Διακράτηση Ακεραιότητας στη Ναζιστική Γερμανία

ΟΠΩΣ και πολλοί άλλοι νεαροί στη Γερμανία πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, απολάμβανα τα αθλήματα, ιδιαίτερα τη γυμναστική και το ποδόσφαιρο. Η ζωή μου ήταν γεμάτη με αυτά τα πράγματα. Αλλά τελικά αυτό άλλαξε.

Από ένα συνάδελφο του πατέρα μου, γνωρίστηκα με τη Βίβλο. Στην αρχή, ήμουν σκεπτικιστής σχετικά με αυτά που έλεγε αυτός ο Bibelforscher (Σπουδαστής της Γραφής, όπως ήταν γνωστός ο Μάρτυρας του Ιεχωβά). Αργότερα, αυτά που έλεγε με εντυπωσίασαν, ιδιαίτερα η πληροφορία σχετικά με τον Ιησού Χριστό και τη δραστηριότητά του σαν ανθρώπου.

Αρχίζει ο Καιρός της Δοκιμής

Το 1933, εξαιτίας της κατάληψης εξουσίας από τους Ναζί στη Γερμανία, το αθλητικό σωματείο στο οποίο ανήκα τέθηκε εκτός νόμου. Αυτό, καθώς και αυτά που μάθαινα από τις Γραφές, με βοήθησαν να ενδιαφερθώ περισσότερο για τα πνευματικά ζητήματα. Το 1935 αφιέρωσα τον εαυτό μου στον Ιεχωβά Θεό και συμβόλισα την αφιέρωση αυτή με το βάφτισμα στο νερό και, τον ίδιο καιρό περίπου, παντρεύτηκα μια ομόπιστη.

Δύσκολοι καιροί είχαν αρχίσει και δυσκολότεροι προμηνύονταν. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης που εργαζόμουν έλαβε ένα γράμμα από το Μέτωπο των Γερμανών Εργατών, μια οργάνωση που ήταν τμήμα του NSDAP (Νατσιοναλσοσιαλίστισε Ντόιτσε Αρμπάιτερπαρτεϊ, δηλαδή του Ναζιστικού Κόμματος). Η επιστολή δήλωνε:

«Διά της παρούσης επιθυμούμε να απολύσετε, σύμφωνα με τους νόμους και τις διατάξεις, από την εταιρία σας τον Βιβλικό Σπουδαστή   που εργάζεται σε εσάς, καθώς καταφανώς διαταράσσει την ειρήνη της επιχείρησής σας με το να μην γίνεται μέλος του Μετώπου των Γερμανών Εργατών». Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας συμμορφώθηκε με την επιστολή αυτή, και εφόσον η συνείδησή μου μού απαγόρευε να γίνω μέλος ενός πολιτικού κόμματος, έχασα την εργασία μου.

Ένα χρόνο αργότερα, συνέλαβαν την πεθερά μου και εμένα. Έγιναν προσπάθειες να με κάνουν να αποκηρύξω την πίστη μου και να προδώσω τους πνευματικούς αδελφούς μου. Η άρνησή μου να συνεργαστώ κατέληξε στο να με οδηγήσουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ στις 25 Νοεμβρίου του 1937. Η πεθερά μου στάλθηκε επίσης σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Δοκιμές Ακεραιότητας στο Μπούχενβαλντ

Η φυλάκισή μου στο Μπούχενβαλντ διήρκεσε σχεδόν οχτώ χρόνια. Η φυλάκισή μου υποτίθεται ότι είχε σαν σκοπό να τελειώσω εκεί τη ζωή μου—τουλάχιστον οι διαβολικά σκεπτόμενοι άνθρωποι το νόμισαν αυτό. Οι Γερμανοί φύλακες Ες-Ες επανειλημμένα μάς έλεγαν: «Ποτέ δεν θα βγείτε ζωντανοί από δω». Εξαναγκαζόμουν να δουλεύω από τις τέσσερις το πρωί μέχρι το ηλιοβασίλεμα, παρά το γεγονός ότι υπήρχε λίγη τροφή. Αλλά χάρη στον Ιεχωβά Θεό, απέναντι στον οποίο ήθελα να διακρατήσω την ακεραιότητά μου, μπόρεσα να συνεχίσω.

