Ο Αγώνας μου Μέχρι Τέλους
Εκατομμύρια άνθρωποι μερικές φορές έχουν αντιμετωπίσει δυσκολίες, όπως χρόνια προβλήματα υγείας τα οποία δεν τους υπόσχονταν καμιά γρήγορη λύση, και που απαιτούσαν πραγματικό αγώνα μέχρι τέλους. Ελπίζω η πείρα μου να ενθαρρύνει εκείνους που αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες και να μη χάσουν την ελπίδα τους αλλά να εξακολουθήσουν τον αγώνα τους.—Αφήγηση από τη Μόνικα Ζήμπερτ
ΜΕΓΑΛΩΣΑ στη βόρεια Γερμανία σαν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκτός του ότι μεγάλωσα χωρίς πατέρα—πέθανε όταν ήμουν πολύ μικρή—κατά τα άλλα η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ φυσιολογική. Μεγάλωσα κι έγινα μια ανέμελη, ξένοιαστη κοπέλα, με πολλές φακίδες και εύθυμη διάθεση. Με τον καιρό ανέλαβα ολοχρόνια σκαπανική υπηρεσία.
Μια Τετάρτη του Μαΐου πριν από 16 χρόνια, ο Βάλτερ, ο εφτάχρονος γιος μιας Μάρτυρας του Ιεχωβά, κι εγώ περπατούσαμε κατά μήκος του Ποταμού Ρήνου, πηγαίνοντας σ’ ένα μικρό χωριό για να κηρύξουμε, όταν ο μικρός Βάλτερ με μάλωσε: «Μόνικα, γιατί συνέχεια παραπατάς; Πρόσεξε θα πέσεις κάτω». Γέλασα: «Μην ανησυχείς δεν είναι τίποτα». Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, όπως σύντομα ανακάλυψα.
Αρκετές εβδομάδες αργότερα τα μάτια μου άρχισαν να με ξεγελούν. Όλα μού φαίνονταν θολά κι άρχισα να τα βλέπω διπλά. Αλλά έδιωχνα τους φόβους μου λέγοντας: «Διαβάζω πάρα πολύ. Έχω κουράσει τα μάτια μου. Ίσως να χρειάζομαι γυαλιά».
Έτσι πήγα σ’ έναν οφθαλμίατρο να τον ρωτήσω μήπως χρειάζομαι γυαλιά. Αλλά προς έκπληξη μου, αυτός είπε: «Όχι, τα γυαλιά δε θα σε βοηθήσουν. Πρέπει να πας σε νευρολόγο για τσεκ-απ». Την απάντηση του τη βρήκα κάπως περίεργη αλλά αποφάσισα να κάνω ό,τι μου υπέδειξε. Ωστόσο, επειδή εκείνο τον καιρό η Χάννελόρε, η σύντροφος μου, κι εγώ είχαμε μερικούς επισκέπτες φίλους, το ανέβαλα προς το παρόν.
Αρρώστησα
Μετά από μερικά απογεύματα, καθώς γυρίζαμε σπίτι με τους φίλους μας από μια Χριστιανική συνάθροιση, μ’ έπιασε ένας δυνατός πονοκέφαλος σαν ηλεκτρικό σοκ. Αισθανόμουν σαν να προσπαθούσε κάποιος να ανοίξει τρύπα στο κεφάλι μου. Οι δονήσεις που προκαλούνταν από το αυτοκίνητο καθώς έτρεχε μου ήταν σχεδόν αφόρητες. Μόλις φτάσαμε σπίτι, φωνάξαμε γιατρό και μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο. Ποτέ δε θα ξεχάσω την ημερομηνία: 5 Ιουλίου 1968.
Στην αρχή κανένας δεν έδειχνε να ξέρει τι συνέβαινε. Αλλά τελικά τα φάρμακα κατάφεραν να ανακουφίσουν τον πόνο μου. Υπέθεσαν ότι μπορεί να είχα όγκο στο κεφάλι. Για να βεβαιωθούν όμως χρειαζόταν να γίνουν πιο εκτενείς εξετάσεις κι έτσι μεταφέρθηκα στην Πανεπιστημιακή Κλινική της Βόννης, στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, στον Ποταμό Ρήνο.
Σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο ενισχύθηκα πολύ από την αγάπη που εκδήλωσε μια παγκόσμια αδελφότητα, μια αδελφότητα στην οποία είχα το προνόμιο να ανήκω. Ντόπιοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, τους οποίους ποτέ στο παρελθόν δεν είχα συναντήσει, ήρθαν και με επισκέφθηκαν, και πολλοί μάλιστα μου έφεραν και δώρα. Καμιά αρρώστια—άσχετα με τη σοβαρότητα της—δε θα μπορούσε ποτέ να αφαιρέσει από μένα αυτό το στοργικό δεσμό!
Μετά από μέρες αγωνιώδους αβεβαιότητας, ξαναγύρισα στην κλινική της πόλης μας και μου ειπώθηκε, όσο πιο διακριτικά γινόταν, το πραγματικό πρόβλημα. Είχα μια αρρώστια που ποτέ πριν δεν είχα ακούσει γι’ αυτή: σκλήρυνση κατά πλάκας. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τις πλήρεις συνέπειες. Μετά κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια: Επρόκειτο για μια παραλυτική αρρώστια για την οποία δεν έχει ακόμη βρεθεί θεραπεία.
Κατάθλιψη ή Δράση—Ποιο Από τα Δύο;
Έμαθα ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια αρρώστια του εγκεφάλου, της σπονδυλικής στήλης και του νευρικού συστήματος. Η μυελίνη ή η ουσία που μοιάζει με λίπος η οποία περιβάλλει τα νεύρα, καταστρέφεται και έτσι εμποδίζει τους νευρικούς παλμούς να φτάσουν από τον εγκέφαλο στους μυς για να μπορέσουν να ενεργοποιηθούν. Το αποτέλεσμα είναι μερική παράλυση με απώλεια κάθε αίσθησης στα πόδια. Είναι μια δύσκολη αρρώστια για να την αντιμετωπίσει κανείς, και επιδρά με διαφορετικό τρόπο σε κάθε της θύμα. Επίσης κάτι το απρόβλεπτο μ’ αυτήν είναι ότι συχνά παροδηγεί τον ασθενή να νομίζει ότι θεραπεύτηκε, και ξαφνικά τον ξαναπιάνει. Αυτή η αβεβαιότητα και το ότι είναι απρόβλεπτη συντρίβουν τα συναισθήματα σας.
Φυσικά ένιωθα κατάθλιψη. Τα σχέδια μου για το μέλλον είχαν τώρα καλυφθεί με αβεβαιότητα. Χρειάστηκα καιρό για να προσαρμοστώ. Αλλά ήμουν αποφασισμένη να μην αρχίσω να νιώθω οίκτο για τον εαυτό μου ούτε να επιτρέψω στους άλλους να αισθάνονται οίκτο για μένα. Ή θα υπέκυπτα στις παραλυτικές επιδράσεις της αρρώστιας μου ή θα αγωνιζόμουν. Διάλεξα ν’ αγωνιστώ.
Είχα τόσο πολλά πράγματα για να είμαι ευγνώμων. Ήμουν ζωντανή. Το μυαλό μου δούλευε. Και μπορούσα ακόμη να χρησιμοποιώ τα χέρια μου. Γιατί να μην τα χρησιμοποιώ γράφοντας γράμματα, λέγοντας στους άλλους για τη θαυμάσια ελπίδα της Βασιλείας του Θεού; Μου επιτράπηκε να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία, μολονότι οι τρόποι που θα χρησιμοποιούσα ήταν τώρα αρκετά διαφορετικοί. Όμως, αυτό μου έδωσε κάτι πάνω στο οποίο να στηρίζομαι, ένα λόγο για να συνεχίσω τον αγώνα μου.
