Ένας Πολύ Ασυνήθιστος Καλλιτέχνης

Το ιστιοφόρο έχει πέντε κατάρτια. Όλα του τα πανιά είναι φουσκωμένα από τον άνεμο, το πλοίο ταξιδεύει μέσα σε μια θάλασσα ταραγμένη με κύματα αφρισμένα. Μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τον αλατισμένο αέρα και να αισθανθείς το κρύο άγγιγμα της υγρής αύρας—λες και στέκεσαι στο κατάστρωμα του πλοίου. Όμως δεν στέκεσαι. Απλώς κοιτάζεις μια ζωγραφική. Ο καλλιτέχνης έχει συλλάβει όχι μόνο την ομορφιά του Δη Ματζέστικ Μέηντεν, αλλά επίσης και την εντυπωσιακή εμπειρία τού να το παρακολουθείς να ταξιδεύει πάνω στα κύματα.

Ο ζωγράφος αυτός έχει κερδίσει την επιδοκιμασία όλης της Βόρειας Αμερικής με περισσότερο από 2.500 τοπία και θαλασσογραφίες που έχει ζωγραφίσει στα τελευταία 27 χρόνια. Μια μεγάλη Καναδέζικη τράπεζα, διάλεξε τον πίνακά του «Επόμενος Σταθμός, Ιαπωνία» για το ημερολόγιό της του 1981, το οποίο στάλθηκε σε πελάτες της σ’ όλο τον κόσμο. Επιπρόσθετα, είναι δάσκαλος σε μαθήματα τέχνης ελαιογραφίας στο Βανκούβερ, όπου διδάσκει σε 15 ως 25 μαθητές κάθε Σάββατο.

Τι το τόσο αξιοσημείωτο υπάρχει σ’ όλα αυτά; Ο καλλιτέχνης είναι παράλυτος από το λαιμό και κάτω—είναι τετραπληγικός!

ΟΤΑΝ ήμουν 19 ετών με χτύπησε πολιομυελίτιδα, αφήνοντας το σώμα μου παράλυτο κατά 95 τοις εκατό. Για τα επόμενα 21 χρόνια το σπίτι μου ήταν το Νοσοκομείο Πήρσον στο Βανκούβερ. Ωστόσο, δεν ήταν ένα συνηθισμένο νοσοκομείο. Το προσωπικό και οι ασθενείς ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Αυτή η διανοητική και συναισθηματική υποστήριξη με βοήθησε πάρα πολύ στη διάρκεια των πρώτων μηνών του περιορισμού μου εξαιτίας της ασθένειάς μου.

Στη διάρκεια των πρώτων εκείνων μηνών, η άποψή μου για τη ζωή ήταν μάλλον κυνική. Πίστευα ότι απλώς θα ζούσα τη μια μέρα μετά την άλλη, μέχρις ότου ο θάνατος θα έβαζε τέλος σε όλα. Δεν διέκρινα καμιά ελπίδα. Γι’ αυτό, άρχισα την κακή συνήθεια του ποτού για να πνίξω τη λύπη και την απογοήτευσή μου.

Παρ’ όλ’ αυτά, μου άρεσε να εργάζομαι. Οι επαγγελματίες θεραπευτές προσπάθησαν να μου αναπτύξουν το ενδιαφέρον για μια ποικιλία δραστηριοτήτων, όπως είναι το πλέξιμο καλαθιών και η δακτυλογράφηση μ’ ένα ξυλαράκι προσκολλημένο στο στόμα. Το ενδιαφέρον μου γι’ αυτά τα πράγματα σύντομα μειώθηκε. Τότε ένας θεραπευτής άρχισε να μου διδάσκει τη ζωγραφική σε αριθμημένα τετραγωνάκια. Συγκινήθηκα τόσο πολύ με το επίτευγμά μου, παρ’ ότι ήταν πολύ πρωτόγονο, που αμέσως άρχισα να κάνω μια άλλη ζωγραφιά!

Ο θεραπευτής μου μ’ εφοδίασε μ’ ένα ειδικό εξάρτημα μήκους 46 εκατοστομέτρων (18 ιντσών) με το οποίο θα μπορούσα να κρατάω το κάρβουνο και τις βούρτσες στο στόμα μου, και μια παλέτα σ’ ένα μέρος που μπορούσα να τη φτάνω, πανιά για να πλένω τα πινέλα μου και νέφτι. Μέχρι το Δεκέμβριο του 1957 είχα ζωγραφίσει ένα πίνακα τον οποίο η μητέρα μου αμέσως αναγνώρισε!

Ένας γιατρός του προσωπικού, που ήταν ο ίδιος ένας επιτυχημένος ζωγράφος, με δίδαξε τα μυστικά του σχεδιάσματος, του συνδυασμού των χρωμάτων, το σχέδιο και άλλες τεχνικές που περιλαμβάνονταν στη δημιουργία ενός όμορφου καμβά. Ωστόσο, υπήρξαν προβλήματα. Για παράδειγμα, για να ζωγραφίσω στο πάνω μέρος ενός μεγάλου καμβά με το ειδικό εξάρτημα του στόματος ή με το μαχαίρι της παλέτας, ο καμβάς θα έπρεπε να τοποθετηθεί ανάποδα! Πριν περάσει πολύς καιρός έμαθα να ζωγραφίζω έναν πίνακα στην ανάποδη αυτή θέση.

