«Δεν Μπορεί να ’ναι Αλήθεια!»

«Η 31η ΜΑΪΟΥ 1982, ήταν μια υπέροχη μέρα. Ο ήλιος έλαμπε, ο ουρανός ήταν καταγάλανος και σκέφτηκα ότι θα ήταν θαυμάσια ευκαιρία να καθαρίσουμε την αυλή. Πρόσφατα είχαμε κόψει τη γέρικη κινέζικη φτελιά και πάνω στο γρασίδι είχαν απομείνει μερικά ξύλα και αποκλάδια. Τότε θυμήθηκα ότι ο φίλος μας ο Τζωρτζ είχε μια τσουγκράνα που θα μας διευκόλυνε στο καθάρισμα. Έτσι τον φώναξα να έρθει.

»Ο Τζωρτζ ήταν έμπειρος πιλότος και του άρεσε πολύ να πετάει. Έτσι δεν μας παραξένεψε όταν μας είπε ότι θα πετούσε με μερικούς φίλους του και μας ρώτησε αν θα θέλαμε να πάμε και μεις μαζί. Η σύζυγός μου, η Νταϊάνα και εγώ σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μια θαυμάσια αλλαγή μετά το καθάρισμα της αυλής. Πήραμε μαζί μας και την τρίχρονη κόρη μας. Η Μαρία, ένα γλυκό, χαρούμενο παιδί με καστανά μαλλιά και μάτια, ήταν κατενθουσιασμένη.

»Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο, άλλος ένας φίλος περίμενε τη σειρά του να πετάξει, κι έτσι μπήκαμε όλοι μας στο τετραθέσιο αεροπλάνο. Πετάξαμε πάνω από τη λίμνη και τραβήξαμε για τα βουνά. Ήταν όμορφα. Κοιτούσαμε κάτω και βλέπαμε γνώριμα μέρη. Πάνω σ’ ένα λόφο ήταν μερικοί άνθρωποι που είχαν βγει για πικ-νικ. Η Μαρία ήταν συνεπαρμένη. Τότε, καθώς πετούσαμε πάνω από την κορφή του λόφου, το αεροπλάνο πιάστηκε σ’ ένα καθοδικό ρεύμα αέρα. Η μηχανή αγκομάχησε λίγο μέχρι που σταμάτησε εντελώς, κι αρχίσαμε να πέφτουμε!

»Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι προσπαθούσα να χωθώ ανάμεσα στη σύζυγό μου, που κρατούσε τη Μαρία στα γόνατά της, και στο μπροστινό κάθισμα. Ποτέ δεν τα κατάφερα—το αεροπλάνο τσακίστηκε στη βουνοπλαγιά.

»Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Άκουγα την Νταϊάνα που φώναζε για βοήθεια αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να κραυγάζω κι εγώ για βοήθεια.

»Τελικά, ήρθαν οι πρώτες βοήθειες και μας πήραν από το βουνό. Αν και η αναγκαστική προσγείωση είχε γίνει σύμφωνα με τις οδηγίες, ο Τζωρτζ και ο άλλος φίλος σκοτώθηκαν. Οι υπόλοιποι είχαμε τραυματιστεί σοβαρά. Η Μαρία είχε εσωτερικά τραύματα και τραύματα στο κεφάλι. Ο πεθερός μου είχε το θλιβερό προνόμιο να έρθει στο κρεβάτι μου στο νοσοκομείο και να μου πει ότι η Μαρία πέθανε—ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά μου. ‘Γιατί να πεθάνει αυτή; Γιατί να μην πέθαινα εγώ;’ Σκέφτηκα, ‘Δεν είναι δίκαιο να πεθάνει ένα παιδί σαν την κορούλα μου’. Ευχόμουν να μην είχα δεχτεί να πετάξω . . .

»Η Νταϊάνα είχε σοβαρά κατάγματα στη σπονδυλική της στήλη. Τρεις βδομάδες μετά το δυστύχημα, κι αυτή επίσης πέθανε. Μέσα σε μια στιγμή έχασα και την κορούλα μου και τη σύζυγό μου. Αισθανόμουν ότι είχα χάσει τα πάντα. Πώς θα το ξεπερνούσα;»—Όπως το αφηγήθηκε ο Τζες Ρομέρο από το Νέο Μεξικό των Η.Π.Α.