Η μητέρα μου με δίδαξε να επιμένω. Είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά όταν ήμουν ακόμη μικρή, κι έτσι από την παιδική μου ηλικία είχα εκπαιδευτεί με επιμέλεια στους δρόμους του Ιεχωβά. Όταν έγινα εφτά χρόνων, τη συνόδευα τακτικά στο έργο κηρύγματος από πόρτα σε πόρτα. Αυτή ήταν μια καλή εκπαίδευση και μου έφερνε πραγματική χαρά. Ο υποδειγματικός της ζήλος για τα συμφέροντα της Βασιλείας του Θεού δημιούργησε μέσα μου, ακόμη και σ’ εκείνη την πρώτη ηλικία, μια επιθυμία να υπηρετώ τον Ιεχωβά με όλη μου τη δύναμη. Στην ηλικία των 18 χρόνων όταν τελείωσα το σχολείο κι έμαθα μια εργασία ανέλαβα το έργο της ολοχρόνιας διακονίας.
Αν έχανα αυτό το θαυμάσιο προνόμιο υπηρεσίας όταν αρρώστησα, θα ήταν σαν να με σκότωναν. Μολονότι η δύναμη μου εξακολούθησε να εξασθενεί, ωστόσο, ό,τι είχα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω στη λατρεία του Ιεχωβά, κι έτσι να τον υπηρετώ με όλη μου τη δύναμη. Η σκέψη αυτή μου ήταν πολύ παρηγορητική.
Οι επιστολές που έγραφα δεν έμειναν χωρίς αποτελέσματα. Για παράδειγμα, υπήρχε μια κοπέλα 16 χρόνων, η Κλώντια, η οποία δεν μπορούσε να μελετάει τη Βίβλο σπίτι της επειδή είχε εναντίωση από τους γονείς της. Έτσι μελετούσαμε μέσω αλληλογραφίας. Προόδευσε θαυμάσια, έγινε μια Μάρτυρας του Ιεχωβά και τώρα υπηρετεί κι αυτή στην ολοχρόνια διακονία.
Στο μεταξύ, οι γιατροί έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να με βοηθήσουν. Λουτρά, μασάζ, διάφορες φαρμακευτικές αγωγές, ακόμη και ηλεκτρικές θεραπείες. Αλλά τίποτα δεν έφερνε πραγματική βελτίωση.
Νέα θεραπευτική Αγωγή—Μέθοδοι Εκφοβισμού
Οι γιατροί ήταν αποφασισμένοι να ελαττώσουν τις εξασθενητικές επιδράσεις της αρρώστιας μου. Μια μέρα καθώς είχαν μαζευτεί γύρω από το κρεβάτι μου αρκετοί γιατροί, ο διευθυντής είπε: «Αποφασίσαμε να σου κάνουμε μαζικές μεταγγίσεις αίματος. Μερικοί βοηθήθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο».
Η πρόταση αυτή ήταν τόσο ξαφνική που το μόνο που μπόρεσα να φωνάξω ήταν «ΟΧΙ!» Μετά εξήγησα τους θρησκευτικούς μου λόγους που αρνήθηκα. (Πράξεις 15:28, 29) Ο διευθυντής γιατρός δέχτηκε την απόφαση μου, αλλά ο βοηθός δεν τη δέχτηκε. Τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα προσπαθούσε να με κάνει να ξανασκεφτώ το ζήτημα, επιμένοντας ότι η άρνηση μου θα σήμαινε συντόμευση της ζωής μου. Αλλά εγώ ήμουν ανένδοτη.