Στη διάρκεια των δύσκολων αυτών χρόνων, η πνευματική τροφή ήταν πολύ σημαντική. Πώς την παίρναμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης; Από καιρό σε καιρό, περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά έρχονταν στο Μπούχενβαλντ. Αυτοί έρχονταν όχι μόνο από τη Γερμανία αλλά επίσης και από την Ολλανδία, το Βέλγιο, και τη Γαλλία. Οτιδήποτε θυμούνταν από αυτά που είχαν διαβάσει στα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς τα κατέγραφαν και, με τα μυστικά μας μέσα διανομής, τα έδιναν στους άλλους Μάρτυρες. Έτσι παίρναμε την πνευματική τροφή την οποία χρειαζόμαστε τόσο απεγνωσμένα προκειμένου να κρατήσουμε την ακεραιότητά μας.

Ωστόσο, ο εφοδιασμός μας με πνευματική τροφή δεν παρέμεινε μυστικός, παρ’ όλο που οι φύλακες δεν κατάφεραν να βρουν πώς την παίρναμε. Μια μέρα μας δόθηκε το εξής τελεσίγραφο: Αν δεν επιστρέψετε όλη την έντυπη ύλη μέχρι αύριο στις 12 η ώρα, ένας στους δυο σας θα εκτελεστεί. Σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, αυτή δεν ήταν πάντοτε απλώς μια απειλή!

Οι αδελφοί μας που ήταν υπεύθυνοι για τη γραπτή ύλη βρήκαν κάποιο τρόπο για να συγκεντρωθούν ώστε να συζητήσουν το ζήτημα και να προσευχηθούν σχετικά μ’ αυτό. Αποφασίστηκε να δώσουμε τα χειρόγραφα «μέρη της τροφής μας». Στα γραπτά αυτά ξεσκεπάζονταν διάφορες αντιχριστιανικές συνήθειες της Καθολικής Εκκλησίας. Η απόφαση να επιστραφεί η ύλη αυτή έφερε καλά αποτελέσματα. Κανείς δεν εκτελέστηκε και δόθηκε καλή μαρτυρία. Πράγματι, μερικοί από τους αξιωματικούς των Ες-Ες έδειξαν ενδιαφέρον γι’ αυτά που αναφέρονταν στα γραπτά.

Μπορέσαμε επίσης να εφοδιάσουμε και άλλα στρατόπεδα με πνευματική τροφή. Οποτεδήποτε μεταφέρονταν αδελφοί από το Μπούχενβαλντ σε άλλα στρατόπεδα, διακινδύνευαν τη ζωή τους φέρνοντας κρυφά μαζί τους τις Βιβλικές αλήθειες σε χειρόγραφα. Και μέσα στο Μπούχενβαλντ, οργανώσαμε μια ειδική εκστρατεία για να δώσουμε μαρτυρία στους άλλους κρατούμενους, πλησιάζοντας χιλιάδες από αυτούς με τα καλά νέα.

Αποκήρυξη της Πίστης ή Θάνατος

Όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, περάσαμε από τη σκληρότερη δοκιμή. Απαίτησαν από μας να υπογράψουμε μια διακήρυξη που δήλωνε ότι αποκηρύσσαμε την πίστη μας και ότι ήμαστε πρόθυμοι να κατονομάσουμε άτομα τα οποία ήταν δραστήρια στη διακήρυξη των διδασκαλιών των Σπουδαστών της Γραφής. Αν υπογράφαμε, θα μας απελευθέρωναν. Οποιοσδήποτε Μάρτυρας αρνούνταν να υπογράψει θα εκτελούνταν.