«Ο γιος μου ο Τζόναθαν είχε πάει στο Λονγκ Άιλαντ για να επισκεφθεί κάτι φίλους. Η σύζυγός μου, η Βαλεντίνα, δεν ήθελε να πηγαίνει ο γιος μας εκεί. Πάντα ανησυχούσε εξαιτίας των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων. Αλλά του άρεσαν τα ηλεκτρονικά, και οι φίλοι του είχαν ένα εργαστήριο όπου θα μπορούσε να κάνει πρακτική εξάσκηση. Εγώ ήμουν στο σπίτι μας στο Δυτικό Μανχάτταν. Η σύζυγός μου ήταν στο Πόρτο Ρίκο για να επισκεφθεί τους γονείς της.

»Λαγοκοιμόμουν μπροστά στην τηλεόραση. ‘Όπου να ’ναι θα ’ρθει ο Τζόναθαν’ σκεφτόμουνα. Τότε χτύπησε το κουδούνι. ‘Σίγουρα αυτός θα ’ναι’. Δεν ήταν όμως. Ήταν η αστυνομία και οι πρώτες βοήθειες.

»‘Μήπως αναγνωρίζετε αυτό το δίπλωμα οδήγησης;’, με ρώτησε ο αξιωματικός της αστυνομίας. ‘Ναι, είναι του γιου μου του Τζόναθαν’. ‘Σου φέρνουμε άσχημα νέα. Έγινε ένα δυστύχημα, και . . . ο γιος σου, . . . ο γιος σου σκοτώθηκε’. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, ‘Νο πουέντε σερ! Νο πουέντε σερ!’—δεν μπορεί να ’ναι αλήθεια!

»Αυτό το πλήγμα άνοιξε μια πληγή στην καρδιά μας που μέχρι σήμερα, δυο χρόνια μετά, δεν έχει ακόμα κλείσει».—Όπως το αφηγήθηκε ο Αγκουστίν Καραμπαλόσο από τη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α.

«Στη δεκαετία του 1960 ζούσαμε στην Ισπανία και ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια—παρά το διωγμό εξαιτίας του γεγονότος ότι ήμασταν Μάρτυρες. Είχα τη Μαρία, τη σύζυγό μου, και τα τρία μας παιδιά, τον Νταβίντ, τον Πακίτο και την Ιζαμπέλ, ηλικίας 13, 11 και 9 χρονών αντίστοιχα.

»Μια μέρα, το Μάρτη του 1963, ο Πακίτο γύρισε από το σχολείο παραπονούμενος ότι είχε δυνατό πονοκέφαλο. Αναρωτιόμασταν για το ποια θα μπορούσε να είναι η αιτία—αλλά όχι για πολύ. Σε τρεις ώρες ο Πακίτο πέθανε. Μια εγκεφαλική αιμορραγία είχε σβήσει τη ζωή του.

»Ο θάνατος του Πακίτο συνέβη πριν από 24 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά ο αβάσταχτος πόνος για το χαμό του μας ακολουθεί μέχρι σήμερα. Είναι αδύνατον οι γονείς που έχουν χάσει ένα παιδί να μη νιώθουν ότι έχουν χάσει ένα κομμάτι από τον εαυτό τους—ανεξάρτητα από το πόσο παλιά συνέβη ή πόσα παιδιά έχουν».—Όπως το αφηγήθηκε ο Ραμόν Σεράνο από τη Βαρκελώνα της Ισπανίας.

Οι παραπάνω είναι μόνο λίγες από τις εκατομμύρια τραγωδίες που πλήττουν οικογένειες σ’ όλο τον κόσμο. Όπως θα ομολογούσαν οι περισσότεροι χαροκαμένοι γονείς, όταν ο θάνατος παίρνει το παιδί σου, είναι στ’ αλήθεια ένας εχθρός.—1 Κορινθίους 15:25, 26.

Αλλά πώς ξεπέρασαν το χαμό των παιδιών τους τα θλιμμένα άτομα που αναφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις; Μπορεί να είναι δυνατή μια φυσιολογική ζωή μετά από μια τέτοια απώλεια; Υπάρχει κάποια ελπίδα να ξαναδούμε τους αγαπημένους μας που χάσαμε στο θάνατο; Αν ναι, πού και πώς; Αυτές και άλλες συναφείς ερωτήσεις θα εξεταστούν στα επόμενα άρθρα.

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

The Daily Herald, Provo, Utah