά; Είχα κάνει έναν ευτυχισμένο γάμο και απολάμβανα τη ζωή. Κατόπιν μετακομίσαμε. Το καινούργιο μας διαμέρισμα ήταν γεμάτο κατσαρίδες, κι έτσι το ψεκάσαμε.
Ξαφνικά δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ο σύζυγος μου, Τζέρρυ, με πήγε βιαστικά στο νοσοκομείο. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι έπεσα σε κατάθλιψη, ήμουν συγχυσμένη και με δυσκολία μπορούσα να μιλάω. Σύντομα ξαναγύρισα στο νοσοκομείο, όπου ο γιατρός είπε στον Τζέρρυ: «Η σύζυγός σου έχει διανοητική διαταραχή—σχιζοφρένεια.» Αλλά όταν μετακομίσαμε σε ένα παλιότερο κινητό σπίτι τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν.
Τότε ήρθαν τα μυρμήγκια. Φώναξα τους ψεκαστές για να ρίξουν εντομοκτόνο. Η κατάθλιψη, η ναυτία και τα κλάματα, όλα ξαναγύρισαν. Έκανα εμετό κάθε 30 λεπτά επί 18 ώρες. Είχα διάρροια. Όλα μου τα κόκαλα πονούσαν. Με απόγνωση ξαναγύρισα στο ψυχιατρείο.
Οι εξετάσεις του αίματος στο νοσοκομείο αποκάλυψαν έλλειψη λευκών κυττάρων, πράγμα που ίσως έδειχνε κάποιο ελάττωμα στο σύστημα ανοσίας. Ωστόσο ποτέ δεν το σύνδεσα αυτό με το πρόβλημά μου. Κατόπιν, μετά από μια εξέταση, ο ψυχίατρος δήλωσε: «Ασφαλώς δεν είσαι σχιζοφρενής. Έχεις καλύτερη διανοητική υγεία απ’ όσο οι περισσότεροι άνθρωποι στο δρόμο.» Στο νοσοκομείο έδειξα βελτίωση. Κατόπιν γύρισα σπίτι. Αλλά από τη στιγμή που γύρισα εκεί η όρασή μου αμαυρώθηκε. Όλα τα άλλα συμπτώματα επέστρεψαν!
«Κάθε φορά που την πηγαίνω στο νοσοκομείο γίνεται καλύτερα, αλλά χειροτερεύει όταν επιστρέφει στο σπίτι,» είπε με δάκρυα ο Τζέρρυ στο γιατρό. «Δεν ήταν έτσι προτού ψεκάσουμε το σπίτι για τα μυρμήγκια.»
«Αυτό είναι, αυτό είναι!» κραύγασε ο γιατρός. «Πάρ’ την για λίγο μακριά από το σπίτι αυτό και θα ξέρουμε.»
Επί τρεις μέρες κοιμόμουν σ’ ένα τροχόσπιτο και τα συμπτώματά μου εξαφανίστηκαν. Αμφιβάλλοντας ακόμη αν το πρόβλημα ήταν το σπίτι, επέστρεψα σ’ αυτό. Αμέσως ο φάρυγγάς μου έκλεισε και η γλώσσα μου διογκώθηκε. Τώρα το ήξερα! Είχα αλλεργία στα τοξικά χημικά που ήταν στο σπίτι. Με τον καιρό άρχισα να αντιδρώ εξίσου άσχημα στο άρωμα, στα χημικά απορρυπαντικά του σπιτιού, στη μπογιά των μαλλιών, στα καλλυντικά, στις αναθυμιάσεις της βενζίνης, στα καυσαέρια—ακόμη και στα συνθετικά ρούχα!
Η Μίλλη υπέφερε απ’ αυτό που έχει ονομαστεί σύνδρομο του 20ου αιώνα. Βέβαια, η περίπτωσή της ήταν ακραία. Η αντίδραση των περισσότερων ανθρώπων στη μόλυνση είναι φτερνίσματα, φαγούρα ή κάψιμο στα μάτια. Αλλά μήπως περιπτώσεις σαν την Μίλλη που πληθαίνουν σε όλο τον κόσμο είναι ένα σήμα κινδύνου ότι αυξάνει η μόλυνση στο περιβάλλον; Μήπως πράγματι ο άνθρωπος ‘διαφθείρει τη γη’ όπως προείπε αιώνες πριν η Αγία Γραφή;—Αποκάλυψις 11:18.