Η απειλή αυτή χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα. Δόθηκε η εντολή: «Οι Σπουδαστές της Γραφής, να προχωρήσουν στην πύλη!» Στεκόμαστε εκεί—αδύνατοι και ρακένδυτοι. Πάνω στα φυλάκια ήταν ένοπλοι φρουροί. Ο διοικητής του στρατοπέδου επαναλάμβανε την απειλή του ότι όλοι εκείνοι που αρνούνταν να υπογράψουν θα εκτελούνταν. Πλήρης σιγή. Κανείς δεν προχώρησε να υπογράψει.

Σε μια περίπτωση, δυο Μάρτυρες που είχαν υπογράψει κάποτε πριν τη δήλωση αυτή, προχώρησαν μπροστά δηλώνοντας ότι επιθυμούσαν να ακυρώσουν την υπογραφή τους! Προτίμησαν να πεθάνουν μαζί με τους αδελφούς τους. Δημιουργήθηκε έκπληξη, ακόμη και ανησυχία, από μέρους των κατά τα άλλα πορωμένων αντρών των Ες-Ες. Στην αρχή, δεν υπήρξε καμιά προσβολή, καμιά απειλή, μόνο η διαταγή: «Διαλυθείτε! Μην παρουσιαστείτε για εργασία». Δυο ώρες αργότερα, ακούστηκαν και πάλι τα λόγια: «Οι Σπουδαστές της Γραφής, να προχωρήσουν στην πύλη!» Αυτή η τακτική που θύμιζε το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού συνεχίστηκε επί τρεις μέρες.

Αρκετά δυνατά ώστε να ακούμε, οι άντρες των Ες-Ες συζητούσαν με ποιο τρόπο θα μας έβαζαν στη γραμμή και θα μας εκτελούσαν. Ακόμα ακούγαμε έναν από τους διοικητές να λέει: «Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους κυκλώσουμε και να τους πυροβολούμε απ’ όλες τις μεριές». Αλλά το ότι αυτό ήταν απλώς ένα τέχνασμα για να σπάσει το ηθικό μας φάνηκε όταν μας είπαν να παρουσιαστούμε πάλι στο χώρο της επιθεώρησης.

Ο διοικητής του στρατοπέδου Χούτιγκ άρχισε το λόγο του με τα εξής μη κολακευτικά λόγια: «Αχρείοι, γουρούνια . . .» Όμως τι ακούγαμε; Όχι τις συνηθισμένες απειλές του θανάτου, αλλά: «Ο Φύρερ είναι πολύ καλός απέναντί σας. Η εκτέλεση των ποινών σας αναβλήθηκε μέχρι τη νίκη». Βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον Ιεχωβά πλημμύρισε μέσα μας, παρά το γεγονός ότι ο Χούτιγκ ξεφώνισε: «Αλλά να θυμάστε . . . η αναβολή δεν είναι αθώωση». Ο εχθρός είχε χάσει.

Μια Άλλη Νίκη

Αν και οι συνθήκες έγιναν πιο υποφερτές το επόμενο έτος, πολλές κακουχίες βρίσκονταν ακόμη μπροστά μας. Στη διάρκεια ενός φοβερά ψυχρού χειμώνα, μας είπαν να δωρίσουμε ρουχισμό στα Γερμανικά στρατεύματα της Ανατολής. Όταν αρνηθήκαμε να υποστηρίξουμε τις πολεμικές προσπάθειες με αυτόν τον τρόπο, μας πήραν τα γάντια μας, τα καλύμματα για τα αυτιά μας, και τα εσώρουχά μας. Επίσης μας κατάσχεσαν τα δερμάτινα παπούτσια μας. Σε αντικατάσταση μας έδωσαν ξυλοπάπουτσα, που τα ονόμαζαν Ολλανδούς. Παρά την έλλειψη ρουχισμού, μας ανάγκασαν να βγούμε έξω για εργασία σε θερμοκρασίες που ήταν γύρω στους -15° Κελσίου (5° Φαρενάιτ).