Μια νοσοκόμα κατέφυγε σε μια πιο ύπουλη μέθοδο. Βρισκόμουν σ’ ένα μοναχικό δωμάτιο, αλλά το κρεβάτι μου βρισκόταν κοντά στο παράθυρο ώστε να υπάρχει χώρος και για ένα άλλο άτομο. Μου είπαν ότι το δωμάτιο μου ήταν το μοναδικό που είχε στόμιο εκροής οξυγόνου. (Αργότερα έμαθα πως αυτό δεν ήταν αλήθεια.) Έφερναν τους ετοιμοθάνατους ασθενείς για να τους δώσουν οξυγόνο κι εγώ αναγκαζόμουν να παρακολουθώ τον αγώνα τους με το θάνατο! Όταν δυο απ’ αυτούς πέθαναν, η νοσοκόμα μού είπε σαφώς ότι το ίδιο θα συνέβαινε και σε μένα αν εξακολουθούσα να αρνούμαι τη μέθοδο θεραπείας τους. Αυτό εξακολούθησε για αρκετές μέρες μέχρις ότου επενέβη μια ευγενική κυρία που εργαζόταν στο νοσοκομείο.
Τον ίδιο καιρό ένας ηλικιωμένος γιατρός μου έφερε κρυφά ένα ιατρικό περιοδικό κι ένα βιβλίο για την μετάγγιση αίματος για την οποία τόσο πολύ επέμεναν οι γιατροί. Αλλά τα άρθρα δεν περιέγραφαν τη μετάγγιση αίματος σαν θεραπεία· εξηγούσαν ότι γινόταν απλώς για πειραματικούς λόγους. Αυτό με έκανε πιο αποφασιστική να παραμείνω σταθερή.
Τελικά το ζήτημα είχε σταματήσει, και ξαφνικά έγινα το κύριο θέμα συζήτησης. Από τους διαδρόμους ακούγονταν ψίθυροι σχετικά με «τη δυνατή πίστη του κοριτσιού στο δωμάτιο 327». Πόσο ευγνώμων ήμουν που η προσευχή και η μελέτη της Βίβλου είχαν κάνει τόσο δυνατή τη σχέση μου με τον Ιεχωβά, που μπόρεσα να εκδηλώσω την αγάπη μου γι’ αυτόν όχι μόνο με «λόγο» μέσω αλληλογραφίας, αλλά επίσης και με «έργο».—1 Ιωάννου 3:18.
Αποφασισμένη να Ξαναπερπατήσω
Προσπάθησα να σταθώ όρθια—επανειλημμένα—αλλά συνεχώς έπεφτα. Στο σπίτι σερνόμουν με τα χέρια μου και τα γόνατα μου, και φυσικά, προσπαθούσα να περπατήσω, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα. Αργότερα, μια μέρα κατάφερα πραγματικά να σταθώ όρθια! Δεν μπορούσα να περιμένω την επόμενη επίσκεψη της γιατρού μου. Όταν ήρθε σηκώθηκα αργά-αργά από το κρεβάτι, στάθηκα στα πόδια μου—κι αμέσως σωριάστηκα αξιολύπητα στο πάτωμα. Η θέληση μου ήταν δυνατή, αλλά η αρρώστια μου δυνατότερη. Θα συνέχιζα τον αγώνα;
Μπήκα σε μια άλλη κλινική όπου έδιναν μεγάλη έμφαση στις ασκήσεις. Είχα δύναμη στα χέρια μου κι έτσι εκπαιδεύτηκα να στηρίζομαι στον τοίχο και να στέκομαι όρθια. Αργότερα εκπαιδεύτηκα να περπατάω κατά μήκος δυο σιδερένιων χειρολαβών από τις οποίες στηριζόμουν με τους βραχίονες μου. Αυτό φαινόταν πολύ εύκολο, αλλά στην αρχή μπορούσα να κάνω μόνο δύο-τρία βήματα, έπειτα τέσσερα, έπειτα πέντε, αργά-αργά αλλά σίγουρα.
Ήμουν αισιόδοξη μολονότι οι γιατροί μού είπαν ότι ακόμη κι αν μάθαινα να περπατήσω πάλι, ποτέ δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αναπηρική καρέκλα. Προς χαρά μου όμως είχαν κάνει λάθος. Έφυγα από την κλινική τον Ιούνιο του 1970 κι από τότε δεν χρησιμοποίησα πάλι την αναπηρική μου καρέκλα! Φυσικά, επειδή κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, μπορεί να μην είναι όλοι τόσο τυχεροί όσο ήμουν εγώ.