Μέσα σ’ ένα χρόνο είχα πουλήσει αρκετούς από τους πίνακές μου. Αλλά ένα μεγάλο μέρος από τα χρήματα πήγαινε στην αγορά καπνού και αλκοόλ. Παρ’ όλ’ αυτά, σύντομα μπόρεσα να πληρώνω τα έξοδα του νοσοκομείου, πράγμα που μου έδωσε ένα αίσθημα ανεξαρτησίας.

Η αγορά μιας ηλεκτρικής αναπηρικής καρέκλας (που ελέγχεται από το στόμα) και κατόπιν ενός φορτηγού διαρρυθμισμένου ειδικά για να μεταφέρει την καρέκλα μου και των αναγκαίων εξαρτημάτων για την αναπνοή ήταν σημεία στροφής στην κινητικότητά μου. Για να τα συμπληρώσω όλα αυτά, σχεδίασα ένα κινητό κρεβάτι, το οποίο έφτιαξαν φίλοι για μένα, πράγμα που με κατέστησε ικανό να περνάω νύχτες μακριά από το νοσοκομείο. Όλα αυτά μου απέδειξαν ότι ένα άτομο μπορεί να κάνει τα πάντα αν πραγματικά το θέλει.

Κάτι Καινούργιο Μπαίνει στη Ζωή Μου

Η μητέρα μου έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1958. Παρ’ ότι τα πράγματα που μου έλεγε δεν μου έκαναν καθόλου βαθιά εντύπωση, δέχτηκα μια Γραφική μελέτη από έναν ευγενικό άνθρωπο. ‘Και κάτι άλλο για να γεμίσει το χρόνο μου’, σκέφτηκα. Ωστόσο, αποδείχτηκε ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη στη ζωή μου.

Προοδευτικά πολλά από τα ερωτήματά μου σχετικά με το νόημα της ζωής και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος έλαβαν απάντηση. Οι αλήθειες που έμαθα από τη Βίβλο άρχισαν να ταιριάζουν η μια με την άλλη, όπως ακριβώς οι πινελιές του καλλιτέχνη που ζωγραφίζει μια όμορφη εικόνα. Μαθαίνοντας ότι κάποια μέρα η λύπη, τα δεινά, η ασθένεια, και ο θάνατος θα εξαλειφθούν, άρχισα να αποβλέπω στο μέλλον με αληθινή ελπίδα. (Αποκάλυψις 21:3, 4) Εκείνο που μου άρεσε ήταν το γεγονός ότι αυτά που μάθαινα από τα Βιβλικά μου μαθήματα ήταν λογικά, ισορροπημένα και είχαν νόημα.

Κατόπιν άρχισα να κάνω αλλαγές—σταμάτησα τις κακές μου συνήθειες του καπνίσματος, του ποτού, και τη χρήση της κακής γλώσσας. Οι φίλοι μου στο νοσοκομείο παρατήρησαν την αλλαγή στην προσωπικότητά μου, όπως επίσης και οι καινούργιοι μου φίλοι ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μία από αυτές, η Πατ, η χήρα μητέρα πέντε αξιαγάπητων παιδιών, μου έγινε πολύ αγαπητή. Έτσι ήρθε άλλη μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου.

Πάνω από 300 άτομα παρακολούθησαν το γάμο μας το 1976. Βέβαια, η παντρεμένη ζωή σήμαινε πολλές καινούργιες προσαρμογές για την Πατ και για μένα. Η Πατ έχει αποδειχτεί ένα παράδειγμα αληθινού θάρρους και αγάπης· χρειάζομαι διαρκή προσοχή. Αλλά η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών υπήρξε ασφαλώς η βάση για την ευτυχία του γάμου μας.

Μαζί, η Πατ και εγώ φτιάξαμε μία μικρή επιχείρηση, έτσι ώστε μέσα σε πέντε χρόνια έγινε δυνατό να κοπεί η κυβερνητική επιχορήγηση που δίνεται στις οικογένειες των αναπήρων. Επίσης πουλάμε τυπωμένα αντίγραφα μερικών από τους πίνακές μου. Σαν αποτέλεσμα, το 1985 αγόρασα μια πιο ισχυρή ηλεκτρική αναπηρική καρέκλα που κατευθύνεται με το στόμα. Αυτό με κατέστησε ικανό να βγαίνω στο έργο κηρύγματος των «καλών νέων» από σπίτι σε σπίτι σε μεγαλύτερη έκταση.

Όλοι μας έχουμε περιορισμούς. Έτσι πρέπει κανείς να προχωράει μπροστά, κάνοντας το καλύτερο που μπορεί με τις ικανότητες που διαθέτει. Η διανοητική αυτή στάση, συνοδευόμενη από την υπέροχη ελπίδα που έχω μάθει από την Αγία Γραφή, είναι αυτό που μ’ έχει βοηθήσει για να έχω μια πλήρη και γεμάτη ανταμοιβές ζωή.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ντέηβιντ Γιανγκ.

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Ο Ντέηβιντ Γιανγκ στο στούντιό του