Μια μέρα ανακοινώθηκε ότι θα αρνούνταν προς τους Σπουδαστές της Γραφής οποιαδήποτε ιατρική περίθαλψη στο αναρρωτήριο του στρατοπέδου. Γι’ αυτό αναγκαστήκαμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον ακόμη πιο πολύ, βοηθώντας και φροντίζοντας και ‘σέρνοντας’ σαν να λέγαμε τους αρρώστους μας. (Γαλάτας 6:2) Το μέτρο αυτό, το οποίο είχε σαν σκοπό να σπάσει το ηθικό μας, στην πραγματικότητα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Ναι, αρχίσαμε και πάλι να διακρίνουμε το χέρι του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα!

Επειδή φροντίζαμε τους άρρωστους και τους ασθενικούς με Χριστιανική αγάπη, δεν είχαμε θανάτους. Εξάλλου, πολλοί από τους συγκρατούμενους που τους περιποιούνταν στο αναρρωτήριο του στρατοπέδου πέθαιναν. Φυσικά, οι αποξενωμένοι από τον Θεό άντρες των Ες-Ες, έχοντας γίνει απάνθρωποι, δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτά που μπορούσε να επιτελέσει η αγάπη. Μετά από αρκετό καιρό, βλέποντας ότι όλοι μας παρουσιαζόμαστε για εργασία, ένας γιατρός των Ες-Ες κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία και είπε: «Αυτό αποτελεί θαύμα στην ιατρική».

Εορτάζοντας την Ανάμνηση

Ήταν Μάρτιος του 1942, και ο καιρός για τον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, δηλαδή της Ανάμνησης του θανάτου του Χριστού, πλησίαζε. Πώς θα μπορούσαμε όμως να την οργανώσουμε μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; Ένας αδελφός κατάφερε να αποκτήσει σεντόνια για να τα χρησιμοποιήσουμε σαν τραπεζομάντηλα· ο διοικητής των Ες-Ες που έδωσε την άδεια πίστεψε ότι θα χρησιμοποιούνταν για γενέθλια. Η Ανάμνηση έγινε στην πτέρυγα Δ του συγκροτήματός μας.

Η πρώτη ομάδα των αδελφών είχε μπει λαθραία στην πτέρυγα Δ και ήταν ήδη συγκεντρωμένοι για την εορτή. Άλλοι αδελφοί φρουρούσαν προσεκτικά έξω από το δωμάτιο. Ξαφνικά κάτι το απρόοπτο συνέβη. Ο διοικητής ερχόταν για μια τακτική επιθεώρηση! Και κατευθυνόταν απευθείας προς την πτέρυγα Δ. Η καρδιά των αδελφών που φρουρούσαν σχεδόν μαρμάρωσε. Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν. Ο διοικητής ανέβαινε τις σκάλες. Έτσι προσευχήθηκαν σιωπηλά. Στα μισά της σκάλας, ο διοικητής στάθηκε ακίνητος, κοίταξε γύρω, και, ανεξήγητα, κατέβηκε και πάλι κάτω.

Ακόμη και τώρα, 40 χρόνια αργότερα, οι αναμνήσεις αυτών των γεγονότων με βοηθούν να εμπιστεύομαι πλήρως στον Ιεχωβά σε οποιεσδήποτε περιστάσεις και αν βρίσκομαι. Εκείνος μετέτρεψε φαινομενικά απελπιστικές καταστάσεις σε μεγαλειώδεις εκβάσεις.—Ησαΐας 26:3, 4.