Τι θα Πούμε για το Μέλλον;
Δεκαέξι χρόνια πέρασαν από τα πρώτα εκείνα παραπατήματα κατά μήκος του Ρήνου. Τώρα, το 1985, εξακολουθώ να περπατάω χωρίς πατερίτσες. Και μολονότι οι φίλοι μου λένε πως έχω διατηρήσει την εύθυμη διάθεσή μου κι ότι είμαι τόσο χαρούμενη όσο πάντα, αυτό εν μέρει προσπάθησα να το κάνω για ν’ αποφύγω τον οίκτο. Οι πιο στενοί μου φίλοι ξέρουν ότι μερικές φορές κλαίω πολύ και σκληρά. Η αρρώστια μου εξακολουθεί να είναι αθεράπευτη και μπορεί έτσι να παραμείνει μέχρις ότου το νέο σύστημα του Θεού κάνει όλα τα πράγματα νέα.
Αλλά δεν είναι όλα θλιβερά. Πράγματι υπάρχουν απογοητεύσεις, αλλά εξισορροπούνται από πολλές χαρούμενες εμπειρίες. Έχω γνωρίσει πολλούς πιστούς και στοργικούς αδελφούς των οποίων η ενθάρρυνση είναι πάρα πολύ πολύτιμη. Έχω μάθει να διατηρώ τη δύναμη μου, αλλάζοντας τον τρόπο ζωής μου για να προσαρμοστώ στην καινούργια κατάσταση. Έχω μάθει να είμαι υπομονετική και να χαίρομαι με το παραμικρό σημάδι προόδου. Η προσωπική μου σχέση με τον Ιεχωβά έχει δυναμώσει βλέποντας πόσο αβοήθητος είναι ο άνθρωπος στον αγώνα του ενάντια στην αρρώστια. Μόνο ο Ιεχωβά μπορεί να φέρει πλήρη θεραπεία. Το έχει υποσχεθεί ότι θα το κάνει αυτό.—Βλέπε Ησαΐας 33:24· Αποκάλυψις 21:4.
Η ολοχρόνια διακονία εξακολουθεί να με δυναμώνει, όπως και τα λόγια στα εδάφια Ησαΐας 41:10, 13: «Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου· μη τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα· μάλιστα σε εβοήθησα· μάλιστα σε υπερησπίσθην διά της δεξιάς της δικαιοσύνης μου. Διότι εγώ Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ] ο Θεός σου είμαι ο κρατών την δεξιάν σου, λέγων προς σε, Μη φοβού· εγώ θέλω σε βοηθήσει».
Κάθε Χριστιανός πρέπει να ‘αγωνιστεί τον καλό αγώνα της πίστης’, καθένας στην κατάσταση την ειδική που αντιμετωπίζει στη ζωή. (1 Τιμόθεον 6:12) Αλλά ο αγώνας είναι ο ίδιος. Και κάποια μέρα ο αγώνας μας θα φτάσει σ’ ένα τέλος! Συχνά σκέφτομαι τι θα σημάνει για μένα προσωπικά η υπόσχεση του Θεού που διαβάζω στα εδάφια Ησαΐας 35:5, 6: «Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει».
Να είστε βέβαιοι για ένα πράγμα. Αν ευλογηθώ από τον Ιεχωβά με αιώνια ζωή στο νέο του σύστημα της δικαιοσύνης, μόνο το πιο ζωηρό ελάφι θα μπορεί να με ξεπεράσει!
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 17]
«Ή θα υπέκυπτα στις παραλυτικές επιδράσεις της αρρώστιας μου ή θα αγωνιζόμουν. Διάλεξα να αγωνιστώ»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]
«Οι πιο στενοί μου φίλοι ξέρουν ότι μερικές φορές κλαίω πολύ και σκληρά.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]
‘Η σχέση μου με τον Ιεχωβά ενισχύθηκε βλέποντας πόσο αβοήθητος είναι ο άνθρωπος. Μόνο ο Ιεχωβά μπορεί να φέρει πλήρη θεραπεία.’