Καιρός Αποκατάστασης

Στο τέλος του πολέμου, αποφυλακιστήκαμε από το στρατόπεδο. Αισθανθήκαμε όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες, για τους οποίους ειπώθηκε: «Όταν ο Ιεχωβά συγκέντρωσε και πάλι πίσω τους αιχμαλώτους της Σιών, γίναμε σαν και εκείνους που ονειρεύονται. Τον καιρό εκείνο το στόμα μας γέμισε με γέλιο, και η γλώσσα μας με χαρούμενη κραυγή».—Ψαλμός 126:1, 2, ΜΝΚ.

Λίγο πριν από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η σύζυγός μου συνελήφθηκε και πάρθηκε σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η πεθερά μου ήταν στο Ράβενσμπρουκ, και, λίγους μόλις μήνες πριν το τέλος του πολέμου, οι άντρες των Ες-Ες την έστειλαν στη άνω Βαυαρία. Αλλά το 1945 όλοι μας επιστρέψαμε σπίτι. Ήμαστε ευτυχισμένοι που βρεθήκαμε πάλι μαζί, ευγνώμονες που είχαμε κρατήσει ακεραιότητα, και γεμάτοι εκτίμηση που μπορούσαμε πάλι να συνεχίσουμε ελεύθερα τη λατρεία μας στον Ιεχωβά.

Συλλαμβανόμαστε και Πάλι

Μερικά χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξαιτίας μιας απαγόρευσης για τη δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη χώρα που ζούσα, με συνέλαβαν πάλι και χωρίστηκα από την οικογένειά μου σχεδόν επί τέσσερα χρόνια. Στη διάρκεια του δύσκολου αυτού καιρού, επανειλημμένα αισθανθήκαμε τη βοήθεια του Ιεχωβά, του ελεήμονα Θεού μας.

Μετά τον πόλεμο, ευλογηθήκαμε με έναν γιο και όταν αυτός έφτασε στην εφηβεία, αντιμετώπισε και αυτός την απόφαση που περιλάμβανε την αρχή της ουδετερότητας, η οποία εκτίθεται στη Βίβλο στο εδάφιο Ησαΐας 2:4. Χαρήκαμε που διάλεξε το δρόμο της ακεραιότητας στον Ιεχωβά. Έτσι επί δυο χρόνια γνώρισε τη ζωή της φυλακής.

Εξαιτίας της διακράτησης ακεραιότητας στον Θεό, η μικρή μας οικογένεια μπορεί τώρα να αναπολεί σε ένα σύνολο 23 χρόνων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές. Δεν είναι ανάγκη να δοκιμάσουμε όλοι μας τις ίδιες εμπειρίες. Αλλά αντιμετωπίζουμε όλοι κάθε μέρα την πρόκληση να διακρατήσουμε ακεραιότητα σε έναν διεστραμμένο κόσμο. Γι’ αυτό είθε και σεις να έχετε την απόφαση να διακρατείτε την ακεραιότητά σας. Δεν θα μετανοιώσετε ποτέ γι’ αυτό, γιατί, όπως λέει ο ψαλμωδός: «Όσο για μένα, εξαιτίας της ακεραιότητάς μου με υποστήριξες, και θα με θέσεις ενώπιον του προσώπου σου για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Ευλογημένος να είσαι Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ από του αιώνος έως του αιώνος». (Ψαλμός 41:12, 13, ΜΝΚ)—Επειδή ο συγγραφέας ζει σε μια χώρα όπου οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά βρίσκονται προς το παρόν κάτω από απαγόρευση, το όνομά του δεν μπορεί να δημοσιευθεί.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

Οποιοσδήποτε Μάρτυρας αρνούνταν να υπογράψει θα εκτελούνταν

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Ο διοικητής των Ες-Ες είπε: «Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους κυκλώσουμε και να τους πυροβολούμε από όλες τις μεριές»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

Η μικρή μας οικογένεια μπορεί τώρα να αναπολεί σε ένα σύνολο 23 χρόνων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, όπου δαπάνησα οχτώ εφιαλτικά χρόνια

[Ευχαριστίες]

UPI/BETTMANN NEWSPHOTOS